Cabot Patricia - Markiz.pdf - Cabot Patricia - glinka7-1987

PATRICIA CABOT

MARKIZ

Tytuł oryginału: A Little Scandal

Dla Benjamina

CZĘŚĆ PIERWSZA

Londyn, kwiecień 1870

Nie jadę. - Dziewczyna wiła się w uścisku starszego od niej

mężczyzny. - Mówiłam ci już. Puść mnie!

Był już zmęczony przekonywaniem jej. Czasami wydawało mu się,

że jedyne, czym zajmował się przez ostatnie siedemnaście lat, to

przekonywanie i kłócenie się z nią.

- Jedziesz - oświadczył tak groźnie, że stojący obok powozu lokaj

wyprostował się i kierował wzrok wszędzie, byle nie w stronę

pracodawcy.

- Nie jadę! - krzyknęła ponownie starając się wyszarpnąć

nadgarstek z silnych męskich dłoni. - Powiedziałam, żebyś mnie puścił.

Mężczyzna westchnął. A więc w taki sposób miało się to potoczyć.

No cóż, powinien był przewidzieć. Wszystko na to przecież

wskazywało. Przed godziną wiązał przed lustrem na nowo fular.

Duncan był doskonałym lokajem, to prawda, ale starzał się, stawał

zupełnie niepodatny na subtelne zmiany w męskiej modzie, które

zresztą niezmiernie go irytowały. Fular chlebodawcy wciąż wiązał tak,

jak robił to od ponad dwudziestu lat, zmuszając tym samym Burke'a do

wiązania go po kryjomu na nowo. Gdy właśnie to robił godzinę temu.

do salonu całkowicie bez zapowiedzi wpadła panna Pitt, najwyraźniej

silnie poruszona.

- Mój panie! - zawołała starsza pani. Po jej okrągłych policzkach

spływały strumienie łez. - Ona jest niemożliwa! Niemożliwa, słyszy pan?

Od nikogo, powtarzam, od nikogo nie można oczekiwać, że pogodzi się

z tak obraźliwym zachowaniem... - Przycisnęła trzęsącą się dłoń do ust i

opuściła pomieszczenie.

Burke nie miał całkowitej pewności, ale wyglądało na to, że panna

Pitt właśnie złożyła wymówienie. Z westchnieniem dokończył wiązanie

fularu. Teraz już nie było potrzeby, żeby świetnie wyglądał. Tego

wieczoru nie będzie, jak wcześniej planował, cieszył się towarzystwem

niezrównanej Sary Woodhart. Nie, będzie musiał zastąpić pannę Pitt i

towarzyszyć Isabel na balu kotylionowym u lady Peagrove.

Niech to wszyscy diabli!

A teraz to wijące się w jego uścisku bezczelne dziewczynisko

próbowało go ugryźć - tak, ugryźć - żeby tylko się uwolnić. Miał szczerą

nadzieję, że nie widział tego żaden z sąsiadów. Takie publiczne

okazywanie złości zaczynało się stawać nieco krępujące. Jeszcze kilka lat

temu, gdy córka była młodsza i mniejsza, nie miałoby to w ogóle miejsca,

ale teraz...

Burke przyłapał się na marzeniach o fajce i cieple, płynącym z

kominka w bibliotece. Tak, pragnął tego bardziej nawet niż towarzystwa

godnej poszanowania pani Woodhart.

Dobry Boże! Czy to możliwe? Czyżby zaczynał się starzeć? Duncan

już kilka razy dał mu to do zrozumienia. Oczywiście, nie w bezpośredni

sposób. Dobry lokaj zawsze uważa, że jego pan jest w najdoskonalszej

formie. Ale któregoś ranka miał czelność przygotować dla niego

flanelową kamizelkę. Flanelową! Tak jakby Burke miał prawie

pięćdziesiąt siedem lat, a nie swoje wciąż przecież młodzieńcze

trzydzieści sześć. Tak, jakby był już zniedołężniałym starcem, a nie

mężczyzną w kwiecie wieku, za którego się uważał i co potwierdzało

wiele atrakcyjnych kobiet w Londynie, nie wyłączając błyskotliwej pani

Woodhart. Jedno było pewne - tego dnia Duncan otrzymał dobrą lekcję.

Taką samą dostanie teraz Isabel. Zobaczy, że z ojcem nie ma żartów.

Tym bardziej że pragnął tylko jej dobra.

- A ja - schylił się i z łatwością, nabytą poprzez długą praktykę,

przerzucił jej ciało przez ramię, jakby było workiem pszenicy -

powiedziałem, że jedziesz.

Isabel wydała z siebie pisk tak przenikliwy, iż wydawało się, że

dociera przez gęstą mgłę do najdalszych zakątków Park Lane, a zapewne

słychać go było i w całym Londynie. W tej mgle miną godziny, nim uda

im się przedrzeć ulicami miasta i stanąć w drzwiach domu lady

Peagrove. To właśnie Burke'owi było najbardziej potrzebne: gęsta,

dusząca mgła i rozhisteryzowana Isabel. Jedyne, co mogło mu się

przydać bardziej, to kula w łeb. Albo sztylet prosto w serce.

Po chwili wydawało się, że jego drugie życzenie zostanie

spełnione. Tyle że intruz, który wyłonił się nieoczekiwanie z mgły,

zamiast sztyletu dokładnie skierował w stronę jego serca czubek

parasolki. Albo tam, gdzie być powinno serce, którego, według

krzyczącej co sił w płucach Isabel, jej ojciec w ogóle nie miał.

- Pani wybaczy - zwrócił się Burke do właścicielki parasolki,

właściwie całkiem spokojnie jak na mężczyznę o reputacji gwałtownika -

ale czy mogłaby pani łaskawie opuścić tę rzecz? Przeszkadza mi w

dostaniu się do powozu.

Cabot Patricia - Markiz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: