Steel Danielle - Ranczo.pdf - steel danielle - karolaie

Danielle Steel

Ranczo

Rozdział pierwszy

W kaŜdym innym supermarkecie kobieta

pchająca wózek wzdłuŜ półek ze słoikami i

artykułami puszkowanymi wyglądałaby nie na

miejscu. Miała nienagannie uczesane

brązowe włosy do ramion, piękną cerę,

wielkie brązowe oczy, szczupłą figurę,

idealny manicure, a ubrana była w zielony

lniany kostium, który wyglądał, jakby

został kupiony w ParyŜu. Do tego pantofle

na wysokich obcasach, torebka firmy

Chanel, o ton jaśniejsze od kostiumu.

Kobieta była wytworna w kaŜdym calu. Nie

wyglądała na stałego bywalca supermarketu,

ale czuła się w nim zupełnie swobodnie. W

drodze do domu wstępowała zazwyczaj do

Gristede'a na Madison albo na

Siedemdziesiątą Siódmą. Większość

sprawunków załatwiała gospodyni, ale Mary

Stuart Walker niekiedy lubiła sama robić

zakupy, co było zabawne i trochę

staroświeckie. Lubiła gotować dla Billa

wieczorami, kiedy wracał do domu; nigdy

nie mieli kucharki, nawet w czasach, gdy

dzieci były młodsze. Mimo swojego

nienagannego wyglądu lubiła zajmować się

domem i rodziną, sprawować pieczę nad ich

Ŝyciem.

Z okien ich mieszkania u zbiegu ulic

Siedemdziesiątej Ósmej i Piątej roztaczał

się wspaniały widok na Central Park.

Mieszkali tu piętnaście lat w ciągu swego

dwudziestodwuletniego małŜeństwa. Mary

Stuart prowadziła dom na wysokim poziomie.

Dzieci podkpiwały sobie z niej czasem, Ŝe

wszystko musiało w nim być zawsze w

najlepszym gatunku. Patrząc na nią, łatwo

było w to uwierzyć. Nie potrafiła inaczej.

Nawet o szóstej po południu, w upalny

czerwcowy dzień w Nowym Jorku, po

sześciogodzinnej naradzie, Mary Stuart

miała świeŜo umalowane usta i kaŜdy włos

na swoim miejscu.

Wybrała dwa małe steki, kilka ziemniaków,

świeŜe szparagi, trochę owoców, jogurt,

wspominając czasy, kiedy jej kosz

wypełniały smakołyki dla dzieci. Udając

zwykle, Ŝe nie aprobuje produktów

zachwalanych w reklamach telewizyjnych,

nie mogła jednak oprzeć się pokusie

kupienia na przykład płatków

kukurydzianych

o smaku gumy do Ŝucia, co tyle dla dzieci

znaczyło! Nie widziała powodu, by nie

zaspokoić dziecięcego kaprysu a potem

wmuszała w nie zdrową Ŝywność.

Jak większość nowojorczyków z ich

środowiska wiele oczekiwali od swoich

dzieci; stawiali im poprzeczkę bardzo

wysoko. Stopnie doskonałe, wyniki w

sporcie znakomite, wysoki poziom moralny.

W rezultacie Alyssa i Todd, przystojni,

inteligentni i wybitni pod kaŜdym

względem, wyróŜniali siew szkole i poza

nią i, wyrośli na ludzi. Gdy byli jeszcze

mali, Bili często pół Ŝartem pół serio

napomykał, Ŝe spodziewa się po nich

doskonałości, Ŝe prawdę mówiąc, liczą na

to z matką. Po paru latach Alyssa i Todd

kwitowali takie słowa jękiem. Ale tkwiło w

nich niewątpliwie ziarno prawdy i wszyscy

o tym wiedzieli. Ojciec chciał im przez to

powiedzieć, Ŝe muszą dać z siebie

absolutnie wszystko, osiągać moŜliwie

najlepsze wyniki, a jeŜeli nawet nie

zawsze im się uda, muszą się nieustannie

starać. Nie było to mało, ale Bili Walker

zawsze miał wysokie wymagania, a młodzieŜ

starała się im sprostać. Choć matka

wydawała się czasem twarda i wymagająca,

prawdziwym perfekcjonistą był ojciec. W

rzeczywistości to Bili wywierał na nich

presję, nie tylko na dzieci, ale i na

Ŝonę.

Mary Stuart była idealną Ŝoną przez prawie

dwadzieścia dwa lata. Stworzyła mu idealny

dom, dała idealne dzieci i zawsze

wyglądała pięknie. Robiła wszystko, czego

od niej oczekiwano, wydawała wspaniałe

przyjęcia. W efekcie jej poczynań ich dom

znalazł się na łamach „Architectural

Digest", jako wzór domowego ogniska, do

którego miło jest wracać. W ich sposobie

Ŝycia nie było jednak nic na pokaz, Ŝadnej

ostentacji. Wszystkie trybiki chodziły

sprawnie i płynnie. W tym, co robiła Mary

Stuart nie znać było Ŝadnego wysiłku, choć

większość osób podejrzewała, Ŝe nie jest

to takie proste. Był to jej prezent dla

Billa. To za jej sprawą Ŝycie wydawało mu

się łatwe. Od wielu lat organizowała

imprezy charytatywne, które przynosiły

setki tysięcy dolarów dochodu, zasiadała w

róŜnych prestiŜowych gremiach, pracując

niestrudzenie na rzecz dzieci specjalnej

troski. Teraz, w wieku czterdziestu

czterech lat, jako matka prawie dorosłych

dzieci, nie tylko organizowała imprezy

charytatywne, ale przez ostatnie trzy lata

pracowała jako wolontariuszka w szpitalu w

Harlemie.

Zasiadała w radach Metropolitan Museum of

Art i Lincoln Center, co roku pomagała

organizować zbiórki pienięŜne, poniewaŜ

wszyscy zabiegali o jej pomoc. Prowadziła

bardzo aktywne Ŝycie, zwłaszcza teraz,

kiedy dzieci dorosły, a mąŜ pracował do

późna w biurze. Z zawodu adwokat, był

jednym z partnerów międzynarodowej firmy

prawniczej na Wall Street i prowadził

większość spraw związanych z Niemcami i

Wielką Brytanią. Społeczna działalność

Ŝony bardzo mu pomogła ugruntować

reputację w środowisku. Prowadzili

oŜywione Ŝycie towarzyskie, choć ostatni

rok był pod tym względem inny. Bili

spędził go częściowo za granicą, zwłaszcza

ostatnie kilka miesięcy, kiedy

przygotowywał rozprawę w Londynie. Mary

Stuart bardziej niŜ kiedykolwiek

pochłaniała praca społeczna

Alyssa kończyła drugi rok studiów na

Sorbonie, tak więc matka miała więcej

czasu dla siebie. Nadrobiła mnóstwo

zaległości. Podjęła się dodatkowej pracy

społecznej, duŜo czytała, a w weekendy

pracowała ochotniczo w szpitalu. Czasem w

niedzielę zostawała z ksiąŜką w łóŜku,

albo czytała od deski do deski „New

York Timesa". Prowadziła aktywne,

wypełnione pracą Ŝycie i patrząc na nią,

nikt by nie pomyślał, Ŝe czegoś jej w tym

Ŝyciu brak. Wyglądała na młodszą o pięć,

sześć lat niŜ była w rzeczywistości.

Ostatnio sporo schudła, co powinno ją

postarzyć, ale jakoś nie postarzyło.

Przeciwnie, wyglądała nawet bardziej

młodzieńczo. Promieniowała z niej jakaś

łagodność, jednająca jej sympatię dzieci,

z którymi miała na co dzień do czynienia.

Była to prawdziwa dobroć, która pochodziła

z serca, sprawiała, Ŝe zapominało się, z

jakiego świata jest Mary Stuart. Liczyło

się tylko jej współczucie, jakby

rzeczywiście rozumiała wielki ból i

zaznała prawdziwego smutku, choć nie moŜna

się było w niej dopatrzyć śladu

przygnębienia. Jej Ŝycie wydawało się

takie doskonałe. Jej dzieci zawsze

naleŜały do grupy tych najmądrzejszych,

bardzo bystrych i pięknych - najbardziej

udanych. MąŜ odnosił sukcesy nie tylko

finansowe, ciesząc się szacunkiem i

prestiŜem, które zdobył wygrywając

najtrudniejsze sprawy w sądownictwie

międzynarodowym.

Mary Stuart miała więc wszystko, czego

ludzie zwykle pragną, a jednak patrząc na

nią wyczuwało się w niej jakiś smutek, a

moŜe samotność? Czy ktoś z wyglądem i

pozycją Mary Stuart, z taką rodziną i tylu

sukcesami moŜe czuć się samotny? Wydawało

się to dziwne, mało prawdopodobne i kazało

wątpić we własną intuicję i zdolność

oceny. Nie było powodu, by podejrzewać, Ŝe

Mary Stuart Walker moŜe czuć się nie do

końca szczęśliwa, a jednak przyjrzawszy

się jej uwaŜnie, człowiek po prostu

wiedział, Ŝe tak jest. Pod powłoką

elegancji i spokoju kryło się coś

tragicznego.

- Co słychać, pani Walker? - MęŜczyzna

przy kasie uśmiechnął się serdecznie.

Lubił ją. Była taka piękna i zawsze

grzeczna. Pytała o jego rodzinę, o Ŝonę, o

matkę, zanim ta ostatnia umarła. Kiedyś

przychodziła tu z dziećmi, ale odkąd

odeszły z domu, pojawiała się zawsze sama

i gawędziła z nim chwilę. Trudno było jej

nie lubić.

- Wszystko w porządku, Charlie, dziękuję.

- Uśmiechnęła się, co sprawiło, Ŝe

wydawała się jeszcze młodsza. Niewiele się

zmieniła od dziewczęcych czasów, a kiedy

przychodziła ubrana w dŜinsy, czasem

trudno ją było odróŜnić od córki.

- Gorąco dzisiaj, prawda? - powiedziała,

ale nie było po niej znać upału. Zimą

wydawała się elegancka mimo trzaskającego

mrozu, grubych palt, zaśnieŜonych botków i

szalików. A latem, kiedy wszyscy sprawiali

wraŜenie na pół ugotowanych, ona wyglądała

świeŜo jakby dopiero co wyskoczyła z

chłodnej wody. NaleŜała do wybrańców.

Wydawało się, Ŝe wszystko szło jej zawsze

gładko, jakby nigdy nie traciła panowania

nad sobą i nad sytuacją. Nieraz widywał,

jak śmiała się razem z dziećmi. Syn był

dobrym chłopcem -jak zresztą oni wszyscy.

Charlie uwaŜał, Ŝe tylko pan Walker jest

trochę sztywny, ale nie jemu oceniać, co

dla kogo dobre. Byli miłą rodziną. Jej mąŜ

wrócił widocznie z zagranicy, skoro kupiła

dwa steki.

- Jutro ma być podobno jeszcze większy

upał - powiedział pakując zakupy. ZauwaŜył

jak zerka na „Enąuirera" i ściąga z

niezadowoleniem brwi. Na okładce widniało

zdjęcie Tani Thomas, wielkiej gwiazdy

piosenki. TANIA ROZWODZI

SIĘ PO RAZ KOLEJNY. ROMANS Z TRENEREM

NISZCZY JEJ MAŁśEŃSTWO, głosił nagłówek.

Znalazło się tam takŜe zdjęcie z

muskularnym trenerem w podkoszulku, i

drugie, ukazujące jej obecnego męŜa, jak

zasłaniając twarz, wchodzi do nocnego

klubu. Charlie zerknął na tytuły i

wzruszył ramionami.

- Takie jest Hollywood, wszyscy sypiają ze

wszystkimi. Dziwne, Ŝe chce się im w ogóle

Ŝenić. - On sam był Ŝonaty z jedną kobietą

od trzydziestu dziewięciu lat i traktował

hollywoodzkie ekstrawagancje jak opowieści

z innej planety.

- Niech pan nie wierzy w te wszystkie,

bzdury, jakie tam wypisują - powiedziała

Mary Stuart surowo, a on spojrzał na nią z

uśmiechem. Jej brązowe oczy wydawały się

zgaszone.

- Pani jest za dobra, pani Walker. To nie

są tacy ludzie jak my, proszę mi wierzyć.

Widywał ludzi ze świata filmu

przychodzących regularnie, przez lata, co

rusz z kimś innym. Krzykliwa hałastra.

NaleŜeli do zupełnie innego gatunku niŜ

Mary Stuart Walker. Mógłby się załoŜyć, Ŝe

ona w ogóle nie wie, o czym on mówi.

- Niech pan nie wierzy w to, co piszą

brukowce, Charlie - powtórzyła z niezwykłą

u niej stanowczością, po czym wzięła torbę

z zakupami i powiedziała, „do jutra".

Do domu miała zaledwie pięć minut

spacerkiem. Choć było juŜ po szóstej, upał

nie zelŜał ani trochę. Pomyślała, Ŝe Bili

wróci jak zwykle o siódmej, więc

przygotuje mu kolację na siódmą

trzydzieści albo ósmą, jak będzie chciał.

Po przyjściu do domu wstawi ziemniaki do

piekarnika i weźmie prysznic. Choć

sprawiała wraŜenie świeŜej i wypoczętej,

była zgrzana i zmęczona po całodniowej

konferencji. Muzeum planowało wydać we

wrześniu wielki bal na cele dobroczynne, a

ją poproszono o zorganizowanie imprezy.

Odmówiła, zgadzając się tylko na rolę

doradcy. Nie była w nastroju do

organizowania balu, poza tym wolała pracę

z upośledzonymi dziećmi w szpitalu.

Portier wziął od niej torbę z zakupami i

przekazał windziarzowi. Podziękowała i

wjechała w milczeniu do mieszkania

zajmującego całe piętro. Budynek był

stary, solidny i bardzo piękny, jeden z

jej ulubionych na Piątej Alei. Widok z

okien mieszkania zapierał dech, zwłaszcza

zimą, kiedy Central Park pokrywał śnieŜny

dywan, a nagie konary drzew odcinały się

od nieba. W lecie teŜ było tu pięknie, tak

bogato i zielono. Z czternastego piętra

wszystko wydawało się spokojne i uciszone.

Nie dobiegał uliczny hałas, nie

dostrzegało się brudu, nie wyczuwało

zagroŜenia. Wszystko było świeŜe, wiosna

buchnęła w końcu pełnią barw po wyjątkowo

długiej i posępnej zimie.

Mary Stuart podziękowała windziarzowi,

który pomógł jej wnieść zakupy, zamknęła

za nim drzwi i przeszła do duŜej jasnej

kuchni. Lubiła pracować w przestronnych,

funkcjonalnych pomieszczeniach. Gdyby

pominąć trzy francuskie sztychy, zdobiące

ściany, kuchnia przypominałaby

laboratorium - białe ściany, biała

podłoga, długie połacie blatów z białego

granitu. Kuchnia znalazła się przed

pięcioma laty w „Architectural Digest",

wraz ze zdjęciem Mary Stuart, siedzącej na

kuchennym stołku w białych dŜinsach i

białym swetrze z angory. Mimo doskonałych

posiłków, jakie zazwyczaj przygotowywała,

Steel Danielle - Ranczo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: