Desiderium Intimum.pdf

Autor: Gobuss i Ariel Lindt

Tytuł: Desiderium Intimum

Gatunek: romans z dawką humoru/dramat/dark/lemon

Zakończone: nie

Paring: Harry/Snape

Ilość: 40 rozdziałów

Rating: NC- 17

Ostrzeżenie: wulgaryzmy, łagodne i ostre sceny erotyczne, możliwe opisy perwersji, gwałt

Beta: Rozdziały 1-8 Gantarka, od 9 Kaczalka

Opis: Harry odkrywa w sobie coś, co sprawia, że cały jego świat przewraca się do góry nogami. Będzie

musiał to odrzucić, bądź... zaakceptować.

Notatka: Szósty i siódmy tom nie są uwzględnione.

Info: Rozdział pierwszy różni się od tego, który do tej pory można było przeczytać na naszej stronie.

Niektóre elementy zmieniłyśmy, niektóre dodałyśmy. Zamierzamy poprawić wszystkie początkowe

rozdziały, dlatego informujemy wszystkich, którzy dopiero zaczęli czytać, że warto na to poczekać.

1. I must be dreaming.

It's only in my mind

Not in real life

No I must be dreaming *

Kiedy Harry Potter, uczeń szóstego roku Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie obudził się tego

jesiennego i deszczowego poranka, nie wiedział, że nadchodzący dzień będzie najgorszym dniem jego

życia. Jednak jego magiczny umysł wyczuwał, że coś jest nie w porządku. Coś wisiało w powietrzu -

echo mających dopiero nadejść wydarzeń, które przenikało do jego podświadomości, przynosząc ze

sobą strach i nieprzyjemne uczucie podenerwowania. Może dlatego tak ciężko było mu wstać z łóżka.

Miał wrażenie, że jeżeli tylko się podniesie, pod jego nogami otworzą się wrota piekieł.

Ale zrobił to. Wstał, gotów zmierzyć się z tym, co nadejdzie.

Nie spodziewał się jednak, że "to" nadejdzie tak szybko i niespodziewanie.

Kiedy wychodził z dormitorium, potknął się, z dzikim wrzaskiem sturlał po schodach i wylądował na

dywanie w Pokoju Wspólnym. Spojrzało na niego kilkanaście zaskoczonych gryfońskich twarzy.

Stękając i rozcierając potłuczoną rękę, podniósł się z podłogi, a Gryfoni, widząc, że nic mu nie jest,

wpadli w zbiorową wesołość.

"Wspaniale, po prostu wspaniale" - pomyślał Harry, odnajdując na dywanie potłuczone okulary.

Czerwony z zażenowania, założył je pośpiesznie na nos i już chciał zniknąć z pola widzenia

rozbawionych kolegów, kiedy przypomniał sobie, że zapomniał zabrać książek i musi wrócić do

dormitorium. Zanim jednak zdążył się choćby odwrócić, zjawili się jego przyjaciele, Ron i Hermiona.

Ron bardzo starał się przybrać poważny wyraz twarzy, jednak niezbyt mu to wychodziło.

- Wszystko w porządku, stary? - zapytał, po czym odwrócił się i parsknął śmiechem. Harry zacisnął

zęby. No tak, mógł się tego po nim spodziewać...

- Ron, jak możesz się tak zachowywać? Nie widzisz, że Harry o mało się nie połamał?! - Hermiona

spojrzała z troską na Harry'ego. - Nic cię nie boli? Nie zrobiłeś sobie czegoś poważnego? Może

pójdziesz do Pani Pomfrey się zbadać?

Harry jęknął w duchu.

- Nie, Hermiono, naprawdę nic mi nie jest.

- No... dobrze. - Hermiona nadal wyglądała na nieprzekonaną, ale, na szczęście, przestała go

nagabywać. - Ale, Harry... - wskazała na jego okulary. -

Znowu je stłukłeś? - wyciągnęła różdżkę. - Okulus repaaajajaj... - Zaklęcie przerodziło się w okrzyk

zdumienia i jęk bólu, kiedy Krzywołap wskoczył jej na plecy i zaczął się po nich wspinać. Różdżka

rozbłysła i Harry poczuł, jak coś przebija mu skórę na policzkach. Krzyknął zaskoczony, kiedy z jego

twarzy zaczęło wyrastać coś długiego, cienkiego i giętkiego.

- Ojej! - Hermiona zasłoniła usta dłonią, a Ron skulił się i próbował złapać oddech w ataku

histerycznego śmiechu.

- Przepraszam, Harry - pisnęła, kiedy chłopak przepchnął się przez ryczących z uciechy Gryfonów,

dotarł do lustra i zobaczył na swoich policzkach długie, kocie wąsy. Zamknął oczy i powtarzał jak

mantrę: "Nie denerwuj się, nie denerwuj... Wdech, wydech. To są twoi przyjaciele. Chcą ci tylko

pomóc."

- Myślę, Harry, że teraz naprawdę powinieneś pójść do skrzydła szpitalnego - powiedziała zawstydzona

Hermiona.

Harry mógł tylko westchnąć.

O tak, wrota piekieł stały przed nim otworem, zachęcając, by przekroczył ich próg...

***

Pani Pomfrey załamała ręce, kiedy go zobaczyła. Jednak, widząc zrozpaczoną minę Harry'ego,

uspokoiła go, oświadczając, że potrafi go w miarę szybko wyleczyć, ale będzie to bolesny proces.

I był.

Po godzinie tortur, jakimi było leżenie i czekanie, aż wąsy zwiotczeją i zmniejszą się na tyle, że można

je będzie w miarę bezboleśnie wyrwać i po całym procesie "wyrywania", Harry marzył tylko o tym, by

pójść spać i przespać cały ten koszmarny dzień. Kiedy udało mu się w końcu dotrzeć na sam koniec

lekcji wróżbiarstwa, okazało się, że podczas gdy on cierpiał niewyobrażalne męki, jego koledzy

zażywali relaksu i odpoczynku. Centaur Firenzo zrobił im dzisiaj jedną ze swych relaksacyjnych lekcji,

podczas której wylegiwali się w ciepłym słoneczku, które było iluzją wyczarowaną dla nich przez

nauczyciela, leżąc wśród traw, słuchając śpiewu ptaków oraz świerszczy i mogli wykorzystać ten czas

na drzemkę.

Harry tylko zacisnął pieści, ale wmawiał sobie, że ten koszmar musi się kiedyś skończyć.

Mylił się.

Na transmutacji, po raz pierwszy w życiu, Harry okazał się gorszy od Rona. Zamiast transmutować

swojego żółwia w balona, zamienił go w nadmuchanego latającego żółwia z bardzo ogłupiałą miną. Na

dodatek, kiedy chciał odwrócić czar, żółw pękł i zaczął latać po klasie, demolując wszystko, co stanęło

mu na drodze, dopóki profesor McGonagall nie przywróciła porządku i nie ukarała Harry'ego,

odbierając mu dziesięć punktów.

Po tej lekcji, Harry wpadł w przygnębienie, a próby pocieszenia go przez Rona i Hermionę zakończyły

sie fiaskiem. Zaczął poważnie podejrzewać, że ciąży nad nim jakaś klątwa. Na dodatek był potwornie

głodny, ponieważ, kiedy przebywał w skrzydle szpitalnym, ominęło go śniadanie. Powitał więc

nadejście pory obiadowej z prawdziwą ulgą. Nie dane mu jednak było cieszyć się nią długo, gdyż zaraz

po lunchu czekały go dwie godziny Eliksirów ze Snape'em, a to był wystarczający powód, by odebrać

apetyt nawet najbardziej wygłodniałemu Gryfonowi.

Na szczęście miały to być już ostatnie lekcje.

Mając w pamięci wszystko, co mu się dzisiaj przytrafiło, stwierdził, że czekająca go lekcja będzie dla

niego prawdziwym koszmarem. Nie oznaczało to, że nigdy wcześniej nim nie była, ale teraz

zapowiadało się jeszcze ciężej. Ale wiedział, że będzie musiał jakoś przebrnąć przez tę gehennę. Nie da

Snape'owi okazji zmieszać się z błotem! Postanowił, że podczas obiadu powtórzy materiał, na

wypadek, gdyby nauczyciel zaskoczył ich niezapowiedzianym sprawdzianem albo solidnym

odpytywaniem, jak to miał w zwyczaju. Kiedy jednak zajrzał do swojej torby, zzieleniał z przerażenia.

Zapomniał książek do Eliksirów!

Zerwał się z miejsca i ruszył w stronę wyjścia.

- Harry co...? - Hermiona krzyknęła za nim, całkowicie zaskoczona jego zachowaniem.

- Później! - odkrzyknął przez ramię i ruszył biegiem do dormitorium.

Kiedy, zmęczony i spocony, dobiegł do przejścia wiodącego do Pokoju Wspólnego Gryfonów, zastał

Grubą Damę śpiącą spokojnie w swych ramach. Wtedy właśnie przypomniał sobie, że dzisiaj jest dzień

zmiany hasła i zapomniał zapytać o nie Rona i Hermiony.

Niech to szlag!

Z głośnym jękiem odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę Wielkiej Sali.

Kiedy wpadł zdyszany przez drzwi, pierwszym, co do niego dotarło, był szyderczy głos Draco Malfoya

siedzącego przy stole Ślizgonów:

- Co jest Potter? Szukasz swojego mózgu, czy bawisz się w berka z Filchem?

Ślizgoni ryknęli śmiechem.

Harry zamknął oczy, wzdychając z irytacją. W jego umyśle pojawiła się niezwykle fascynująca wizja, w

której mordował Malfoya gołymi rękami. Ale teraz nie miał na to czasu! Będzie musiał zamordować go

nieco później.

Podbiegł do Rona i Hermiony i wysapał:

- Hasło...Po...ój... Wspó...ny...

- Hasło? Chcesz znać hasło do Pokoju Wspólnego? Złoty Znicz - odparła Hermiona. - Ale Harry, co

się...?

- Nie teraz! - rzucił i puścił się biegiem z powrotem. Pokonanie tylu stopni po raz drugi było nie lada

wyzwaniem i, kiedy w końcu dotarł na górę, miał wrażenie, że zgubił gdzieś po drodze swoje płuca.

Wydyszał hasło Grubej Damie i odczekawszy chwilę, aż przestanie narzekać, że wyrwał ją z drzemki,

wbiegł do dormitorium. Książki znajdowały się na samym dnie kufra. Kiedy w końcu je odnalazł,

zorientował się, że przegapił cały lunch i niedługo zacznie się lekcja. Zabrał je se sobą, przeklinając

Snape'a, Eliksiry, schody, Grubą Damę i swój kufer, po czym wypadł z Pokoju Wspólnego i zaczął

zbiegać po schodach do lochów.

Nie dotarł jednak nawet do kolejnego piętra, gdyż schody ruszyły w inną stronę i zatrzymały się przy

części zamku, z której nie było żadnej innej drogi powrotnej.

"To powoli przestaje być zabawne" - pomyślał, starając się nie wpadać w panikę. Przerażony, że spóźni

się na zajęcia, zaczął biegać po korytarzach, usiłując znaleźć jakiekolwiek wyjście. W końcu trafił na

wąskie, kręte schodki, które zaprowadziły go w zupełnie nie znaną mu część zamku.

W miarę, jak błądził po korytarzach, nie potrafiąc znaleźć wyjścia, narastała w nim obawa przed tym,

co może mu zrobić Mistrz Eliksirów. Znał Snape'a. Na jego lekcje nie wolno było przychodzić nawet o

kilka sekund później. Zamknął oczy i zaczął przeklinać wszystko to, czego nie udało mu się przekląć

wcześniej.

W końcu odnalazł drogę do schodów i, modląc się w duchu, by nic więcej już mu się nie przytrafiło,

dotarł pod drzwi klasy Mistrza Eliksirów. Odetchnął kilka razy, próbując wyrównać urywany oddech.

Zagryzł wargę ze zdenerwowania i dotknął klamki, jednak zanim ją nacisnął, przez jego myśli

przebiegł niezwykle czarny scenariusz tego, co się może wydarzyć, jeżeli otworzy te drzwi. Miał dziwne

przeczucie, że jeżeli je przekroczy, będzie to równoznaczne z przekroczeniem wrót piekieł.

Przeanalizujmy fakty... Dzisiejszy dzień był, jak dotąd, jedną wielką katastrofą. Spóźnienie na lekcje ze

Snape'em może się skończyć jeszcze gorzej, niż zazwyczaj. Może powinienem wrócić do Pani Pomfrey i

spróbować się wymigać? Ale, znając Snape'a, gdybym nie przyszedł na jego zajęcia, to znalazłby mnie

nawet w najgłębszym zakamarku zamku i zaciągnął siłą z powrotem.

Wyglądało na to, że nie miał wyboru. Odetchnął jeszcze raz i podjął decyzję. Nacisnął klamkę.

Jak miało się niedługo okazać, była to zła decyzja.

W chwili, kiedy przekroczył próg klasy, dotarł do niego kąśliwy głos Mistrza Eliksirów:

- Ach, pan Potter zaszczycił nas swoją obecnością. Jakże jesteśmy wdzięczni. - Harry zamknął na

chwilę oczy, czując, że zmieszana ze strachem złość zaczyna się w nim gotować, wydzielając gęste

kłęby zdenerwowania, ale jego twarz pozostała niewzruszona. Wiedział, że to dopiero początek.

Snape'a było stać na dużo, dużo więcej... - Cóż tak ważnego powstrzymało naszą małą znakomitość od

punktualnego przybycia na moją lekcję?

Harry pomyślał, że prędzej umrze niż przyzna się Snape'owi, że zapomniał książek. Już formuował w

głowie jakąś wiarygodną wymówkę, kiedy nagle Draco Malfoy odezwał się słodkim głosem:

- Panie profesorze, mogę wytłumaczyć spóźnienie Pottera. - Jego oczy rozbłysły złośliwie. - Potter nie

mógł się stawić na czas, gdyż biegał po całym zamku, szukając swojego mózgu.

Ślizgoni ryknęli śmiechem.

Harry potrafiłby jeszcze przeżyć te głupie docinki, ale w chwili, kiedy dostrzegł cień uśmiechu na

cienkich ustach Mistrza Eliksirów, poczuł jak wzbiera w nim nieokiełznana wściekłość.

- Zamknij się! - syknął w stronę Malfoya, z trudem panując nad drżeniem zaciśniętych pięści.

- Minus dwadzieścia punktów dla Gryffindoru za twoją bezczelność, Potter! - Oczy Snape'a zmrużyły

się mściwie. - I kolejne dwadzieścia za spóźnienie! A teraz siadaj, jeżeli nie chcesz żebym odjął

twojemu domowi kolejnych punktów!

Harry'emu pociemniało przed oczami. Z trudem hamując cisnącą mu się na usta ripostę, powlókł się na

koniec klasy - byle dalej od Snape'a - i rzucając wściekłe spojrzenie roześmianemu Malfoyowi, usiadł

ciężko przy ławce i zaczął wyjmować książki.

- Jak już wam mówiłem, zanim pan Potter nam przerwał - oczy Snape'a na sekundę spoczęły na

Harrym - będziecie dzisiaj warzyć niezwykle trudny i rzadki eliksir o nazwie Desideria Intima. Czy ktoś

wie co to za eliksir?

Ręka Hermiony wystrzeliła w górę.

Snape powiódł wzrokiem po klasie, upewniając się, że nikt więcej się nie zgłasza, po czym warknął

zgryźliwie:

- Tak, panno Granger?

Hermiona zaczerpnęła tchu:

- Eliksir Desideria Intima, znany jest jako Eliksir Najgłębszych Pragnień. Jest to bardzo stary i, do

niedawna, zakazany eliksir, służący do poznania najgłębszych pragnień danej osoby. Ten, kto go

wypije, przestaje zauważać cokolwiek i kogokolwiek i staje się niewolnikiem swojej żądzy. Nie potrafi

się jej oprzeć... - zakończyła, zawieszając sugestywnie głos.

Snape ostentacyjnie zignorował jej odpowiedź, ale wśród uczniów wywołała poruszenie.

- Najważniejsze w tym eliksirze jest to, że wywołuje on, ujawnia, albo może lepiej... uaktywnia

najgłębsze pragnienia danej osoby. Czasami nawet takie, o których ta osoba nie ma pojęcia -

dokończył Snape mrocznym głosem.

Przez klasę przeszedł szmer podnieconych szeptów.

- Na tablicy - Snape machnął różdżką - są wypisane potrzebne ingrediencje i sposób przygotowania.

Macie na to czas do końca zajęć. Do dzieła. - Mistrz Eliksirów wrócił na swoje miejsce przy biurku, po

czym ostatni raz omiótł klasę spojrzeniem i zabrał się za sprawdzanie wypracowań. Harry miał niemiłe

odczucie, że czarne oczy spoczęły na nim nieco dłużej. Otrząsnąwszy się z nieprzyjemnego wrażenia

wywracania się wnętrzności, spojrzał tępo na tablicę i odetchnął z ulgą.

Na szczęście Snape nie zrobił im dzisiaj sprawdzianu...

Wstał i poszedł po składniki. Nie podobał mu się wzrok, jakim, od czasu do czasu, obrzucał go

nauczyciel. Nie kryło sie w nim nic dobrego. Tak, jakby coś planował...

Harry nigdy nie był zbyt dobry w Eliksirach, a cały ten koszmarny dzień, rozstroił go tylko jeszcze

bardziej, nie pozwalając mu się skupić na zadaniu. Doprowadziło to do tego, że pod koniec lekcji jego

wywar, zamiast koloru krwistoczerwonego, miał barwę różowej waty cukrowej. Rozejrzał się po klasie,

chcąc sprawdzić, jak poszło innym i z ulgą stwierdził, że prawie nikomu nie udało się uzyskać

pożądanego koloru.

- Czas minął! - ostry głos Snape'a rozdarł panującą w klasie ciszę i sprawił, że Harry aż podskoczył na

krześle.

Nauczyciel wstał zza biurka i wolnym krokiem zaczął się przechadzać po klasie, kwitując eliksiry

Ślizgonów uprzejmym skinieniem głowy, zaś eliksiry Gryfonów szyderczym uśmiechem i zjadliwymi

komentarzami.

Harry znieruchomiał, kiedy Snape zatrzymał się przy jego kociołku, a następnie usłyszał ten znajomy,

sarkastyczny ton głosu:

- Proszę, proszę... Co my tu mamy? - Snape pochylił się nad jego kociołkiem, a Harry nieświadomie

wstrzymał oddech - Z tego, co widzę pan Potter musi bardzo obawiać się swoich pragnień, gdyż

uwarzył najgorszy eliksir ze wszystkich tu obecnych. Udało mu się nawet pobić Longbottoma, a to

ogromne osiągnięcie. - Profesor uśmiechnął się mściwie, a od strony stołów Ślizgonów dobiegły

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: