Steel Danielle - Samotny Orzeł.pdf - Steel Danielle - barjad7

Steel Danielle

Samotny Orzeł

PROLOG

Grudzień 1974

Telefon zadzwonił w chwili, kiedy najmniej się go spodziewała,

śnieżnego grudniowego popołudnia, niemal dokładnie trzydzieści

cztery lata po ich pierwszym spotkaniu. Trzydzieści cztery lata, niezwykłe lata. Spędziła z

nim dwie trzecie swojego życia. Kair miała pięćdziesiąt jeden lat, Joe — sześćdziesiąt trzy. I

mimo wszystkich swoich doświadczeń i dokonań wciąż wydawał się jej młody, był witalny,

energiczny, pełen niespożytych sił. Przypominał kometę uwięzioną w ludzkim ciele, ciągle

pędzącą przed siebie, przebijającą kosmos w drodze ku niewidzialnym celom. Nikt nie był tak

ekscytujący i olśniewający jak on, pojęła to w momencie, kiedy się spotkali i nigdy później

nie zmieniła zdania, chociaż nie zawsze rozumiała powody takiego stanu rzeczy. Ale już

wtedy, trzydzieści cztery lata temu, stało się dla niej oczywiste, że jest kimś odmiennym od

wszystkich, kimś ważnym, szczególnym, kimś jedynym w swoim rodzaju.

Wszedł jej w krew, stał się cząstką jej duszy. Nie zawsze naj

będziesz przyjemniejszą, ale niezmiennie bardzo ważną.

Zdarzały się w tych latach konflikty i wybuchy, bywały wzloty

i upadki, wschody i zachody słońca, burze i cisza, zawsze jednak był dla niej Everestem,

Szczytem Świata, punktem wszelkich odniesień,

miejscem, które za wszelką cenę pragnęła osiągnąć. Był też wciąż nie do końca spełnionym

marzeniem, piekłem i niebem rozdzielanymi czasem męczarnią w czyśćcu. Był geniuszem,

człowiekiem pełnym skrajności.

Wzajemnie nadawali sens swojemu życiu, nadawali mu barwę

głębię, niekiedy zaś budzili w sobie bezgraniczny lęk, jednakże

z czasem i z wiekiem przychodziły spokój, akceptacja i wyrozumiała miłość. Zapłacili za nie

wysoką cenę.

Stanowili dla siebie największe wyzwanie, a jedno było, pod wieloma względami,

ucieleśnieniem największych obaw drugiego, lecz w końcu uzdrowili się wzajem, dopasowali

niczym dwa elementy układanki, które położone obok siebie sprawiają pozór jedności.

Przez trzydzieści cztery wspólnie przeżyte lata znaleźli coś, co staje się udziałem niewielu...

po burzach, wybuchach i uniesieniach znaleźli więź jedyną w swoim rodzaju: nauczyli się

magicznego tańca o krokach tak trudnych, że tylko wybrani mogą je opanować.

Joe był człowiekiem wyjątkowym, odmiennym od reszty ludzi

— widział sprawy niedostrzegalne dla innych, przedkładał samotność nad czyjeś towarzystwo

i zdołał wykreować wokół siebie niezwykły świat. Z rozmachem wizjonera stworzył nowy

przemysł, imperium, rozepchnął granice świata, poszerzył jego horyzonty w takim stopniu,

jaki uważano za niemożliwy. Coś gnało go nieustannie, by tworzyć, łamać bariery,

nieprzerwanie iść coraz dalej i dalej.

Kiedy zadzwonił telefon, od trzech tygodni przebywał w Kalifornii i miał wrócić za dwa dni.

Kate już od dawna nie obawiała się o niego, bo choć odchodził czasem, zawsze wracał, jak

pory roku i słońce. Gdziekolwiek był — pozostawał blisko niej, ponieważ jedynym, co prócz

Kate miało znaczenie dla Joego, były jego samoloty. Jak ona, stanowiły nierozdzielną cząstkę

jego istoty. Były mu niezbędne, w pewnym sensie nawet bardziej niż ona. Rozumiała to i

akceptowała, widząc w samolotach równie ważną cząstkę osobowości Joego jak jego dusza i

oczy. Nauczyła się je kochać, bo w jakimś sensie były nim, elementem cudownej mozaiki,

której na imię Joe.

Rada z ciszy panującej w domu i urody świata otulonego za oknami pierzyną świeżego

śniegu, pisała dziennik. Najwyraźniej straciła poczucie czasu, bo kiedy zadzwonił telefon,

odruchowo zerknęła na zegarek i stwierdziła ze zdumieniem, że już szósta. Odgarnęła z czoła

pukiel ciemnorudych włosów i z uśmiechem podniosła słuchawkę. Była pewna, że dzwoni

Joe, że za chwilę usłyszy głęboki aksamitny głos, który z ożywieniem zacznie relacjonować

wydarzenia dnia.

— Halo? — odezwała się, wyglądając przez okno. Rozciągał się za nim bajeczny widok.

Święta będą cudowne, kiedy tylko ściągną do

domu dzieci. Dzieci... mają domy, kariery, nowych najbliższych... Jej świat kręcił się teraz

tylko wokół Joego. Tylko Joe w nim pozostał, tylko on zajmował to uprzywilejowane miejsce

w samym centrum duszy.

— Pani Allbright? — Głos nie należał do Joego. W pierwszej chwili była rozczarowana, ale

zaraz powiedziała sobie, że to nic, że Joe zadzwoni za parę minut. Bo przecież zawsze

dzwonił. Nastąpiła dłuższa pauza, jak gdyby mężczyzna o znajomym skądinąd głosie

zakładał, iż domyśli się powodów jego telefonu. Tak, był nowym asystentem Joego, kiedyś z

nim rozmawiała. — Tu biuro pana Allbrighta. — Znów pauza i Kate, bez żadnego

konkretnego powodu, pomyślała, że to Joe kazał swojemu pracownikowi zadzwonić, chociaż

duchem obecny jest przy niej, stoi tuż obok.

— Ja... jest mi bardzo przykro. Był wypadek.

Stężała, jak gdyby nagą wyrzucono ją na śnieg.

Zrozumiała, zanim dotarł do niej sens wypowiedzianych słów. Wypadek... był wypadek...

nastąpił wypadek... długo czekała na dzień, w którym zabrzmią te słowa, potem o nich

zapomniała, ponieważ Joe był na ten swój czarnoksięski sposób nieśmiertelny.

Niezniszczalny, niepokonany, nieugięty. Gdy się poznali, oświadczył, że ma do dyspozycji

sto żywotów i wykorzystał zaledwie dziewięćdziesiąt dziewięć, tak więc w zapasie pozostaje

jeszcze jeden.

— Po południu poleciał do Albuquerque — kontynuował głos i nagle Kate usłyszała, że w

pokoju donośnie tyka zegar, tyka tak samo jak czterdzieści lat temu, kiedy przyszła matka,

żeby powiedzieć jej o śmierci ojca. Tykanie było dźwiękiem, jaki wydaje uciekający czas,

było spadaniem w bezdenną otchłań... wierzyła, że nigdy więcej nie stoczy się w tę otchłań,

że Joe jej na to nie pozwoli. — Oblatywał prototyp. — Głos w słuchawce wydał się Kate

chłopięcy. Dlaczego to Joe nie dzwoni? Po raz pierwszy od wielu lat przerażenie ścisnęło ją

swymi szponami. — Samolot eksplodował.

Te ostatnie słowa poraziły ją jak bomba.

— Nie.., ja... to nie mogło się wydarzyć... to niemożliwe... wykrztusiła, a potem zastygła z

przerażenia. Wiedziała już wszystko, nie musiał niczego dodawać. Wokół niej obracały się w

ruinę ściany jej bezpiecznego świata. — Tylko proszę nie mówić, że...

Zapadła długa chwila ciszy, potem młody asystent Joego, który jako jedyny znalazł w sobie

dość odwagi, aby zadzwonić do Kate, dodał:

— Rozbił się nad pustynią.

Kate zamknęła oczy. Nie było żadnego wypadku, pomyślała. Ten telefon to urojenie. Joe by

tego nie zrobił. Był za młody, żeby mogło mu się przydarzyć coś takiego. Ona była za młoda,

żeby zostać wdową. A przecież znała tyle kobiet opłakuj ących stratę swych mężów

oblatywaczy. Joe je zawsze odwiedzał... A oto teraz dzwoni ten rnlokos... ten dzieciak... który

nie ma pojęcia, kim był dla niej be lub też kim ona była dla niego. Skąd jednak mógłby

wiedzieć? Znał tylko budowniczego imperium. Człowieka-legendę. Nigdy nie dowie się o

nim tego wszystkiego, czego ona uczyła się przez pół życia.

— Czy zbadano wrak? — zapytała drżącym głosem, dochodząc do wniosku, że chyba nie, bo

gdyby ktoś to zrobił, z pewnością znalazłby Joego, ten zaś otrząsnąłby się z kurzu, roześmiał i

kazał się zawieźć do najbliższego telefonu, z którego mógłby do niej zadzwonić.

Młody człowiek na drugim końcu linii nie chciał mówić, że eksplozja w powietrzu

rozświetliła niebo jak erupcja wulkanu czy też

— by posłużyć się porównaniem użytym przez pilota, który lecąc znacznie wyżej,

obserwował próbę — jak zrzucona na Hiroszimę bomba atomowa. Po Joem pozostało tylko

nazwisko.

— Nie mamy złudzeń, pani Allbright... Najserdeczniejsze wyrazy współczucia. Czy mógłbym

coś dla pani zrobić?

Milczała, niezdolna znaleźć właściwe słowa. A pragnęła tylko powiedzieć, że Joe jest tu, przy

niej, i zawsze będzie. Nikt i nic nie zdoła go jej odebrać.

— Ktoś z biura zadzwoni do pani później w... w... mhm... sprawach organizacyjnych — rzekł

z zakłopotaniem młody człowiek. Kate w milczeniu skinęła głową i odłożyła słuchawkę. Nie

miała nic więcej do powiedzenia, nie mogła powiedzieć nic więcej. Spojrzała na śnieg za

oknem i zobaczyła Joego, stał tuż obok niej, jak zawsze. Wyglądał tak samo jak wtedy, kiedy

się poznali, bardzo dawno temu.

Chociaż ogarniała ją panika, wiedziała, że musi być silna, musi pozostać tą kobietą, którą

stała się dzięki niemu. Tego by po niej oczekiwał. Nie mogła dopuścić, by znowu ogarnęły ją

mroki, by

zawładnął nią lęk, z którego wyleczyła ją miłość do niego. Zamknęła oczy i kilkakrotnie

wymówiła jego imię.

Joe... Joe... nie odchodź... jesteś mi potrzebny — wyszeptała czując, jak po policzkach

spływają jej łzy.

„Jestem tutaj, Kate. Nigdzie nie idę, przecież wiesz.”

Głos był mocny, spokojny i tak rzeczywisty, iż ogarnęła ją pewność, że słyszy go naprawdę.

Joe nigdy jej nie opuści, chociaż robi to, co musi zrobić, jest tam, gdzie pragnie być, w

jakichś swoich własnych niebiosach, które mu były pisane... tak samo, jak były mu pisane

wszystkie te lata jej miłości.

Mocarny. Niezwyciężony. Wolny.

Nie mogła tego zmienić żadna eksplozja, nic nie mogło go jej odebrać. Był ponad takie

błahostki, był zbyt wielki, żeby umrzeć. Musiała raz jeszcze dać mu wolność, aby mógł

wypełnić swoje przeznaczenie. Miał to być — ze strony ich dwojga ostateczny dowód

odwagi.

Nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez Joego, ale kiedy spojrzała

w mrok, zobaczyła, że Joe oddala się od niej, potem przystaje, śle jej uśmiech... Był tym

samym mężczyzną co zawsze, tym samym mężczyzną, którego obdarzyła miłością i którego

kochała od tylu lat.I który od tylu lat ją kochał.

Dom wypełniła otchłanna cisza, Kate zaś długo w noc wspominała chwilę, kiedy się poznali.

Miała wtedy siedemnaście lat, a on był młody, olśniewający i pełen mocy. Ta chwila

odmieniła jej życie, właśnie wtedy — kiedy spojrzała nań po raz pierwszy — rozpoczął się

taniec...

ROZDZIAŁ I

Kate Jamison pierwszy raz spotkała Joego na balu debiutantek

w grudniu 1940 roku, trzy dni przed Bożym Narodzeniem. Razem

z rodzicami przyjechała na tydzień z Bostonu do Nowego Jorku

— mieli zrobić zakupy świąteczne, spotkać się z przyjaciółmi, a przede

wszystkim wziąć udział w owym balu, Kate bowiem była przyjaciółką

młodszej siostry debiutantki. Udział siedemnastoletniej panny w podobnej imprezie nie był

rzeczą zwykłą, ponieważ jednak Kate była nad

wiek dojrzała i oszałamiająco piękna, gospodarze nie zawahali się

z wystosowaniem zaproszenia.

Salę, do której wkroczyła Kate pod ramię z ojcem, wypełniali niezwykli doprawdy ludzie:

głowy państw, osobistości ze świata polityki, damy i matrony, a poza tym tak wielu

przystojnych młodzieńców, że można by z nich wystawić armię. Zawitali wszyscy liczący się

przedstawiciele nowojorskiej socjety, prócz tego zaś pojawiło się sporo gości z Bostonu i

Filadelfii, w sumie siedemset osób, obsługiwanych w sali balowej i ogrodzie — przez ponad

stu wyfraczonych kelnerów. Wszystko to składało się na olśniewający kalejdoskop pięknych

kobiet i przystojnych mężczyzn, wytwornych sukien, klejnotów i fraków.

Gość honorowy — drobna jasnowłosa dziewczyna w kreacji od Schiaparellego — stojąc w

towarzystwie rodziców witała przybyWających, a czyniła to z ogromnym przejęciem,

ponieważ ten dzień, dzień, w którym oficjalnie rozpoczynała życie towarzyskie, był w jej

przekonaniu najważniejszym z wszystkich dotychczasowych. Wyglądała jak porcelanowa

laleczka.

Kate była znacznie bardziej uderzającej urody: wysoka i szczupła, miała ciemnokasztanowe

włosy wdzięczną falą spływające na ramiona, kremową cerę i nienaganną figurę, a podczas

gdy debiutantka witała gości z dystynkcją i powściągliwością, Kate zdawała się emanować

silą witalną, wręcz tryskać energią. Przedstawiana przez rodziców znajomym, patrzyła im

prosto w oczy z promiennym uśmiechem. Było w jej wyglądzie, kształcie ust coś, co

sygnalizowało, że lada chwila zażartuje albo też powie jakąś rzecz ważną i godną

zapamiętania. Odnosiło się wrażenie, iż pragnie obdarzyć wszystkich cząstką swej

triumfującej młodości, że pochodzi z innego świata i jest jej pisana wielkość. W każdym,

nawet najlepszym towarzystwie wyróżniała ją uroda, inteligencja i dowcip. W domu zawsze

skora do figlów i snucia najbardziej szaleńczych planów, stanowiła dla rodziców

niewyczerpane źródło radości i rozrywki. Przyszła na świat dopiero po dwudziestu latach ich

małżeństwa, ale ojciec zwykł mawiać, że długie oczekiwanie opłaciło się z nawiązką, matka

zaś oburącz podpisywała się pod jego opinią. Uwielbiali Kate, była centrum ich świata.

Dzieciństwo upływało jej beztrosko; pochodząc z bardzo zamożnej rodziny, znała tylko

dostatek i zabawę. Jej ojciec, dziedzic znamienitego bostońskiego rodu, poślubił jeszcze od

siebie bogatszą Elizabeth Palmer, a obje familie uznały mariaż za idealny. Ojca Kate wielce

poważano w kręgach finansjery za trzeźwe sądy i mądre inwestycje, ale podczas krachu w

1929 roku i jego strąciła w otchłań niepowstrzymana lawina bankructw, rozpaczy i

beznadziei. Na szczęście, z inicjatywy rodziny Elizabeth, w intercyzie został zawarty zapis o

odrębności majątkowej, dzięki czemu ostrożnie zarządzana przez krewnych Elizabeth fortuna

nie doznała podczas krachu prawie żadnego uszczerbku.

John Barrett natomiast swoją stracił w całości. Elizabeth robiła wszystko co w ludzkiej mocy,

aby pomóc mu otrząsnąć się z szoku i ponownie stanąć na nogi, lecz uczucie hańby

doszczętnie zburzyło fundamenty jego świata. Trzech z jego najpoważniejszych klientów i

najbliższych przyjaciół popełniło samobójstwo kilka miesięcy po bankructwie; założony

przezeń bank upadł jeszcze wcześniej; John aby stoczyć się na samo dno rozpaczy,

potrzebował dwóch lat.

Kate rzadko widywała go w tym okresie. Oszańcował się w sypialni na górze, z nikim nie

spotykał, prawie nigdy nie wychodził. Żyjąc jak nieprzystępny, opryskliwy pustelnik

rozchmurzał twarz tylko wtedy, kiedy sześcioletnia podówczas Kate przynosiła mu cukierka

lub swój rys nek. Jak gdyby Wyczuwając intuicyjnie, że zagubił się w labiryncie Własnej

rozpaczy, usiłowała wywabić go na światło dzienne, jej próby jednak kończyły się fiaskiem i

w końcu nawet przed nią drzwi pokoju ojca zamknęły się na klucz, a matka przypieczętowała

sprawę kategorycznym zakazem wchodzenia na górę. Nie chciała, by choćby przypadkiem

Kate ujrzała pijanego, nieogolonego i zaniedbanego ojca, który potrafił przesypiać całe dni.

John Barrett odebrał sobie życie we wrześniu 1931 roku, niemal dwa lata po krachu; jedynym

pocieszeniem dla jego żony i córki mogło być to, że należą do niewielkiego grona

szczęśliwców, którzy w tych latach niepewności nie muszą się martwić o swoje

bezpieczeństwo finansowe.

Kate na zawsze zapamiętała tę chwilę, gdy dowiedziała się o śmierci ojca. Z ulubioną lalką w

ręku siedziała wówczas w pokoju dziecinnym pijąc czekoladę. Kiedy tylko weszła matka, dla

Kate natychmiast stało się jasne, że nastąpiło coś strasznego. A potem Elizabeth, bez płaczu

ani histerii, oznajmiła spokojnie i rzeczowo, że tata Kate poszedł do nieba i będzie teraz

mieszkać blisko Pana Boga. Kate poczuła, że wali się na nią cały świat: upuściła lalkę, z

przechylonej w bezwładnej dłoni filiżanki pociekla na podłogę gorąca czekolada. Zrozumiała,

iż w jej Życiu zaszła nieodwracalna zmiana.

Podczas pogrzebu Kate stała spokojnie i uroczyście, a z dobiegających jej uszu strzępków

rozmów zrozumiała jedynie to, że tata odszedł, bo był zbyt smumy... zrozpaczony.,, nigdy nie

doszedł do siebie.., zastrzelił się... zaprzepaścił majątki kilku klientów.., dobrze się stało, że

nie zarządzał również fortuną Elizabeth,..

Z pozoru dla Kate i Elizabeth niewiele się od tego momentu Zmieniło — mieszkały w tym

samym domu, widywały tych samych jzdzi, Kate chodziła do tej samej szkoły, a tuż po

śmierci ojca tflzpoczęła naukę w trzeciej klasie.

Ale przez wiele miesięcy towarzyszyło jej uczucie oszołomienia. Oto bowiem człowiek,

którego tak kochała, starała się naśladować, ktoremu bezgranjcznj ufała, człowiek, który poza

nią nie widział SWlata, oto ten człowiek odszedł — bez uprzedzenia, wyjaśnienia, bez

jakiegokolwiek zrozumiałego dla niej powodu. Ponieważ zaś zrozpaczona Elizabeth na kilka

miesięcy niemal całkowicie zniknęła z życia córki, Kate miewała wrażenie, iż straciła nie

tylko ojca, lecz oboje rodziców.

Zarządzanie tym, co pozostało z majątku Johna, Elizabeth powierzyła bliskiemu

przyjacielowi rodziny, bankierowi Clarke”owi Jamisonowi. On też wyszedł z krachu bez

szwanku. Był spokojnym, miłym i solidnym człowiekiem, jego żona umarła na gruźlicę dwa

lata wcześniej, nie miał dzieci. Dziewięć miesięcy po śmierci Johna oświadczył się Elizabeth,

został przyjęty, a niespełna pół roku później poślubił ją podczas kameralnej uroczystości,

której zaokrąglonymi poważnymi oczyma przypatrywała się Kate.

Lata pokazały, że wychodząc za Clarke”a, Elizabeth podjęła mądrą decyzję. Powodowana

szacunkiem dla pamięci zmarłego męża, nigdy nie wyznała tego w gronie osób trzecich, ale

była z Clarkiem bodaj jeszcze szczęśliwsza niż z Johnem. Pasowali do siebie, mieli podobne

zainteresowania, poza tym zaś Clarke rychło zaczął darzyć Kate prawdziwym uwielbieniem,

niemal religijną czcią, usiłując z całego serca zastąpić jej utraconego ojca. Był

najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, kiedy zdołał tego dokonać, a w oczach Kate

znowu zapłonęły figlarne ogniki. Potem, po przedyskutowaniu sprawy w ro— dzinnym

gronie, oficjalnie zaadoptował dziesięcioletnią wówczas Kate. Dziewczynka zrazu żywiła

obawę, że godząc się na to, uchybi pamięci ojca, jednakże w dniu kiedy miano dopełnić

formalności, wyznała Clarke”owi, iż o niczym innym nie marzyła tak mocno. Rodzony ojciec

Steel Danielle - Samotny Orzeł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: