Garrett Sally - Dwie miłości.pdf - Garrett Sally - glinka7-1987

SALLY GARRETT

DWIE MIŁOŚCI

( Until now)

– Tato, musisz! Wszystkim powiedziałem, Ŝe mi ją robisz, i Ŝe będzie jechała w

paradzie! – Oczy Chrisa Brashera błyszczały jak wilgotne szmaragdy.

– MoŜe trzeba było to ze mną uzgodnić, zanim zacząłeś się przechwalać, Chris –

odpowiedział ojciec. – Zrobienie jej to jedno, a jazda w paradzie...

John Brasher z lekkim uśmiechem przyglądał się modelowi cięŜarówki z

przyczepą, którą budował dla syna. Szoferka była dość duŜa, aby Chris mógł w niej

usiąść, a w przyczepie mieściło się kilka małych kłód, liczących od siedmiu i pół do

piętnastu centymetrów średnicy. John zbudował pojazd w odpowiedniej skali i poczuł

nieoczekiwaną dumę, poświęcając tej konstrukcji czas wiosennej odwilŜy.

Wyrąb drzew i prace nad obróbką kłód zostały wstrzymane, jak zawsze o tej

porze roku. W tym czasie grunt zmieniał się bowiem w grząskie, głębokie na

wysokość buta z cholewą błoto, które uniemoŜliwiało wszelką pracę.

W czasie oczekiwania na podeschnięcie i stwardnienie gruntu, John przeniósł się

ze swojej ciasnej przyczepy w Avery do domu siostry w St. Maries, w stanie Idaho,

oddalonym o siedemdziesiąt siedem kilometrów od Avery. Kilka tygodni spędzonych

z synkiem sprawiło mu wiele satysfakcji, ale teraz, w pełni sezonu, John był znów w

lasach, gdzie zarządzał niewielkim przedsiębiorstwem, zajmującym się wyrębem

drzew i obrabianiem kłód. Z synem widywał się teraz tak często, jak to było moŜliwe,

i Ŝałował, Ŝe nie poznali się wcześniej.

Dowiedział się o istnieniu chłopca dopiero w trzy lata po jego urodzeniu, co było

dla niego pewnym wstrząsem. Kompletny jednak przewrót w jego Ŝyciu

spowodowało narzucenie mu wyłącznej opieki nad chłopcem cztery lata później. Byli

więc razem juŜ od ośmiu miesięcy i niedawno obchodzili ósme urodziny Chrisa,

spędzając cały dzień w łódce na pobliskim jeziorze Benewah. Powoli poznawali się

wzajemnie, co pozwalało na unikanie wielu nieporozumień. John był szczególnie

wdzięczny swej młodszej siostrze, Natalie, której troska dała Chrisowi poczucie

bezpieczeństwa, a trójka jej dzieci zapewniła chłopcu tak potrzebne towarzystwo.

Chris szarpnął ojca za nogawkę.

– PrzecieŜ cięŜarówka jest juŜ prawie skończona – powiedział.

– Tak, wiem, ale... – John przeczesał palcami gęste czarne włosy, poprawił

czerwone szelki i spojrzał w dół, na Chrisa. Zdał sobie sprawę, Ŝe w oczach syna musi

wyglądać jak olbrzym, przyklęknął więc.

– A jak chcesz ją wprawić w ruch?

Chris wsunął kciuki za szelki i wypiął pierś.

– Mógłbyś wmontować motor, taki jak ten, który jest w kosiarce do trawnika cioci

Nat.

– Ej, chłopaki, zostawcie w spokoju moją kosiarkę – wtrąciła z naciskiem Natalie,

podchodząc do nich.

Potrząsając ciemnowłosą głową cofnęła się, omijając porozrzucane kawałki

drewna, i dotknęła maszyny. Marszcząc brwi z niezadowoleniem, zwróciła się do

Chrisa:

– Twój wujek Cal ma juŜ dosyć powodów do niestrzyŜenia trawnika. Nie waŜ się

podsuwać mu jeszcze jednego.

Chris spojrzał na nią z szerokim uśmiechem.

– Nie myślałem o tej kosiarce. Tato moŜe kupić taką samą.

– I tak juŜ duŜo wydałem na tę cięŜarówkę, młody człowieku – stwierdził ojciec.

– Będziesz musiał wymyślić inne rozwiązanie.

Zakrył dłonią usta, aby ukryć uśmiech. Na widok wyrazu twarzy syna odnosił

wraŜenie, Ŝe, patrzy na swe odbicie w lustrze.

– MoŜe moglibyśmy wziąć kozę albo duŜego psa? – zaproponował Chris.

Wysunął ręce, aby pokazać, jak duŜe miało być zwierzę, które, jego zdaniem, byłoby

dość silne, by uciągnąć metrowej wysokości model cięŜarówki do przewoŜenia kłód.

– Znasz kogoś, kto ma kozę? – zapytał John.

– Billy Bates ma kozła, ale on jest nieuŜyty – powiedział Chris. – Andy Overstreet

ma duŜego psa. Mówi, Ŝe to pół bernardyn, pół wilk!

Brasher pokręcił przecząco głową.

Drobne barki Chrisa drgnęły, a jego podbródek dotknął flanelowej koszuli w

niebiesko-czerwoną kratkę. John czekał, usiłując zachować postawę surowego ojca. Z

kieszeni koszuli wyciągnął fajkę i nabił ją świeŜą porcją tytoniu. Pyknął parę razy i

garaŜ wypełnił się miłym, aromatycznym zapachem. Obserwował, jak Chris wślizguje

się na siedzenie szoferki i zaczyna naśladować warkot potęŜnego silnika. Czasami

Johna ogarniało pełne niedowierzania zdumienie, Ŝe ten mały, energiczny chłopczyk

jest jego synem.

– Powiem ci coś, Chris. Kiedy mnie tu nie będzie, ty i ciotka Nat wymyślcie

jakieś rozwiązanie, a ja na pewno zrobię, co będę mógł, Ŝeby cięŜarówka mogła

ruszyć. Pod koniec następnego tygodnia wypadają Dni Paula Bunyana, więc zwolnię

wcześniej ludzi. Wrócę tu w piątek wieczorem i będziemy mieć dwa dni na

dopracowanie szczegółów. Nie chciałbym, Ŝebyś czuł się głupio wobec swoich

przyjaciół.

W oczach Chrisa ponownie zabłysła nadzieja.

– Obiecujesz? John pyknął fajką.

– Obiecuję – przytaknął i wyciągnął dłoń, w której zniknęła ręka malca. – I

dotrzymam słowa.

– Słuchajcie – wtrąciła Natalie. – Mam pomysł, tylko potrzeba was obu, Ŝeby się

udał.

– Jaki, ciociu Nat? – zawołał Chris z szoferki. – Co to za pomysł?

Miłą twarz kobiety rozświetlił promienny uśmiech.

– Twój ojciec moŜe na to nie pójść – powiedziała, spoglądając Ŝartobliwie na

przystojnego starszego brata.

– On się zgodzi – zapewnił Chris. – Obiecał zrobić wszystko, co postanowimy.

Powiedz, o co chodzi!

Natalie zwróciła się do Johna.

– Jesteś gotów podjąć się tego?

– Oczywiście, przecieŜ zawsze dotrzymuję słowa. – MęŜczyzna wzruszył

ramionami. – Co to za pomysł?

– Ty mógłbyś być siłą napędową.

– Co takiego? – John patrzył na nią ze zdumieniem.

– Ty mógłbyś być siłą napędową. Potrzebny jest silnik. Ty mógłbyś nim być –

powtórzyła Natalie.

– Czyś ty zwariowała?! – wykrzyknął Brasher. – Kiedy byliśmy dziećmi, zawsze

wyskakiwałaś z jakimiś dziwacznymi pomysłami, ale ten bije wszystkie. Proszę,

wytłumacz to jaśniej.

Natalie przeniosła wzrok z Johna na bratanka i z powrotem.

– Chris moŜe jechać, jeśli ty pociągniesz model na linie albo kablu. Jak w tych

starych transporterach parowych, których dziadek uŜywał do przenoszenia bali.

Zamiast zwalonego drzewa, do kabla miałbyś przywiązany model cięŜarówki ze

swoim synem.

– To wspaniałe, ciociu Nat! Po prostu wspaniałe! – Chris podskoczył z radości. –

Tato, zrobisz tak? O raju, ten gruby Raymond Crosley będzie teraz naprawdę

zazdrosny! A kiedy Billy i Andy zobaczą moją cięŜarówkę, teŜ będą chcieli w niej

jechać. – Wyszczerzył zęby w łobuzerskim uśmiechu. – Jesienią, kiedy będę w

trzeciej klasie panny Keith, będę mógł zaŜądać pięciu penów od kaŜdego, kto będzie

chciał usiąść w szoferce. O raju! Będę bogaty!

John zakrztusił się i jego fajka zgasła. Zajęty ponownym jej zapalaniem, usiłował

wymyślić jakieś wyjście z sytuacji. Niech licho porwie tę Natalie.

– No jak, John? – zapytała siostra.

– Tak, tato, czy zrobisz to? Zrobisz? – niecierpliwił się chłopiec.

– Obiecałeś! – przypomniała Natalie z błyskiem w błękitnych oczach.

– Tak, obiecałeś, a męŜczyzna nigdy nie łamie danej obietnicy, prawda? –

upewniał się syn.

John wciąŜ nie odpowiadał.

– No, John? – nie dawała mu spokoju siostra, uśmiechająca się pogodnie.

– O, do diabła – mruknął wreszcie męŜczyzna, orientując się, Ŝe wpadł w pułapkę

swoich własnych słów. – W porządku! Będę ciągnął Chrisa! – Popatrzył nachmurzony

na model, i starając się ocenić jego cięŜar. – Przez czterdzieści lat udawało mi się

unikać udziału w paradzie. Przypuszczam, Ŝe nadszedł czas, bym dał nurka w tę

wodę!

Fałszywe dźwięki tuby docierały do Johna, gdy z fasonem ciągnął główną ulicą

miasta ponaddwumetrowy model cięŜarówki z synem w środku. Parada z okazji

Święta Pracy [ ściągnęła do miasta prawie wszystkich mieszkańców okręgu St Maries;

ustawili się oni wzdłuŜ trasy pochodu. Wyglądało na to, Ŝe będzie to najdłuŜsza

przechadzka w Ŝyciu Brashera.

Przez cały weekend słuchał jednym uchem opowieści syna o jego planach na

nadchodzący rok – w trzeciej klasie. Usłyszał więcej płomiennych opowieści o

niezrównanej nauczycielce, pannie Keith, niŜ był w stanie wytrzymać. Najwyraźniej

Chris oszalał na punkcie tej kobiety. John poprosił, aby ją opisał.

– No, ona jest stara, ale ładna.

– Jakiego koloru są jej włosy? – John próbował wysondować, w jakim wieku jest

ta kobieta.

– Nie wiem. MoŜe ciemne? – Chris wzruszył ramionami.

– Jest gruba czy chuda?

– Taka średnia – odpowiedział chłopiec.

– Wysoka czy niska?

– Wysoka.

John spojrzał z namysłem na swego syna, zastanawiając się, co określenie

„wysoka” moŜe oznaczać w ocenie ośmiolatka.

– Taka wysoka jak ja?

– Eee, tato, nikt nie jest taki wysoki jak ty.

Ojciec uśmiechnął się szeroko, przypominając sobie tę rozmowę. Dostrzegł w

tłumie dwóch swoich pracowników, a zarazem przyjaciół z Avery.

– Hej, tato, tam stoją Swede i Mugger! – Chris pomachał męŜczyznom dłonią.

– Szerokiej drogi, szefie! – zawołał jeden z nich. John kiwnął mu ręką w

odpowiedzi, a tamten uniósł kciuk, Ŝycząc powodzenia.

Nagle Chris pisnął przenikliwie i zaczął podskakiwać w szoferce, tak Ŝe John

zmylił krok.

– Patrz, tato! To panna Keith!

John zerknął przez ramię i, śledząc wzrokiem wskazujący palec chłopca,

próbował dostrzec nauczycielkę w tłumie ludzi.

– Widziałeś ją?

– Nie jestem pewien.

– Tam, tato! Rozejrzyj się! Widzisz?

John spojrzał na tłum, stojący przed restauracją, do której w niedzielne poranki

zabierał zwykle Chrisa na śniadanie, i usiłował dojrzeć sławetną pannę Keith.

– Popatrz, ona mnie widzi! – zawołał Chris.

John zobaczył, jak jego syn z zapałem wymachuje ręką.

Odwrócił się w samą porę, by dostrzec dwie siwowłose kobiety, kiwające dłońmi

w ich stronę.

Garrett Sally - Dwie miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: