jean-jaques-rousseau.pdf

Tomasz Rejmanowski, Jean Jaques Rousseau, http://www.escapemag.pl

Tomasz Rejmanowski

Jean Jaques Rousseau

„filozof – oberwaniec” czy klasyk

demokracji bezpośredniej?

http://www.escapemag.pl

ISBN: 83-60320-70-5

Tomasz Rejmanowski, Jean Jaques Rousseau, http://www.escapemag.pl

Jean-Jaqcues Rousseau należy bez wątpienia do najbardziej oryginalnych i najgłębszych

myślicieli Oświecenia. Podziwiany i nienawidzony z równą mocą, szokował swych

współczesnych. Jednak żadne nazwisko nie było w XVIII-tym wieku otoczone taką aureolą

sławy jak nazwisko Rousseau. Może jedynie Wolter mógłby pretendować do owego

laurowego wieńca. Ale i tak, należy przyznać, że dla młodego pokolenia, dla wstępujących

w życie dwudziestolatków, panem ich umysłów, nauczycielem przez duże N, nie był wcale

„patriarcha z Ferney”, lecz „nasz Jan Jakub”, jak nazywali autora „Umowy społecznej”.

Być może dlatego, zazdrosny po trosze o popularność młodszego kolegi, Wolter, oceniając

„Rozważania” Jean-Jaqcuesa Rousseau, stwierdził, iż jest to „filozofia oberwańca, który by

chciał, ażeby biedni ograbili bogatych”. Słynący z ciętego języka, dosadnych sformułowań

Francois Marie Arouet, pełen niechęci do ataków na władzę sprawowaną przez możnych,

obnażył i wykpił jednocześnie pochodzenie „obywatela genewskiego”, a jego koncepcję

potraktował jako próbę zmiany stosunków społeczno-politycznych przez człowieka, który nie

miał do tego prawa właśnie z racji swego pochodzenia.

Jean-Jaqcues Rousseau urodził się 28 czerwca 1712 roku w Genewie . Jego przodkowie

wywodzili się z dołów społecznych. Matki nie znał wcale, gdyż zmarła niebawem po

urodzeniu syna, ojciec był mistrzem zegarmistrzowskim, stąd też Jean-Jaqcues miał pełne

prawo nazywać się synem ludu, czego absolutnie się nie wstydził. Rodzice Rousseau byli

Francuzami, ich językiem- francuski, więc on sam również uważał siebie za Francuza

(Emanuel Rostworowski uznał go nawet za „największego frankofona owych czasów” ).

Jednak nigdy nie zapomniał, że urodził się jako wolny obywatel Genewy (która jak się

wydaje odcisnęła swoiste piętno na pewnych elementach jego koncepcji) i że tytuł „obywatela

Republiki Genewskiej” stawiał zdecydowanie ponad poniżającym jego zdaniem statusem

poddanego króla Francji.

Rousseau wzrastał jako sierota. W wieku 10 lat został oddany na wychowanie ciotce.

Środowisko rodzinne nie zagwarantowało mu systematycznego wykształcenia, ale pasja

poznawcza samouka o wybitnym talencie pisarskim sprawiła, że zdobył wiedzę niezwykle

rozległą. Zajmowała go filozofia polityczna, a nade wszystko republikański stoicyzm, którego

Tomasz Rejmanowski, Jean Jaques Rousseau, http://www.escapemag.pl

duch, jak również uczucie dumy z republiki, w której „miał szczęście urodzić się i żyć” , była

mu wpajana od najmłodszych lat przez ojca.

Prozaiczne potrzeby życia codziennego zmuszały Rousseau do podejmowania różnorakich

zajęć. Jednak ani praca w kantorze, do której nie miał absolutnie żadnych zdolności, ani

w grawerni, nie stanowiły spełnienia jego oczekiwań. Dlatego w 1728 roku rozpoczął swoją

wędrówkę po polnych drogach Szwajcarii, Włoch i Francji, w poszukiwaniu życia bardziej

odpowiadającego własnym aspiracjom. Jest to data przełomowa w biografii myśliciela,

bardzo istotna w późniejszym kształtowaniu się jego społeczno-politycznych poglądów.

Stanowi ona również początek pierwszej szkoły życia „obywatela genewskiego”.

Rousseau przenosił się z miejsca na miejsce, nigdzie nie mogąc długo zagrzać miejsca. Dzięki

znajomości z niejaką panią de Warens, w 1743 roku przebojem wdarł się na paryskie salony.

Zdolności zastąpiły mu naukowe przygotowani i po początkowych niepowodzeniach

najprzedniejsze sfery naukowe (późniejsi encyklopedyści) przyjęli go do swego grona.

Rousseau długo nie znajdował ujścia dla nurtujących go myśli i uczuć. Dopiero praca

konkursowa, ogłoszona w 1749 roku przez Akademię w Dijon, dała mu sposobność do ich

sformułowania i ogłoszenia. Jego paradoksalna odpowiedź, nagrodzona przez Akademię, dała

„obywatelowi genewskiemu” wielką sławę, rozgłos i popularność. Od tego momentu

rozpoczęła się jego właściwa kariera, choć w międzyczasie zdążył też być sekretarzem

ambasady francuskiej w Wenecji. Jednak sława nie dała Rousseau szczęścia, ani nie

zaspokoiła jego ambicji. Szukając życia bliższego przyrodzie, powrócił w 1754 roku do swej

ojczystej Genewy. Potem przyjaciele, chcąc spełnić jego marzenia i urzeczywistnić wielbiony

przezeń ideał życia sielskiego, stworzyli mu pod Paryżem ustronną siedzibę, nazwaną

Eremitage, ale mieszkał tam krótko. W latach 1758-1762 przebywał gościnnie u marszałka de

Luxemburg. Pod koniec życia przeniósł się jeszcze do Anglii, gdzie David Hume

bezskutecznie próbował stworzyć mu dogodne warunki życia i pracy.

Mimo, iż Rousseau dość szybko stał się pisarzem zaliczanym do wzorowych i najlepszych,

twórcą dzieł o nieprzemijającej wartości, który wywarł ogromny wpływ na sobie

współczesnych, a którego śmierć w 1778 roku ostatecznie nie zamknęła dyskusji nad

zaproponowanymi przez niego rozwiązaniami społeczno-politycznymi, to jego ciężki

Tomasz Rejmanowski, Jean Jaques Rousseau, http://www.escapemag.pl

charakter, nieumiejętność zżycia z ludźmi, chorobliwą podejrzliwość, graniczącą z manią

prześladowczą, kładły zawsze kres wysiłkom przyjaciół. Później spadły jeszcze na niego

prześladowania polityczne, które doprowadziły do zerwania z encyklopedystami

i spowodowały, że koniec życia Rousseau spędził w osamotnieniu i rozgoryczeniu.

Rousseau był przedstawicielem radykalnego skrzydła myśli oświeceniowej, głosząc

konieczność otwartej walki z despotyzmem. Postulował oparcie zasad ustrojowych na

demokracji bezpośredniej, czyli takim systemie rządów, w którym wszystkie decyzje

podejmowane są w drodze zbiorowego wyboru obywateli, a nie przez ich przedstawicieli;

systemie zabezpieczającym autentyczne rządy suwerena, jakim był naród, w którym

o najważniejszych sprawach decydować mają wszyscy obywatele w formie głosowania.

Zastanówmy się, czy słuszne jest nazywanie Jean-Jaqcuesa Rousseau klasykiem demokracji

bezpośredniej, czy też rację należy przyznać Wolterowi, który stwierdził, iż koncepcje

genewskiego myśliciela to „filozofia oberwańca” , któremu chodziło wyłącznie o to , „ażeby

biedni ograbili bogatych”?

Moim zdaniem należy uwzględnić dwa odrębne zagadnienia. Pierwsze z nich dotyczy

głównie doświadczeń życiowych, które Jean-Jaqcues Rousseau wyniósł z wieloletnich

wędrówek po Szwajcarii, Włoszech i Francji, a które to doświadczenia, według mnie, miały

istotny wpływ na kształtowanie się jego poglądów społeczno-politycznych. Znajdą się w nim

także przemyślenia „obywatela genewskiego” pochodzące z tego właśnie okresu. Natomiast

drugim zagadnieniem, które moim zdaniem uzupełni pierwszą część i pozwoli w sposób jasny

i przejrzysty odpowiedzieć na pytanie postawione przeze mnie, będą stricte społeczno-

polityczne rozwiązania proponowane przez myśliciela z Genewy.

Bezkompromisowa wrogość Jean-Jaqcuesa Rousseau do możnych tego świata oraz jego

zdecydowany demokratyzm i republikanizm w bardzo dużym stopniu wynikał z jego

doświadczeń życiowych. Już od najmłodszych lat ojciec późniejszego myśliciela wpajał mu

cnoty republikańskie. Później, kiedy został oddany na wychowanie ciotce, sam starał się

pielęgnować je w sobie. Czytywał wiele, choć rzecz jasna, nie mógł dobrze zorientować się

Tomasz Rejmanowski, Jean Jaques Rousseau, http://www.escapemag.pl

w tym, co przeczytał, lecz najistotniejsza była owa chęć. Oddany przez ciotkę do terminu, do

grawerni Ducommuna, młody Jean-Jaqcues celowo uchylał się od wykonywania zadań. Nie

sposób było go zastraszyć, ani uczynić posłusznym. Już wówczas pieniądze wywoływały

w nim wstręt i także wówczas w jego charakterze ujawniła się skłonność do

nieoczekiwanych, odważnych decyzji. Praca w grawerni nie wydawała mu się zajęciem

odpowiadającym jego ambicjom, dlatego w 1728 roku Rousseau postanowił raz na zawsze

porzucić pracownię Ducommuna i zdecydował się na samotną wędrówkę po olbrzymim,

tajemniczym świecie. Rozpoczął nowe, wolne życie, pełne niebezpieczeństw, ryzyka

i niepewności.

Szkoła wędrówek była pierwszą szkoła życia, która zdecydowała o przyszłych losach

młodego Jean-Jaqcuesa, a przeżycia osobiste z pewnością wpłynęły na kształtowanie się jego

późniejszych polityczno-społecznych poglądów.

W marcu 1728 roku Rousseau wyruszył z ojczystej Genewy. Nie poznawał życia z okna

karety ani dyliżansu pocztowego. Widział je z najbliższej odległości jako wędrowiec z kijem

w dłoni, przemierzający od wschodu do zachodu słońca drogę dzielącą jedną wieś od drugiej.

Nie posiadał ani pieniędzy, ani broni. Nie pytał, co wydarzy się następnego dnia, bo taka

wiedza nie była mu do niczego potrzebna.

W czasie swoich wczesnych wędrówek dewizą Rousseau stało się zaufanie do ludzi i szczery

uśmiech podbudowujący nawet najbardziej ponurych. Wtedy też opanował szlachetną sztukę

przekonywania. To pomogło mu znieść z powodzeniem pierwsze i z pewnością najtrudniejsze

doświadczenia życiowe. Nie powrócił ze spuszczoną głową do Genewy, by błagać

Ducommuna. Brnął dalej w świat…

Gdy znalazł się na terenie Królestwa Francji dostrzegł, że poddani panującego „z bożej łaski”

króla Ludwika XV żyli jeszcze biedniej niż obywatele Republiki Genewskiej. Niziutkie,

powrastane w ziemię, chłopskie chaty, udręczeni wieśniacy, wychudzone bydło, marne

zasiewy- to efekt jego obserwacji. Ale on dostrzegał również „wspaniałe pałace

o błyszczących lustrzanymi szybami oknach”, widział zamki wielmożów. Strach zasiany

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: