David Morrell - Siła Strachu.pdf - David Morrell - marcin23.14

DAVID MORRELL

SIÝA STRACHU

Prolog

STAN WYJĄTKOWY

POLICJA ROZPĘDZA DEMONSTRANTÓW

St Louis, Missouri, 14 kwietnia (AP)

To, co dla władz mogło być trzecim dniem zamieszek, skończyło się dzisiaj rano, kiedy

dwa tysiące policjantów przy użyciu pałek i gazu łzawiącego rozpędziło dziesięć tysięcy

protestantów. Zamieszki, w które przerodził się protest przeciwko konferencji Światowej

Organizacji Handlu (WTO) w St Louis, zamieniły centrum miasta w ogromne pole bitwy.

Straty spowodowane pożarami i aktami wandalizmu ocenia się na dużo ponad piętnaście

milionów dolarów.

Zdaniem protestujących WTO lekceważy ochronę środowiska naturalnego i nie szanuje

praw pracowniczych w krajach nierozwiniętych. Chociaż podobne demonstracje cztery lata

temu w Seattle pokazały władzom St Louis, czego należy się spodziewać, policja i tak

początkowo była bezradna.

Przygotowywaliśmy się pół roku powiedział szef policji Edward Gaines. Ale ci

anarchiści są lepiej zorganizowani niż w Seattle. Dzięki Bogu, w końcu ich złamaliśmy.

Anarchiści. Prowadzący zebranie zastanowił się chwilę nad tym słowem. Ładnie to

ujął.

rozruchy. Wkroczyła policja i prawdziwi demonstranci musieli się bronić, wszczynając

zamieszki i dyskredytując swoją sprawę.

To teoria spiskowa westchnął przewodniczący. Zawsze musi

być jakaś teoria spiskowa. Ale tym razem akurat mają rację. Tylko że tu

chodzi o inny spisek, niż myślą.

Generał kiwnął głową.

1 w dodatku wszystko pokazała telewizja. Wszystkie stacje. Czarno na białym. Nikt nic

nie zauważył.

Jak powiedziałem oświadczył wojskowy analityk i rozejrzał się

po zebranych operacja zakończyła się całkowitym sukcesem.

ŚMIERĆ RANGERSÓW PODCZAS MISJI SZKOLENIOWEJ

Bagno to mój przyjaciel, powtórzył Braddock.

Trzymając nad głową M16, brnął przez sięgającą mu do piersi zimną wodę. Wprawdzie z

trudem wyciągał buty z mulistego dna, ale powtarzał mantrę, której dawno temu nauczył się

na szkoleniu od instruktora.

Bagno to mój przyjaciel.

Od tamtej pory wiele się wydarzyło. Braddock walczył na Grenadzie, w Panamie, był w

Afganistanie, brał udział w "Pustynnej Burzy"

To Al zasugerowała, żeby Gaines tak ich nazwał w swoim oświad

czeniu powiedział generał.

Ale szef nie miał pojęcia, co się naprawdę stało. Ta operacja za

kończyła się całkowitym sukcesem podsumował wojskowy analityk.

W skład grupy wchodziło jeszcze dwóch podpułkowników i wysoka muskularna kobieta.

Ubrana w kostium khaki Al (zdrobnienie od Alicia) siedziała wraz z innymi w pokoju

sztabowym. Wysokie fotele ustawiono przed dużym ekranem, na którym można było

zobaczyć nagrania z zamieszek.

Właśnie skończył się reportaż NBC i zaczęła relacja CNN. Pokazano pierwszy dzień

zamieszek. Demonstracja ciągnęła się od Busch Stadium i gmachu sądu federalnego aż do

olbrzymiego America's Center, w którym odbywała się konferencja WTO. O zmierzchu

całe centrum St Louis było już sparaliżowane. Na ekranie widać było demonstrantów

tłukących wszystkie okna w zasięgu wzroku. Przewracali i podpalali samochody, a

płomienie odbijały się w potłuczonym szkle.

Drugiego dnia zamieszek demonstrantów było jeszcze więcej. Niszczyli wszystko, co

wpadło w ich ręce. Na konferencji prasowej burmistrz ogłosił stan wyjątkowy i nakazał

mieszkańcom omijać centrum.

Trzeciego dnia policja miejska przy wsparciu oddziałów policji stanowej i Gwardii

Narodowej przeprowadziła kontratak. Demonstrantów zepchnięto przy użyciu gazu

łzawiącego w stronę Memoriał Park. Tam, wśród zieleni otaczającej wyniosły Gateway

Arch, protestanci stratowali miasteczko namiotów, które sami zbudowali.

Reporter mówił coś szybko. Kamera z helikoptera filmowała demonstrantów spychanych za

Gateway Arch. Z tłumu leciały na nacierających policjantów kamienie i butelki. Jedna

wypełniona była jakimś płynem i zatkana szmatą. Młody mężczyzna podpalił ją i rzucił, a

kamera uchwyciła moment eksplozji. Maski przeciwgazowe, tarcze i pancerze sprawiały, że

policjanci wyglądali jak "armia robocopów"; tak to ujął zdyszany reporter. Ignorując

płonącą benzynę i kamienie, policja odpaliła pociski z gazem łzawiącym. Demonstranci

niemal zniknęli za chmurą gazu.

Druga kamera, zainstalowana na barce na Missisipi, pokazała, jak z chmury gazu wytaczają

się ludzie. Zgięci wpół, kaszlący, wyglądali na przerażonych. Za nimi pojawili się

policjanci. Demonstranci w panice rzucili się do ucieczki w jedynym kierunku, jaki im

pozostał: do Missisipi. Tysiące ludzi skoczyło do rzeki. Z trudem usiłowali utrzymać się na

powierzchni. Na brzegu zaroiło się od ciemnych sylwetek policjantów.

Widzieliście człowieka, który rzucił koktajl Mołotowa odezwał się generał. Niektórzy

liberalni komentatorzy uważają, że to podżegacz z zewnątrz. Zagrożone korporacje miały

wynająć ludzi, żeby wszczęli

Camp Rudder, Floryda, 24 kwietnia (AP) Dowódca Camp Rudder, kwatery głównej 6.

Batalionu Szkoleniowego Rangersów, potwierdził, że piętnastu członków tej formacji

utonęło dwa dni temu w bagnach podczas misji szkoleniowej. Oświadczenie zostało

wydane z opóźnieniem, żeby najpierw powiadomić rodziny żołnierzy.

Cały czas próbujemy ustalić, co się wydarzyło powiedział podpułkownik Robert Boland.

Prowa

dzimy ćwiczenia w tym rejonie regularnie, ale dotąd nie mieliśmy żadnych poważniejszych

problemów. Co prawda ostatnia noc była wyjątkowo zimna, jak na tę porę roku, a po

ostatnich deszczach poziom wody znacznie się podniósł. Tylko że to byli rangersi. Na tym

etapie szkolenia wiedzieli już, jak radzić sobie w znacznie trudniejszych warunkach.

Wiemy jedynie, że nie nawiązali łączności radiowej o określonej porze.

i wielu innych tajnych misjach podczas niewypowiedzianych wojen, często w dżungli.

Teraz sam był instruktorem. Brnął przez ciemność, pochylony lekko do przodu, by

zrównoważyć trzydziestokilowy plecak, i miał nadzieję, że każdy żołnierz w jego drużynie

powtarza tę samą mantrę.

Bagno to mój przyjaciel.

Aligatory to moi przyjaciele.

Węże to moi przyjaciele.

Nie myśl.

Po prostu powtarzaj to i uwierz.

Ignorując coś, co przypominało zatopioną kłodę, ale przemknęło mu pod nogami, tak że

niemal stracił równowagę, Braddock skupił się mantrze. Miał nadzieję, że jego ludzie robią

to samo.

Brnęli przez bagno już prawie trzy godziny. Przed sobą mieli jeszcze dwie. Już ponad

połowa drogi za nami, chciał pocieszyć żołnierzy Braddock, ale nie mógł tego zrobić.

Podczas ćwiczenia obowiązywała całkowita cisza. Nawet sygnały wysyłane przez radio co

pół godziny do drugiej drużyny były bezgłośne i składały się z elektronicznych impulsów.

Co więcej, żaden rangers nie miał noktowizora w myśl zasady, że nowoczesny sprzęt to

luksus i nie powinni na nim polegać.

Ciemność to mój przyjaciel.

Noc była bezksiężycowa dlatego właśnie wybrano ją na ćwiczenia. Co więcej, gęste

chmury zasłaniały gwiazdy. W ciemności majaczyły potężne pnie martwych drzew, szare

na tle wszechobecnej czerni, wyznaczając zarys okolicy. W takich warunkach mogłoby się

wydawać, że kolory maskujące na twarzach żołnierzy są zbędne. Braddock uprzedził ich

jednak, że muszą być przygotowani na każdą ewentualność. Nawet podczas nocnej misji

maskująca farba na twarzy była obowiązkowa.

Przemoczony, zimny mundur kleił się Braddockowi do ciała. Przed sobą dostrzegł lekki

poblask kompasu. Zwiadowca sprawdził położenie i zmienił kierunek marszu. Będzie

musiał go za to ukarać zabrać przepustkę, wydłużyć codzienny bieg o kilka kilometrów.

Nie powinien był dostrzec światełka kompasu. Snajper też by je zobaczył.

Chociaż spryskał się środkiem odstraszającym owady, na twarzy siadały mu chmary

komarów. Nie zwracał na nie uwagi. Owady to jego przyjaciele.

Wsłuchiwał się w plusk wody towarzyszący oddziałowi brnącemu wśród ledwie

widocznych drzew. Uniesione w górę ręce zaczynały drętwieć. Cuchnąca woda sięgała już

do szyi. Coś pod powierzchnią otarło się o niego. Czuł smród gnijących roślin. Zadrżał.

To go zaniepokoiło. Przywykł do znacznie cięższych warunków i miał do siebie pretensję,

że traci zimną krew.

Wokół kłębiła się szara mgła, a cierpki smród zgnilizny drażnił nozdrza. Woda zrobiła się

jeszcze zimniejsza. Braddock znów zadrżał, ale drętwota nóg i ucisk w piersi nie miały

znaczenia. Miał na głowie ważniejsze sprawy.

To już za chwilę.

Nie mylił się. Na niebie rozbłysły flary, przeszywając ciemność ostrym światłem. Ludzie

Braddocka zaskoczeni spojrzeli w górę. Światło flar odbijało się w mętnej wodzie. Chociaż

on sam wiedział, co ma się stać, dostał rozkaz, żeby nie uprzedzać żołnierzy.

Przewiduj.

Nic nie może cię zaskoczyć.

To ćwiczenie miało sprawić, że zmęczony oddział Braddocka poczuje się niespodziewanie

zagrożony. Nad szkieletami drzew trzy myśliwce przemknęły tak szybko, że ogłuszający

ryk dał się słyszeć, dopiero kiedy znikły w ciemności. Braddock miał przy sobie

elektroniczny lokalizator, żeby piloci wiedzieli, gdzie nie strzelać. Pociski smugowe

przeorały bagno. Dwieście metrów przed rangersami noc ożyła wybuchami i ogniem.

Jezu powiedział ktoś.

Nie, jęknął bezgłośnie Braddock. Nie wolno się odzywać.

Co, do... zaklął ktoś inny. Nie wiedzą, że tu jesteśmy?

Braddock rzucił się w jego stronę przez zimną wodę. "Stul pysk",

mówiło jego spojrzenie.

Cały oddział spowiły kłęby cuchnącego korytem i padliną dymu. Braddock omal się nie

zakrztusił.

Chryste, prawie nas trafili powiedział trzeci komandos.

Braddock skoczył w jego stronę, uciszając go spojrzeniem. Cholera

jasna, panujcie nad sobą, chciał krzyknąć. Po prostu wykonujcie rozkazy. Woda wydawała

się jeszcze zimniejsza. Coś miękkiego znów szturchnęło Braddocka w bok. Zadrżał

gwałtownie. Serce waliło mu jak młotem, oddech przyspieszył.

Nikt nie wspominał nic o rakietach powiedział drżącym głosem

czwarty żołnierz.

Braddock z wściekłością skoczył do niego i zatrzymał się gwałtownie, gdy flary z sykiem

wpadły do wody. Wszystko utonęło w kłębach dymu. Braddock zadygotał tak mocno, że

zaszczekały mu zęby.

Poczuł, że pali go żołądek. Jego ciało powoli opanowywał niepowstrzymany strach.

Drętwiały mu mięśnie, rozsadzało klatkę piersiową. Nie był w stanie zapanować nad

oddechem. Wdech, raz, dwa, trzy. Przytrzymaj

powietrze, raz, dwa, trzy. Wydech, raz, dwa, trzy. Wdech, raz, dwa, trzy. Przytrzymaj

powietrze, raz, dwa, trzy.

Pierś jednak nie chciała go słuchać. Nic nie rozumiał. Miał za sobą tyle trudnych misji, że

to była błahostka. Bagno to mój przyjaciel. Ciemność to mój przyjaciel. Co się ze mną

dzieje, chciał wrzasnąć.

Jeden z rangersów najtwardszy w drużynie wrzasnął naprawdę:

Coś mnie ugryzło!

Nie! Drżący głos żołnierza zdradzał panikę. Jakby był zwykłym cywilem! O co chodzi?

Wąż!

Kłoda albo coś innego uderzyła Braddocka w bok.

Aligator!

Mam coś pod...!

Wtem któryś żołnierz zaczął strzelać seriami w ciemność. Ogień wystrzału wydobył drobne

zmarszczki na powierzchni wody. Pociski darły martwe pnie drzew. Reszta oddziału z

David Morrell - Siła Strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: