Heyer Georgette - Debiutantki.pdf - Heyer Georgetta - glinka7-1987

Georgette Heyer

DEBIUTANTKI

Przyjęcia i bale, piękne kobiety i piękne suknie... wszystko to ma swój urok, ale

w nadmiarze staje się nudne. Dlatego też cyniczny egocentryk, markiz

Alverstoke, bynajmniej nie jest zachwycony propozycją Frederiki Merriville,

która chce, by markiz wprowadził jej piękną siostrę na londyńskie salony.

Czyżby markizowi znowu groziła śmiertelna nuda?

Nie ma obawy - zauroczenie Frederiką szybko sprawia, że nuda pierzchnie bez

śladu, a w sercu markiza zaczyna gościć zgoła inne uczucie...

Zaledwie pięć dni minęło od chwili, w której owdowiała lady Buxted wysłała

pilną wiadomość do brata, prosząc o odwiedzenie jej w najbliższej wolnej chwili, a

już szlachetnie urodzony markiz Alverstoke łaskawie się pojawił. Lady Buxted

westchnęła z ulgą, gdy dowiedziała się od najmłodszej córki, że pod dom zajechał

właśnie wuj Vernon. Miał na sobie strojną pelerynę i prezentował się tak wspaniale

jak pięciopensówka.

- Mamo, jeździ nowym eleganckim powozem i w ogóle jest cudowny! -

oświadczyła panna Kitty, przyciskając nos do szyby, by lepiej widzieć ulicę. - Jest

ogromnie szykowny, prawda?

Lady Buxted surowo skarciła córkę za wyrażenie, które nie przystoi panience z jej

sfery, i wyprawiła ją do pokojów dziecinnych.

Lady Buxted nie zaliczała się do wielbicielek własnego brata, toteż wieść, że

zajechał powozem na Grosvenor Place, bynajmniej nie wpłynęła na zmianę jej

nastroju. Był ładny wiosenny ranek, lecz wiał ostry wiatr. Nikt, kto znał markiza,

nie mógł się spodziewać, że każe swoim koniom czystej krwi czekać na siebie

więcej niż pięć minut. Nie na tym polegał plan, chociaż, jak rozgoryczona wyznała

starszej siostrze, nie powinna była spodziewać się niczego dobrego po osobie tak

samolubnej i nieuczynnej jak Alverstoke.

Słysząc to lady Jevington, władcza matrona dobrze po czterdziestce, zdawkowo

przytaknęła. Ona również sądziła, że ich jedyny brat jest nieuczynnym egoistą, lecz

nie widziała najmniejszego powodu, dla którego miałby wyświadczać Luizie

szczególne grzeczności. Lady Jevington zupełnie nie potępiała Alverstoke’a za to,

że tak mało interesował się dwoma synami i trzema córkami Luizy. Nie ma

powodu, by ktoś wspomagał tak pospolitą dzieciarnię. Jednakże fakt, że markiz

podobnie traktował jej własne potomstwo, świadczył niezbicie, iż myśli on

wyłącznie o sobie. Któż bowiem mógłby przypuszczać, że kawaler, który nie tylko

stanowił najprzedniejszą partię, ale i dysponował pokaźnym majątkiem, nie zechce

z największą radością wprowadzić tak obiecującego siostrzeńca jak jej ukochany

George do swojego elitarnego kręgu, a także wydać balu debiutanckiego dla

drogiej Anny. Niechęci damy bynajmniej nie złagodził fakt, że i bez jego pomocy

udało się doskonale wydać Annę za mąż, chociaż musiała przyznać rację swojemu

staroświeckiemu małżonkowi lordowi, że potępiał krzykliwe towarzystwo, do

którego należał Alverstoke, i często sama wyrażała nadzieję, iż Gregory nigdy nie

pozwoli się do niego wciągnąć. Mimo wszystko nie potrafiła wybaczyć bratu, że

nawet nie próbował pomóc. Twierdziła, że nie dawałaby wiary krążącym plotkom,

gdyby nie miała powodów przypuszczać, iż Alverstoke nie tylko kupił stopień

chorążego kawalerii w Gwardii Królewskiej dla młodego kuzyna i dziedzica, lecz

wspomógł go także stosowną sumką. Na takie dictum lord Jevington odpowiadał,

że przecież on sam jest w stanie dobrze wyposażyć syna, tak więc należy tylko

pochwalać Alverstoke’a za zdrowy rozsądek, powstrzymał się przed

zaoferowaniem pieniężnego wsparcia, jakie z pewnością głęboko uraziłoby

rodziców szlachetnie urodzonego Gregory’ego Sandridge’a. Była to szczera

prawda, lecz lady Jevington nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że gdyby Alverstoke

miał chociaż odrobinę stosownych uczuć, nie obdarzyłby swoimi łaskami jakiegoś

pośledniejszego kuzyna, tylko najstarszego bratanka. Uważała również, że w lepiej

zorganizowanym społeczeństwie syn najstarszej siostry, a nie daleki kuzyn,

zostałby jego dziedzicem.

Choć lady Buxted wcale nie marzyła o tak niesprawiedliwym wywyższeniu

Gregory’ego, w zasadzie zgadzała się z siostrą. Obie damy podzielały niechęć do

pana Endymiona Dauntry’ego, którego ochrzciły mianem absolutnego prostaka.

Lecz czy ich wrogość wobec Bogu ducha winnego młodzieńca zrodziła się z urazy

dla jego owdowiałej matki, czy spowodował ją fakt, iż był przystojny i wyjątkowo

świetnie zbudowany - co odsuwało w cień zarówno Gregory’ego Sandridge’a, jak i

młodego lorda Buxteda - to pytanie którego nikt nie ośmielił się zadać.

Jakakolwiek zatem była przyczyna, obie starsze siostry Alverstoke’a żyły w

przekonaniu, że trudno byłoby znaleźć gorszego dziedzica tytułu niż Endymion

toteż każda z nich dokładała wszelkich starań, by przedstawić bratu najładniejsze i

najbogatsze szlachetne panny, które rok po roku znikały odsuwane w cień przez

liczne zastępy ich następczyń.

Niestety Alverstoke zazwyczaj szybko się nudził. Skłonność ta pokonała jego

siostry; i chociaż żadna z nich - widząc, jak wiele słabych istotek wspierało się na

jego barkach - nie sądziła, iż jest nieczuły na niewieście wdzięki, to obie nie były na

tyle zaślepione, by okazywać zbytni optymizm, kiedy wydawało się, że brat

zaczyna okazywać zainteresowanie jakąś podsuniętą mu pod nos panienką, będącą

klejnotem tak pod względem urodzenia, urody, jak i posagu. Panna ta ledwie kilka

tygodni była obiektem jego westchnień, a potem nagle zapominał nawet o jej

istnieniu, gdzie indziej kierując swe uczucia. Kiedy siostry zorientowały się, że

roztropni rodzice popatrują na niego podejrzliwie i że powszechnie uważa się go

za człowieka niebezpiecznego, zarzuciły starania o wyswatanie brata. Teraz całą

energię poświęciły o wiele łatwiejszemu zadaniu - ubolewaniu nad jego

opieszałością, potępianiu egoizmu i wyrzekaniu na każdy jego amoralny postępek,

jeśli tylko wieść o takowym dotarła do ich uszu. Jedynie najmłodsza siostra nie

wtórowała im; no, ale skoro odrzuciła ona tyle rozsądnych kawalerów starających

się o jej rękę i z własnej woli poślubiła pospolitego ziemianina, a stolicę odwiedzała

sporadycznie, jej zdanie niewiele się liczyło. Kiedy siostry o niej rozmawiały - co

rzadko się zdarzało - nazywały ją „nieszczęsną Elizą”. Mimo iż wiedziały, że jest

ulubienicą Alverstoke’a, do głowy im nie przyszło zwrócenie się o pomoc do Elizy

w wyswataniu brata. Wreszcie zarzuciły ten pomysł w nie pozbawionym racji

przekonaniu, że nikt, odkąd Alverstoke osiągnął wiek męski, nawet w

najmniejszym stopniu nie jest w stanie na niego wpłynąć.

Lecz tym razem lady Buxted nie wezwała brata, by prawić mu kazanie. Prawdę

powiedziawszy, postanowiła nie mówić niczego, co mogłoby go zrazić. Ale gdy na

niego czekała, mimo smutnych doświadczeń pełna nadziei, która ją przepełniła na

wieść o jego przybyciu, naszła ją myśl, że to podobne do brata - pozwolił, by

minęło całe pięć dni, nim zadał sobie trud i stawił się na wezwanie, które przecież

mogło dotyczyć sprawy najwyższej wagi. Z trudem więc przywołała na twarz minę

wyrażającą czułe powitanie; z jeszcze większym trudem wsączyła w głos

serdeczność, kiedy brat - nie zaanonsowany - wkroczył do salonu. Cóż, takie

prostackie zachowanie było w jego stylu, ale ją, o wiele bardziej czułą na

konwenanse, wielce oburzyło, gdyż nie widziała powodu, dla którego miałby jej

dom traktować jak własny. Pohamowując jednak wzburzenie wyciągnęła dłoń.

- Vernonie! Mój drogi, cóż za cudowna niespodzianka!

- A co w tym niespodziewanego? - spytał unosząc krucze brwi. - Czy nie prosiłaś,

abym przybył?

Wymuszony uśmiech nie schodził z twarzy lady Buxted, lecz tym razem

odezwała się tonem co najmniej chłodnym:

- Oczywiście, ale było to tak dawno, że już sądziłam, iż wyjechałeś z miasta!

- Ach, nie! - odparł, oddając jej jak najsłodszy uśmiech. Nie oszukał tym lady

Buxted, która jednak uznała, że rozsądniej będzie zignorować tę wyraźną

prowokację. Pogładziła sofę i zaprosiła brata, aby usiadł. On jednak podszedł do

kominka i nachylił się, by ogrzać dłonie.

- Nie mogę długo zabawić, Luizo. O co więc chodzi? Ona zaś, uprzednio

postanowiwszy, że wyjawi swą prośbę małymi, taktownymi kroczkami,

stwierdziła, że takie bezpardonowe pytanie rozwścieczyło ją i zbiło z tropu.

Zawahała się. Brat podniósł głowę, w jego cokolwiek surowych szarych oczach

pojawił się błysk, spytał:

- Słucham?

Nie zaszczyciła go natychmiastową odpowiedzią, gdyż akurat w tej chwili

pojawił się kamerdyner, niosąc takie przekąski, jakie uznał za odpowiednie na tę

okazję. Kiedy odstawił ciężką tacę na stolik i konfidencjonalnym tonem zaufanego

domownika poinformował markiza, że podał i szkocką, i sherry, lady Buxted miała

czas na pozbieranie myśli. A także na zauważenie, ku swojemu oburzeniu, że brat

wybrał się w bryczesach i butach do konnej jazdy. Było to równie niestosowne, jak

wkroczenie bez zapowiedzi do salonu. To, że buty lśniły, fular był elegancko

zawiązany, a surdut idealnie dopasowany - z pewnością wyszedł spod ręki mistrza

igły - tylko podsyciło jej niezadowolenie. Czuła, że choć brat nie przywiązuje

większej wagi do swojego wyglądu, ona nie potrafi wybaczyć mu, iż nie zadał

sobie fatygi, by okazać jej szacunek strojem stosownym na poranną wizytę.

Przecież brat zawsze był taki elegancki, że jego styl naśladowali inni dobrze

urodzeni panowie. Lady Buxted sądziła, że ktoś taki nie powinien do tego stopnia

lekceważyć konwenansów. Prawdę mówiąc, kiedyś, w chwili wzburzenia, zapytała

brata, czy przywiązuje on jakąkolwiek wagę do strojów. Na co po chwili

Heyer Georgette - Debiutantki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: