McCarthy Erin - Windą do szczęścia.pdf - !!!nowe - mbenio85

Erin McCarthy

Windą do szczęścia

PROLOG

- Och, kochanieńka, widzę przed tobą samą słodycz.

- Naprawdę? - Mandy Keeling była wprost zafascynowana przepowiedniami

jasnowidza w kobiecym stroju i supermodnych butach.

Tym bardziej, że Beckwith Tripp wróżył jej długie życie, olbrzymi majątek i pełną

słodyczy przyszłość. Jasne, że to mogło oznaczać cokolwiek, uroczą kartkę świąteczną lub

sklep z łakociami odziedziczony po nieznanej dotąd starej ciotce.

- Co przez to rozumiesz? - Choć Mandy zdawała sobie sprawę, że to same brednie i

bzdury, nachyliła się skwapliwie nad stolikiem do kawy, przy którym Beckwith obmacywał

jej dłoń swoimi wielkimi łapami. Ona i jej trzy współlokatorki mogły gorzej spędzić ten

okropny lutowy dzień w Greenwich Village.

Istotnie, to było zabawne.

- To nie jest nic konkretnego - odezwała się sceptycznym tonem Allison Parker. - Ja też

mogę ci przepowiedzieć złote góry, Mandy, jeśli wystarczają ci takie mało precyzyjne

zapewnienia. Albo jeszcze lepiej, skoczę do Hunana * i kupię ci paczkę ciasteczek z

wróżbami.

Beckwith, zbudowany jak zawodowy zapaśnik i ubrany w garsonkę od Chanel,

wzruszył szerokimi barami.

- Jestem niczym Ripley ** , kochanie. Możesz wierzyć albo nie. Dla mnie to nie ma

znaczenia.

* Delikatesy z produktami chińskimi.

** Chodzi o film Utalentowany pan Ripley wg powieści Patricii Higsmith.

Najbardziej niesamowite było to, że na Mandy taka garsonka nigdy nie leżałaby równie

dobrze jak na nim. W jej wyglądzie zawsze było coś niefrasobliwego i rozmamłanego, co nie

pozwalało jej nazywać elegancką, o czym nie omieszkała stale przypominać jej matka. A

Beckwith wyglądał jak Jackie O. * po terapii hormonalnej.

* Prawdopodobnie Jacqueline Kennedy Onassis.

- Czy możesz powiedzieć coś więcej, Beckwith?

- Mogę być tak dokładny, jak zechcesz. Urodziłaś się i wychowałaś w Wielkiej

Brytanii.

- Jejku, a po czym to poznałeś? Bo nie po akcencie, co? - parsknęła Allison.

Jamie Peters, która ślepo wierzyła we wszystko, co miało związek z kryształami,

karmą i zjawiskami nadprzyrodzonymi, i która sprowadziła Beckwitha do ich wspólnego

mieszkania, syknęła w stronę Allison.

Mandy przesunęła się na podłodze, bo szew dżinsów wpijał jej się w łydkę, i uznała, że

w istocie nie ma znaczenia, czy Beckwith trafnie przepowiada przyszłość. To podniecające i

zabawne, a nawet obiecujące, kiedy się słucha o własnej przyszłości, nawet jeśli te

przepowiednie są niezbyt konkretne. Miała dwadzieścia sześć lat i zaczęło jej ostatnio

towarzyszyć niepokojące poczucie, że zmarnowała dwadzieścia, żyjąc z dnia na dzień na

koszt rodziców.

Wiedziała, że już najwyższy czas na zmiany, ale aż do tej chwili nie traktowała tego

poważnie. Pojawienie się Beckwitha było przypadkowe, tak samo zresztą jak jego

przepowiednie, ale mogły ją popchnąć we właściwym kierunku.

Brwi Caroline Davidson strzeliły w górę, niemal stykając się z jej blond włosami jak

zwykle schludnie związanymi z tyłu.

- Gdzie ty wynajdujesz tych facetów, Jamie?

Jamie, wysuwając dolną wargę, obracała w palcach wisiorek, srebrną chińską literę

symbolizującą szczęście.

- Dajcie spokój, po prostu korzystajcie z okazji. Mówiłam wam, że on wie różne

rzeczy. - Poklepała Beckwitha po ramieniu, jakby był słodkim przedszkolakiem, a nie

trzydziestoletnim owłosionym mężczyzną w kobiecych ciuchach.

Beckwith nie wyglądał na dotkniętego cynizmem Allison ani Caroline. Uśmiechnął się

do Mandy, wciąż gładząc jej skórę miękkimi, ciepłymi ruchami ręki.

- Urodziłaś się i wychowałaś w wiejskiej posiadłości, w całkiem zasobnej rodzinie, tata

pracuje w mieście i nigdy go nie ma, mama hoduje konie... i widzę kobiety, wiele kobiet,

rozmawiają, śmieją się, stoją, podają sobie filiżanki z herbatą; i ty nogi złączone, plecy

wyprostowane, dłonie na kolanach.

Mandy poczuła, że zaschło jej w gardle, a miejsca, których dotykał, pokryły się gęsią

skórką. Beckwith wpatrywał się w nią z ledwo widocznym uśmiechem błąkającym się na

ustach pokrytych błyszczykiem lśniącym w popołudniowym półmroku.

To, co powiedział... to było jej dzieciństwo wyrażone jednym zdaniem. Ojciec zawsze

w Londynie, podtrzymujący tradycję Keelingów jako szef oddziału instytucji finansowej o

światowym zasięgu. Matka na zmianę zajęta hodowlą koni i organizowaniem najróżniejszych

przyjęć dobroczynnych. W domu zawsze były obecne kobiety. Ciche, stłumione, takie jak

należy, i Mandy, od której oczekiwano, że będzie się zachowywać jak panienka z dobrego

domu, siedzieć spokojnie albo zabawiać gości matki swoim raczej wątpliwym talentem

pianistycznym.

- Tak, czeka cię wiele słodyczy. Twoje życie się zmieni, wyłącznie na lepsze. Będzie

pełne życzliwości, bogactwa, a stojący u twego boku mężczyzna będzie cię rozpieszczał, aż

się roztopisz jak masło.

Ben. Mandy była ciekawa, czy Beckwith ma na myśli Bena, mężczyznę, z którym

spotykała się od pół roku. Nie nazywała go swoim chłopakiem, bo uważała, że takie

określenie nie pasuje do faceta po czterdziestce, ale faktycznie był jej chłopakiem. Miała

również nadzieję, że się jej oświadczy.

To by ją naprawdę uszczęśliwiło. Ben, człowiek miły i stateczny, chociaż czasem

czymś strapiony, był Brytyjczykiem z Nowego Jorku. Punktualny, pełen szacunku,

inteligentny. Bardzo jej na nim zależało, ale nie była pewna, czy jest gotowa wyjść za niego

ani czy on kiedykolwiek byłby zdolny roztopić ją swoim żarem. No, może trochę zmiękczyć,

ale doprowadzenie jej do stanu wrzenia raczej pozostawało poza zasięgiem Bena.

- Ciasteczka. Mandy zmrużyła oczy.

- Co? - Co Ben mógłby mieć wspólnego z ciasteczkami? Z Benem nie kojarzą się jej

ani ptysie, ani placki z owocami. Ben to suchy herbatnik.

Beckwith zamknął oczy.

- Widzę ciasteczka. Wypiekane produkty. Ułożone przed tobą w szeregu. - Pochwycił

jej spojrzenie i potrząsnął głową. - Czy myślałaś kiedyś, żeby otworzyć sklep?

- Ona już ma sklep - odpowiedziała Allison, z wsuniętymi pod siebie stopami

moszcząc się w fotelu o słomkowym kolorze, wciśniętym w róg ich mikroskopijnego salonu.

- To prawda - powiedziała Mandy do Beckwitha, czując się tak, jakby coś

przeskrobała. Z tym sobie nieźle poradził. - Mam sklep z zabawkami. - Otworzyła go za

pieniądze rodziców, a teraz po trzech latach zbankrutowała.

- To nie jest cukiernia? - Beckwith przygryzł wargę.

- Nie, to nie jest cukiernia. Chociaż kiedy rozważałam, jaki sklep otworzyć, brałam pod

uwagę sklep z zabawkami albo cukiernię. Gdybym się zdecydowała na cukiernię,

musiałabym zatrudniać pracowników. A sklep z zabawkami nie wymagał dużego personelu.

Ale ostatnio znudził jej się sklep nastawiony na turystów i ekskluzywnych klientów,

którzy poszukiwali towarów wyższej jakości niż to, co masowo sprzedawano w Toys „R"

Us * . Marzył się jej jakiś nowy interes. Nie cukiernia, ale herbaciarnia, w której jednak

podawano by babeczki, herbatniki i kanapki do herbaty w dziesiątkach różnych odmian.

Jednego była pewna. Herbata musiałaby być najwyższej jakości, właściwie parzona i

podana.

* Popularna w USA sieć wielkich sklepów z zabawkami.

Być może Beckwith był na dobrym tropie. Może nadeszła odpowiednia chwila, żeby

coś zmienić, przestać zadowalać się przeciętnością i zająć się czymś bardziej pasjonującym.

- To dziwne, bo naprawdę widzę coś lepkiego i słodkiego, pocukrzonego. - Beckwith

poprawił ramiączko sukienki.

- Może to ciasto owocowe - niewinnym tonem, kontrastującym ze złośliwym błyskiem

brązowych oczu, podsunęła Allison.

- Allison! - surowo skarciła ją Jamie.

Beckwith tylko zmrużył oczy, poważnie i zagadkowo. Samozwańczy prorok w butach

od Prady.

- Poczekaj na swoją kolej, Allison Agnes Parker. Wtedy zobaczymy, czy ci dalej

będzie do śmiechu.

Stopy Allison opadły na dębową podłogę. W ślad za nimi Jamie opadła szczęka.

- Masz na drugie Agnes?

- Nie. - Allison odrzuciła do tyłu ciemne włosy. - Elizabeth.

- Jasne, wszystko jedno. - Beckwith przewrócił oczami i potarł podbródek.

Mandy roześmiała się i wyciągnęła dłoń z jego rąk.

- Dałeś mi do myślenia. Dziękuję, Beckwith. Wierzę, że Jamie ma rację. Masz dar

zawracania ludzi we właściwym kierunku.

- Jeszcze nigdy się nie pomyliłem - powiedział w skupieniu, przyglądając się jej spod

pociągniętych maskarą rzęs. - Możesz mi wierzyć, Mandy. Ciastka. To jest to.

McCarthy Erin - Windą do szczęścia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: