Barką przez Berlin i Poczdam BRANDENBURGIA.pdf

1 02

de Luxe

Barki

Barką przez Berlin i Poczdam

Zoia Zubczewska

Już drugi raz płynęliśmy barką

przez Brandenburgię i drugi raz

startowaliśmy z mariny w Fürsten-

bergu, gdzie Locaboat (płynęliśmy

barkami tej irmy) ma swoją bazę,

bardzo dobrze wyposażoną oraz

malowniczo położoną. Dwa lata

temu wybraliśmy szlak biegnący

na północ, w kierunku najwięk-

szego jeziora w tym regionie

– Müritz. Tym razem popłynęliśmy

na południe. Chcieliśmy z wody

zobaczyć Berlin oraz Poczdam,

a rejs zakończyć w Ketzin – ko-

lejnej, sielsko-spokojnej marinie

Locaboat. Płynęliśmy sześć dni, od

12 do 18 maja 2012 roku, pokonali-

śmy około 200 km.

cieplutko, gdyż włączyliśmy

ogrzewanie. Nasza barka miała

trzy kabiny, każda z łazienką (sedes,

umywalka i prysznic), kuchnię

(zlewozmywak, gazowa dwupal-

nikowa kuchenka z piekarnikiem,

lodówka, wystarczająca liczba

garnków, talerzy i sztućców itp.)

i salon z kanapą oraz wygodnym

stołem. Siedzieliśmy zatem na

kanapie w cieple, przy zakrapianej

kolacyjce, aż tu gdzieś koło półno-

cy powiało chłodem – kaloryfery

przestały grzać. Co robić? Poszliśmy

spać. Rano, natychmiast po naszym

telefonie (w dokumentach barki

znajdują się numery tzw. telefonów

awaryjnych), zjawił się pracownik

mówiący po angielsku. Szybko oraz

sprawnie wymienił dwa akumu-

latory, życzył szczęśliwej podróży

i wyprawił nas z portu.

Płyniemy rzeką Hawelą. Jest zimno,

ale mamy kurtki. Wieje, ale mamy

pIęknIE w dzIEń,

zIMnO w nOcy

Barkę wyczarterowaliśmy w sobotę

po południu. Na dworze było

zimno i wietrzno, ale w salonie

1 03

Brandenburgię przecina rzeka Hawela, która w latach 50. przekształcona została w drogę wodną, opływającą Berlin

Zachodni. Kiedyś kanał ten miał znaczenie strategiczne, dzisiaj służy wodniakom do miłego spędzania urlopu, a także

barkom transportowym.

kapturki przy tych kurtkach. Nie

pada, więc siedzimy na górnym

pokładzie (gdzie jest druga ste-

rówka, pierwsza znajduje się w sa-

lonie), sączymy ze szklaneczek, co

kto lubi i gapimy się na malowni-

cze pola oraz sioła. Brandenburgia

bardzo przypomina nasze Mazury.

Kwitną właśnie kasztany, bzy i ta-

wuły, w ogrodach szaleją kolorami

rododendrony. Obserwujemy, jak

enerdowska zabudowa, tymcza-

sowa i byle jaka, ustępuje miejsca

porządnie wyremontowanym

domom oraz zadbanym ogro-

dom. Takie same zmiany widzimy

i w naszych wioskach.

Rzadko mijamy innych wodniaków.

Sezon turystyczny jeszcze się na

dobre nie zaczął. Spotykamy jed-

nak dużo barek towarowych pięć-

dziesięciometrowych i dłuższych.

Uprzedzono nas o tego rodzaju

transporcie. Wiemy, że musimy mu

ustępować. Barki zawodowe mają

bezwzględne pierwszeństwo tak

na kanale, jak i w śluzach. Jednak

było ich mało, nie wyglądało na to,

aby utrudniły nam rejs. Poza tym

wyglądają swojsko – jedna pocho-

dzi z Bydgoszczy, inna z Wrocławia

– czy spotkamy niemiecką? Ow-

szem. Właśnie nadpływa Wilhelm

– takie małe coś z samochodem

campingowym na pokładzie,

pani z Wilhelma woła do nas: „Nie

wiecie, gdzie tu jest stacja benzy-

nowa?” Nie wiemy, my nie tutejsi…

choć bardzo nas zafrapowało, czy

to paliwo potrzebne było barce

czy camperowi.

Chcemy dopłynąć do Zehdenick,

czyli 40 kilometrów dalej, gdzie

jest marina ze wszystkimi mediami

(wiemy o tym z przewodnika, który

dostaliśmy w kapitanacie. Przewod-

nik jest niestety tylko po niemiecku,

a z tym u nas słabo). Podłączymy

104

de Luxe

Barki

więc na barce, inni idą do sklepu

po prowiant, a przede wszystkim

po chrupiące bułeczki na śniada-

nie – Niemcy mają bardzo dobre

pieczywo i mnóstwo odmian kiszek

pasztetowych. Warto spróbować.

Mechanicy przyjeżdżają po

40 minutach od naszego telefonu.

Sprawdzają wszystko, naprawiają,

przepraszają, życzą miłej podróży.

Wypływamy o 1200 i natychmiast

na 50 minut utykamy w śluzie, nad

którą jest most zwodzony, prowa-

dzący do miasta. Musimy czekać

na pchacz, który pcha barkę ze

złomem. Za śluzą wpłyniemy do

kanału, Hawela będzie biegła

obok, równolegle do naszej trasy.

Rzeka jest w tym miejscu bystra

i rozbrykana, toteż nazywa się

Schnell Havel. Woda w kanale musi

być stojąca, dlatego też, gdy teren,

przez który przekopany jest kanał,

opada lub wznosi się, budowane

się tam do prądu i będziemy mogli

nabrać pitnej wody do zbiorników.

Obiad jemy na pokładzie – kotlety

mielone z surówkami dwiema

i ziemniaczkami. Na deser torcik

wedlowski z kawą.

Na dworze zimno i wietrzno, ale

w barce ciepło, niestety tylko do

czasu. Około 2100 kaloryfery wy-

siadają. Trzeba się ubrać w ciepłe

skarpety i pójść do łóżek, a rano

zadzwonić do Fürstenbergu po po-

moc. Nie ma co kombinować, włą-

czać tzw. polskiej pomysłowości. To

nie te czasy, gdy gumką recepturką

i spinaczem wszystko dało się

naprawić. Teraz trzeba ściągnąć

fachowców. Oni po to są. Cieszą

się, że mają pracę w nowoczesnej

Europie. Zatem dzwonimy. Nie

mamy żadnych problemów z połą-

czeniem się. Mówią (po angielsku),

że zaraz przyjadą. Jedni zostają

105

są śluzy. W nich barki podnoszone

są lub opuszczane, by wpłynąć

na kolejny odcinek kanału, znów

wypełniony stojącą wodą. Chcemy

dopłynąć do Oranienburga,

miasta z najstarszym w Branden-

burgii kompleksem pałacowym,

wybudowanym w XVII wieku

przez elektora Fryderyka III, który

został koronowany na pierwszego

króla pruskiego, jako Fryderyk

I. W XX wieku w Oranienburgu

wybudowany został jeden z pierw-

szych, ale wzorcowy obóz koncen-

tracyjny o nazwie Sachsenhausen.

Oto pamiątki po białej i czarnej

historii Niemiec. Natykamy się na

nie w każdym mieście, a w Berlinie

to już na każdym kroku. Mamy do

niego 35 kilometrów.

trzeba mieć specjalne uprawnie-

nia. Nie mieliśmy takich uprawnień

(mieliśmy motorowodne na mo-

torówki 12 m 2 i moc silnika 50 KM).

Wszędzie poza Berlinem pływanie

barkami nie wymaga żadnych

patentów. Zapytaliśmy więc, co się

stanie, jeśli policja nas zatrzyma.

Usłyszeliśmy, że powie halt, nie

przepuści nas do miasta. Pomy-

śleliśmy, że zaryzykujemy, a jak

nas złapią, to najwyżej zawrócimy.

Mieliśmy ochotę na oglądanie mia-

sta z poziomu wody, zwłaszcza, że

Berlin poprzecinany jest plątaniną

kanałów łączących się z odnogami

Haweli i Sprewy. Sprewa właśnie

w Berlinie wpada do Haweli.

Zaczęliśmy dokładnie przyglądać

się mapie, ustalając, jak by tu

popłynąć w sposób nie rzucający

się w oczy policji. Wtedy okazało

się, że w Berlinie nie ma marin dla

barek. Można przycumować, ale

na chwilę, nocleg jest wykluczony.

Zmieniliśmy zatem plany. Popły-

nęliśmy do mariny znajdującej się

w podmiejskiej dzielnicy Spandau

ze stacją metra, położonej przy

cytadeli z XVI wieku, gdzie w XX

wieku było więzienie dla zbrodnia-

rzy hitlerowskich. Zatrzymaliśmy

się na dwie noce. W marinie mie-

liśmy wszystko: podłączenie do

prądu – mogliśmy zatem podła-

dować telefony i wysuszyć głowy

suszarkami, wodę – dolaliśmy do

zbiornika. Przed przypłynięciem

do Spandau pozbyliśmy się po

drodze zawartości szamba – co

cieszyło nas najbardziej. Niestety

kosztowało niemało, bo 5 euro

za minutę ssania (ok. 100 litrów),

a trwało 3 minuty. Wcześniej nie

trailiśmy na możliwość opróżnie-

nia szamba, a i dalej w Poczdamie

nie mogliśmy tego zrobić, gdyż

akurat w piątek szambiarki by-

ły nieczynne.

nErwy przEd bErlInEM

W Füsterbergu powiedziano nam,

że na wpłynięcie do Berlina barką

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: