Garwood Julie - Montana.pdf - Garwood Julie - glinka7-1987

Julie Garwood

Montana

Zobaczyć świat w ziarenku piasku,

Niebiosa w jednym kwiecie z lasu.

W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar,

W godzinie — nieskończoność czasu.

William Blake, Wróżby niewinności

Cnota jest odważna i dobroć nic zna trwogi.

William Szekspir, Miarka za miarkę

Tłum. Leon Ulrich

Londyn, Anglia, 1868

Sępy gromadziły się w westybulu. Salon, jadalnia oraz biblioteka

na piętrze były już szczelnie wypełnione. Nawet na schodach

prowadzących na górę widać było te na czarno ubrane „drapieżniki". Od

czasu do czasu dwie lub trzy głowy schylały się jednocześnie, łapczywie

pijąc szampana. Ostrożne, wyczekujące, pełne nadziei.

To byli krewni.

Było tam również wielu przyjaciół lorda Havensmound, którzy

przyszli okazać współczucie z powodu spodziewanego nieszczęścia.

Oficjalna uroczystość miała odbyć się później.

Na początku wszyscy starali się zachowywać z godnością

stosowną przy tej przygnębiającej okazji. Alkohol jednak szybko

przywrócił uśmiechy na ich twarzach, a wkrótce dał się słyszeć głośny

śmiech towarzyszący brzękowi kryształowych kieliszków.

Matrona wreszcie umierała. Ostatniego roku były co prawda dwa

fałszywe alarmy, ale teraz uwierzono, że ten trzeci atak okaże się

ostatnim. Była tak wiekowa, że nie powinna go przetrzymać i ponownie

wszystkich rozczarować. Przecież miała już przeszło sześćdziesiąt lat.

Lady Esther Stapleton spędziła całe życie gromadząc swoją fortunę.

Nadszedł więc czas, żeby umarła i dała możliwość krewnym wydania tych

pieniędzy. Zaliczano ją do grona najbogatszych kobiet w Anglii, a jej

jedynego pozostałego przy życiu syna uważano za biedaka. To nie było w

porządku, przynajmniej tak twierdzili życzliwi wierzyciele lorda. Malcolm

był lordem Havensmound i miał prawo wydawać ile chciał i kiedy chciał.

Wiedziano, że był wyjątkowym hulaką i lubieżnym rozpustnikiem,

zainteresowanym zwłaszcza najmłodszymi, ale te skazy charakteru nie

przeszkadzały lichwiarzom. Wręcz przeciwnie. Od dawna już szacowni

bankierzy odmawiali pożyczek rozpasanemu lordowi, natomiast pokątni

lichwiarze z przyjemnością zaspokajali jego potrzeby. Triumfowali. Cieszyła

ich rozwiązłość klienta. Każdy z nich doliczał kolosalny procent za

wyciągnięcie lorda z długów karcianych, nie mówiąc już o sumach, które

trzeba było płacić rodzicom uwiedzionych i porzuconych młodych panienek.

Długi narastały, ale cierpliwi wierzyciele mieli być wkrótce sowicie

wynagrodzeni.

W każdym razie byli o tym święcie przekonani.

Thomas, młody pomocnik chorego kamerdynera, wypchnął na

zewnątrz kolejnego wierzyciela i z wielką przyjemnością zatrzasnął za nim

drzwi. Przerażali go ci ludzie. Był pewien, że stać ich na stosowniejsze

zachowanie, ale po prostu nic ich nie obchodziło.

Thomas od dwunastego roku życia mieszkał w tym domu i nigdy

dotąd nie był świadkiem tak haniebnego zdarzenia. Jego droga

chlebodawczyni leżała na górze, starając się utrzymać przy życiu tak długo,

dopóki nie zakończy wszystkich swoich interesów i nie zobaczy swojej

ulubionej wnuczki Taylor. Tymczasem na dole syn umierającej kobiety

urządzał przyjęcie, śmiał się i zachowywał jak łajdak, którym zresztą był. Jego

córka Jane z zadowoloną miną stała blisko ojca. Thomas był pewien, że jej

promienny wygląd wynikał z przeświadczenia, że ojciec podzieli się z nią

odziedziczonym majątkiem.

Dwie zgniłe fasole w tym samym strąku, pomyślał Thomas. Ojciec

i córka byli bardzo do siebie podobni z charakterów i wymagań.

Pomocnik kamerdynera nie uważał się za nielojalnego w stosunku do

swojej chlebodawczyni, mając tak złą opinię o jej rodzinie. Jej opinia o

nich była podobna. Thomas kilka razy słyszał, jak lady Esther nazwała

Jane żmiją. Ta młoda kobieta była wyjątkowo podła. Wydawało mu się,

że widział uśmiech na jej twarzy tylko wtedy, kiedy udało się jej

porządnie komuś zaszkodzić. Mówiono, że Jane trzyma ludzi z

towarzystwa w swoich rękach. Większość młodych mężczyzn i kobiet

zaczynających dorosłe życie rzeczywiście obawiała się jej, chociaż nie

przyznawali się do tego. Thomas nie był pewien czy plotki, że Jane lubi

niszczyć innych, były prawdziwe.

Tym razem jednak posunęła się za daleko. Ośmieliła się

zaatakować osobę, którą lady Esther ceniła najwyżej. Starała się

zniszczyć lady Taylor.

Thomas chrząknął z zadowoleniem. Wkrótce Jane i jej niegodziwy

ojciec poznają konsekwencje swoich poczynań.

Droga lady Esther była zbyt zaabsorbowana swoim słabym

zdrowiem i rozpadającą się rodziną, aby mogła zauważyć, co się święci.

Jej stan zdrowia pogorszył się od chwili, kiedy Marian, starsza siostra

Garwood Julie - Montana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: