Dziadek do Orzechów.pdf

Autor:

Scontenta

Beta:

nati104

grudzień 2007

Bajkę tą dedykuję moim kochanym:

Oli

Sylwii

Wiktorkowi

Ali

Darii

Martynce

Laurce

Kasi

Julce

Dzieciom, które znaczą w moim życiu bardzo wiele.

Kocham Was, moje maluchy!

Rozdział 1

Jedyny taki dzień

S tarsi ludzie mówili, że grudzień tego roku wyszedł ze świątecznych kart i uprzyjemniał

swoim pięknem całe miasteczko. To prawda, zima tego roku była wyjątkowo mroźna i śnieżysta.

Nie było przydomowego ogródka, do którego nie wprowadziłby się bałwan z garnkiem na głowie i

czerwonym marchewkowym noskiem. Pagórki wokół miasta okrytego śnieżną kołderką tętniły

życiem. Wszystkie dzieci całe dnie spędzały zjeżdżając na sankach. Towarzyszyły temu piski,

wrzaski i śmiech. A Boże Narodzenie? Chyba nie było osoby, która na myśl o prezentach, kolędach

i zapachu słodkich babek pieczonych w kuchennych piecach, nie uśmiechałaby się błogo. W te

świąteczne dni nawet bicie dzwonów miastowej katedry zdawały się być przesiąknięte magią…

Na obrzeżach miasta, pośród jodłowych lasów i pól, znajdowało się domostwo zamożnej rodziny

Stahlbaumów. Już od wczesnych godzin rannych cały dom stawał na głowie w przygotowaniach do

uczty i balu bożonarodzeniowego.

Jednak w jednym z pokoi na piętrze, zajmowanego przez małą dziewczynę, nie dało się dosłyszeć

żadnych odgłosów. Na łóżko, które aż oślepiało swoją śnieżnobiałą pościelą, oraz tapetowane

różowe ściany padały pierwsze, delikatne promienie słoneczne, oświetlając całe pomieszczenie.

Dziewczyna, która jeszcze smacznie spała, miała naciągniętą na siebie kołdrę tak, że nie było nawet

widać jej twarzy. Jedyne, co wystawało spod pierzyny, to kosmyki długich włosów, które w świetle

promieni słonecznych zdawały się być bardziej rude niż ciemnobrązowe.

Ta mała osóbka nie lubiła spać. Zdawało się jej, że to strata cennego czasu. Być może dlatego

zasypiała późną nocą, trzymając blisko siebie jej ukochaną pozytywkę, która przedstawiała

obracającą się tancerkę w wyszukanej pozie baletowej.

Klara, bo tak miała na imię śpiąca dziewczyna, uwielbiała taniec. Od zawsze marzyła, by zostać

najlepszą na świecie baletnicą i nic nie było w stanie zaprzepaścić jej planów.

Nagle drzwi do pokoju Klary uchyliły się lekko, cicho skrzypiąc. Do sypialni weszła jej mama, pani

Stahlbaum. Jak najciszej umiała, podeszła do łóżka Klary i usiadła na jego rogu. Uśmiechając się do

siebie odłożyła na szafkę nocną pozytywkę baletnicy i zaczęła gładzic swoją córkę po lśniących

włosach. Dziewczynka poruszyła się i stęknęła.

- Klaro, wstań! Musisz pomóc siostrze się ubrać – poprosiła, a Klara przeciągnęła się, lecz po chwili

znów znieruchomiała. Mama nie dała za wygraną, bo było za dużo pracy, aby jedna z córek mogła

się wylegiwać do późna.

- Kochanie, dziś jest Boże Narodzenie! – powiedziała śpiewająco i kilka chwil później Klara stanęła

na łóżku. Było błędem nazywać ją dziewczynką. Pomimo tego, że była małej postury, kształty ciała

miała podobne do matki, a jej twarz wydawała się dość poważna. Mogła mieć zaledwie piętnaście

lat. Tak naprawdę liczyła ich szesnaście, była więc panienką, a nie beztroskim dzieckiem.

- Naprawdę to już dziś? – zapytała, znając odpowiedź. Odgarnęła niesforne kosmyki włosów z

jasnej twarzy i uśmiechnęła się błogo na myśl o czekających ją wydarzeniach. Klara uwielbiała

Boże Narodzenie jeszcze bardziej niż swoje urodziny.

- Ubierz się szybko i idź pomóż siostrze się ubrać – rzekła pani Stahlbaum trochę zniecierpliwiona i

pospiesznie wyszła z jej pokoju, by na nowo wciągnąć się w wir przygotowań do uczty i balu.

Klara tanecznym krokiem zeszła z łóżka i podeszła do toaletki, gdzie stała miedza z wodą. Obmyła

twarz i nałożyła trochę pudru, by jeszcze bardziej wybielić swoją, już i tak porcelanowo jasną,

twarz. Potem założyła na siebie przyszykowaną wcześniej ciemnoróżową sukienkę. Była śliczna,

ale nie odpowiadała Klarze z powodu koloru. Nigdy nie lubiła różowego, a rodzice, jak na złość,

większość rzeczy kupowali jej właśnie w tym kolorze. Nie mając wyboru włożyła ją na siebie, a

potem opasała się równie różową wstążką na żebrach, jak najbliżej serca. To uwydatniło jej kształty,

tak samo jak długość sukienki, która kończyła się w połowie drogi od kostek do kolan. Potem

rozpoczęła czesanie. Zawsze miała problemy z tymi rudymi, nieokiełznanymi kosmykami, które za

nic nie chciały się rozczesać.

Kiedy skończyła, spojrzała w lustro. Nie była piękna, wręcz pospolitej urody, jednak jej duże,

wyłupiaste oczy miały w sobie coś wyrafinowanego i słodkiego.

- Klaro, czy wyjdziesz za mnie? – zapytała swojego odbicia, zmieniając barwę głosu na bardziej

niższą, chłopięcą.

- Och, Ericu! Tak, wyjdę za ciebie! – pisnęła z zachwytu i zrobiła obrót na palcach, co uniosło

krawędzie sukienki. Zaśmiała się słodko, nadal patrząc na swoje odbicie i zamyśliła się, siadając na

pufie.

- Klaro, czy możesz tu w końcu przyjść?! – usłyszała pretensjonalny głos swojej starszej siostry,

która bardzo się niecierpliwiła.

- Już idę Trudy! – odpowiedziała i ruszyła do wyjścia. Bardzo ją denerwowało, że siostra nie

potrafiła sobie sama poradzić z ubieraniem i czesaniem. Klara robiła to sama co rano i nie miała

żadnych problemów.

- Ja też chcę ładnie wyglądać w święta! – usprawiedliwiła swoją długą nieobecność i odebrała

Trudy sznurki od gorsetu, który miał uwydatnić, jeszcze bardziej, kobiece kształty siostry. Ciągnęła

za nie mocno i siłowała się dosyć długo, zanim Trudy oświadczyła, że jest dostatecznie ściśnięta.

Potem zaczęła ściągać z jej włosów wałki. Trudy bardzo lubiła loki.

Klara spędziła w pokoju starszej siostry całe przedpołudnie, żeby Trudy wyglądała na tyle ładnie,

by olśnić swojego zalotnika o imieniu Eric.

Klara zawsze wyśmiewała się z tych dwojga, kiedy się spotykali i obdarowywali miłymi

komplementami, jak para gruchających gołąbków. W głębi serca również pragnęła przeżyć

prawdziwą miłość. Zamiast tego miała do opieki i zabawy swojego młodszego brata, rozrabiakę

Fritza.

Kiedy pani Stahlbaum razem ze swoimi córkami zeszły w końcu do sali balowej, wszystkim trzem

zabrakło tchu na widok olbrzymiej świerczyny, stojącej przy oknach domu. Wyglądała pięknie i

majestatycznie, ozdobiona tysiącami kolorowych łańcuchów i innych ozdób, oraz dziesiątkami

woskowych świeczek, a na samym szczycie zawieszony został papierowy aniołek.

Klara miała pretensje do swojego taty, pana Stahlbauma, i brata Fritza o to, że nie zaczekali na nią.

Ona także chciała przyozdabiać choinkę.

- Mamo, czy mogę rozpakować prezenty? – zapytał Fritz i wtedy oczy Klary oraz Trudy skierowały

się na sam dół drzewka, gdzie spoczywały liczne paczki i pudełka obklejone kolorowymi papierami

i wstążkami. Klarze aż zaszkliły się oczy.

- Nie moi drodzy, nie czas na to. Teraz ubierzmy się ciepło, bo czeka na nas msza

bożonarodzeniowa! – oznajmiła zatrzymując Fritza, któremu bardzo śpieszno było do rozpakowania

prezentów.

Chcąc, nie chcąc wszyscy udali się do wielkiego hallu i powyciągali z szafy swoje zimowe

płaszcze. Klara, ku swojemu niezadowoleniu, musiała ubrać ciepły, różowy kożuszek.

Szybko pozapinała kilka guzików i wyszła przez główne drzwi na podwórze domostwa. Zaraz za

nią ruszył Fritz, który nie mogąc się opanować, zaczął rzucać w nią śnieżkami.

- Kiedy dorosnę, zostanę żołnierzem i będę strzelał do wroga tak, jak teraz! Pał, pał! –

zademonstrował krzycząc i rzucając w niezadowoloną Klarę kolejną porcją śniegu. Nie zważając

więcej na jego wygłupy, Klara weszła na pobliski murek i zaczęła tańczyć jak baletnica, próbując

utrzymać równowagę.

- Śniło mi się jezioro, w którym pływały przepiękne łabędzie i nagle uniosły się na skrzydłach i

poleciały w górę! Aż do słońca, a potem … - zaczęła mówić, lecz nie skończyła, bo zobaczywszy,

co wyrabia jej córka, pani Stahlbaum natychmiast kazała Klarze zejść z murka.

- Klaro, to nie wypada takiej dużej pannie jak ty zachowywać się jak chłopczyca! – pouczyła ją i

razem ruszyli w stronę miasta, bo kapliczka znajdowała się po drugiej stronie miasteczka.

- Sama jesteś jak ten łabędź! – zaczął wyśmiewać się z siostry Fritz, kiedy ta pośliznęła się na

zamarzniętej kałuży.

- Och, Fritz! To nie w porządku! – oburzyła się Klara, próbując go dogonić.

Przechodzili właśnie przez jedną z głównych ulic, gdy Fritz i Klara zaczęli się ociągać, idąc za

rodzicami i Trudy zajętymi rozmową. Ich chód spowolniły kolorowe wystawy sklepików. Najdłużej

zatrzymali się przy sklepie z zabawkami ich ojca chrzestnego, a przyjaciela rodziny, wuja

Drosselmaiera.

Za szybą wystawy ciągnął się bajkowo kolorowy świat zabawek wszelkiej wielkości, rodzaju i

maści. Wśród nich były przepiękne lalki, koniki na biegunach, pajacyki, drewniane i ołowiane

żołnierzyki oraz mnóstwo ruszających się pozytywek. Wszystko to zawdzięczało swoje istnienie

wujowi Drosselmaierowi, który stał waśnie przed swoim sklepem paląc fajkę.

- Wuju Drosselmaier! Wesołych Świąt! – krzyknęli obydwoje, nie zauważając wcześniej znajomego.

- Witajcie moi mili! Co was tu sprowadza? – zapytał wuj Drosselmaier. Był naprawdę zaciekawiony

tą nagłą wizytą, bo jego wyraz twarzy wskazywał na miłe zaskoczenie.

- Idziemy na mszę do kaplicy! – odpowiedziała Klara.

- A ty, wujku nie idziesz? – zdziwił się Fritz, wciąż zerkając na zabawki za szybą.

- Niestety nie, muszę coś zrobić... Dla swojego bratanka – zająknął się wuj, jakby nie chcąc

powiedzieć za dużo i okrył się szczelniej czarnym płaszczem. Dopiero teraz Klara zauważyła, że

wuj nie wygląda najlepiej, jakby nie przespał całej nocy. Pomimo tego wciąż miał ten sam miły

uśmiech na twarzy, siwe włosy związane w długą kitkę, opadającą na jego zgarbione plecy i długi

haczykowaty nos.

- Twojego bratanka? – niedowierzała Klara, powtarzając słowa wuja.

- Oj, wujku, przecież ty nie masz żadnego siostrzeńca! – zaśmiał się Fritz, któremu słowa „bratanek”

i „siostrzeniec” nie robiły różnicy i machając ręka na pożegnanie pobiegł za rodzicami.

- Naprawdę wujku Drosselmaier masz bratanka? A jak się nazywa? Ile ma lat? Czy go poznam? –

dopytywała się Klara, aż wujowi Drosselmaierowi zakręciło się w głowie.

- Klaro, wystarczy tych pytań! Tak, mam bratanka i myślę, że wkrótce go poznasz – oznajmił i

uśmiechnął się dobrodusznie.

- W takim razie do zobaczenia na balu, wuju Drosselmaier! – zawołała Klara biegnąc w stronę

oddalających się rodziców.

Wuj Drosselmaier patrzył za nią jeszcze długi czas, a minę miał rozmarzoną, jakby nad czymś się

głęboko zastanawiał.

- Już czas mój Hansie. Dzisiaj w nocy! – powiedział wuj Drosselmaier. Każdy, kto by go teraz

zobaczył, pomyślałby, że wuj zwariował, mówiąc do siebie. A już na pewno uznałby go za dziwaka,

gdyby dopatrzył się świetlistych punkcików, wylatujących z jego ręki, jak rozsypujący się brokat,

kiedy odwrócił się i wszedł z powrotem do swojego sklepu. Tak, wuj Drosselmaier był bardzo

dziwnym i tajemniczym człowiekiem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: