Topor Roland - Najpiekniejsza Para Piersi Na Swiecie.pdf - Ebooki - Różne Dziedziny - synergion

ROLAND

TOPOR

NAJPIĘKNIEJSZA PARA

PIERSI NA ŚWIECIE

Przekład:

Ewa Kuczkowska Jan Kortas

L&L

PASKUDNY PORANEK

Najgorsze są poranki. Kiedy otwieram oczy, musi upłynąć długa chwila, zanim się

zorientuje, gdzie wylądowałem. Jeśli nie znajduję się gdzieś' indziej, to jestem u siebie. Z głową

albo w szufladzie, albo zakleszczoną między półkami na książki i z nogami w nies'wieżej pos'cieli.

Wreszcie, leżąc w poprzek łóżka, trzeźwieję ostatecznie, podczas gdy w głowie kołacze

dziwaczne zdanie: „Nie polubi Zosia filetów z łososia." Albo cos' innego w tym stylu. Pewnie, że

to mnie niepokoi. „Co ja bredzę? Co ja bredzę?" Jeszcze nim zadam sobie to pytanie, odpowiedź

przychodzi sama. „Udko trzeba będzie wywalić." Kto to powiedział? Głos jest chrapliwy, prawie

nieludzki. Zaczynam czuć się nieswojo. Odruchowo powtarzam „Udko trzeba będzie wywalić do

szybu windy." Nie ma najmniejszej wątpliwości: mój głos nie jest moim głosem! Jest się czego

bać!

Jes'li w takim momencie zadzwoni telefon, muszę sam sobie zrobić sztuczne oddychanie, żeby się

nie udusić. Szybko podnoszę, chociaż niekoniecznie słuchawkę. Zdarza mi się podnosić różne

rzeczy. Przez ścis'nięte gardło mówię: „halo?", bo tak należy powiedzieć, tylko że u mnie na

samym „halo?" się nie kończy. Cos' tam wyjąkuję. a potem odkładam to. co uprzednio

podniosłem i dla odwrócenia uwagi zaczynam nucić pierwszy głupawy refrenik. jaki przychodzi

mi do głowy. „La vie en rosę" albo „C'est si bon"... Dobrze wiem, że cos tu nie gra... Że poruszam

się po grząskim gruncie. „0. kurczę! Chyba mi odbija". Ta uwaga akurat brzmi sensownie.

Trzeźwy i skuteczny zabieg mający na celu zapanowanie nad nerwami. A włas'nie że nie. bo

zdania „0. kurczę! Chyba mi odbija!" nie powiedziałem raz, ale pięćdziesiąt, sto. dwies'cie razy!

Można się od tego ws'ciec! Kiedy po raz dwusetny usłyszałem: „0. kurcze! Chyba mi odbija!",

złapałem skórę na udzie i skręciłem tak mocno, aż zrobił się krwiak. No i już po chwili nie

mówiłem: „O. kurczę! Chyba mi odbija!" tylko: „Kur mi bija!". Magiczny skrót, który

powtarzałem w nieskoń czoność: „Kur mi bija kur mi bija kur mi bija kur mi bija kur mi bija...",

jakbym naśladował stukot pociągu... Na szczepcie w końcu usypiam. To znaczy na ogół usypiam, bo

zdarzają się też poranki, kiedy męczy mnie bezsennos'ć. ale nie tym razem. No więc śpię i śnię zupełnie

zwyczajny sen: jestem na dalekiej północy, na przykład w Kanadzie, i brnę w krwawym śniegu. To

już nie robi na mnie wrażenia, jestem przyzwyczajony do takich numerów. Najczęściej budzę się, bo

chce mi się sikać. Kiedy już nie da się wytrzymać, wstaję i ostrożnie lawiruję w kierunku kibla,

próbując omijać kawałki szkła, które poniewierają się w korytarzu, oraz wystające z podłogi

zardzewiałe gwoździe. Odgłosowi kroków towarzyszy niepokojące echo. Jestem sam, czy też ktoś' za

mną idzie? Czy naprawdę już nie śpię? Aby się upewnić, wołam: „Jest tu kto'.'" Nikt nie

odpowiada. Nie jest taki głupi. Uznaję, że to pogłos w korytarzu powoduje halucynacje słuchowe i

przed udaniem się siusiu ździebko sprzątam. Kiedy wstaję z łóżka, nie znoszę widoku pełnych

popielniczek, kieliszków z resztkami belta. w których pływają rozgniecione pety. pustych butelek,

okruchów chleba i skórek sera na cuchnącej wykładzinie. To jedyna chwila podczas całego dnia.

kiedy mam dos'ć energii, żeby przejechać odkurzaczem. Opróżniam popielniczki, myję kieliszki,

wyrzucam puste butelki, krótko mówiąc, gdy w końcu idę się odlać, mieszkanie jest na błysk. Ale

podczas gdy sikam, wspomnienie niedopałków w kieliszkach i zeschniętych skórek sera wywraca

mi flaki. Wkładam palce głęboko do gardła, żeby i moje ciało mogło wyrzucić wszystkie te świństwa,

które w nim zalegają. Czasami skutkuje, lecz nie zawsze. Zdarza mi się spędzić dwie godziny z głową

w sedesie, czekając, aż się zacznie. Zresztą, bardzo to lubię! Te wiejskie klimaty... Szmer wody

spływającej nieustannie, odkąd zepsuła się spłuczka. W Paryżu brakuje nam kontaktu z przyrodą.

Dlatego ludzie wydają fortuny na rosTiny doniczkowe. A przecież natura to nie tylko chlorofil! To

także strumyki, źródła, wodospady... Ja to wszystko mam w sraczyku i to za darmochę. Po chwili

czuję się lepiej, do tego stopnia, że wystarcza mi sił na powrót do łóżka. Zasypiam natychmiast i —

hop! — znów w drodze do krainy marzeń. Znów muszę szarpać się z woźnymi, którzy próbują

złapać mnie za uszy. albo znosić wyrzuty nieżyjących przyjaciół, którzy oskarżają mnie. że o nich

zapomniałem. Albo. że przeróżne obierzyny wymykają się z kosza na śmieci i pełzają wokół mojego

łóżka. Są coraz bliżej, dławią mnie... Budzi mnie uczucie duszności.

Wciągam głęboko powietrze. Słychać świst, jakbym miał dziurę w plecach. Płuca, oczywiście!

Kolejny rak. Wlokę się do kuchni, żeby sprawdzić, czy została jakaś aspiryna. Grzebię pośród

przeterminowanych leków, w pudełku po

butach, które służy mi za apteczkę. Przy odrobinie szczęścia znajdują jakiś stary proszek. Uwielbiam

dźwięk, który towarzyszy rozpuszczaniu się tabletki w wodzie. Dźwięk zupełnie science-fiction,

w rodzaju latających spodków i małych, zielonych ludzików... Materia w pełni rozkładu, tańcząca

boogie-woogie. Zanim wypiję, przesuwam twarz tuż nad szklanką i biorę miniprysznic. Z

zamkniętymi oczami wyobrażam sobie, że jestem w Bretanii podczas mżawki. To przyjemne. Nawet

smak rozpuszczonej w wodzie aspiryny przypomina morze. W racam 60 łóżka i leże, trzymając

oburącz glowe. żeby mi nie oópaób : gdzieś' się nie potoczyła, ale już po chwili wyskakuję, żeby

zamknąć drzwi zaciągnąć zasłony. Naturalnie z powodu światła, tego wrednego światła, które

wdziera się nawet przez najmniejszą szczelinę i razi w oczy. Nie ma po co brać aspiryny, jeśli jest

jasno: taka aspiryna jest stracona. Zatykam dziury,uszczelniam. Im ciemniej, tym jestem

szczęśliwszy. Chciałbym, żeby było kompletnie czarno. To tym dziwniejsze, że w nocy nie znoszę

ciemności. Żebym mógł zasnąć, musi się palić mała lampka. W ciągu dnia natomiast dokładnie

odwrotnie. Wiem. że jestem pokręcony, ale co ja za to mogę? Kręcę się. Jak bym miał robaki,

zanim znajdę idealną pozycję. W końcu odwracam poduszkęna i drugą, świeżą stronę, naciągam

kołdrę i nagle czuję się znakomicie. Błogostan. Aspiryna zaczęła działać. Zasypiam z uśmiechem

— i ciach: śnię fajny sen. Kiedy śpię. czuwająca część mózgu podszeptuje: „Musisz zapamiętać ten

sen. możesz z niego zrobić świetny scenariusz". Racja. Jeśli przed końcem ne zadzwoniłby telefon,

miałbym po obudzeniu materiał na długi metraż. ludzie dzwonią dokładnie w momencie, kiedy

zaczyna być ciekawie. Niestety, szanse na dokończenie raz przerwanego snu są minimalne!

Mszczę się, na lizdy telefon odpowiadając przekleństwami. Kiepska pociecha. Mój genialny

pomysł się ulatnia. Zostaje mi zaledwie jakiś mglisty zarys, wspomnienie wspomnienia.

Jeszcze jeden dzwonek i koniec: teraz nie pamiętam nawet, czy w ogóle ciałem sen. Patrzę na

tarczę budzika: już osiemnasta! Miałem spotkanie o piętnastej! Trudno. Zostaję w betach.

Przynajmniej tak długo, jak leżę. Nie wydaję pieniędzy, nie palę, nie piję i wygaduję mniej

głupot.

MAGARI (BYĆ MOŻE)

Każdego głupka, który zawitał do Cóme. ponieważ uwierzył wszystkim tym bredniom z tanich

romansów, zaraz po przybyciu ogarnia niemiłe przeczucie, że został nabity w butelkę. Jednak

uczucie to szybko mija. Majestatyczny obraz wznoszących się nad jeziorem gór z mozaiką

pałacyków i malowniczych ruin odbiera resztę rozsądku. Ch?ć ucieczki z lego miejsca zaczyna

wydawać się niemądra, no bo przecież nie należy ulegać pierwszemu wrażeniu. Na dodatek

harmonijne zestawienia zieleni i mdości działają jak środek uspokajający. Mimo duchoty

spowodowanej gorącem i wilgotnością powietrza, „ofiary" nadal usiłują patrzeć obiektywnie.

Rozwaleni na krzesłach tarasu Pizza Cavour, obserwują z rozmarzeniem przepływające statki.

Ten widok jest dla nich niczym obietnica wyzwolenia. „Może też popłynę, ale trochę później" —

mys'lą sobie, nie czując niepokoju z powodu nagłego przypływu rozleniwienia, które ogarnia ich

ciała i umysły.

Nie chcąc mieć nic wspólnego z tymi biednymi gamoniami. Angelo pijał swoją kawę samotnie, w

barze hotelu Metropole Suisse. Czas uprzyjemniała mu lektura „La Provincia". Właśnie natknął się na

opis wyczynów sadystycznego mordercy, którego szóstą ofiarę, straszliwie okaleczoną, odkryto u

podnóża Castel Baradello. Artykuł napisano z niezwykłą powściągliwością, zręcznie dawkując

napięcie i umiejętnie wykorzystując niedomówienia, za to zdjęcia nie miały już nic z tej elegancji.

Mówiąc wprost, były odrażające.

— Na miłość' Boską, czy pan wie, gdzie może się podziewać Ornella?

Angelo podskoczył jak oparzony. Nieznajomy, który go zagadnął, był smukłym młodym

mężczyzną o bladej twarzy. Przedwczesną łysinę kompensował sobie blond bródką, która czyniła

go podobnym do kozy. Ubrany w dyskretny, pcrlowoszary garnitur, w ręce ściskał srebrną gałkę

laski z drewna precyzyjnie inkrustowanego macicą perłową.

Angelo nie stracił rezonu. Cmoknął, co miało oznaczać niewiedzę.

— Niesłychane, nigdzie jej nie ma. Proszę wybaczyć, że tak bezpardonowo pana zaczepiłem,

ale ponieważ widziałem was wczoraj razem w Yilla d'Este. więc przypuszczałem, że będzie mi pan

mógł pomóc. Gorąco się zrobiło, prawda?

Angelo potwierdził. Jego towarzysz opadł na ławeczkę naprzeciwko. Angelo nienawidził

ławeczek.

— Nazywam się Fernando Felez, dla przyjaciół po prostu Nando. Od dawna zna pan Ornellę?

Ignorując to pytanie, Angelo zauważył, że wprawdzie był w Yilla d'Este, które zresztą zrobiło

na nim przykre wrażenie, ale sam.

— Jestem całkowicie pana zdania, stary — oświadczył Nando z nagłą porywczością. —

Amerykanie kompletnie spaskudzili ten zakątek. Przypomina leraz wielki os'rodek wczasowy.

Paskudztwo!

Przywołał barmana i zamówił dwie lampki bellini.

— Rano pijam tylko szampana i sok brzoskwiniowy. Ponoć taka mieszanka ma tyle witamin,

co świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy. Podobnie jak wino z kiwi. Pil pan wino z kiwi? Robią je w

Nowej Zelandii.

Angelo nigdy nie słyszał o takim napoju. Nando przyglądał mu się sympatią.

— Więc to pan — podsumował. — Zauważyłem, że Ornellę ostro «zięło. Może to i dobrze,

wygląda pan na fajnego faceta.

Angelo uśmiechnął się zakłopotany. Robiąc uprzejmą minę. Obracał

w palcach lewej ręki złoto-srebrną, dwustulirową monetę. Pieniążek wysmyknął

mu się i wpadł do kieliszka bellini. Opadając na dno. wywołał rój bąbelków.

— To na szczęście — wyjaśnił, nie przestając się uśmiechać. Nando pokiwał głową ze

zrozumieniem.

— Miałem zjeść obiad z Ornellą w klubie tenisowym w Yilla dell'O1mo. Oczywiście, jak

zwykle wystawiła mnie do wiatru. Przepadam za nią. ale bywają takie dni. że mógłbym ją udusić.

Obiad w samotności nie należy do przyjemności. Czy nie zechciałby pan mi towarzyszyć?

Angelo nie miał nic przeciwko temu.

Ornellą czytywała wyłącznie „La Repubblica". Chyba że zapomniała :> tulu. wtedy

najczęściej kupowała „Giornale", bo ten było najłatwiej zapamiętać. Siedząc na tarasie kawiarni

Piętro przy Piazza del Ducmo. czytała nagłówki poświęcone sadystycznemu mordercy znad

jeziora. Przy tym nie mogła się pozbyć niejasnego poczucia winy.

— Co jest — mruczała do siebie — znowu o czymś zapomniałam, a! o czym?

Turyści przyglądali się łakomie tej pięknej, ciemnowłosej dziewczynii o piersiach ledwie

zakrytych bluzeczką z Myszką Miki. Oczy myszki wypadał dokładnie tam. gdzie sutki, i

wydawało się , że wychodzą zwierzakowi z orbi Nie zwracając uwagi na gapiów, którzy

odwróciwszy się tyłem do katedr) pożerali ją wzrokiem, Ornella podkasała spódnice aż na uda-

— żeby si ochłodzić — i pogrążyła si? w lekturze gazety.

Po godzinie dotarła do działu kulturalnego. Kiedy przeczytała informacji o emisji starego

filmu francuskiego z Fernandelem. przeszedł ją dreszcz.

— Cos dziwnego dzieje si? ze mną, gdy widz? imi? Fernandel! A prze cięż nigdy nie był w

moim typie — zaniepokojona próbowała dociec, co te; dzieje si? w jej pods'wiadomos'ci.

Nagle uderzyła si? w czoło.

— O Boże! Miałam zjes'ć obiad z Fernando!

Zostawiła gazet?, przyprawiony już sok pomidorowy i ruszyła na Via Plinio w kierunku

Piazza Cavour. Po drodze przypomniała sobie, że potrzebuje mleczka do demakijażu, wiec

weszła do pierwszej napotkanej drogerii.

— Mimo tego bzika z nieprzychodzeniem na umówione spotkania. Ornella jest cudowną

dziewczyną — os'wiadczyl Fernando. wylewając spora część butelki dollcetto dalba obok

kieliszka Angelo. Ten skoczył jak kozica chcąc uchronić spodnie.

Nadbiegł kelner. Widząc rozmiary katastrofy, zaproponował im przejście do innego stolika.

Nando wspaniałomyślnie zgodził śię ale pomimołaski utykał tak mocno, ze maitre d'hotel

zwymyślał swojego pracownika, wyrzucając mi iż jest młodzieńcem bez serca i sumienia.

Topor Roland - Najpiekniejsza Para Piersi Na Swiecie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: