Boswell Barbara - Upalna sierpniowa noc.pdf - Boswell Barbara - glinka7-1987

BARBARA BOSWELL

UPALNA SIERPNIOWA NOC

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stacey Lipton nie miała już żadnych wątpliwości - jest w ciąży. Potwierdziło to

badanie, które sama zrobiła w domu przy pomocy specjalnego testu kupionego w aptece.

Wykonała wszystko zgodnie z instrukcją, dodatni wynik nie był więc pomyłką. Spodziewała

się dziecka. I nie miała męża. W dodatku kilka godzin temu jej ojciec, Bradford Lipton,

senator z Nebraski, postanowił zgłosić swoją kandydaturę na urząd prezydenta Stanów

Zjednoczonych.

Stacey od dłuższego czasu podejrzewała, że jest w ciąży. Według obliczeń była to

połowa trzeciego miesiąca i wszystkie objawy pojawiły się już kilka tygodni temu. Brak

okresu, poranne mdłości, zmęczenie. Nie przybrała jeszcze znacząco na wadze, ale piersi były

pełniejsze i obolałe. Nie mogła już nosić starych ubrań, gdyż zaczęła tyć.

W ciągu ostatnich miesięcy Stacey przechodziła od stanu trudnej do opanowania

paniki do jakiejś przerażającej depresji. Jednak dziś, po raz pierwszy od dłuższego czasu,

zauważyła zdecydowaną poprawę nastroju. I właśnie dziś musiało się to zdarzyć. A więc jej

ojciec - wyjątkowo konserwatywny i wiemy starej, mieszczańskiej moralności - stateczny

kandydat na prezydenta - za sześć miesięcy znowu zostanie dziadkiem. Tym razem za sprawą

swojej niezamężnej córki.

Stacey, mając dwadzieścia pięć lat, powinna być ostrożniejsza i mądrzejsza, a jednak

pewnej sierpniowej nocy straciła głowę dla mężczyzny, którego darzyła szczególną niechęcią

przez ostatnie dziesięć lat. Mężczyzna ten, Justin Marks, przez wiele lat pracował jako

asystent administracyjny jej ojca, a teraz kierował jego kampanią wyborczą.

Wydawało się, że Justin Marks w równym stopniu podziwia senatora, co nie znosi

jego córki.

Fala gorąca oblała ją na samo wspomnienie tamtej upalnej sierpniowej nocy. Gdzie to

było? Stacey nie mogła sobie przypomnieć nazwy klubu - „Kotary Club”, czy może

„Kiwanis”? Jeden z nich nadawał jej ojcu tytuł Człowieka Roku. Stacey poszła na tę

uroczystość w zastępstwie matki, która musiała uczestniczyć w obiedzie w jakimi kobiecym

klubie w Nebrasce. No i oczywiście był razem z nimi Justin Marks, prawa ręka senatora

Liptona, błyskotliwy i znakomity polityk, należący do jego obozu...

Tuż przed przyjęciem Justin przyszedł po Stacey do jej mieszkania, podczas gdy

ojciec czekał na nich w samochodzie. Mierzący prawie metr dziewięćdziesiąt, wydawał się

jeszcze wyższy w czarnym smokingu. Obrzucił taksującym spojrzeniem czerwoną koktajlową

suknię Stacey i w jego czarnych oczach pojawiło się wyraźne potępienie.

- Chyba nie zamierzasz pójść w tym? - zapytał.

Wiedziała, że nie pochwali jej wyboru. Suknia była zbyt czerwona, zbyt głęboko

wycięta z tyłu, ze zbyt dużym dekoltem z przodu.

- Owszem, zamierzam w tym pójść - odpowiedziała ze zjadliwą słodyczą. - Czyżby

nie podobały ci się odkryte ramiona?

- Nie masz nic pod spodem - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Słuchaj, Stacey, to są

bardzo poważni ludzie. Nie możesz pojawić się tam w tej sukni. Jest zbyt, zbyt... - Chrząknął.

- Zbyt jaka, Justinie? - zapytała z uśmiechem. Tak, zawsze odczuwała rozbawienie,

gdy udało jej się go speszyć.

- Włóż coś innego - zażądał kategorycznie.

- Co w takim razie proponujesz? - Kpiła z niego w dalszym ciągu.

- Zdaje się, że masz taką ładną białą sukienkę - tę z długimi rękawami, koronkami i

błękitnymi wstążkami? - Justin zawsze chwytał przynętę.

- Czyżbyś mówił o sukience, którą miałam na sobie podczas wręczania dyplomów w

szkole? - Dobry humor zaczął znikać. Co za bezczelność, kazać jej zmieniać sukienkę! Stacey

spojrzała gniewnie na Justina, stojącego przed nią - wysokiego, szczupłego i silnego, z

wielkimi, czarnymi i wiecznie ją obserwującymi oczami.

- Nie przebiorę się, Justinie - zdecydowanie odmówiła podporządkowania się jego

idiotycznym rozkazom. - Ta suknia jest idealna na dzisiejszy wieczór.

- Oczywiście, że nie, Stacey. Powinnaś wyglądać jak poważna córka senatora, a nie

jak tandetna aktoreczka z nocnego klubu w Las Vegas.

A więc o to chodziło!

- O nie, mój drogi, nie wyglądam jak aktoreczka tylko dlatego, że lubię ubrać się w

coś modnego i kolorowego! - Rozwścieczył ją, próbując rozmawiać z nią jak równy z

równym. Przesunęła wzrokiem po jego twarzy, po ostrych, trochę drapieżnych rysach, po

kruczoczarnych gęstych włosach, oczywiście krótko i starannie przyciętych. To ją

rozwścieczyło jeszcze bardziej.

- Wyglądasz jak... jak przedsiębiorca pogrzebowy w tym idiotycznym czarnym

ubraniu! - „Tak właśnie wygląda” - utwierdziła się w tym przekonaniu. Jest wielki, ciemny,

przeraźliwie ponury i... Nie wahając się dłużej, Stacey dumnie wyszła z pokoju. Justin Marks,

nie mając innego wyboru, podążył za nią.

Po otrzymaniu tytułu Człowieka Roku Bradford Lipton wygłosił przemówienie tak

płomienne, że niemal już prezydenckie. Wreszcie rozpoczęło się przyjęcie.

Stacey westchnęła na samo jego wspomnienie. Cóż to była za wspaniała zabawa!

Owi „stateczni ojcowie rodziny” (Stacey nie mogła sobie przypomnieć, z jakiego byli

klubu - „Elks” czy „Lions”) bardzo pilnowali, żeby czasem nie wyschła rzeka alkoholu. Za

każdym razem, gdy Stacey upiła łyczek ze swojej szklanki, ta natychmiast uzupełniana była

po brzegi. Stacey zauważyła jednocześnie ze złośliwą satysfakcją, że Justin Marks, zazwyczaj

zdecydowany abstynent, teraz znalazł się w podobnej sytuacji. Dosłownie siłą wlewano w

niego martini. Stacey poczekała, aż Justin, wolno popijając, opróżni do połowy swój

kieliszek.

- Och, Justinie! Chyba trzeba dolać ci martini! - zauważyła z niewinną miną,

upewniając się, że usłyszy ją jeden z gościnnych członków klubu.

- Ależ naturalnie! - wykrzyknął jowialny starszy pan i natychmiast dolał do szklanki

Justina mocnego dżinu.

- Doprawdy, to zupełnie niepotrzebne - powiedział Justin, siląc się na uprzejmość, ale

jego lodowate spojrzenie skierowane było na Stacey.

- Oczywiście, że jest potrzebne! Wszyscy przecież chcemy dzisiaj świetnie się bawić.

Prawda, chłopcze? - Mężczyzna poklepał Justina po plecach. - Nie ma tutaj miejsca dla

sztywniaków.

- Właśnie. Nie potrzebujemy tutaj sztywniaków, chłopcze - wesoło powtórzyła Stacey.

Sytuacja, w jakiej znalazł się Justin, szalenie ją rozbawiła. Przecież się nie przeciwstawi

napastliwej parze, która może poprzeć jego kandydata. No i w dodatku - co za okazja!

Nazwać tego trzydziestodziewięcioletniego mężczyznę „chłopcem”! Beż to lat minęło, odkąd

przestał mówić do niej „dziecko”?

Przez cały wieczór wznoszono toasty na cześć jej ojca, a kieliszki wciąż były

napełniane. Na koniec ogłoszono, że senatorowi Liptonowi jednogłośnie przyznano

dożywotni tytuł honorowego członka klubu.

Przez cały czas Stacey świetnie się bawiła. To byli naprawdę śmieszni ludzie,

stwierdziła, obrzucając członków klubu ciepłym, choć już trochę zamglonym spojrzeniem.

Kiedy siedemdziesięcioośmioletni staruszek poprosił ją do charlestona, roześmiała się, ale

oczywiście zatańczyła z nim. Bradfbrd Lipton, uśmiechając się pobłażliwie, oświadczył, że

on sam już wychodzi, ale ma nadzieję, że Justin zaopiekuje się Stacey i odprowadzi ją później

do domu.

Justin Marks bardzo poważnie potraktował powierzone mu zadanie i o północy

zarządził powrót do domu. Stacey, która właśnie śpiewała razem z chórem starzejących się

barytonów porywającą wersję pieśni „We Could Make Believe”, stanowczo odmówiła.

Wtedy Justin wziął ją na ręce i przy akompaniamencie wesołych okrzyków i gwizdów

wyniósł ją do holu. Stacey na moment oniemiała. Justin Marks przecież nigdy nie wywoływał

awantur. Po prostu nafaszerowano go zasadami dobrego wychowania. Wtedy pewna myśl

przyszła jej do głowy.

- Upiłeś się, Justinie? - zapytała z lekką kpiną w głosie. - Czyżbyś wypił o jeden

kieliszek za dużo? - Pomyślała, że to bardzo dziwne uczucie, być w jego ramionach, czuć siłę

twardych mięśni, ciepło wielkich rąk na swoich udach. Przez moment miała wrażenie, że jej

głowa idealnie pasuje do piersi Justina. Spojrzała mężczyźnie głęboko w oczy i zobaczyła, że

jego źrenice niemal zlały się z tęczówkami, czyniąc je czarniejszymi niż kiedykolwiek

przedtem. Miał długie gęste rzęsy, właściwie nigdy wcześniej nie zauważyła, jak bardzo są

długie i gęste. Ale też nigdy przedtem nie była tak blisko niego.

- Nie jestem pijany - odpowiedział surowo.

- Nawet troszeczkę? - droczyła się z nim, śpiewnie przeciągając słowa.

- Zamknij się, Stacey - rzucił przez zaciśnięte zęby. Jego usta ściągnięte były w prostą,

wąską linię i Stacey zaczęła zalotnie obrysowywać ich kontur polakierowanym na czerwono

paznokciem.

- Czy mógłbyś teraz iść prosto? - nie mogła się powstrzymać, żeby jeszcze raz mu nie

dokuczyć. Bezmyślnie przyglądała się jego ustom. Zauważyła ich delikatną linię. Zazwyczaj

były surowo zaciśnięte i wiecznie czegoś zakazujące, nie mogła więc dostrzec ich naturalnego

kształtu. Teraz jednak były naprawdę piękne.

- Przestań, Stacey! - Głos jego nie brzmiał tak stanowczo jak zawsze, gdy wydawał

jeden z tych nie znoszących sprzeciwu rozkazów.

- Przestań, Stacey! Zamknij się, Stacey! - nieudolnie naśladowała jego głęboki głos.

Nagle roześmiała się. - Nie, Justinie. Nie zamierzam ani przestać, ani siedzieć cicho. Nawet ty

mnie do tego nie zmusisz! - rzuciła wesoło.

Poczuła, że głęboko odetchnął i wiedziała już, że jest wściekły. To akurat nic nowego.

Zawsze był na nią wściekły z tego czy innego powodu. Kiedy dziesięć lat temu został

zatrudniony przez senatora Liptona jako asystent administracyjny, rozpoczął konsekwentną

walkę z jego córką. Wiedziała, że jej nie lubi i odpłacała mu tym samym.

Justin zaniósł ją do stojącej przed domem taksówki. Po prostu zarekwirował

samochód, nie zważając na to, czy taksówkarz nie czeka na kogoś innego. To był właśnie ten

władczy sposób bycia, który sprawiał, że kierownicy sal restauracyjnych sadzali go przy

najlepszych stolikach, a pracownicy pospiesznie wykonywali każde jego polecenie.

Okropny despota - Stacey tak o nim mówiła przy każdej okazji. Nieznośny, arogancki,

Boswell Barbara - Upalna sierpniowa noc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: