Czamor Agata - W cieniu hotelu Marriott.pdf - !!!nowe - mbenio85

Agata Czamor

W cieniu hotelu Marriott

ROZDZIAŁ 1

Agata była oszołomiona zgiełkiem wielkiego miasta.

Do Warszawy przyjechała niedawno z rodzinnego Grybowa, małego

podbeskidzkiego miasteczka, w którym całe życie towarzyskie skupia się

wokół pijalni piwa „Rozkosz”. Serwują w niej duże jasne z pianką,

pędzone w miejscowym browarze. Miejscem o wiele bardziej smętnym niż

rozedrgana życiem knajpa jest druga i ostatnia zarazem w tym mieście

duża instytucja – mianowicie ponure architektonicznie liceum

ogólnokształcące. Tę właśnie szkołę ukończyła Agata Pastusiak niespełna

dwa miesiące temu, przynosząc do domu tak zwane świadectwo

dojrzałości.

Rodzice byli dumni z córki, dziewczyna była też z siebie zadowolona,

ale cieniem na ową radość kładła się troska o przyszłość. Zakochani w

latorośli, ojciec i matka nie wiedzieli co począć, aby zapewnić dziecku

normalne, dorosłe życie. Jan Pastusiak, pracujący jako zawiadowca stacji

PKP, radził się życzliwego mu naczelnika, matka – Anna, będąca

bufetową w podgrybowskim domu wczasowym wiodła rozmowy o losie

córki zarówno z koleżankami jak i z wczasowiczami przybyłymi z

szerokiego świata, aby podreperować swe nadwyrężone zdrowie.

I nagle w domu Pastusiaków zapanowała nadzieja. Przypomniano sobie

bowiem o ciotce Emilii, siostrze ciotecznej pani Anny. Tak, najtrudniej

wpaść na najprostsze rozwiązania.

– Ale, ale – zasumował się pan Jan. – Emilka jest parę lat po rozwodzie

i mieszka teraz sama, a poza tym niebrzydka z niej kobieta.

Państwo Pastusiakowie siedzieli w kuchni, prowadząc wieczorną

pogawędkę. Córka już spała.

– No i co z tego, że jest niebrzydka i mieszka sama po rozwodzie – pani

Anna starała się nadążyć za myślami męża.

– A to, że na ten przykład może sobie sprowadzać jakichś fatygantów i

zepsuje nam dziecko z imentem!

– Co!??? – żona nie mogła opanować oburzenia – Janek, ty się

opamiętaj, bardzo cię proszę! Nie obrażaj mojej rodziny. Co ty sobie

myślisz!? Emilka chodzi do kościoła co niedzielę i zawsze dobrze się

prowadziła. Pamiętam ją od najmłodszych lat, bo razem

wychowywałyśmy się. Jak możesz opowiadać takie brednie. Głodnemu

chleb na myśli, ty podstarzały capie!

– No już dobrze, dobrze. Ostrożność w takich sprawach nie zaszkodzi,

a w ogóle, to trzeba uważać – pan Jan widząc gwałtowną w najwyższym

stopniu reakcję żony, wycofywał się z familijnego pola walki.

Stanęło na tym, że Agata będzie poszukiwała życiowego szczęścia w

stolicy pod bacznym i opiekuńczym okiem ciotki. Pastusiakowie nawiązali

listowny kontakt z panią Emilią Kotlarską, ustalając termin przybycia

córki do Warszawy na połowę września. Krewna chętnie zgodziła się na

przyjazd i wspólne mieszkanie z siostrzenicą. Spodziewała się, iż raźniej

będzie wieść życie wraz z przyjazną młodą duszą w niewielkim

dwupokojowym mieszkaniu na warszawskich Stegnach.

Tymczasem w Grybowie łzom rozstania nie by\o końca. Tak jak pisklę

opuszcza gniazdo na nieznany i niepewny los, tak Agata wyruszała w

zasnutą mrokiem drogę przyszłości. Pierwszy raz opuszczała domowe

pielesze i to na długo. Czuła, że zaczyna się całkiem nowy rozdział w jej

życiu. Stan drżenia, rozterki i wzruszenia sięgnął szczytu w momencie,

gdy znikały w oddali drobne sylwetki rodziców, stojących na dworcowym

peronie. Już nie usłyszy ich rad i napomnień: „zapnij dokładnie palto, bo

się rozchorujesz”, „weź szalik”, „czy nie zapomniałaś chusteczki, przecież

jesteś zaziębiona”, „nie zaniedbuj się w nauce, czy odrobiłaś lekcje”...

Agata przełknęła łzy i oparła rozpalone czoło o chłodną szybę

korytarzowego okna. Wsłuchała się w jednostajny stukot kół, powtarzając

w ich rytmie po cichutku najukochańsze słowa: „ma-ma, ta-ta, ma-ma, ta-

ta”...

I tak Agata znalazła się na warszawskim bruku. Stała na ulicy przed

Dworcem Centralnym, oszołomiona zgiełkiem wielkiego miasta,

wpatrzona w dziwną, a wspaniałą budowlę, wznoszącą się dumnie i

okazale po przeciwległej stronie jezdni. Hotel „Marriott” – przeczytała

napis na marmurowej płycie, mijanej przez obojętnych przechodniów,

którym pośpiech, gnający ich gdzieś przed siebie, nie pozwalał na

podziwianie zmian w architekturze rodzinnego miasta.

Agata wzniosła wzrok ku górze i powoli go opuszczała, jakby

sprawdzając, czy wszystkie niezliczone piętra wspaniałego gmachu są na

swoim miejscu. „U nas, w Grybowie czegoś takiego nie ma” – westchnęła

prostodusznie...

– No i czego sterczysz na środku chodnika?! – podniesiony głos

kobiety w średnim wieku przerwał zachwyt spowodowany pierwszym

zetknięciem ze stolicą. – Tamujesz przejście!

– Przepraszam. Przepraszam bardzo. – powiedziała głęboko zmieszana

dziewczyna, która najchętniej w tym momencie skryłaby się głęboko pod

ziemię.

Taki wstyd – nie potrafi się nawet zachować na ulicy dużego miasta...

– Cizia, suń się, nie widzisz, że ludzie idą?! – usłyszała męski głos, ktoś

mocno ją potrącił i wyminął szybkim krokiem. Spostrzegła, że stała tuż

obok przystanku autobusowego, a ludzie, nie zwracając na nic uwagi i

depcząc sobie nawzajem po palcach, starali dostać się do zatłoczonego

wozu linii 175.

Agata poczuła się zagubiona. Despekt jaki ją spotkał na przywitanie

nieznanego miasta wytrącił ją ostatecznie z równowagi. Była sama i

bezradna. Ciotka Kotlarska miała na nią czekać na peronie, a tymczasem

nie pojawiła się. Właśnie dlatego młoda podróżniczka z prowincji znalazła

się na ulicy twarzą w twarz z okazałą budowlą o dziwnej nazwie

„Marriott”. Potrącający ją brutalnie przechodnie uzmysłowili stokrotnie

bolesną prawdę o jej osamotnieniu w nieznanym otaczającym ją świecie.

– Sprawia pani wrażenie zagubionej. Czy mogę w czymś pomóc? – za

jej plecami rozległ się młody, łagodny i pełen ciepła głos.

Znieruchomiała. „O Boże, czy to do mnie?” – pomyślała zatrwożona.

Powoli i ciężko odwróciła się, wydawało jej się, że lekkie buciki, jakie

miała na nogach ważą po tonie każdy. Zimne i gorące fale przepływały

przez całe ciało od stóp do głowy.

– Czy mogę w czymś pomóc? – usłyszała ponownie.

Pierwsze co ujrzała, to wpatrzone w nią uważnie, ale przyjaźnie

niebieskie, wyraziste oczy i lekko wzniesione ciemne, ale nie czarne brwi.

Oczy osadzone były w pociągłej, uśmiechniętej twarzy o delikatnych i

ostrych zarazem rysach. Między rozchylonymi nieznacznie, ładnie przez

naturę skrojonymi wargami widoczne były dwa rzędy równych, białych

zębów, kusząco kontrastujących z intensywną złotą opalenizną. Całości

dopełniała niedługa, ale starannie wymodelowana blond czupryna uroczo

Czamor Agata - W cieniu hotelu Marriott.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: