Krentz Jayne Ann (Castle Jayne) - Harmonia 01 - Po zmroku.pdf - Harmonia - a_z

Castle Jayne

Po zmroku

Namiętna miłość w świecie duchów i pułapek iluzji w

paranormalnym romansie gwiazdy literatury kobiecej. To miało być

doskonałe posunięcie zawodowe. Licencjonowaną paraarcheolog o

nadprzyrodzonych zdolnościach i łowcę duchów miał połączyć tylko

biznes - tak lukratywny, jaki można zrobić tu na wykopaliskach w

ruinach pozostawionych przez zagadkową cywilizację. Ich plany

krzyżuje jednak niepokojąca zmysłowa energia, która pojawia się

między nimi, i miłość tak potężna, że potrafi zbudzić uśpione pod

ziemią demony...

Rozdział 1

Gdyby nie makabrycznie oczywisty fakt, że Chester Brady już nie

żyt, Lydia Smith byłaby gotowa udusić go gołymi rękoma. Kiedy

skręcała w cieniste Grobowce Wymarłego Miasta - skrzydło Domu

Pradawnej Grozy Shrimptona - w pierwszej chwili myślała, że to

kolejny głupi numer Chestera. To musiał być jakiś osobliwy przekręt;

pewnie chciał ukraść jej wprost sprzed nosa nowego klienta, nim ten

zdąży złożyć podpis na umowie.

To by było takie typowe dla tego małego oszusta. I to po tym

wszystkim, co dla niego zrobiła.

Przystanęła i przez chwilę wpatrywała się w nogę i rękę wystające

ze starego sarkofagu. Może tym razem to tylko taki dziwaczny kawał.

Bądź co bądź, poczucie humoru Chestera przypominało czasem

dziecinne kawały.

Ale było coś zbyt realistycznego w tym, jak został wciśnięty w tę

trumnę, której kształt niezbyt pasował do kształtu człowieka.

- Może po prostu zemdlał albo coś w tym rodzaju - powiedziała,

bez większej nadziei.

- Nie wydaje mi się. - Emmett London zręcznie ją wyminął i

zajrzał do sarkofagu z zielonego kwarcu. - Bardziej martwy już nie

będzie. Lepiej zadzwoń po policję.

Ostrożnie postąpiła o krok naprzód i zobaczyła krew. Musiała

sączyć się z gardła Chestera na dno sarkofagu.

Patrzyła na coś tak realnego, że przeszył ją nieprzyjemny dreszcz.

Nie mogła w to uwierzyć. Nie Chester. Był wprawdzie złodziejem i

oszustem, ciemnym typem rzucającym cień na dobre imię wszystkich

uczciwych handlarzy antyków i szanowanych paraarcheologów, ale

był też jej przyjacielem. Tak jakby.

Z trudem przełknęła ślinę.

- Zadzwonić po karetkę?

Emmett spojrzał na nią. Coś w jego wzroku sprawiło, że poczuła

się nieswojo. Może to ten dziwny, złocistozielony kolor jego oczu. Za

bardzo przypominał barwę drugiej pary oczu jej kurzaka - tej, której

używał do polowania.

- Z karetką nie ma pośpiechu - stwierdził Emmett. - Na twoim

miejscu wezwałbym policję.

Łatwo powiedzieć, pomyślała Lydia. Problem w tym, że to ona

będzie pewnie pierwszą osobą, z którą zechcą porozmawiać. Wszyscy

z Alei Ruin doskonale wiedzieli, że miesiąc temu strasznie się

pokłóciła z Chesterem, bo ten oszust podkradł jej potencjalnego

klienta.

O mój Boże. Chester był martwy. Kompletnie martwy. Nie

mieściło jej się to w głowie. To nie kolejny jego numer, wygodne

zniknięcie, by uciec przed rozwścieczonymi klientami. Tym razem nie

żył rzeczywiście.

Nagle poczuła, że kręci jej się w głowie. To nie może dziać się

naprawdę.

Oddychaj głęboko, pomyślała. Weź kilka głębokich oddechów.

Nie rozklei się tutaj. Nie straci nad sobą panowania. Choć to dla niej

stres, nie załamie się, tak jak tego wszyscy oczekują.

Siłą woli wzięła się w garść.

Podniosła wzrok znad ciała Chestera i zobaczyła, że Emmett

London ją obserwuje. Na jego twarzy pojawiło się dziwne zamyślenie,

a nawet chyba obojętne zaciekawienie. Zupełnie jakby chciał się

przekonać, jak się zachowa - tak jakby jej reakcja na widok zwłok w

sarkofagu była interesującym problemem akademickim.

Nieświadomie spojrzała na jego nadgarstek. Zauważyła zegarek

już parę minut temu. Tarcza osadzona była w bursztynie. To nic

takiego, pomyślała. Panowała moda na akcesoria z bursztynu. Wielu

ludzi nosiło bursztyn tylko dlatego, że to modne. Jednak niektórzy

nosili go również z innych powodów. Stanowił medium, dzięki

któremu silni pararezonerzy mogli lepiej skupić się na swych

paranormalnych talentach.

Znów przeszył ją dreszcz.

- No tak, oczywiście. Policja - szepnęła. - W moim biurze jest

telefon. Przepraszam na chwilę, panie London. Pójdę zadzwonić.

- Zaczekam tutaj - odparł Emmett.

Jaki spokojny, pomyślała. Może znajdowanie zwłok to dla niego

chleb powszedni?

- Naprawdę bardzo za to wszystko przepraszam. - Nic innego nie

przyszło jej do głowy.

Emmett obrzucił ją niewzruszonym spojrzeniem; wyrażało

uprzejme zainteresowanie.

- Zabiła go pani?

Pytanie tak ją zszokowało, że zaniemówiła.

- Nie - wysapała w końcu. - Nie. Ja na pewno nie zabiłam

Chestera.

- W takim razie to nie pani wina, prawda? Więc nie trzeba

przepraszać.

Wyraźnie odniosła wrażenie, że nie byłby szczególnie

zmartwiony, gdyby przyznała, że to jednak ona zamordowała

biednego Chestera. Poczuła się nieswojo. Zaczęła się zastanawiać, w

jakim świetle go to stawia.

Odwróciła się i ruszyła mrocznym korytarzem do swojego biura.

Kątem oka dostrzegła stopę Chestera opartą o krawędź zielonego

sarkofagu. Jego buty były z taniej imitacji skóry jaszczurki.

Zawsze się krzykliwie ubierał, pomyślała Lydia, zaskoczona, że

nagle ogarnął ją smutek. To prawda, był szemranym typkiem

oportunistą, jednak tylko jednym z wielu, którzy z trudem wiązali

koniec z końcem, prowadząc działalność na marginesie handlu

antykami kwitnącego tutaj, w Kadencji. Dziwaczne ruiny z zielonego

kwarcu, które pozostały po obcej, dawno zapomnianej, wspaniałej

cywilizacji na Harmonii, stworzyły dla obrotnych przedsiębiorców

bardzo rentowną niszę. Chester nie był najgorszy spośród tych, którzy

pracowali w cieniu murów Wymarłego Miasta.

Może i sprawiał kłopoty, ale przynajmniej był barwną postacią.

Będzie jej go brakowało.

Tego popołudnia o piątej w drzwiach maleńkiego biura Lydii

stanęła Melanie Toft. Jej ciemne oczy płonęły ciekawością.

- I co powiedzieli? Nic ci nie grozi?

Krentz Jayne Ann (Castle Jayne) - Harmonia 01 - Po zmroku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: