Daphne du Maurier - 2 - Metresa Dzieci metresy.pdf - autorzy na litere D - ssaaggaa

Daphne du Maurier

DZIECI

METRESY

Przełożyła

Ewa Kieruzalska-Gewartowska

Wydawnictwo ALFA

Warszawa 1999

P ewnego chłodnego wiosennego dnia 1810 roku mała, dwu

nastoletnia dziewczynka o ziemistej cerze klęczała z nosem

przyciśniętym do szyby w domu przy Westbourne Place.

Znajdowała się w sypialni dla służby, ponieważ pozostałe poko

je ogołocono już z mebli. Obcy ludzie, których nigdy przedtem

nie widziała, kręcili się po obu salonach, oglądając krzesła i sto

ły, obmacywali nóżki małej pozłacanej buduarowej kanapy

brudnymi, szorstkimi rękami i dotykali bogato zdobionych

brokatem zasłon. Obserwowała ich już wcześniej, w ciągu dnia,

nie zauważona przez nikogo; gdy swobodnie wędrowała po po

kojach i korytarzach, przyglądając się, jak dżentelmen o suro

wym wyglądzie, w ciemnym płaszczu, przyczepia karteczki

z numerkami do krzeseł w jadalni. Wyszedł, aby wrócić po kil

ku minutach z dwoma robotnikami w roboczych fartuchach

i rękawami koszul podwiniętymi do łokci. Kazał im wynieść

krzesła.

Teraz, gdy zniknęły krzesła, pokój nabrał dziwacznego wy

glądu. Potem przyszedł jakiś inny człowiek i wyłożył wszystkie

szkła i porcelanę na mały stolik, a kiedy już to zrobił, ku swe

mu wyraźnemu zadowoleniu, powynosił je do salonu, a stolik

przysunął do ściany. Tutaj krzesła stały zwrócone do siebie

oparciami w długim rzędzie, a pozdejmowane ze ściany obrazy

leżały jeden na drugim na podłodze.

Gruboskórna obojętność, z jaką ci ludzie odnosili się do

10 ~ DAPHNE DU MAURIER

rzeczy matki, była dla dziewczynki niczym ukłucie bólu. Wie

działa już od pewnego czasu, że Westbourne Place zostało

sprzedane, a ona wraz z matką przeniesie się do innego domu,

ale nie mogła pojąć, że te krzesła i stoły, szkło i porcelana,

każdy talerz, z którego jadły, nie będą już do nich należały.

Obce dłonie wyciągały i badały ich rodzinne przedmioty, jeden

po drugim. Niczym rząd żałobników na pogrzebie formowała

się długa procesja ludzi, którzy wynosili z domu cały majątek

jak małe zwłoki, którym nie można nawet powiedzieć „żegnaj".

Kiedy zdjęto złoty czasomierz z jego miejsca nad schodami,

dziewczynka nie mogła już tego dłużej znieść. Odwróciła się ze

łzami w oczach i weszła na górę do sypialni dla służby na

szczycie domu.

Ten zegar był jej przyjacielem w godzinach samotności. Co

kwadrans wydzwaniał kuranty, których nasłuchiwała, leżąc bez

sennie w swoim łóżku, i ta uspokajająca nutka jeszcze nigdy jej

nie zawiodła. Teraz już jej więcej nie usłyszy. Zapewne zegar

trafi w ręce ludzi, którzy nie będą o niego dbać, nie zechcą

pamiętać, żeby wytrzeć z kurzu jego uśmiechniętą tarczę, poz

wolą, by zardzewiał i dzwonił fałszywie. Klęcząc tak, z nosem

i podbródkiem rozpłaszczonym na szybie, poczuła po raz

pierwszy cień żalu do matki, że pozwoliła, aby tak się stało.

Od ubiegłego roku świat się zmienił i przestał być bezpiecz

ny. Nagle skończyła się owa codzienność, o której każde dziec

ko sądzi, że będzie trwała w nieskończoność. Już nie jeździła

tak jak dawniej faetonem po Hyde Parku każdego ranka,

z matką u boku, w procesji innych powozów, ani też jak cza

sami, do Richmond, napić się porteru z lordem Folkestone,

który zwykł był mierzyć ją swym biczem, by przekonać się, czy

urosła. I podczas gdy matka śmiała się i paplała, dokuczając

lordowi w sposób sobie tylko właściwy, nie do naśladowania,

szepcząc mu do ucha tajemnicze żarciki, na co odpowiadał ry

kiem śmiechu — Ellen siedziała w milczeniu, niczym mała szara

myszka, obserwując ową grę z wrodzonym sobie poczuciem

dezaprobaty.

Ten sposób spędzania czasu przez dorosłych uważała za

mało przydatny, wolała książki i muzykę. Ellen czuła głód wie-

DZIECI METRESY

~ 11

dzy wszelkiego rodzaju, co jej matka uznawała stanowczo za

zbyt męczące dla dziecka, które jeszcze nie skończyło trzyna

stu lat.

— Widzicie — mawiała Mary Anne do przyjaciół z ledwie

widocznym wzruszeniem ramion i cieniem kpiny w oczach,

udając rozpacz. — Moje dzieci mnie przerosły. To potworne.

Jestem dla nich za młoda. Uważają mnie za lekkomyślną i roz

trzepaną. Panicz George poucza mnie niby stary belfer, a Ellen,

klaszcząc z namaszczeniem w ręce, pyta: „Mamusiu, czy mogę

oprócz francuskiego uczyć się jeszcze włoskiego?"

Wywoływało to ogólną wesołość kosztem Ellen, a dziew

czynka rumieniła się zawstydzona, dopóki o niej nie zapom

niano.

Jednak przejażdżka po parku albo do Richmond stanowiła

przyjemność; tyle było rzeczy do obejrzenia, tylu ludzi do ob

serwowania. Właśnie w wieku dziesięciu czy dwunastu lat Ellen

uważała się za badaczkę natury ludzkiej. Była dojrzała nad swój

wiek, ponieważ nigdy nie przebywała w towarzystwie innych

dzieci. George, jej jedyny brat i bożyszcze zarazem, wcześnie

został posłany do szkoły. Tak pochłonęło go teraz nowe towa

rzystwo, konie — na których uczył się jeździć, i opowiadanie

o swej przyszłej karierze wojskowej, że rozmowa z małą sio

strzyczką budziła w nim zniecierpliwienie.

Ellen mogła więc liczyć tylko na siebie. Jej przyjaciółmi sta

ły się książki i muzyka, jeśli matka miała dość pieniędzy na

nauczyciela.

„Ellen musi zrozumieć, mawiała matka, że eleganckie życie,

jakie prowadzą, wystawne przyjęcia, powozy i konie — to spra

wy ważniejsze niż takie kaprysy, jak lekcje muzyki i nauczyciel

włoskiego. Zobaczymy, co się da zrobić", odpowiadała, niezde

cydowanie machnąwszy ręką. Olśniewający uśmiech świadczył,

że myśli o czymś innym; pociągała za dzwonek dla służby, by

wydać dyspozycje co do wieczornego przyjęcia.

Na stole znajdowało się tyle smacznych rzeczy, taka obfi

tość owoców, ciast i wina; błyszczały szkła i białe, gładkie

obrusy — zdawało się, że nie warto było wydawać jeszcze funta

czy dwa, niezbędne na lekcje muzyki, na dodatkową kiść wino-

Daphne du Maurier - 2 - Metresa Dzieci metresy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: