Jedwabna Trylogia 02 - Jedwabna tajemnica - Putney Mary Jo.rtf

Jedwabna tajemnica

Mary Jo Putney

Tytuł oryginału: Silk and Secrets

Przekład: Małgorzata Stefaniuk

Pamięci mojego ojca, Laverene Putneya,

który kochał historię i zaczytywał się w książkach historycznych.

Byłby zachwycony, gdyby wiedział, że zostałam pisarką,

i z pewnością pragnąłby, abym napisała książkę

o wojnie secesyjnej.

Może kiedyś, Tato.

O zachodni wietrze, kiedy się pojawisz

I przyniesiesz ze sobą choćby mały deszcz?

Chryste, tak pragnę, by ma miłość znowu

w ramionach mych spoczęła,

a ja wraz z nią w mym łożu!

Anonim, ok. 1530

Prolog

Jesień 1840

N

oc zapadła szybko. Wąski rąbek półksiężyca wisiał nisko na bez­chmurnym granatowym niebie. W wiosce muezin nawoływał wier­nych do modlitwy, jego przeszywający głos mieszał się z drażnią­cym miło nozdrza aromatem pieczonego chleba i nieprzyjemnym zapachem gryzącego dymu. Krajobraz tchnął spokojem; kobieta oglądała go już wcześniej niezliczone razy, a jednak zatrzymała się przy oknie, czując się dziwnie zagubiona, niepogodzona z losem, który przywiódł ją do tej obcej krainy.

Zazwyczaj była tak zajęta, że nie miała czasu myśleć o przeszło­ści, ale teraz ogarnął ją przejmujący żal. Tęskniła za dziką przyrodą, zielonymi wzgórzami, wśród których spędziła dzieciństwo i, choć zawarła nowe przyjaźnie, a zaraz miała zasiąść do posiłku ze swoją nową rodziną, brakowało tutaj ludzi sercu najbliższych. Wiedziała, że dla nich jest stracona na wieki.

Nie potrafiła zapomnieć o mężczyźnie, który był kimś więcej niż przyjacielem, kimś najważniejszym w jej życiu. Zastanawiała się, czy on czasami myśli o niej. A jeśli tak, to czy myślom tym towarzyszą nienawiść i gniew. Miała nadzieję, że wspomina ją obo­jętnie.

Byłoby prościej, gdyby nic nie czuła, jednak po tylu latach na­dal dokuczał jej ból – wierny towarzysz codziennego życia. Ostatni ślad po dawnej miłości, której nie chciała pogrzebać.

Tego co straciła, już nie odzyska. Dostała więcej, niż jakakol­wiek kobieta mogłaby zamarzyć. Gdyby tylko była mądrzejsza, a przynajmniej nie tak popędliwa. Gdyby tylko nie poddała się zwątpieniu. Gdyby tylko...

Zdała sobie sprawę, że znowu pogrąża się w znanej i darem­nej litanii żalu, nabrała więc głęboko powietrza i zmusiła się, by pomyśleć o zajęciach, które nadawały jej życiu sens. Nic nie zdoła odmienić przeszłości.

Dotknęła ukrytego pod suknią wisiorka. Potem odwróciła się plecami do pustego, czarnego okna. Sama sobie zgotowała taki los i teraz musi go znosić. Samotnie.

1

Londyn Październik 1840

L

ord Ross Carlisle, popijając brandy w towarzystwie Sary i Mikahla, myślał z lekkim rozbawieniem: prawie zawsze, gdy patrzę na zakochaną parę, mam ochotę uciec na koniec świata. Być może właśnie tam doprowadzi go szlak egzotycznej podróży, w którą się wybierał. Mimo że parą zakochanych były osoby mu bliskie i z przykrością się z nimi rozstawał, nie zmieniło to jego odczuć.

Panowie pili brandy, lady Sara lemoniadę – była w drugim miesiącu ciąży i nie miała ochoty na alkohol. Ta trójka już nieraz w podobny sposób spędzała razem wieczory. Ross wiedział, że bę­dzie tęsknił za rozmowami i towarzystwem przyjaciół.

W końcu, przypomniawszy sobie o obowiązkach, gospodarz przerwał wymianę spojrzeń z żoną i sięgnął po karafkę.

– Jeszcze brandy, Ross?

– Tylko trochę. Nie za dużo, bo jutro wyruszam.

Mikahl Connery nalał bursztynowego napoju do dwóch krysz­tałowych szklaneczek.

–Ekscytującej i owocnej podróży – powiedział, unosząc swoją szklankę.

– A po wszystkich przygodach bezpiecznego powrotu do domu – dodała lady Sara Connery.

–              Z przyjemnością za to wypiję. – Ross popatrzył na nią ciepło. Małżeństwo bardzo Sarze służyło. Była jego kuzynką, oboje mieli brązowe oczy i lśniące jasne włosy – kombinacja rzadko spotyka­na – ale z Sary emanował wewnętrzny spokój, którego Ross rzadko kiedy zaznawał. No może tylko czasami, podczas wypraw. – Nie martw się o mnie, Saro. Lewant jest całkiem bezpieczny. Dużo groźniejsze były dzikie góry, w których poznałem twojego okrop­nego męża.

Mikahl dopił brandy i odstawił szklaneczkę.

–              Może już czas, Ross, porzucić te wieczne wędrówki i się ustatkować. – W jego intensywnie zielonych oczach pobłyskiwały wesołe iskierki. Dużą dłonią przykrył dłoń małżonki. – Kobiety są o wiele bardziej ekscytujące niż pustynie czy stare ruiny.

Ross się uśmiechnął.

– Nie masz na świecie większego fanatyka od nawróconego. Kiedy przed półtora rokiem zjawiłeś się w Anglii, śmiałeś się tylko na wzmiankę o małżeństwie.

– Ale zmądrzałem. – Mikahl objął żonę ramieniem. – Oczywi­ście jest tylko jedna Sara, ale z pewnością mógłbyś znaleźć odpo­wiednią dla siebie narzeczoną.

– Nie wątpię, ale nawet najwspanialsza narzeczona nie wcho­dzi w grę – odpowiedział Ross tajemniczo. – Nie wspominałem ci, że mam już żonę? – Poczuł satysfakcję, że choć raz udało mu się zadziwić przyjaciela.

– Nigdy mi o tym nie mówiłeś. – Mikahl najwyraźniej mu nie dowierzał.

Sara kiwnęła głową.

– To prawda, mój drogi. Byłam druhną na ich ślubie. – Spoj­rzawszy ze smutkiem na kuzyna, dodała: – Dwanaście lat temu.

– Fascynujące. – Mikahl nie krył zaskoczenia, ale ponieważ brakowało mu typowo angielskiej powściągliwości, rzucił z oży­wieniem: – Doskonale ukrywałeś ów fakt. Co to za historia? A mo­że nie powinienem pytać?

– Nie powinieneś. – Sara skarciła go wzrokiem.

Ross uśmiechnął się swobodnie.

–              To żadna tajemnica, nie musisz go tak ganić. Stare dzieje. –Dolał sobie brandy. – Właśnie skończyłem Cambridge i poznałem Juliet Cameron, szkolną koleżankę Sary. Wysoka, rudowłosa lisi­ca, zupełnie inna niż kobiety, które wcześniej znałem. Była córką szkockiego dyplomaty, sporą część dzieciństwa spędziła w Persji i Libii. A mnie, dobrze się zapowiadającego orientalistę, bardzo do niej ciągnęło. Pobraliśmy się zaślepieni pożądaniem. Wszyscy mó­wili, że nam nie wyjdzie, i mieli rację.

Ross opowiadał o klęsce swojego małżeństwa obojętnym to­nem, a Mikahl, sądząc po minie, przyjmował to dość sceptycznie. Jednak nie zamierzał namawiać przyjaciela do głębszych zwierzeń. Zapytał tylko:

– I gdzie jest teraz ta twoja Juliet?

– Już nie moja i nie mam pojęcia, gdzie jest. – Ross opróżnił zawartość szklaneczki jednym haustem. – Po sześciu miesiącach małżeństwa uciekła, zostawiając wiadomość, iż nie chce już wi­dzieć ani mnie, ani Anglii. Prawnik Juliet twierdzi, że dobrze się jej powodzi. Tyle wiem. Może stworzyła na Saharze własne państew­ko i ma jedyny na świecie męski harem. – Wstał. – Robi się późno. Czas na mnie, bo chcę wyruszyć przed świtem.

Sara także wstała.

– Będę za tobą tęsknić, Ross – powiedziała ciepło. – Uważaj na siebie.

– Zawsze na siebie uważam. – Pocałował ją w czoło, potem się odwrócił do Mikahla.

Zamierzał podać mu dłoń, ale ten, gestem przeczącym angiel­skiej powściągliwości, objął go i uścisnął serdecznie.

–              Jeśli ostrożność nie wystarczy, bądź odważny i groźny. Dobrze ci to wychodzi, przynajmniej jak na angielskiego dżentelmena.

Ross się uśmiechnął i poklepał przyjaciela po ramieniu.

–              Miałem dobrych nauczycieli.

Wszyscy się śmiali, kiedy wychodził. Zawsze wolał pożegnania, którym nie towarzyszyła przygnębiająca atmosfera smutku.

Konstantynopol

Styczeń 1841

Brytyjski ambasador Wysokiej Porty mieszkał kilkanaście mil za Konstantynopolem w dużej wsi przy Bosforze. Kiedy Ross przybył do ambasady z kurtuazyjną wizytą, stwierdził ze zdziwieniem, że wnętrze nie różni się niczym od mieszkań na Mayfair. Jako bastion angielskości rezydencja ambasadora musiała świecić przykładem i być bez zarzutu, choć na zewnątrz wyglądała jak inne domy bo­gatych Turków.

...