Fayrene Preston - Uwierz mi.pdf - Nowe książki - shephia

FAYRENE PRESTON

Uwierz mi

PROLOG

Des. Imię kuzyna przerwało ciszę mroźnego, zimowego

poranka i wdarło się w świadomość Kit Baron.

Nie broniła się przed tym. Wiele by dała, żeby było

inaczej, ale Des Baron zawsze był w jej myślach. Szczególnie

gdy, tak jak teraz, spędzała czas w rezydencji na ranczu.

Jak zjawa, która majaczy w ciemności, Des - ciemnooki,

zagadkowo uśmiechnięty, wysoki i silny - zdawał się unosić w

powietrzu i czekać na sposobność pojawienia się. To było jak

szaleństwo, wiedziała o tym, ale nie umiała się powstrzymać.

Nauczyła się jedynie jakoś to znosić. Oddychała swobodniej

tylko wtedy, kiedy Des akurat gdzieś wyjechał.

Szła do schowka z siodłami, pod stopami chrzęścił żwir.

Przeniosła myśli w jakiś inny rejon. Na horyzoncie pojawiła

się pierwsza łuna wschodzącego słońca, a mimo to na ranczu

praca trwała już od kilku ładnych godzin. W nocy wiał

chłodny wiatr, ale po wschodzie słońca na pewno się ociepli.

Zresztą Kit nie przeszkadzało zimno. Lepiej jej się wtedy

myślało.

Kochała zimowe poranki na ranczu B&B, choć musiała

przyznać, że w ogóle nie było dnia czy pory roku, której by

nie lubiła. Taka już się urodziła. Ona i jej siostry zostały

wychowane twardą ręką, a mimo to nie straciły wrażliwości.

Kit już w dzieciństwie głęboko się zakochała w tej ziemi, a

Tess i Jill wybrały inną przyszłość. Obie chciały jak

najszybciej się stąd wynieść i szukać szczęścia gdzie indziej.

Teraz, kiedy nie było już ich ojca, Edwarda Barona, Kit

zdążyła odcisnąć na ranczu własne piętno i był to jej dom,

bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

Odpowiadała jej dzikość i dziewiczość tej ziemi. Była nie

- oswojona i nieujarzmiona mimo wszelkich ludzkich

wysiłków. To było jej własne, osobiste królestwo.

Identyfikowała się z nim.

Była już blisko stajni. Przyspieszyła kroku.

Schowek na siodła to było jedno ze stałych miejsc w jej

życiu. Jako dziecko chowała się tutaj przed dominującym

ojcem i marzyła o szczęśliwszym życiu.

Jednak nawet to wspomnienie wiązało się z Desem.

Pewnego letniego wieczora, kiedy miała siedemnaście lat,

uciekła tutaj po awanturze z ojcem, który słowami bardzo ją

zranił, niemal rozdarł na strzępy. Nie pamiętała nawet, o co się

pokłócili. Ale pamiętała Desa Barona.

Usłyszał jej płacz, gdy wchodziła do schowka. Poszedł za

tym dźwiękiem i znalazł ją na podwyższeniu w najdalszym

kącie. Bez słowa wziął w ramiona. Wkrótce uspokajające

głaskanie zmieniło się w natarczywe pieszczoty, a szept w

pocałunki. Gdyby jej wtedy nie odsunął od siebie w którymś

momencie...

Jednak tak właśnie zrobił. Tego wieczora pomyślała, że

Des jest dla niej bardziej niebezpieczny niż ktokolwiek inny.

Z zadziwiającą łatwością potrafił wywołać ogień pożądania, w

obliczu którego wszystko inne stawało się nieważne, potrafił

rzucić na nią czar tak, że poza nim świata nie widziała.

Nie mogła na to pozwolić. Żyjąc pod twardą ręką ojca,

przyrzekła sobie kiedyś, że więcej nie da się zdominować

żadnemu mężczyźnie. Raz w życiu to aż nadto jak na jedną

kobietę. Dlatego wzięła udział w idiotycznej rywalizacji z

siostrami o to, która z nich złowi Desa na męża. Chodziło o

interesy. Było to zgodne z wolą ojca oraz dawało kontrolę nad

rodzinną firmą, Baron International. Jednak prywatnie

pozostała bardzo nieufna w stosunku do Desa.

Dlaczego on ciągle zajmuje jej myśli?

Weszła do stajni i włączyła światło. Spojrzała w stronę

szerokiego pomieszczenia między przegrodami. Nagle owiał

ją słodki aromat siana i słomy, znajomy zapach skóry i koni.

Od najwcześniejszego dzieciństwa te zapachy kojarzyły się jej

z domem, pasją, bezpieczeństwem.

Słyszała Dię ruszającego się niespokojnie w swojej

zagrodzie, wierzgającego i parskającego nerwowo. Coś go

musiało rozdrażnić.

Ściągnęła brwi. Podeszła do lodówki, wyjęła z niej jabłko.

Zdjęła uździenicę Dii z haka i pospieszyła do jego przegrody.

Wyciągnął do niej szyję, zarżał cicho na powitanie.

- Dzień dobry, Dia - przywitała go ciepło, dała mu jabłko

i pogłaskała po karku. - Co się dzieje, chłopcze? Czyżby

dostał się tu któryś ze stajennych kotów i cię nastraszył? A

może po prostu nie możesz się doczekać porannej

przejażdżki?

Ona sama nie mogła się doczekać. Kiedy Des był w domu,

zawsze była napięta jak struna. A on przyjechał ostatniej nocy.

Podrapała Dię za uszami. Miała nadzieję, że uspokoi go jej

obecność i codzienna rutyna.

Dia był pięknym ogierem z blond ogonem i grzywą. Imię

Dia, od Diablo, nadał mu poprzedni właściciel, który

przestrzegał przed kupnem „diabła wcielonego". Jako źrebak

Dia trafił w złe ręce, dlatego nienawidził teraz mężczyzn.

Kiedy go zobaczyła, zdecydowała się kupić go, niewiele

myśląc.

Dwie trzecie swojego życia spędziła w cieniu ojca, złego

człowieka. W porównaniu z nim Diablo był łagodny jak

baranek, choć nikt inny w B&B nie podzielał jej opinii. Z

drugiej strony nikt go nie rozumiał tak, jak ona. Niektórzy

mężczyźni mają zdolność druzgotania duszy innym. Dusza Dii

została zdruzgotana, a ona go przywróciła do życia.

Otworzyła drzwi do boksu i weszła do środka. Dia tańczył

w miejscu z niecierpliwości.

- Wiem, mój ty piękny - mruknęła do niego, zakładając

mu uździenicę.

Kochał ich poranne przejażdżki nie mniej niż ona. To była

godzina, którą zawsze spędzali razem, tylko oni, wiatr i ziemia

pod kopytami. Jednak tego ranka niecierpliwił się nie tylko z

powodu przejażdżki. Było coś jeszcze.

Rozejrzała się uważnie, po czym wyszła jeszcze raz, po

łopatę. Przerzuciła słomę. Nie znalazła nic podejrzanego.

Wyprowadziła Dię z boksu. Niespokojnie grzebał

kopytem w piasku. Inne konie, wyczuwając jego nastrój,

zaczęły się ruszać i parskać.

- Czekałem na ciebie. Szorstki głos wywołał chłodny

dreszcz, który przeszedł jej po plecach. Obróciła się na pięcie i

stanęła przed Codym Limanem, który wyszedł z pustej

przegrody o troje drzwi dalej. Nagle zrozumiała przyczynę

nerwowości Dii.

- Co ty tu robisz? Zwykle żaden mężczyzna nie wchodził

do stajni, nim ona wyprowadziła Dię.

- Już powiedziałem. Czekam na ciebie. Musimy

porozmawiać.

Cody był niewysokim, ale muskularnym mężczyzną przed

trzydziestką. Miał ciemne, kędzierzawe włosy. Pracował na

ranczu od jakichś ośmiu miesięcy. Kilkakrotnie znalazł się w

grupie osób, z którymi Kit wybrała się na tańce. Poprzedniego

wieczoru przypadkowo złożyło się tak, że na zabawę pojechali

tylko we dwoje. Jednym z helikopterów używanych na ranczu

polecieli do najbliższego miasta, gdzie, jak usłyszała, miał

grać jakiś dobry zespół. Przez krótki czas na początku Kit

nawet nieźle się bawiła, ale Cody za dużo wypił i zaczął się do

niej przystawiać. Zmuszona była skrócić zabawę.

Teraz mu się przyglądała. Była zirytowana, że wdarł się

tutaj. Z samego wyglądu sądząc, w ogóle nie kładł się spać, a

bełkotliwe słowa świadczyły o tym, że po powrocie na ranczo

pił dalej.

Fayrene Preston - Uwierz mi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: