Na bezdrożach teorii ewolucji MITY NA TEMAT EWOLUCJI CZŁOWIEKA.pdf

J.W.G. Johnson: „Na bezdrożach teorii ewolucji”

„ EWOLUCJA CZŁOWIEKA”

Zacznijmy /.../ od potrójnej pomyłki: człowieka z Nebraski, człowieka z Piltdown i

neandertalczyka.

/.../ CZŁOWIEK Z NEBRASKI przetrwał całe pięć lat. W 1927 roku dalsze odkrycia

dowiodły, że ten niezwykły ząb, na którym zbudowano człowieka z Nebraski,

pochodzi nie od jakiegoś domniemanego małpoluda, lecz od pekari, czyli pewnego

gatunku dzikich świń.

/.../ w 1929 roku prof. Sergi udowodnił, że NEANDERTALCZYK poruszał się w

postawie wyprostowanej, dokładnie tak, jak chodzi dzisiaj każdy z nas. /.../ Rysunki

i statuetki przedstawiające neandertalczyka jako pochylone zwierzę są wyłącznie

dziełem artystów. /.../

CZŁOWIEK Z PILTDOWN, Anglia, przez czterdzieści lat zwodził świat

/.../ naukowcy doprowadzili do kolejnych badań, co tym razem okazało się haniebne

dla nauki. Albowiem czaszka była taka, jak u człowieka współczesnego, najzupełniej

współczesnego człowieka. Kość szczękowa natomiast należała do małpy, która

całkiem niedawno zdechła. Dopiero teraz dostrzeżono również, iż zęby zostały

spiłowane tak. aby uczynić je podobnymi do ludzkich. /.../ kość szczękowa oraz zęby

były barwione środkami chemicznymi dla nadania im wyglądu bardzo starych

okazów. /.../ A ta nieszczęsna czaszka, którą eksperci pierwotnie datowali na

500.000 lat, następnie na 50.000 lat, później na 5000 lat, a której wiek obecnie

ocenia się na 500 lat!

Kto więc popełnił to szalbierstwo? /.../ W 1978 roku obwieszczono, iż zapis

magnetofonowy dokonany przez prof. Jamesa Douglasa, niedawno zmarłego w wieku

93 lat, stanowi dowód, że oszustem był profesor William Sollas. Dr Halstead

natomiast, który jest w posiadaniu tej taśmy, napisał do „ Timesa” stwierdzając, że w

sprawę tę było zamieszanych kilka ówczesnych autorytetów naukowych z Muzeum

Brytyjskiego. W wywiadzie radiowym dr Halstead wspomniał, iż jest całkowicie

pewny, że owa fałszywa szczęka pochodziła od jakichś nie ewidencjonowanych kości

orangutana z Muzeum Brytyjskiego. /.../ ciężar dowodów wskazuje na Teilharda de

Chardin jako na autora tego oszustwa. /.../ Stanowiska i kariery wielu osób byłyby

zagrożone /.../

AUSTRALOPITEKI /.../ Orzeczenie lorda Zuckermana stwierdzało mianowicie, iż te

zwierzęce kości nie stanowią żadnego dowodu na istnienie jakiegoś stworzenia,

które ewoluowało w człowieka. Rangą naukową lord Zuckerman przewyższa

innych /.../ odkrycia jakich dokonano począwszy od roku 1972 sprawiły, że sprawa

australopiteków, jak to poniżej zobaczymy, znalazła się w ślepym zaułku.

CZŁOWIEK JAWAJSKI. /.../ czaszki Wadjak, jak się je określa, dowodziły niezbicie,

że prawdziwe istoty ludzkie rzeczywiście żyły na Jawie w tym samym czasie, co

domniemane małpoludy. /.../ Przez jakieś trzydzieści lat Dubois utrzymywał te

ludzkie czaszki w ukryciu, /.../ wielki biolog W.R. Thompson stwierdził, że sukcesowi

darwinizmu towarzyszył zanik naukowej solidności. /.../ wybitny autorytet w

dziedzinie badań nad szczątkami kostnymi, Marcellin Boule, odrzucił tezę o istnieniu

CZŁOWIEKA JAWAJSKIEGO. Powiedział wręcz, że był to gibon. /.../ w 1938 roku sam

dr Dubois wyrzekł się swojego Człowieka jawajskiego. /.../

CZŁOWIEK PEKIŃSKI. /.../ dr Black przebywał w Chinach /.../. Jednocześnie

reprezentował Amerykańską Fundację Rockefellera, od której otrzymywał roczną

dotację w wysokości 20.000 dolarów (ogromna suma pieniędzy w tamtych latach) na

kontynuowanie badań /.../.

W roku 1927 odnaleziono ząb trzonowy. Dr Black uznał, że jest on półmałpi,

półludzki i oto narodził się nowy małpolud, Sinanthropus pekinensis (CZŁOWIEK

PEKIŃSKI). /.../ Ze sprawozdań o. Connella i Malcolma Bowdena wynika, że metody

Blacka zastosowane przy rekonstruowaniu głowy Sinanthropusa noszą poważne

znamiona braku naukowej uczciwości /.../. Boule został zaproszony do odwiedzenia

miejsca, gdzie narodził się CZŁOWIEK PEKIŃSKI - i rzeczywiście je odwiedził. Jedyną

reakcją tego wielkiego człowieka była irytacja, że każą mu tracić czas dla małpich

czaszek. /.../ pod koniec roku 1933 wydobyto z ziemi „górnej groty” trzy ludzkie

czaszki. Dostarczono je do laboratorium Blacka. I oto okazało się, że były to szczątki

ludzkie /.../. Dlaczego nie poddaje się badaniom tych szczątków kostnych i przez to

nie dochodzi się prawdy? Nie możemy niestety tego uczynić, ponieważ wszystkie

fragmenty kości CZŁOWIEKA PEKIŃSKIEGO zaginęły /.../.

CZASZKA 1470. /.../ odkryto ludzką czaszkę i ludzkie kości o wiele starsze od owych

rzekomych przodków człowieka; /.../ Richard Leakey obwieścił: „ To, co odkryliśmy

wymazuje po prostu wszystko, czego nas uczono o ewolucji człowieka; nie mam nic

do zaoferowania w to miejsce”.

RAMAPITHECUS. /.../ dowody mające świadczyć na rzecz RAMAPITEKA sprowadzały

się zaledwie do kilku fragmentów żuchwy oraz paru zębów. Znaleziono je w różnych

częściach świata, lecz było ich tak niewiele, że wszystkie zmieściłyby się w pudełku

po cygarach. Były tak fragmentaryczne, że kawałki te mogły być równie dobrze użyte

do złożenia hominida, jak małpy - wszystko zależało od upodobania. /.../ Wraz z

dyskwalifikacją RAMAPITEKA, „kopalne drzewo genealogiczne człowieka” okazuje

się na nowo nie zapisaną kartą. /.../

JESZCZE JEDEN BOISEI (LUB ZINJANTHROPUS). /.../ Pani Shipman kończy swój

artykuł następująco: „ Jak trzęsienie ziemi, nowa czaszka sprowadziła nagle

wszystkie nasze skrupulatnie zorganizowane konstrukcje do kupy gruzu

nieporadnych z grubsza ciosanych nowych hipotez” .

W „ New Scientist” /.../ John Reader, publicysta naukowy, dowodzi, /.../ że szczątki

kostne są po większej części tak fragmentaryczne, iż dopuszczają kilka różnych

interpretacji. A całkowity zbiór szczątków hominidów znanych obecnie, ledwie

pokryłby stół bilardowy. /.../ słusznym będzie wysłuchanie opinii lorda Zuckermana,

który był głównym doradcą naukowym rządu brytyjskiego. On sam oraz jego zespół

naukowy poświęcili wiele lat na badania szczątków kostnych hominidów przy

zastosowaniu ściśle naukowych metod. W swojej książce „ Beyond The Ivory Tower”

(str. 75-94), lord Zuckerman wykazuje, że /.../ nie widzi żadnego dowodu kopalnego

świadczącego o ewolucji człowieka od jakiejś niższej istoty.

___________________________

Poniżej znajduje się pełen „Części 4”

J.W.G. Johnson: „Na bezdrożach teorii ewolucji”

Wydawnictwo Michalineum, 1989

CZĘŚĆ 4

„ EWOLUCJA CZŁOWIEKA"

Dochodzimy do problemu małpoludów, a jest to punkt, w którym teoria ewolucji

najbardziej wdziera się w domenę religii, gdyż bezpośrednio dotyczy pochodzenia

człowieka. Teoria ewolucji logicznie wiedzie do poligenizmu, a więc nie do Adama,

pierwszego człowieka, lecz do grupy zwierzowatych mężczyzn i kobiet, którzy drogą

mutowania wzięli swój początek od rodziców nie będących ludźmi. Poligenizm

odgrywa najbardziej niszczącą rolę w stosunku do podstawowego dogmatu

chrześcijańskiego o grzechu pierworodnym. A ostatnio, pod wpływem teologii

ewolucji Teilharda de Chardin, wszystkie dogmaty katolickie wywracane są do góry

nogami. Jeśli jednak będziemy zdolni wykazać, że małpoludy nigdy nie istniały, to

wówczas upadnie cała argumentacja na rzecz ewolucji, poligenizmu oraz

teilhardyzmu.

MAŁPOLUDY. Przeciętny człowiek wierzy dzisiaj, że w czasach prehistorycznych

żyły dziwne istoty, które nie były ani całkowicie ludźmi, ani też zupełnie zwierzętami.

W imieniu nauki wmawia się nam, że te małpoludy istniały naprawdę i że

pochodzimy właśnie od nich. Jeśli jest to nieprawdą, to nasze dwudzieste stulecie

jest najmroczniejszym z wszystkich wieków. Ale czy jest to prawdą, czy też nie,

faktem pozostaje, że ta opowieść o małpoludach odnosi sukces. Cieszy; się ona takim

powodzeniem, że opowieść o Adamie i Ewie wydaje się śmieszna. Jesteśmy

świadkami triumfu przebieglej gry, której celem jest pozbycie się Boga i podkopanie

Biblii.

Adam został stworzony na obraz i podobieństwo Boga, fizycznie doskonały, a,

przed upadkiem, intelektualnie czysty. Przez wieki trwania wiary, chrześcijańskie

wyobrażenia Adama i Ewy ukazywano w pobożnej gorliwości na ścianach i witrażach

wielkich katedr, na sklepieniach kościołów i kaplic. Ale dzisiaj obraz ten uległ

zmianie. Dzisiejszym wyobrażeniem Adama, lub wielu Adamów, stał się zwierzolud.

Ten zwierzęcy Adam zmienił w sposób całkowity pogląd na świat i filozofię. Oto

nadzwyczajne osiągnięcie Darwina. Mając rację czy też myląc się, Darwin zmienił

pojęcie człowieka o człowieku.

Istniały do tej pory, i istnieją, drzewa genealogiczne człowieka, pozostające de

facto we wzajemnej niezgodności i konflikcie. U podstawy niemal każdego drzewa

genealogicznego człowieka znajdował się ramapithecus. Jednakże, z powody kilku

dramatycznych odkryć, jakie miały miejsce począwszy od roku 1972, omówienie

ramapithecusa pozostawiamy na koniec.

Zacznijmy zatem od lat dwudziestych naszego wieku, od potrójnej pomyłki:

człowieka z Nebraski, człowieka z Piltdown i neandertalczyka. W 1925 roku samo

istnienie ludzkości spoczywało na tych trzech dżentelmenach: pierwszym

Amerykaninie, pierwszym Angliku i pierwszym Europejczyku. Prześledźmy teraz, co

się z nimi stało.

CZŁOWIEK z NEBRASKI. W 1922 roku ktoś znalazł w Nebrasce nietypowy ząb

trzonowy. Wybitny profesor Henry Osborn z Muzeum Historii Naturalnej w Nowym

Jorku zdecydowanie oświadczył, że ząb ten musiał należeć do jakiegoś stworzenia,

które było półmałpą i półczłowiekiem. Wielu specjalistów i naukowców zgodziło się z

tą opinią, l tak powstał człowiek z Nebraski. Ameryka była dumna z posiadania

stuprocentowego, czysto amerykańskiego małpoluda.

Człowiek z Nebraski

Człowiek z Nebraski przetrwał całe pięć lat. W 1927 roku dalsze odkrycia

dowiodły, że ten niezwykły ząb, na którym zbudowano człowieka z Nebraski,

pochodzi nie od jakiegoś domniemanego małpoluda, lecz od pekari, czyli pewnego

gatunku dzikich świń. Tak więc małpolud profesora Osborna okazał się być świnią!

Tak wygląda fantastyczny świat ewolucji.

NEANDERTALCZYK. Zakładano, iż neandertalczyk był niewiele doskonalszy od

szympansa. Miał małą pojemność mózgu, poruszał się-pochylony do przodu na

przygiętych nogach - włochaty, zwierzęcy i bardzo nieprzyjemny. Błąd co do

pojemności mózgu został skorygowany przez wielkiego Marcellin Boule'a. Na

podstawie przeprowadzonych pomiarów dowodził on, że neandertalczyk miał

większą pojemność mózgu niż człowiek współczesny.

Z kolei znaleziono dowody na to, że neandertalczyk wierzył w istnienie sił

nadprzyrodzonych. Douglas Dewar wykazał, że neandertalczyk grzebał zmarłych z

zachowaniem ceremonii pogrzebowych oraz że wyróżniał się również wysokimi

umiejętnościami rzemieślniczymi. Istniał ponadto dowód wskazujący na to, że

neandertalczyk zawierał związki małżeńskie z człowiekiem typu nowoczesnego,

szczątki kostne bowiem z Fontechevade wykazały, że neandertalczyk i nowoczesny

typ człowieka byli sobie współcześni.

Na domiar wszystkiego w 1929 roku prof. Sergi udowodnił, że neandertalczyk

poruszał się w postawie wyprostowanej, dokładnie tak, jak chodzi dzisiaj każdy z

nas. Mógł on więc stawać na baczność przed jakimś prehistorycznym sierżantem.

Rysunki i statuetki przedstawiające neandertalczyka jako pochylone zwierzę są

wyłącznie dziełem artystów. Artysta oczywiście może ukazać wszystko. Może zatem

sprawić, że neandertalczyk będzie wyglądał jak zwierzę, ale może też sprawić, że

będzie wyglądał jak filozof. Wszystko zależy od artysty.

Neandertalczyk był myśliwym i nomadą, a na schronienia wykorzystywał

jaskinie. Możemy być pewni, że należał do jakiejś rasy Homo sapiens, był naszym

bratem, prawdziwym człowiekiem posiadającym duszę, której przeznaczeniem jest

zbawienie.

CZŁOWIEK Z PILTDOWN, Anglia, przez czterdzieści lat zwodził świat oraz

przyczynił się do niszczenia pierwszych rodziców, Adama i Ewy.

Głównymi postaciami w tym dramacie byli: Charles Dawson, który znalazł

pierwszą część czaszki, Sir Arthur Smith Woodward z Muzeum Brytyjskiego oraz

student seminarium duchownego, Teilhard de Chardin. W grudniu 1912 roku Dawson

i Woodward oznajmili wobec znakomitego grona słuchaczy, że w czasie czteroletnich

prac znaleźli w Piltdown osobliwe szczątki kostne, takie jak górna część czaszki,

która należała do człowieka, a w pobliżu złamaną kość żuchwową, zupełnie

przypominającą kość małpy, z tą różnicą, że zęby były starte w sposób, w jaki

ścierają się u człowieka, a nie u małpy. Brakowało wszakże jednego bardzo ważnego

zęba, a mianowicie kła. Gdyby jednak ten brakujący kieł został znaleziony i gdyby

był starty podobnie jak zęby trzonowe, wówczas argumentacja na rzecz małpoluda

znacznie by się wzmocniła.

Ząb ów został znaleziony osiem miesięcy później, czyli 29 sierpnia 1913 roku.

Cała sprawa miała przebieg następujący: kiedy Teilhard de Chardin powrócił z

Francji, zaraz następnego dnia wszyscy trzej: Dawson, Woodward i Teilhard,

wyjechali do Piltdown aby zabrać się do przesiewania żwiru. Po jakimś czasie

Teilhard wykrzyknął, że znalazł brakujący ząb. Ząb ten pasował do szczęki i w ten

oto sposób do istnienia został powołany „pan Piltdown". Jednakże niektórzy uczeni

nie mogli zaakceptować stwierdzenia, że szczęka małpy może stanowić całość z

ludzką czaszką. Wśród nich znajdował się także wybitny antropolog, Marcellin

Boule.

Ale w 1915 roku Dawson donosił, że w innym miejscu, odległym o dwie mile od

Piltdown, znalazł dwa niewielkie kawałki czaszki oraz ząb trzonowy i że szczątki te

podobne były do szczątków z Piltdown; podobne znalezisko w miejscu oddalonym o

dwie mile — to już przekraczało zwykły zbieg okoliczności. Zatem małpolud musi być

prawdziwy. W takiej sytuacji nawet sam Boule zmiękł nieco i człowiek z Piltdown

został ustanowiony; najstarszy Anglik, liczący sobie pół miliona lat.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: