Morgan Sarah - Droga na szczyt.pdf - Medical(1) - kociak.k

Sarah Morgan

Droga na szczyt

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Katmandu, Nepal, 1300 metrów n. p. m.

Myślała, że umrze.

Lot z Katmandu do maleńkiej wioski Lukla u podnóży

Himalajów trwał zaledwie czterdzieści minut, lecz były to

najbardziej przerażające chwile życia Juliet. Z radością wybrałaby

każdy inny środek lokomocji.

Zacisnęła powieki i próbowała wyobrazić sobie cokolwiek, co

nie byłoby chmurą, zboczem góry lub przerażająco bliską ziemią

widniejącą pod skrzydłami samolotu.

– Pani doktor... – Siedzący obok brodaty mężczyzna pochylił

się w jej kierunku. – Wyglądasz nie najlepiej. Dobrze się czujesz?

– Poczuję się dobrze, kiedy wylądujemy.

– Aż tak źle? Podobno jesteś nieustraszona. Juliet nie otwierała

oczu.

– Odwagę zostawiłam w Katmandu. Jeśli chcesz po nią wrócić,

Neil, to proszę, ale ja więcej do samolotu nie wsiądę.

Dwusilnikowa cessna zabiera na pokład tylko szesnastu

pasażerów. Stosowna zapłata zapewniła miejsca wszystkim

uczestnikom wyprawy, mimo że na lotnisku w Katmandu o prawo

wejścia do samolotu walczył tłum. Zamiast cieszyć się, Juliet z

niechęcią zajęła swoje miejsce.

Pomyślała, że gdyby wyruszyła miesiąc wcześniej, mogłaby

spokojnie przejść piechotą całą trasę.

– Niedługo lądujemy. – Neil starał się ją uspokoić.

– To dla mnie słabe pocieszenie. – Niechętnie otworzyła jedno

oko. – Oboje wiemy co nieco o lądowisku w Lukli.

Lubiła Neila Kennedy’ego. Po wspólnych wyprawach w Alpy i

Himalaje wiedziała, że jest doświadczonym wspinaczem.

Opanowany, zrównoważony i zdolny załagodzić każdą sytuację,

słowem idealny członek każdej ekspedycji.

– Więc nareszcie wybudowali pas startowy? – Neil udawał

zdziwienie. – To wiadomość dnia.

– To miało być zabawne?

– Cóż, pas startowy to przesadne określenie tego kawałka ubitej

ziemi, zakończonego skałą.

– Dzięki, że przypomniałeś mi szczegóły.

– Byłaś tu w zeszłym roku. Wiesz, jak to wygląda.

– Właśnie dlatego nie otwieram oczu. A jak tam nasi

wspinacze? Nikt nie zwrócił śniadania?

Cztery osoby zdecydowały się iść z nią do Bazy Głównej u stóp

Everestu. Wiedziała, że nie mają najmniejszego doświadczenia we

wspinaczce wysokogórskiej.

– Obaj faceci mocno nadrabiają miną, dziewczyna jest blada,

ale druga z ciekawością ogląda krajobraz. Na pewno nie zdaje

sobie sprawy, w jakim stanie jest lądowisko. Dziesięć minut przed

lądowaniem będzie wyglądać jak ty. Na razie niczego nie

zwróciła.

W porządku. Nie ma zamiaru udzielać pierwszej pomocy. Za

chwilę sama będzie pacjentką.

– Jeszcze nie miałam okazji ich poznać. Myślisz, że zdołają

przejść całą drogę?

– Do Bazy Głównej Mount Everestu? – Neil odchylił się na

oparcie fotela. – Kto wie? Zawsze powtarzasz, że z wysokością

nie ma żartów. Mają dobry ekwipunek i wiele entuzjazmu.

Sowicie opłacili przywilej wspinaczki pod opieką pani doktor

Juliet Adams, specjalistki od medycyny wysokogórskiej. Wierzą,

że potrafisz wszystko. Jeśli coś się wydarzy, wystarczy jedno

machnięcie twoim czarodziejskim stetoskopem.

Juliet nie otworzyła oczu i nie zareagowała na kpiący ton Neila.

W chwili obecnej nie czuła się ekspertem, pragnęła tylko

opanować zbuntowany żołądek.

– Mam nadzieję, że są zadowoleni. Na razie.

– Pewnie zastanawiają się, jak to możliwe, aby kobieta, która

nie jest w stanie otworzyć oczu w samolocie, dotarła w ubiegłym

roku do połowy Everestu.

– Ale nie na sam szczyt, Neil. Musiałam zawrócić z obozu

trzeciego.

Juliet ponownie poczuła rozżalenie. Do powrotu zmusiła ją zła

pogoda i konieczność przetransportowania chorego z odmą płuc

do Bazy. Rozczarowanie i złość nadal czaiły się w jej sercu. Czy

tym razem zdobędzie szczyt?

– Na ziemi czuję się pewnie. Latanie przeraża mnie, bo jest

wbrew naturze.

– Wspinaczka na Everest też nie jest rzeczą zupełnie naturalną

– stwierdził Neil i wyjrzał przez okno.

– Wciąż nie mogę pojąć, co taka grzeczna panienka robi w tym

miejscu. Powinnaś siedzieć w domu i pilnować męża i dzieci.

– Czy to oświadczyny?

– Gdybym wiedział, że mam szansę, nie wahałbym się ani

chwili. – Neil spojrzał na nią kpiąco. – Ale moja córka, która jest

mniej więcej w twoim wieku, umarłaby ze wstydu, a moja żona

też nie byłaby specjalnie zadowolona.

Juliet pocałowała go w policzek.

– Wiedząc, że przynajmniej sześć miesięcy w roku spędzasz w

górach, nigdy bym za ciebie nie wyszła, ale uważam, że na

wyprawach jesteś niezastąpiony. Tym razem zdobędziemy szczyt.

Everest.

Najwyższa góra świata.

Jej marzenie.

– Powiedz mi... – Neil spojrzał na nią z zaciekawieniem. –

Dlaczego takie chucherko chce zdobywać Everest?

Juliet poczuła niemiły ucisk w sercu. Miała osobiste powody,

których wolała nie wyjawiać.

– Mówisz, jakbyś był dziennikarzem – rzuciła lekko, a Neil

usadowił się wygodniej w fotelu.

– A co im odpowiadasz? Juliet wzruszyła ramionami.

– To zależy od nastroju. Jeśli mam zły dzień, rzucam coś w

stylu: „Pilnuj swego nosa”. Czasami mówię, że chcę podnieść

swoją wiarygodność w oczach setek lekarzy, których szkolę w

medycynie wysokogórskiej. Ciężko jest zaimponować

audytorium, jeśli ci brakuje osobistych doświadczeń. Czasami

odpowiadam, że chcę się sprawdzić.

– Sprawdzić się w niezłej kategorii. Wiesz, ile było

śmiertelnych wypadków podczas prób zdobycia Everestu?

Oczywiście, że wie.

– Dziewięć procent nie wraca – powiedziała sucho.

– Nie wiem tylko, po co ten wykład, skoro sam też próbujesz.

Ja przynajmniej nie mam rodziny.

I nie ma zamiaru zostać żoną.

– To dlatego jesteś sama? Nigdy nie mówisz o sprawach

sercowych? – Neil nie ukrywał zainteresowania.

– Nie chcesz się wiązać, bo masz niebezpieczną pracę? Nawet

wizja cudownej białej sukni i tony zbędnych prezentów ślubnych

nie jest w stanie przekonać cię do małżeństwa?

– Teraz mówisz jak typowy dziennikarz – odparła Juliet,

szukając w torebce cukierków do ssania. – Odpowiedź brzmi:

pilnuj swego nosa.

– W porządku. Jedno jest pewne: cieszę się, że uczestniczysz w

tej wyprawie. Przynajmniej wiem, kto będzie ocierał mi mokre

czoło, kiedy padnę zgładzony wysokością. Kto wie, może nawet

załapię się na sztuczne oddychanie metodą usta-usta.

– Na pewno. A przecież ja też mogę zachorować. Lekarze nie

są uodpornieni na zmianę wysokości.

Juliet niepotrzebnie zaryzykowała spojrzenie za okno. Żołądek

natychmiast dał o sobie znać.

– Podchodzimy do lądowania. Mam nadzieję, że jesteśmy tu,

aby zdobyć szczyt, a nie rozbić się o skały.

Za wszelką cenę chciała zapomnieć, jak ostre będzie podejście

do lądowania.

– Kilka poważnych zespołów szykuje się do ataku trasą przez

ścianę południowowschodnią – ciągnął Neil, wyliczając na

palcach. – Niewielki, ale doświadczony zespół hiszpański, niezła

ekipa z Nowej Zelandii, z kolei Amerykanie filmują atak na

szczyt.

Juliet dostrzegła kątem oka początek pasa startowego

Morgan Sarah - Droga na szczyt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: