Piskorski Krzysztof - Opowieści Piasków 02 - Najemnik.pdf - ★ E-BOOKI ═══════════════ - przemyslaw.skowron

KRZYSZTOF PISKORSKI

Najemnik

Opowieść Piasków

Tom 2

Rozdział 1

Dotyk słońca

ahar AMarnak śnił o małym gospodarstwie u brzegów

Shaprut, gdzie spędził dzieciństwo. Śnił o zielonych pa-

stwiskach, oliwnych gajach, o smaku placków z czosnkiem i

kasztanowej, kudłatej sierści swojego psa. Wspomnienia mieszały się

najpierw w nieprzerwanym ciągu, lecz po chwili zaczęły tworzyć

spójną historię. Naharowi zdawało się, że wyszedł na bagniska za

domem, by znaleźć zaginioną kozę. Wysłał go tam wujek, który we

śnie okazał się jeszcze bardziej odrażający niż we wspomnieniach.

Jego pusty oczodół, który zawsze przerażał małego Nahara, był teraz

rozciągnięty na pół twarzy. Wuj Ahmar dał Naharowi tylko kij i

zawiniątko z kawałkiem chleba. Choć było tuż przed zachodem

słońca, a na bagnach nocą tańczyły utopce, chłopiec się nie bał.

Wyruszył w drogę bez wahania.

Długo brodził po pas w wodzie, strząsając z ciała pijawki. Kale-

czyły go ostre liście szuwarów. Wreszcie trafił na wysepkę, jedyne

suche miejsce wśród rozlewiska, które rozciągało się po horyzont.

Nahar wszedł na nią, by odpocząć, i wtedy właśnie z wody wynu-

rzyło się rozdęte, zzieleniałe ciało jego starszej siostry. Wyciągnęła

ku niemu dłoń, mówiąc, że wuj woła go na obiad. Nahar cofnął się o

kilka kroków, chciał się odwrócić i uciec, żeby zgubić zjawę wśród

zarośli. Wtem kilka innych utopców wychynęło z bagniska po obu

stronach wysepki. Al’Iarnak był otoczony. Kurczowo chwycił kij, by

bronić się do ostatniego tchu. Pamiętał słowa ciotki Sarmy, która

ostrzegała, że lepiej zginąć, niż oddać się żywcem trupom. Potwory

zaciągały niewolników do błotnych, podwodnych jaskiń, gdzie

torturowały ich, dopóki przypominali choć trochę ludzką istotę.

Al’Iarnak rzucił się na jednego z potworów, lecz jego atak był dla

utopca zaledwie dziecięcą igraszką. Białe, jakby ulepione z wosku

ramiona wyrwały mu kij. Zaraz potem na Nahara spadł grad ciosów.

Chłopiec bronił się, kopiąc i wbijając palce w oczy umarłych, lecz

został szybko obezwładniony. W przypływie desperacji ugryzł nawet

jednego, choć zaraz omal nie zwymiotował, czując w ustach smak

zgniłego ciała.

Cztery utopce przytrzymały kończyny Nahara, a piąty przyniósł z

brzegu kamień. Chwycił go w obie dłonie niczym dłuto i uderzył w

kolano Al’Iarnaka. Chłopiec zawył, czując, jak pęka mu staw. Zaraz

potem cios spadł na drugą nogę, potem na ręce. Ból był tak okropny,

że Nahar z ulgą spostrzegł potwora celującego w jego głowę. Jeśli

nie zginie, to przynajmniej straci świadomość.

Utopiec skrzywił oblicze, które kiedyś należało do starej kobiety.

Wodniste, zapadnięte oczy błysnęły. Spuścił kamień, który (nie

wiadomo, czy za sprawą okrucieństwa, czy niecelności) ugodził

Nahara prosto w szczękę.

Al’Iarnak stracił co najmniej dwa zęby, a kolejny ułamał się wpół.

Ból poruszył każdy nerw w ciele, rozchodząc się paraliżującą falą.

Na dodatek Nahar zakrztusił się krwią, która spłynęła mu do gardła.

Dławił się i kaszlał, zapominając zupełnie o utopcach, wyspie wśród

bagnisk i zaginionej kozie.

- Przewrócę cię na bok, przyjacielu. Uważaj tym razem z pięścia

mi, jeśli nie chcesz, żeby stary Kazar się na ciebie obraził...

Sen rozwiał się nagle, lecz krew w gardle i ból pozostały. Nahar

czuł pod sobą wilgotny siennik. Było mu zimno. Nie mógł poruszyć

nogami za sprawą obtłuczonych, spuchniętych kolan.

- Kim jesteś? - wyjąkał, próbując bezskutecznie unieść głowę.

- Na światło proroka, czy to ważne? Obaj jesteśmy tylko więź-

niami.

Nahar obmacał językiem przednie zęby i skrzywił się, gdy dotknął

złamanej krawędzi. Zebrał wszystkie siły i tym razem zdołał usiąść.

Zobaczył przed sobą starego, wychudzonego mężczyznę o za-

padniętych policzkach i trójkątnej szczęce. Twarz nieznajomego

nosiła liczne ślady uderzeń. Jego ubranie wisiało w strzępach, a

krótka, postrzępiona broda wyglądała, jakby ktoś przypalał ją

pochodnią. Najgorsze było jednak wyłupione lewe oko.

Cela była tak mała, że obaj ledwie się w niej mieścili. Nie miała

żadnego okienka i tylko przez szparę pod drzwiami wpadało

odrobinę światła.

- Czemu trafiłeś do Pałacu Sprawiedliwych? - spytał Nahar, gdy

obejrzał współwięźnia dokładnie.

Kazar prychnął.

- Bo to mało jest rzeczy, za jakie można pójść dziś w kazamaty?

Zanim cię przynieśli, siedziałem z człowiekiem, który nie ukłonił

się przed świątynią Vezamarowi.

Nahara uderzyła pogarda, z jaką więzień wypowiedział imię

proroka.

- Co się z nim stało?

- Nie żyje. Vammaz bił go tak mocno, że złamał mu kark.

Nahar milczał chwilę.

- Mimo wszystko wolałbym wiedzieć, jakie przestępstwo cię tu

przywiodło.

Kazar się roześmiał.

- Nie martw się, młody paniczu! Bynajmniej nie morderstwo

albo inny odstręczający czyn. Zgrzeszyłem chęcią wiedzy. Próbowa

łem kupić zwoje O właściwościach materii i ciała mistrza Zerakhima.

Teraz twoja kolej.

Nahar zmarszczył czoło, nie zrozumiawszy.

- Twoja kolej, by wyjawić, za co cię skazali!

Młodzieniec zmierzył Kazara wzrokiem. Wiedział z opowieści, że

strażnicy mają w lochach zaufanych ludzi, którzy przebrani za

więźniów wyciągają z oskarżonych dowody winy. Jednak żaden

szpieg nie pozwoliłby dla lepszej charakteryzacji wyrwać sobie oka.

Poza tym nienawiść, jaką Kazar żywił wobec Vezamara, wydawała

się autentyczna. Al’Iarnak odparł więc:

- Także za sprzyjanie staremu prorokowi. Zarzucono mi roz

prowadzanie jego nielegalnych dzieł.

- Czy to prawda?

Nahar zawahał się.

- Prawda - rzucił krótko.

Nie chciał kłamać, lecz dziwne przeczucie powiedziało mu, że

jeśli już trafił do lochu, lepiej zbliżyć się do współwięźniów. Patrzył

chwilę w oczy Kazara, jakby się bojąc, czy starzec nie usłyszał w jego

słowach fałszu, lecz ten odparł jedynie:

- Wiedza i mądrość kosztują dziś dużo. Cieszę się, że przyszło

mi dzielić niewolę z kimś, kto nie bał się płacić. Pomogę ci we

wszystkim, co będzie leżeć w mojej mocy.

Nahar się rozpromienił.

- Na początek rad byłbym wiedzieć, ile czasu leżałem bez ducha.

- Cały dzień.

- Skąd wiesz?

-Jeśli spędzisz w celi tyle czasu ile ja, też będziesz wiedział,

młodzieńcze. Słuch mi się wyostrzył i potrafię złowić uchem głosy

strażników w głównym korytarzu. Wiem, że zmieniają wartę dwa

razy dziennie. Umiem poznać, gdy to się dzieje.

Al’Iarnak słuchał, jednocześnie rozglądając się po celi. Był

niewiarygodnie głodny. Wreszcie wypatrzył w kącie mały gliniany

dzban.

-Jedzenie? - spytał.

- Tak. Zostawiłem ci połowę.

Nahar stęknął, uniósł się na rękach i podczołgał do naczynia. W

środku znajdowało się nieco śmierdzącej brei z rozgotowanych

ziaren i resztek mięsa. Zaczął wyjadać ją łapczywie, pakując gar-

ściami prosto do gardła, żeby nie czuć smaku.

- Znasz tu kogoś? - odezwał się, kiedy nasycił pierwszy głód.

- Tylko mężczyznę z celi obok. Nazywa się Samir. Samir Makhar'-

Sawi. Jest tu jeszcze dłużej ode mnie. Kiedyś rozmawialiśmy, gdy

wokół nie było straży.

- Kiedyś?

Kazar wzruszył wychudłymi ramionami.

- Od wielu dni nie odpowiada.

- Może nie żyje.

- Nie. Wciąż tam jest. Czasem, gdy próbuję zasnąć, słyszę jego

jęki. Sądzę, że wyrwali mu język... Albo postradał zmysły.

Piskorski Krzysztof - Opowieści Piasków 02 - Najemnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: