Steven Saylor-Roma Sub Rosa - 02 - Dom westalek.pdf - Steven Saylor - Joolka

STEVEN SAYLOR

Cykl ROMA SUB ROSA



tom 2

D OM WESTALEK

Księgozbiór DiGG



2012

PRZEDMOWA

ostać Gordianusa Poszukiwacza, detektywa ze starożytnego Rzymu, została

wprowadzona w

Rzymskiej krwi,

pierwszej z cyklu kilku powieści, który później

zatytułowałem „Roma sub rosa”.

Rzymska krew

osadzona jest w realiach roku 80 p.n.e., po krwawej wojnie

domowej, w wyniku której dyktator Sulla został tymczasowym panem Rzymu.

Powieść opowiada o procesie, w którym młody orator Cycero po raz pierwszy

zabłysnął jako prawnik, broniąc człowieka oskarżonego o ojcobójstwo. To właśnie

Gordianusa, wówczas trzydziestoletniego mężczyznę o szczególnym talencie do

wygrzebywania na światło dzienne ludzkich brudnych sekretów, początkujący

adwokat wezwał do pomocy przy szukaniu prawdy.

Akcja następnej powieści,

toczy się w 72 r. p.n.e., podczas

buntu niewolników pod wodzą Spartakusa. Tak więc między obiema pozycjami

mamy ośmioletnią „białą plamę” w karierze Gordianusa. Zaciekawieni czytelnicy

zasypywali autora pytaniami o poczynania bohatera w tych „brakujących” latach.

Odpowiedź, przynajmniej częściową, znajdą oni w tej książce. Chronologicznie

powinna ukazać się jako druga w cyklu, opisuje bowiem śledztwa prowadzone

przez Gordianusa w owym czasie. I tu nie zabraknie zbrodni, porwań, tajemniczych

zniknięć, egzekucji, świętokradztw, fałszowania testamentów, zwykłych kradzieży i

upiornych historii.

W kilku opowiadaniach przewija się postać Ekona, niemego chłopca, którego

bohater poznał w

Ramiona Nemezis,

Spotykamy też Bethesdę, nałożnicę pochodzenia

egipsko-żydowskiego, która również wykazuje się zdolnościami detektywi-

stycznymi. Jedno z opowiadań mówi o tym, w jaki sposób Gordianus zyskał swego

wiernego ochroniarza Belbona, w innym poznajemy najwcześniejsze jego przygody

jako młodzieńca-obieżyświata w Aleksandrii. Ważne role odgrywają Cycero i

Katylina, a tuż za kulisami akcji czujemy obecność Marka Krassusa i młodego

Juliusza Cezara. Dowiemy się też, jakie źródło miała przyjaźń Gordianusa z jego

dobroczyńcą, patrycjuszem Lucjuszem Klaudiuszem. Gospodarstwo w Etrurii, które

Poszukiwacz odwiedza w

Rzymskiej krwi.

Królu pszczół i miodzie

, jest tą samą posiadłością, którą

miał później odziedziczyć po Lucjuszu w

Zagadce Katyliny.

Podobnie willa na

Palatynie z opowiadań

Zniknięcie srebra Saturnaliów

Kot z Aleksandrii

kiedyś

będzie należała do niego.

Opowiadania ułożone są w porządku chronologicznym. Czytelnicy, którzy cenią

historię na równi z sensacją, znajdą na końcu książki szczegółowe kalendarium oraz

kilka uwag na temat źródeł historycznych.

ŚMIERĆ NOSI MASKĘ

- C

zy to znaczy, że jeszcze nigdy nie oglądałeś żadnej sztuki? - spytałem.

Spojrzał na mnie swoimi wielkimi brązowymi oczami i potrząsnął głową.

- Nigdy nie śmiałeś się z kłótni pary ofermowatych niewolników? Nigdy nie

mdlałeś na widok młodziutkiej bohaterki uprowadzonej przez piratów? Nie

czułeś tego dreszczyku emocji, kiedy okazywało się, że nasz bohater jest

spadkobiercą olbrzymiej fortuny?

Oczy Ekona zrobiły się jeszcze większe i potrząsnął głową jeszcze

gwałtowniej.

- W takim razie musimy to naprawić - powiedziałem. - I to jeszcze dzisiaj!

Działo się to w idy wrześniowe. Jesienny dzień był tak piękny. Bogowie

chyba nigdy dotąd nie stworzyli tak pięknego jesiennego dnia. Słońce słało

ciepłe promienie na wąskie uliczki i szemrzące fontanny; znad Tybru

dolatywał lekki wietrzyk, przyjemnie chłodząc siedem wzgórz miasta; niebo

było jak misa najczystszego lazuru, bez najmniejszej chmurki. Był to dwunasty

z szesnastu dni wyznaczonych na doroczne obchody święta Rzymu,

najstarszego w historii miasta. Kto wie, czy to nie sam Jowisz zarządził, by

pogoda była tak doskonała; przecież święto odbywało się na jego cześć.

Dla Ekona ten czas okazał się nieskończonym pasmem fascynujących odkryć.

Pierwszy raz w życiu zobaczył wyścig rydwanów w Circus Maximus, walki

zapaśników i bokserów na miejskich placach; zjadł też pierwszy w swoim

życiu cielęcy móżdżek z migdałową kiełbaską z ulicznego straganu. Wyścigi

ogromnie go podekscytowały, głównie ze względu na konie; był oczarowany

ich pięknem. Pięściarze za to szybko go znudzili, widział bowiem w swym

życiu już niejedną uliczną bójkę. Kiełbaska zaś wyraźnie mu nie posłużyła,

choć niewykluczone, że wina leżała po stronie zielonych jabłek smażonych z

korzennymi przyprawami, na które skusił się tuż po niej.

Minęły już cztery miesiące od chwili, kiedy uratowałem Ekona z rąk zgrai

chłopaków ścigających go z kijami i okrutnymi szyderstwami na ustach po

zakamarkach Subury. Niewiele jeszcze wtedy o nim wiedziałem; poznałem go

tylko przelotnie tamtej wiosny, kiedy prowadziłem śledztwo dla Cycerona.

Owdowiała matka zdecydowała się, najwyraźniej w akcie desperacji, porzucić

małego Ekona, pozostawiając go własnemu losowi. Czyż mogłem nie zabrać go

do siebie?

Od razu uderzyła mnie w nim jego niezwykła, jak na dziesięcioletniego

chłopca, mądrość. Wiedziałem, w jakim jest wieku, ponieważ zapytany o to,

pokazywał dziesięć palców. Nie był niemową od urodzenia, lecz został nim w

wyniku przebytej choroby - tej samej, która wcześniej zabrała jego ojca. Eko

miał bardzo dobry słuch, potrafił też liczyć, ale jego język pozostawał

bezużyteczny. Początkowo jego niezdolność mówienia stanowiła dla nas obu

olbrzymią przeszkodę. Eko jest na pewno zdolnym mimem, jednak gestami nie

da się przekazać wszystkiego. Ktoś nauczył go alfabetu, ale chłopiec umiał

czytać i pisać tylko najprostsze słowa. Zacząłem sam go uczyć, lecz jego

niemota znacznie ograniczała postępy w nauce.

Jego praktyczna znajomość rzymskich ulic była dogłębna, ale za to bardzo

wąska. Znał tylne wejścia do wszystkich sklepów Subury i dobrze wiedział, w

którym miejscu nad Tybrem handlarze mięsa i ryb wyrzucali wieczorem

resztki towaru. Nigdy jednak nie był na Forum ani w Circus Maximus, nie

słyszał przemowy żadnego polityka (szczęściarz!) ani nie oglądał

przedstawienia w teatrze. Tego lata spędziłem wiele godzin, pokazując mu

miasto; na nowo odkrywałem wspaniałości Rzymu, patrząc na nie oczami

dziesięciolatka.

Dwunastego dnia świąt, kiedy przebiegł koło nas herold, ogłaszając, że za

godzinę zespół Kwintusa Roscjusza będzie dawać przedstawienie,

zdecydowałem, że nie możemy przegapić takiej okazji.

- Ach, trupa Roscjusza Komedianta! - powiedziałem. - Organizatorzy świąt

nie poskąpili pieniędzy. Nie ma dziś słynniejszego aktora niż Kwintus Roscjusz

ani bardziej znanej trupy aktorskiej!

Zeszliśmy z Subury na Forum, gdzie świętujące tłumy wypełniały otwarte

place. Między świątynią Jowisza a łaźnią Seniusza rozstawiono prowizoryczny

teatr. Drewnianą scenę wzniesiono na wąskiej przestrzeni między ceglanymi

murami, której resztę wypełniały rzędy ławek.

- Pewnego dnia jakiś szukający popularności wśród plebsu polityk zbuduje

pierwszy stały teatr w Rzymie - zauważyłem. - Wyobraź sobie: prawdziwy

kamienny amfiteatr w greckim stylu, niewzruszony jak świątynia!

Konserwatyści będą zbulwersowani. Nienawidzą teatru, ponieważ pochodzi z

Grecji, a według nich wszystko, co greckie, jest dekadenckie i niebezpieczne.

Dobra nasza, Ekonie! Jesteśmy na miejscu wcześnie. Powinniśmy dostać dobre

miejsca.

Porządkowy przydzielił nam siedzenia tuż przy środkowym przejściu,

zaledwie pięć rzędów od sceny. Pierwsze cztery rzędy, oddzielone od reszty

purpurowym sznurem, zarezerwowane były dla senatorów i wyższych

urzędników miejskich. Od czasu do czasu ten sam porządkowy kroczył

przejściem, prowadząc jakiegoś ważnego gościa w todze z osobami

towarzyszącymi, opuszczał sznur i z szacunkiem wskazywał miejsca. Kiedy

widownia z wolna się zapełniała, pokazywałem Ekonowi poszczególne

elementy tego prowizorycznego teatru. Niewielka wolna przestrzeń przed

Steven Saylor-Roma Sub Rosa - 02 - Dom westalek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: