Coffman Elaine - Mackinnon 04 - Sekwoje.pdf - CYKL - MACKINNON - glinka7-1987

Elaine Coffman

Sekwoje

Prolog

Szkocja, rok 1856

Maggie Ramsay złożyła ostatni surdut i umieściła w

otwartym kufrze. Patrzyła na ubrania męża; każde

przywoływało jakieś wspomnienie z tych szczęśliwszych

czasów, kiedy w do¬skonały sposób wypełniała je

muskularna sylwetka Bruce'a Ramsaya.

Zatrzasnęła wieko kufra i odwróciła się.

Bruce Ramsay umarł i choćby nie wiem jak długo

wpatrywała się w jego garderobę, nie mogła go przywrócić

do życia. Nie¬znośny ucisk w piersi nie pomagał w

zachowaniu spokoju, ale jakoś przełknęła i zdołała

powstrzymać łzy, cisnące się do oczu.

- To już ostatni - zwróciła się do ludzi, czekających w

mil¬czeniu przy drzwiach. - Możecie znieść na dół.

Bez słowa, dziwnie odrętwiała, przyglądała się, jak służący

ujmują wytarte skórzane uchwyty i z wysiłkiem dźwigają

wielki kufer o wypukłym wieku. Maggie była zmęczona.

Jeszcze nigdy nie czuła się tak zagubiona, tak całkowicie

pozbawiona woli i uczuć. Jakby wszystko w niej umarło.

Zastanawiała się, czy w ogóle będzie jeszcze kiedyś zdolna

coś poczuć, czy życie będzie jej płynąć biernie, jakby bez jej

udziału, tak jak się działo przez ostatni rok. Czy pewnego

dnia zbudzi się, spojrzawszy w lustro ujrzy starą kobietę i

zdziwi się, kiedy to wszystko się stało.

Nadszedł czas odjazdu, lecz Maggie nie potrafiła opuścić

pokoju Bruce'a, bo to oznaczało definitywne rozstanie z ich

wspólnym życiem, z tym wszystkim, co ich łączyło.

Odwróciła się z wahaniem, myśląc o tym, czy powinna

ostatni raz obejść zamek Glengarry, jeszcze raz zajrzeć do

każdego z pokoi, żeby na zawsze utrwalić je w pamięci. Była

tu taka szczęśliwa. Brała ślub w małej rodzinnej kaplicy na

tyłach zamku. Tu urodziło się ich troje dzieci.

A teraz został tu pochowany jej mąż.

Nie, nie mogła już chodzić po tych pokojach. Glengarry,

jakie znała, należało do przeszłości, do minionych,

szczęśliwszych czasów. Lepiej było po prostu odejść. Z

westchnieniem sięgnęła po mufkę, leżącą na ulubionym

skórzanym fotelu jej męża. Miękka, wytarta skóra zachowała

odciśnięty kształt sylwetki Bruce'a Ramsaya.

Och, Bruce, co ja teraz zrobię? Co z nami będzie? Przycisnęła

mufkę do twarzy. Proszę, niech to wszystko okaże się złym

snem. Niech się teraz obudzę i zobaczę Bruce' a

wchodzącego do pokoju, z Fletcherem siedzącym mu na

ramionach. Będzie się śmiał, kiedy mu powiem... rozśmieszy

go niedorzeczny pomysł, że mógł zjechać na koniu z

urwiska. On, Bruce Ramsay, najlepszy jeździec w północnej

Szkocji. Och, będzie pękał ze śmiechu. A potem postawi

Fletchera na ziemi, stanie przede mną, jak zawsze silny,

urodziwy, pełen życia, weźmie mnie w ramiona i

pocałunkami ukoi moje troski. On nie umarł. Nie mógł

umrzeć. Nie on. Za dużo miał w sobie życia, żeby umrzeć.

A jednak umarł.

Spojrzała na fotel, a potem dotknęła dłonią siedziska, jakby

w ten sposób mogła poczuć więź łączącą ją z Bruce'em.

Poczuła jedynie chłód gładkiej skóry i szybko cofnęła rękę.

Świadomość, że wszystko się skończyło, uderzyła ją z taką

siłą, że aż zachwiała się na nogach i musiała się chwycić

poręczy fotela, żeby nie upaść. Zawsze, kiedy pozwalała

sobie na wspomnienia, opadała ją słabość, od której kręciło

jej się w głowie. Rozpacz i żal przygniatały ją ciężarem nie

do udźwignięcia, mimo iż starała się odnaleźć w sobie

choćby cząstkę tej żelaznej siły, jaką zawsze przypisywał jej

mąż.

Bruce Ramsay, książę Glengarry, nie żył. Pomyślała, że ci

wszyscy, którzy twierdzą, że czas leczy rany, kłamią. Minął

rok od chwili, gdy jej wspaniały mąż spadł na ostre

grzebienie skał u stóp urwiska, ciągnącego się wzdłuż

dzikich północnych wybrzeży Szkocji. Minął cały długi rok,

a jej ból nie zelżał ani trochę. Nigdy nie uzyskała wyjaśnień,

jak to się stało, że dwudziestodziewięcioletni książę,

doskonały jeździec, skierował konia na skraj urwiska i runął

w dół albo jakim cudem koń, inteligentne zwierzę, dał się

zmusić do skoku w przepaść. W istocie Maggie nie miała

zbyt wiele czasu, żeby się nad czymkolwiek zastanawiać,

ponieważ kości księcia ledwie zdążyły spocząć w grobie,

kiedy została wciągnięta w długotrwałą walkę sądową,

wszczętą przez człowieka z Niziny Szkockiej, niejakiego

Adaira Ramsaya.

Maggie znała owego Ramsaya, podobnie jak znajomo

brzmiał jego pozew, w którym dowodził, że tytuł jej

zmarłego męża według prawa jemu się należy. Wszystko

zaczęło się dwa lata wcześniej, kiedy przed masywną bramą

zamku Glengarry pojawił się niepozorny człowiek w

okularach. Głośno zastukał laską w rzeźbione dębowe

drzwi, domagając się widzenia z księciem.

Wprowadzony do biblioteki Bruce'a Ramsaya, Adair

Ramsay zaprezentował dokumenty stwierdzające, że

roszczenia Bruce'a do tytułu książęcego oparte były na

fałszywych podstawach¬spreparowanych rejestrach

kościelnych z czasów pradziadka Bruce'a, dotyczących

małżeństw, które nigdy nie zostały zawarte. Adair Ramsay

upierał się, że tytuł należy się jego rodzinie, która nie była

spokrewniona z rodziną Bruce'a, choć wydawało się to

dziwne z powodu zbieżności nazwisk.

Bruce kazał wówczas wyrzucić intruza. Jednakże Adair

Ram¬say był równie cierpliwy, jak chytry. Przez następny

rok pojawiał się jeszcze kilkakrotnie, za każdym razem

podobnie traktowany przez Bruce'a.

Wreszcie ostatnim razem, kiedy przybył do zamku,

przywiózł ze sobą dokumenty przygotowane przez

prawnika, z wezwaniem na przesłuchanie do Edynburga.

Maggie i Bruce udali się tam i po dwóch wstępnych

rozprawach sąd wydał werdykt na korzyść Bruce'a

Ramsaya.

Po ostatnim przesłuchaniu Adair Ramsay wpadł w furię.

- Jeszcze wrócę - zagroził. - Jeszcze nie wygraliście.

- Możesz się wypchać swoimi groźbami - zlekceważył go

Bruce.

Wówczas zdawało się, że Adair ustąpił. Przez ponad dwa

miesiące panował spokój. Któregoś wieczoru, jedząc barani

gulasz, Bruce zwrócił się do Maggie:

- Nie chce mi się wierzyć, że ten głupiec tak łatwo

zrezygnuje. Jest uparty i nieustępliwy jak Szkot, a do tego

ma przebiegłość Anglika.

Mimo kpiącego tonu, głos Bruce'a zdradzał zaciekawienie

nagłym milczeniem przeCiwnika.

Coffman Elaine - Mackinnon 04 - Sekwoje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: