Sandemo Margit - Opowieści 36 - Ucieczka.pdf - Margit Sandemo - Opowieści - Magick14

MARGIT SANDEMO

UCIECZKA

Tytuł oryginału: „Farlig flukt”

ROZDZIAŁ I

Johanna oparła głow ħ o wyblakł Ģ od sło ı ca Ļ cian ħ wie Ň y obserwacyjnej. Czuła si ħ

zm ħ czona i nieszcz ħĻ liwa, a jej zwykły optymizm znikn Ģ ł zupełnie.

Zawsze pragn ħ ła tylko jednego: Ň y ę w zgodzie z bli Ņ nimi. Nigdy nie chciała nikogo

zrani ę , próbowała traktowa ę wszystkich Ň yczliwie. Po prostu lubiła ludzi. I co j Ģ teraz

spotyka? Co takiego zrobiła? Co si ħ wła Ļ ciwie stało?

Przyjaciele odwrócili si ħ do niej plecami. I kto Ļ j Ģ Ļ cigał. Polował jak na dzikie

zwierz ħ ... Kto Ļ z pi Ģ tki przyjaciół. Nie, raczej z czwórki. Pi Ģ ty nie był przeciwko niej. Lecz

on... Nagle roze Ļ miała si ħ krótkim, pełnym goryczy Ļ miechem. Od niego nie mogła si ħ

spodziewa ę jakiejkolwiek pomocy.

Nie chciała patrze ę na Robina, zamkni ħ tego razem z ni Ģ w wie Ň y. Trudno jednak

ci Ģ gle odwraca ę wzrok. Stał, spogl Ģ daj Ģ c ponad barierk Ģ i udaj Ģ c, Ň e nie zauwa Ň a

dziewczyny. Jego szaroniebieskie oczy z g ħ stymi, ciemnymi rz ħ sami, które tak bardzo

kontrastowały z włosami popielatoblond, wpatrywały si ħ jak zwykle w to, co odległe i

nieznane, gdzie nikt niepowołany nie mógł wtargn Ģę . Johanna zastanawiała si ħ , jak musi si ħ

czu ę ten dziwny, przystojny chłopak, rozmy Ļ lnie unikaj Ģ cy wszelkich kontaktów z lud Ņ mi,

uwi ħ ziony teraz z młod Ģ kobiet Ģ na takim pustkowiu.

Nie musiała długo zgadywa ę . Odwrócił głow ħ i spojrzał na ni Ģ Johanna niemal czuła

wysyłane przez Robina fale niech ħ ci. Czy równie Ň z jego strony groziło jej niebezpie-

cze ı stwo? Niebezpiecze ı stwo, które kryło si ħ gdzie Ļ w duszy tego m ħŇ czyzny, niczym lawa

w u Ļ pionym wulkanie?

Odwróciła si ħ , Ň eby nie widzie ę chłodu jego oczu, i spojrzała przez szczelin ħ mi ħ dzy

rozeschni ħ tymi deskami. W dole rozci Ģ gał si ħ ogromny las, cz ħĻ ciowo skryty we mgle. Tylko

pojedyncze skały i wysokie Ļ wierki wystawały z tej zimnej i wilgotnej masy. Johanna

patrzyła na nadci Ģ gaj Ģ c Ģ mgł ħ - obserwowała, jak pełznie w gór ħ , prze Ļ lizguje si ħ przez

Ļ wierkowy las i skrada po omacku ponad trz ħ sawiskiem niczym szarobiałe łapy upiornej

zjawy. Przyszła tu w Ļ lad za ni Ģ a Ň na wzgórze. Johanna ukryła si ħ w tej wie Ň y przed kim Ļ ,

kto j Ģ Ļ cigał. Słyszała nawoływania przyjaciół, lecz nie miała odwagi nikomu zaufa ę .

Kiedy Robin wchodził na wie Ňħ po schodach, skuliła si ħ ze strachu. Wtedy usłyszała,

Ň e kto Ļ zatrzasn Ģ ł drzwi na dole i zamkn Ģ ł je od zewn Ģ trz na klucz. Ten, kto j Ģ tropił, nie

domy Ļ lał si ħ widocznie, Ň e dziewczyna ju Ň tu jest. Chciał po prostu uwi ħ zi ę Robina, Ň eby nie

przeszkadzał w pogoni.

Johanna nic nie rozumiała. Przecie Ň Ň yczyła wszystkim dobrze. Dlaczego wi ħ c Ļ ci Ģ ga

na siebie tylko nienawi Ļę ? Nienawi Ļę i co Ļ jeszcze gorszego - czaj Ģ ce si ħ niebezpiecze ı stwo...

Jak wła Ļ ciwie tu trafiłam? pomy Ļ lała zm ħ czona. W jaki sposób, do licha, ugrz ħ złam w

tej absurdalnej sytuacji? Jeszcze kilka dni temu wiodłam spokojne i szcz ħĻ liwe Ň ycie, a teraz

siedz ħ uwi ħ ziona tu na pustkowiu razem z tym dziwakiem nienawidz Ģ cym ludzi, który

najch ħ tniej posłałby mnie tam, gdzie pieprz ro Ļ nie!

Johanna usiłowała zapomnie ę o swym obecnym poło Ň eniu i cofn ħ ła si ħ w my Ļ lach do

okresu, kiedy jej Ļ wiat był Ļ wiatem bez trosk, a przyjaciele - prawdziwymi przyjaciółmi...

Wszystko zacz ħ ło si ħ niewinnie. Min ħ ło du Ň o czasu, zanim Johanna si ħ zorientowała,

Ň e pozornie błahe wydarzenia dnia codziennego zapowiadaj Ģ co Ļ niedobrego.

Pierwsze niepokoj Ģ ce sygnały zmian w jej do Ļę monotonnym, lecz jednak

bezpiecznym Ň yciu pojawiły si ħ pewnego całkiem zwykłego ranka, lub, Ļ ci Ļ lej mówi Ģ c,

przedpołudnia.

Drobny, nie Ļ miały promyk sło ı ca przedarł si ħ na ciemne podwórze domu w

zachodniej cz ħĻ ci miasta i dotarł do wysokich okien na parterze. Johanna przekr ħ ciła si ħ na

łó Ň ku i pod ĢŇ yła wzrokiem za promykiem, który ostro Ň nie zbli Ň ał si ħ do dostojnej narzuty z

pluszu. Dziewczyna westchn ħ ła i uło Ň yła r ħ ce pod głow Ģ , wpatruj Ģ c si ħ w pulchne aniołki z

gipsu kł ħ bi Ģ ce si ħ wzdłu Ň listwy sufitowej ponad ciemnymi tapetami. Pokój był niedu Ň y, lecz

mimo to najwyra Ņ niej przeznaczony dla olbrzymów, bo miał chyba z pi ħę metrów wysoko Ļ ci.

W jednym rogu stał dumnie piec kaflowy, najwyra Ņ niej od dawna nie u Ň ywany. Zegar w holu

wybijał z wyrzutem jedenast Ģ .

Johanna spojrzała na drugie łó Ň ko, na którym spod kołdry wystawała głowa cała w

wałkach.

- Pó Ņ no wczoraj wróciła Ļ - zagadn ħ ła nie Ļ miało.

- Mmm - usłyszała mrukni ħ cie w poduszk ħ . Mette nie zamierzała widocznie niczego

wyja Ļ nia ę .

Ciesz ħ si ħ , Ň e mogłam zaproponowa ę Mette mieszkanie, kiedy przyjechała za mn Ģ do

miasta, pomy Ļ lała Johanna Ň yczliwie. Biedna Mette! To nic przyjemnego znale Ņę si ħ samej w

du Ň ej, obcej miejscowo Ļ ci, wiem z własnego do Ļ wiadczenia. Miałam naprawd ħ szcz ħĻ cie, Ň e

trafiła mi si ħ taka przyjaciółka. Mette jest bardzo miła, wzruszaj Ģ co dziecinna i bezradna. To

Ļ wietnie móc jej pomaga ę .

O, tak, Mette rzeczywi Ļ cie potrafiła zachowywa ę si ħ przymilnie, lecz Johanna była

zbyt łatwowierna, by zauwa Ň y ę , Ň e po ka Ň dym przypływie sympatii ze strony przyjaciółki

nast ħ powała pro Ļ ba o po Ň yczenie pieni ħ dzy, rajstop lub innych rzeczy, i tylko si ħ cieszyła, Ň e

mo Ň e pomóc.

Dzielimy si ħ wszystkim, my Ļ lała naiwnie Johanna. Nawet Willym.

Willy, tak... Johanna spotkała go na jakim Ļ przyj ħ ciu. Uwa Ň ał, Ň e jest zabawna i

„ Ļ wie Ň a” z tymi ufnymi, pełnymi nadziei oczami i szczerym u Ļ miechem. Sprawiała wra Ň enie

bardzo niewinnej w porównaniu z dziewczynami, w Ļ ród których si ħ obracał. Willy pracował

jako sekretarz w jakim Ļ ministerstwie i miał sław ħ bo Ň yszcza kobiet, a tak Ň e playboya.

Johanna podziwiała go bezgranicznie i jako osoba szczodra, jak Ģ była, nie chciała

zachowa ę tego skarbu wył Ģ cznie dla siebie, lecz przedstawiła go Mette. Bardzo si ħ ucieszyła,

Ň e tych dwoje wkrótce zostało przyjaciółmi. Wspólnie tworzyli zgrane trio i w ostatnim czasie

spotykali si ħ po kilka razy w tygodniu. A co najlepsze - planowali sp ħ dzi ę we troje wakacje

na łodzi Ň aglowej Willy'ego!

Jednak zamierzali wyjecha ę dopiero w drugiej połowie lipca, kiedy Willy dostanie

urlop. Mette nie znalazła jeszcze Ň adnej pracy, a Johanna, która wła Ļ nie sko ı czyła zast ħ pstwo

jako nauczycielka, musiała najpierw przenie Ļę si ħ do chaty swojego wuja i zaopiekowa ę psa-

mi i gospodarstwem podczas jego nieobecno Ļ ci.

Miło było popatrze ę na Mette, nawet tak Ģ rozespan Ģ i nieuczesan Ģ . O sobie samej

natomiast Johanna my Ļ lała, Ň e „przy pewnym o Ļ wietleniu sprawia wra Ň enie osoby o

intryguj Ģ cej urodzie” - w przytłumionym Ļ wietle, padaj Ģ cym uko Ļ nie z góry, przy lekko

wysuni ħ tej brodzie i na wpół przymkni ħ tych oczach. Na co dzie ı jednak wygl Ģ da jak

najbardziej przeci ħ tnie. Tak uwa Ň ała.

Johanna nie doceniała samej siebie. Wymy Ļ liła ow Ģ „intryguj Ģ c Ģ urod ħ ”, cho ę

przecie Ň odznaczała si ħ wieloma zaletami. Na przykład uwag ħ zwracała jej złocistobr Ģ zowa

skóra, która latem nabierała jeszcze gł ħ bszej barwy, ciemnobr Ģ zowe, połyskliwe,

wypiel ħ gnowane włosy, idealna sylwetka i długie, szczupłe nogi. A do tego ów szczególny

blask w oczach, który przyci Ģ gał tak wielu adoratorów!

Johanna miała jednak jedn Ģ wielk Ģ wad ħ . Zawsze fascynowali j Ģ nieodpowiedni

m ħŇ czy Ņ ni. Jak na przykład teraz Willy. Chocia Ň była w nim zakochana, nigdy nie

odwa Ň yłaby si ħ jemu ani nikomu innemu o tym powiedzie ę , nawet Mette! Czasami marzyła o

czym Ļ wi ħ cej ni Ň zwykłe „dzi ħ kuj ħ - za - dzisiejszy - wieczór” i lekki pocałunek, czasami te Ň

wydawało si ħ jej, Ň e Willy patrzy na ni Ģ z cieniem t ħ sknoty i podziwu w oczach, lecz nie

ujawnia swoich uczu ę , gdy Ň nie chce niszczy ę ł Ģ cz Ģ cej cał Ģ trójk ħ przyja Ņ ni.

Ona sama równie Ň nigdy by tego nie zrobiła. Nigdy nie zdradziłaby Mette w ten

sposób. Mette zostałaby wtedy sama. Nie, tak nie mo Ň na! Pierwsz Ģ zasad Ģ Johanny była

lojalno Ļę , nie mogła wi ħ c pój Ļę na spotkanie z Willym, zostawiaj Ģ c przyjaciółk ħ w pustym,

smutnym mieszkaniu.

Ale pomarzy ę zawsze mo Ň na...

Johanna nie wytrzymała ju Ň dłu Ň ej w łó Ň ku. Zacz ħ ła si ħ ubiera ę .

- Nie rozumiem... - powiedziała zdziwiona, rozgl Ģ daj Ģ c si ħ dookoła. - Chciałam dzi Ļ

zało Ň y ę po raz pierwszy moje nowe sandały, ale nie mog ħ ich znale Ņę . Widziała Ļ je, Mette?

Mette usiadła, u Ļ miechaj Ģ c si ħ przepraszaj Ģ co.

- No, tak... po Ň yczyłam je wczoraj wieczorem. Nie było ci ħ i nie mogłam zapyta ę ... S Ģ

tutaj.

Johanna poczuła ukłucie goryczy. Sandały były bardzo drogie i bardzo eleganckie.

Oczywi Ļ cie niczego Mette nie Ň ałowała, ale wolałaby sama wło Ň y ę je po raz pierwszy. Teraz

miała uczucie, jakby kupiła u Ň ywane.

- Nic nie szkodzi - mrukn ħ ła, przełykaj Ģ c Ļ lin ħ . Sandały nie wydawały si ħ jej ju Ň tak

wytworne. - Pójd ħ po Ň yczy ę gazet ħ , gospodyni nie ma pewnie w domu.

Mette b Ģ kn ħ ła co Ļ niewyra Ņ nie. Była dziwnie milcz Ģ ca tego ranka.

- Zobaczmy, czy s Ģ jakie Ļ sensacje - rzuciła Johanna, wracaj Ģ c z przedpokoju.

Rozło Ň yła gazet ħ .

- Czy mo Ň esz mi da ę co Ļ do picia? - poprosiła Mette.

Oho, wieczorem była chyba niezła impreza, pomy Ļ lała Johanna roztargniona.

Przyniosła szklank ħ wody i podała j Ģ Mette, przegl Ģ daj Ģ c jednocze Ļ nie pras ħ . Przysun ħ ła

bli Ň ej gazet ħ i otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

- Pisz Ģ co Ļ o szpiegostwie, o aparacie fotograficznym znalezionym w ministerstwie...

Nagle szklanka si ħ przewróciła.

- Uwa Ň aj troch ħ ! - krzykn ħ ła ostro Mette.

- Och, przepraszam, nie chciałam... - b Ģ kn ħ ła Johanna, próbuj Ģ c wytrze ę wod ħ , która

ju Ň wsi Ģ kn ħ ła w po Ļ ciel.

Zapomniała na chwil ħ o bulwersuj Ģ cym artykule i zaproponowała przyjaciółce to, nad

czym od dawna si ħ zastanawiała:

- Mette, czy nie pojechałaby Ļ ze mn Ģ do chaty wuja i została tam do czasu, kiedy

Willy b ħ dzie mógł wzi Ģę urlop?

Mette gwałtownie odwróciła si ħ w jej stron ħ .

- Sko ı cz wreszcie z tym marudzeniem o Willym, mówisz, jakby Ļ co Ļ do niego czuła! I

nie mam zamiaru z tob Ģ jecha ę , Ň eby pilnowa ę cudzych psów! Jestem ju Ň zm ħ czona tym, Ň e

Sandemo Margit - Opowieści 36 - Ucieczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: