George Catherine - Dziewczyna znikąd.pdf - George Catherine - glinka7-1987

CATHERINE GEORGE

Dziewczyna znikąd

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

Tytuł oryginału:

Out of the Storm

Pierwsze wydanie:

Mills & Boon Limited 1991

Przekład:

Anna Mieścicka

Redakcja:

Hanna Chęcińska

Korekta:

Ewa Popławska

Enterprises sp. z o.o., Warszawa 1994

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu

z Harlequin Enterprises B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podo-

bieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych - jest

całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Har!equin i znak serii Harlequin

Romance są zastrzeżone.

Skład i łamanie: ROZALIN. Warszawa

Printed In Germany by ELSNERDRUCK

ISBN 83-7070-425-5

Indeks 360325

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Boli... Powieki są takie ciężkie... Nie, trzeba dać

temu spokój.

Głowa bolała ją tak bardzo, że otworzenie oczu

wydawało się niewykonalne. Z zewnątrz dobiegały

odgłosy świadczące o tym, że pogoda jest wstrętna

- wycie wiatru, szum deszczu... Chyba lepiej będzie

zostać w łóżku... Głowa nadal bardzo ją bolała,

ale zmusiła się do otwarcia oczu i... natychmiast

je zamknęła! Dopiero po chwili odważyła się uchylić

powieki.

To nie był sen. Nadal leżała w tym pokoju. Po

mieszczenie było małe, miało pochyły sufit i okna

w grubych ramach. Najgorsze zaś było to, że nigdy

tu nie była! Rozglądała się wokół, drżąc na całym

ciele. Białe ściany, dębowa szafa, gięta poręcz łóżka...

Dopiero teraz zauważyła, że ma na sobie męską koszulę

- bardzo dużą, w paski i z pewnością równie obcą,

jak pokój...

Usiadła. Świat zawirował z zawrotną szybkością,

wrócił okropny ból głowy... Po chwili poczuła się na

tyle dobrze, by otworzyć oczy. Usiłowała oddychać

spokojnie, a potem ostrożnie wstała.

Cóż to był za wysiłek! Podłoga zdawała się kołysać

pod jej stopami niczym pokład statku. Ruszyła powoli

w stronę okna, na wszelki wypadek trzymając się łóżka.

To nie jest zwykła migrena, pomyślała. Pod oknem

stało krzesło. Osunęła się na nie i oparła plecy o chłod

ną ścianę, z trudem łapiąc powietrze. Minęło trochę

czasu, zanim, przytrzymując się ściany, postanowiła

znowu wstać. Podeszła do okna i... znowu zrobiło jej

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

się słabo. Za oknem rozciągało się szare torfowisko,

a dalej - tylko chmurne niebo i morze, nad którym

szalał sztorm.

Dziewczyna omal nie zemdlała. Walczyła z oga

rniającą ją paniką. Zacisnęła mocno pięści i starała

się uspokoić. Kiedy pierwsza fala przerażenia prze

szła, otworzyła oczy. Co to za miejsce? I co ona

tu robi?

Nagle jej uwagę zwrócił odgłos kroków. Ktoś szedł

po schodach. Odwróciła się, zachwiała... Na szczęście

zdołała chwycić poręcz łóżka. Stała nieruchomo, od

dychając z wysiłkiem i patrzyła na drzwi. Otworzyły się

powoli i do pokoju wszedł wysoki, ciemnowłosy męż

czyzna. Był pochylony, niosąc ostrożnie tacę z jedze

niem. Dziewczyna patrzyła na niego w milczeniu. Jego

ciemne włosy były trochę potargane, miał szerokie

ramiona... Mężczyzna z trzaskiem postawił tacę na

stoliku. W tym samym momencie nogi odmówiły

dziewczynie posłuszeństwa. Usiadła na łóżku.

- Powinnaś leżeć. - Mężczyzna okrył ją kołdrą,

a potem, zauważywszy jej przestraszone spojrzenie,

wyprostował się. - Przecież cię nie ugryzę - rzekł

i usiadł na brzegu łóżka.

Dziewczyna nie próbowała nawet kryć, jak bardzo

jest przerażona. Mężczyzna sięgnął w stronę jej ręki.

- Zapewniam, że nic ci nie grozi - powtórzył

chłodno.

Miał miły, dźwięczny głos. Była naprawdę prze

straszona, a mimo to nie mogła nie zauważyć, jak

przystojny był jej opiekun. Może trochę ponury i za

myślony, ale niewątpliwie przystojny... Spod szero

kich, czarnych brwi patrzyły na nią chłodne oczy. Miał

ładnie zarysowane usta i nieco ponury wyraz twarzy.

Było w nim coś, co sprawiało, że bała się poruszyć.

Odchrząknęła cicho.

- Przepraszam, gdzie ja właściwie jestem? - Skrzy

wiła się lekko, bo mówienie przychodziło jej z trudem.

-I kim pan jest?

DZIEWCZYNA ZNIKĄD

- Właśnie miałem cię zapytać o to samo - odparł

mężczyzna. - Zaraz wszystko ci powiem. Jak się czu

jesz? Możesz mi dać rękę? - spytał, pochylając się w jej

stronę. Dziewczyna spojrzała na niego nieufnie.

-Po co?

- Chcę Ci zbadać puls. - Był wyraźnie zniecierpliwio

ny. - Jestem lekarzem, nie wróżbitą.

Nie pozostało nic innego, jak spełnić jego prośbę.

Podała mu rękę.

- A jak głowa? - spytał, nie odrywając wzroku od

zegarka.

- Boli, i to bardzo.

- Nic dziwnego. Nieźle oberwałaś... - Spojrzał na

nią uważnie. - Masz bardzo wysokie tętno... Czy ty się

mnie boisz?

Dziewczyna skinęła głową i znów pociemniało jej

przed oczami. Każdy ruch głowy wywoływał okropny

ból. Mężczyzna delikatnie ścisnął jej dłoń.

- Może poczujesz się lepiej - rzeki - gdy ci powiem,

kim jestem i gdzie się znalazłaś. Po pierwsze, jesteś

na wyspie Gullholm, niedaleko od zachodnich brzegów

Walii. A po drugie, nazywam się Penry Meredith

Vaughan, jestem lekarzem i właścicielem tej wysepki.

- Rzucił jej ostre spojrzenie. - A teraz bądź tak

miła i powiedz mi, kim jesteś i dlaczego wdzierasz

się na mój teren.

Dziewczyna patrzyła na niego w niemym przerażeniu.

- Ale... - zdołała wreszcie powiedzieć - to właśnie

dlatego jestem taka przerażona, panie doktorze. -Przy

gryzła dolną wargę, żeby ukryć jej drżenie. - Ja...

zupełnie nic nie wiem. Nic nie pamiętam.

Vaughan wstał powoli. W maleńkim pokoju spra

wiał wrażenie olbrzyma.

-I chcesz, żebym uwierzył, że nie wiesz, skąd się tu

wzięłaś?

- Tak... - Patrzyła na niego z rozpaczą. - Może to

dziwnie brzmi, ale nie mam pojęcia, kim jestem. Nie

wiem nawet, jak się nazywam!

George Catherine - Dziewczyna znikąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: