Collins Eileen - Dziedzic.pdf - ksiazki pdf romanse - kociak.k

EILEEN COLLINS

DZIEDZIC

Przełożyła Anna Zawadzka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Warkot silnika rozdarł ciszę, płosząc zabłąkane owce i brązowe bażanty.

Dziewczyna siedząca za kierownicą małego sportowego wozu odsunęła wilgotne

kosmyki, które przylgnęły do jej wysokiego czoła i uniósłszy okulary

przeciwsłoneczne wsunęła je w jasne włosy. Dlaczego nikt jej nie powiedział, że w

Szkocji na początku czerwca może być aż tak gorąco?

Upał sprawiał, że powietrze zdawało się drgać. Dziewczyna zmrużywszy zielone

oczy, wpatrzyła się w zalaną słońcem drogę. "Czyżby jakiś człowiek? Boże, mam

nadzieję, że tak" - westchnęła przyspieszając. Wydawało się jej, że wieki minęły od

chwili, gdy ostatni raz widziała człowieka. Po chwili zorientowała się, że to

mężczyzna. U jego boku szedł pies collie.

Stary człowiek usłyszawszy warkot silnika, zatrzymał się na skraju drogi i odwrócił

w stronę nadjeżdżającego samochodu.

- Siad, Glen! Komuś bardzo się spieszy.

Opony zapiszczały i wóz zatrzymał się obok mężczyzny, wzniecając tuman kurzu.

Dziewczyna wychyliła się ku staremu przez siedzenie pasażera.

- Czy mógłby mi pan pomóc? Szukam zamku Ravenscraig. Czy jadę we właściwym

kierunku?

Stary zsunął tweedowy beret na tył głowy i przeczesał rzadkie siwe włosy.

- Tak. To dobra droga. Jakieś cztery mile stąd trzeba skręcić w prawo. Zobaczy

panienka znak na poboczu.

Dziewczyna westchnęła z ulgą.

- Bogu dzięki. A już myślałam, że przejechałam krzyżówkę. Może pana podwieźć? -

spytała, gdyż w zasięgu wzroku nie było żadnych zabudowań.

- Nie, dziękuję panience. Moja zagroda jest za tamtym wzgórzem. Czy zamierza

panienka odwiedzić nowego dziedzica?

Dziewczyna uniosła brwi i przytaknęła.

- Owszem... Kirka Camerona. Zna go pan? Stary zignorował jej pytanie.

- Mówią, że jest Amerykaninem. Niewiele ma z nami wspólnego. Sądzę, że nie

zamierza sprzedać majątku i zamku. Został on zbudowany przez Camerona pięć

wieków temu i od tego czasu jego ród zawsze był na Ravenscraig. To kraj

Cameronów, panienko. Dla nas byłby to straszliwy dzień, gdyby jakiś głupi młodzik

zza Atlantyku miał zmienić stary porządek.

Zdziwiła ją pasja w głosie starego.

- Jestem pewna, że doktor Cameron zrobi to, co będzie najlepsze dla zamku i

posiadłości.

- Ano, zobaczmy.

Wiedziała, że go nie przekonała. Spróbowała uśmiechnąć się krzepiąco, a potem

ruszyła w dalszą drogę. Uwagi starego sprawiły, że poczuła się winna. Wiedziała

więcej niż ten mężczyzna lub ktokolwiek z miejscowych o tajemniczym doktorze

Cameronie i losie, jaki gotował Ravenscraig.

Kiedy pan Cecil, starszy wspólnik firmy "Aukcje i Wyceny. Cecil i Masters", w której

pracowała, zaproponował jej to zadanie, była zdziwiona i zaniepokojona.

Przebywanie poza Londynem przez cały tydzień było dla niej wielce niedogodne.

Zwłaszcza że poprzedniego wieczora na przyjęciu poznała bardzo interesującego

młodego człowieka. Byłby to wyjątkowo szczęśliwy traf, gdyby zapamiętał jej numer

telefonu, na którym tak mu zależało.

Zazwyczaj zleceniami związanymi z wyjazdem na północ zajmował się pan Masters.

Teraz jednak Masters był w Paryżu, a ekspertyza, którą mieli wykonać, wymagała

wysokich kwalifikacji.

- Saro, jesteś w tym równie dobra jak Masters. Zdaje się, że w zamkowej kolekcji

znajduje się parę wczesnoszkockich malowideł olejnych, może nawet natkniesz się

na starego Alana Ransaya.

Marcus Cecil dobrze wiedział, jak przekonać najbardziej opornego pracownika.

Orientował się, że tematem pracy dyplomowej Sary było osiemnastowieczne

szkockie malarstwo portretowe.

- Ależ panie Cecil! Mam skatalogować i wycenić cały zamek? - Sara szeroko

otworzyła zielone oczy. -Nigdy nie robiłam nic podobnego samodzielnie!

- Cóż, kochana, to może być wspaniały początek twojej kariery!Jestem przekonany,

że dasz sobie radę. - W bladoniebieskich oczach pana Cecila pojawił się dziwny

błysk. - Możesz lecieć samolotem do Edynburga i tam wynająć samochód na ostatnie

sto pięćdziesiąt kilometrów albo też przewieźć swój wóz koleją do Stirling i dalsze

sto kilometrów pokonać szosą.

- Dobry Boże, a gdzie to właściwie jest? - Myśl o utknięciu w opustoszałej górskiej

dolinie w towarzystwie podstarzałego Amerykanina przyprawiła ją o dreszcze.

Marcus Cecil wyjął ze zgrabnej złotej papierośnicy tureckiego papierosa i włożył go

do ust.

- Zamek Ravenscraig - powiedział przypalając papierosa - położony jest w Strathale,

w dolinie Perthshire, która biegnie pomiędzy Bridge of Cally i Pitlochry. Mówią, że

jest to bardzo piękne miejsce -rzekł marzycielskim tonem.

Sara uśmiechnęła się lekko i powiedziała:

- Mnie się wydaje, że będzie to najpiękniejszy rachunek, jaki wystawimy w tym

roku.

Szef roześmiał się, patrząc na stos dokumentów leżących na biurku.

- Jeśli wszystko potoczy się tak, jak powinno, z pewnością tak się stanie. Odkąd

doktor Cameron przybył do Szkocji, nie miałem jeszcze okazji z nim porozmawiać.

Ale z tego, co mówili egzekutorzy testamentu, wynika, że w zamku znajduje się

mnóstwo cennych przedmiotów. Zdaje się, że brat jego dziada był niezłą szychą,

skoro piwnice zamkowe są po sufit wypełnione zapewne cennymi przedmiotami,

które przez dziesięciolecia nie widziały światła dziennego.

- Coś takiego! - Pokręciła głową Sara. Zadanie nie wyglądało na rutynową

specyfikację. - Mówi pan, że ten doktor Cameron jest Amerykaninem?

- Tak, nigdy dotąd nie był w Szkocji. Wykłada literaturę angielską na uniwersytecie

kalifornijskim. Zapewne po tej przygodzie jego studenci otrzymają solidną porcję

prozy Waltera Scotta.

Sara uśmiechnęła się.

- Skąd wniosek, że chce poznać wartość zamku i tego, co się w nim znajduje, aby go

potem sprzedać? Może zamierza tam osiąść na stałe i zostać nowym dziedzicem?

- Wielkie nieba. Skądże! Z tego, co zdołałem się dowiedzieć, wynika, że chce się

pozbyć zamku jak najszybciej. Wątpię nawet, czy chciałby spędzić tam więcej niż

tydzień. Tyle powinno ci wystarczyć na oszacowanie zabytków i poczynienie

koniecznych przygotowań do sprzedaży majątku.

Sara wolno przytaknęła. To jej odpowiadało. Nie zamierzała co prawda przebywać z

dala od Londynu dłużej, niż to będzie konieczne. Ale może faktycznie okaże się, że ta

praca będzie miała ogromne znaczenie dla jej przyszłej kariery. Przecież tak odpo-

wiedzialne zadanie nie zdarza się co dzień dwudziestodwuletniej dziewczynie, która

dopiero co ukończyła uniwersytet.

Od czasu, kiedy w zeszłym roku zatrudniono ją u Cecila i Mastersa, jej życie

zmieniło się diametralnie. Sama nie mogła się jeszcze do tego przyzwyczaić. Czuła,

że w głębi duszy jest tą samą nieśmiałą studentką, która pewnego ranka stanęła

drżąc przed drzwiami Marcusa Cecila. Za to wszystko inne uległo zmianie.

Zrezygnowała z zabawnego szkolnego uczesania - koński ogon zastąpiły

rozpuszczone blond włosy. Teraz, gdy samochód gładko sunął drogą wzbijając

chmury pyłu, rozwiewał je wiatr. Bawełniana koszula i stare dżinsy, które nosiła

jako studentka ustąpiły miejsca dobrze skrojonej garsonce z białego lnu. Sara

zastanawiała się nawet, czy nie kupić nowych oprawek o wydłużonym ku górze,

rogatym kształcie. Oczywiście, wszystko to miało przekonać tajemniczego doktora

Camerona, że Sara jest osobą o wysokich kwalifikacjach. Jako osoba z natury

rozsądna, zdawała sobie jednak sprawę, że może mieć tylko nadzieję, iż młodość i

brak doświadczenia nie zostaną wykorzystane przeciwko niej.

Nagle wyrósł przed nią znak wskazujący drogę do Ravenscraig. Jej umysł był tak

zaprzątnięty myślami o przyszłości, że omal go nie minęła. Z piskiem opon skręciła

w prawo. Jeszcze sześć kilometrów i będzie na miejscu.

Droga zwęziła się i biegła teraz serpentyną w górę. Gęste świerkowe lasy

pokrywające zbocza zasłoniły okolice, które Sara zostawiła za sobą. Dziewczyna

rozglądała się wokół, a jej zielone oczy jaśniały z zachwytu. Tak, bezsprzecznie był

to zupełnie inny świat niż ten, do którego przywykła. Nie widziała nic podobnego od

chwili, gdy w średniej szkole pojechała z klasą na wycieczkę do Szwajcarii.

Już nie liczyła, ile razy musiała skręcić, by ominąć królika lub bażanta

wyskakującego znienacka na drogę. Wiedziała, że taka jazda jest niebezpieczna, że

powinna jechać prosto przed siebie.

I nagle zobaczyła zamek. Pojawił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a

ona poczuła dreszcz zachwytu. Ravenscraig wyrastał jak w bajkach Walta Disney'a

wprost ze skał na szczycie góry. Sara machinalnie nacisnęła hamulec. Samochód za-

trzymał się na poboczu.

Do tej chwili Ravenscraig znaczyło dla niej tyle, co jedenaście literek wyciętych z

szablonu i przyklejonych na czerwonej okładce skoroszytu, który leżał obok niej na

przednim siedzeniu. Teraz zaparło jej dech w piersiach. Oszałamiający - to było

jedyne słowo, jakim mogła określić ten widok. Nawet przez przyciemnione szyby

widziała, jak wysokie proste mury lśniły srebrzyście w promieniach popołudniowego

słońca. Fantastyczna granitowa forteca widoczna na tle bezchmurnego

popołudniowego nieba. Została zbudowana w XIV wieku za pieniądze pochodzące z

posagu córki króla Roberta II poślubiającej Malcolma Camerona, drugiego syna

wodza klanu Cameronów. Wyniosłe mury były świadkami burzliwej historii Szkocji.

Szkocka królowa Maria i jej syn Jakub VI niejeden raz byli podejmowani w tych

murach. W 1562 roku owa doświadczona przez historię królowa zwołała w głównej

wieży Tajną Radę. Osiemnaście lat później zawitał tu jej syn, Jakub VI. Wówczas

dobudowano nowe skrzydło. W połowie XVII wieku zajęły go oddziały Cromwella, a

sześćdziesiąt lat później, w 1715 , odegrał ważną rolę w powstaniu jakobinów.

Jednak w pełni zamek rozkwitł dopiero pod koniec wieku XVIII, gdy sir Colin

Cameron zmienił wystrój wnętrz i ogrodów tak, że dorównywały najpiękniejszym

zamkom francuskim czy niemieckim. Colin Cameron, podróżnik i mąż stanu,

obsadził aleje ogrodowe drzewami, co było w ówczesnej Szkocji rzadkością.

Wybudował w ogrodzie murowany letni domek i łaźnię. A wszystko to dzięki miłości

Camerona do wczesnego renesansu. Na kamiennych blokach wznoszą się posągi

Cameronów, piękno ich rzeźbionych rysów naznaczyły surową powagą niezliczone

srogie zimy szkockie. Lecz najwięcej wspomnień wywołuje postać wyrzeźbiona w

skale tylnej ściany zamku. Płaskorzeźba przedstawia młodą kobietę. Jej prawa ręka

jest zaciśnięta na sztylecie, a lewa osłania unoszącą się w ciężkim oddechu obficie

krwawiącą pierś. Sir Colin Cameron nigdy się nie ożenił i nigdy nie zdradził, kim

była ta młoda dama, ale jej duch jest wciąż obecny w owych komnatach.

Potem zamek został przekazany Dawidowi, młodszemu bratu sir Colina Camerona.

Po nim dziedziczyli Ravenscraig jego potomkowie w prostej linii, aż do prawuja

obecnego właściciela.

Czy to możliwe, by ktoś odziedziczywszy całą spuściznę Cameronów, mógł pozostać

obojętny na jej urok?

- Za jaką sumę sprzedasz swoje dziedzictwo, Kirku Cameronie? - wyszeptała Sara w

pachnącą sosnami popołudniową ciszę. I wtedy przebiegł ją dreszcz - zdała sobie

sprawę, że to ona będzie musiała udzielić odpowiedzi na to pytanie. Po to znalazła

się tutaj, ponad osiemset kilometrów od domu, bardzo samotna i słaba.

Zegarek wskazywał już prawie piątą. W zamku powinni jej oczekiwać. Szybko

przechyliła się przez przednie siedzenie, by wziąć torebkę. Spojrzała w lusterko.

Twarz była nieco spocona, ale nie było na niej znać zmęczenia. Ślady, jakie

pozostawiła podróż, szybko zostały usunięte przy pomocy podręcznego zestawu do

makijażu i koralowej kredki do ust.

Zapaliła silnik. Chwytając pokrytą skórą kierownicę, stwierdziła, że ma wilgotne

dłonie. Dzień był gorący, naprawdę gorący. Lecz to nie upał, a nerwy były

odpowiedzialne za drżenie jej szczupłych dłoni.

Po pół mili minęła bramę i pojechała dalej drogą wiodącą do zamku. Na szczytach

obu filarów widniały kruki z rozpostartymi jak do lotu skrzydłami. W odpowiednim

oświetleniu można by niemal uwierzyć, że to żywe ptaki gotują się do lotu.

Droga zmieniła się teraz w szeroki, wysypany żwirem podjazd i Sara zwolniła,

starając się zobaczyć jak najwięcej przed dotarciem do samego zamku. Rozglądała

się na wszystkie strony. Gładkie zielone trawniki rozciągały się na przestrzeni stu

metrów od drogi, ścieląc się jak miękki dywan u stóp potężnych sosen. Widać było,

że dbano o to miejsce. Poprzedni właściciel nie szczędził mu troski i serca.

Co najmniej dwadzieścia okien frontowej ściany wychodziło na ogród. Gdy Sara

wysiadła z samochodu i zaczęła wchodzić po głównych schodach, znów poczuła się

mała i słaba. Zdawało jej się, że jest obserwowana z każdego okna.

Po prawej stronie drzwi znajdował się staroświecki uchwyt do dzwonka, wykonany z

kutego żelaza. Używając obu rąk, dziewczyna mocno go pociągnęła. Przez grube

dębowe drzwi usłyszała stłumiony dźwięk rozbrzmiewający w holu.

Gdy czekała, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę, zaczęła rozglądać się z

zaciekawieniem wokół siebie. Pomyślała, że to bardzo głupie tak się denerwować i

przygryzła białymi zębami koralową wargę. Powinna być spokojna, powściągliwa i

wyglądać na osobę godną zaufania.

Naraz drzwi otworzyły się cicho. Sara odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z

najniższą starszą panią, jaką kiedykolwiek widziała. Chociaż Sara miała tylko metr

sześćdziesiąt wzrostu, kobieta była niższa od niej o co najmniej trzydzieści

centymetrów. Na jej małej, ptasiej twarzy malowało się pytanie. Sara odkaszlnęła,

nim przemówiła.

- Dzień dobry. Nazywam się Sara Phillips. Przysłała mnie firma Cecil i Masters w

celu dokonania wyceny.

Kobieta cofnęła się i zaprosiła Sarę do środka.

Wnętrze zupełnie ją zaskoczyło. Uniosła okulary i rozejrzała się zdziwiona. Hol

wyglądał jak fragment dekoracji filmowej. Sądziła dotychczas, że takie miejsca nie

istnieją poza Hollywoodem. Olbrzymi korytarz był wyłożony kamiennymi płytami,

na samym środku leżała brązowa niedźwiedzia skóra, a ściany oświetlone przez

sześć wysoko umieszczonych okien pokryte były wspaniałymi okazami białej broni.

Widok ciężkich dwuręcznych mieczy o płaskich, szerokich ostrzach sprawił, że Sara

zadrżała lekko.

Daleko w głębi dojrzała wielki kominek. Nad paleniskiem wciąż tkwił oryginalny

stary rożen i różne przybory kuchenne. W jej umyśle pojawiła się wizja pieczonego

nad ogniem wołu. Nagle głos starszej kobiety przerwał panującą ciszę.

- Pani będzie łaskawa poczekać, doktor Cameron zaraz zejdzie.

Sara skinęła głową, a mała postać ruszyła w kierunku drzwi znajdujących się na

prawo od kominka.

Wewnątrz zamku było znacznie chłodniej. Sara dotknęła swoich nagich ramion

żałując, że nie zabrała z wozu żakietu. Pomyślała, że zdąży jeszcze pójść po niego,

Collins Eileen - Dziedzic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: