Natknęli się tu na Agniego, przybywszy na brzeg morza o czerwonej wodzie. Jest tu też opisane, jak Ardźuna, poproszony przez samego Agni, uczcił Go należycie i oddał Mu niebiański łuk zwany Gandiwą. Tu też, opuściwszy swych braci, którzy popadali jeden po drugim, jak również Draupadi, Judhiśtira prowadził swą podróż, nie obejrzawszy się na nich ni razu. Oto jest ta siedemnasta Parwa, nazywana Mahaprasthaniką. Dzieli się ona na trzy części. Liczba ślok, również ułożonych przez świadomego prawdy Wjasę, wynosi 320.
Następnie idzie, musisz wiedzieć, nadzwyczajny Parwa o nazwie Swarga zdarzeń niebiańskich. Wówczas to, widząc niebiański wóz, który przybył, aby go zabrać, Judhiśtira poruszony dobrocią dla towarzyszącego mu psa, odmówił wejścia do pojazdu bez swego towarzysza. Obserwując trwałe trzymanie się cnoty przez znakomitego Judhiśtirę, Dharma (Bóstwo sprawiedliwości), porzucając swoją psią postać, ukazał się królowi. Następnie Judhiśtira, wstępując do nieba doznał wielkiego bólu. Niebański posłaniec, wprowadzając go w błąd, pokazał mu piekło. Wówczas Judhiśtira, dusza sprawiedliwości, usłyszał rozdzierające serce biadania swoich braci, przybywających na tamtym obszarze, we władztwie Jamy. Następnie Dharma i Indra pokazali Judhiśthirze obszar wyznaczony dla grzeszników. Potem Judhiśthira, po opuszczeniu ludzkiego ciała poprzez pogrążenie się w wodach boskiego Gangesu, osiągnął obszar, na jaki zasługiwały jego czyny i zaczął żyć w radości, szanowany przez Indrę i wszystkie inne Bóstwa. Jest to osiemnasty Parwa, opowiedziany przez znakomitego Wjasę. Ilość ślok, ułożonych, o asceci! przez tego wielkiego Risiego wynosi 209.
Powyższe dotyczy treści Osiemnastu Parw. W dodatku (Khita) znajdują się Hariwansa oraz Bhawiśja. Hariwansa zawiera 12 tysięcy ślok.
Taka jest treść działu pod nazwą Parwa-sangraha.
Sauti mówił dalej, "Osiemnaście akśauhini wojsk zebrało się, aby stoczyć bitwę. Starcie, jakie potem nastąpiło, było straszliwe i trwało osiemnaście dni. Ten, kto zna cztery Wedy wraz ze wszystkimi Angami i Upaniśadami, ale nie zna tej opowieści (Bharaty), nie może być uważany za mądrego. Wjasa o niezmierzonej inteligencji wypowiedział tę Mahabharatę jako rozprawę o Artsze, o Dharmie i o Kamie. Ci, co wysłuchali tej opowieści, nigdy nie zniosą słuchania żadnych innych, ponieważ doprawdy, ci co posłuchali słodkiego głosu samca ptaka Kokila nigdy nie mogą słuchać dysharmonii krakania wrony. Tak jak tworzenie tych trzech światów wynikło z pięciu pierwiastków, tak natchnienia wszystkich poetów wywodzą się z tej znakomitej kompozycji.
O Brahmini, tak jak istnienie czterech rodzajów stworzeń zależy od przestrzeni, tak Purany zależą od niniejszej opowieści. Tak jak działanie wszystkich zmysłów zależy od różnych zmian umysłu, tak wszystkie czyny (obrządki) i cechy moralne zależą od tej rozprawy. Nie ma takiej opowieści, krążącej po świecie, która nie zależałaby od niniejszej opowieści, podobnie jak ciała zależne jest od jedzenia, które przyjmuje. Wszyscy poeci pielęgnują tę Bharatę, tak jak słudzy pragnący wyniesienia na wyższe stanowisko zawsze zajmują się panami dobrego rodu. Podobnie jak błogosławionej Aśramy domowej nigdy nie mogą przewyższyć trzy pozostałe Aśramy (tryby życia), tak żadni poeci nie mogą przewyższyć tego poematu.
Wy, asceci, otrząśnijcie się z wszelkiej bezczynności. Niech Wasze serca będą skupione na prawości (cnocie), bo cnota jest jedynym przyjacielem tego, kto poszedł na tamten świat. Nawet najbardziej inteligentni, poprzez pielęgnowanie bogactwa i żon, nigdy nie mogą uczynić ich swoimi własnymi, ani też te dobra nie są trwałymi. Ta Bharata, wypowiedziana ustami Dwaipajany, nie ma porównania dla siebie. Jest samą cnotą (prawością) i jest święta. Niszczy grzech i wywołuje dobro. Ten, kto jej słucha, gdy jest wypowiadana, nie potrzebuje kąpieli w świętych wodach Puśkary. Brahmin, bez względu na to, jakie grzechy może popełnić podczas dnia swoimi zmysłami, zostaje od nich uwolniony poprzez czytanie wieczorem Bharaty. Jakichkolwiek grzechów nie popełniłby w nocy – czynami, słowami czy umysłem, zostaje od nich wszystkich uwolniony poprzez czytanie Bharaty o brzasku. Ten, kto daje sto krów z rogami oprawionymi w złoto Brahminowi, obeznanemu dokładnie z Wedami i wszystkimi gałęziami wiedzy oraz ten, kto codziennie słucha tych świętych opowieści Bharaty, zdobywa jednakową zasługę. Tak jak rozległy ocean jest łatwy do przebycia dla ludzi mających statki, podobnie ta obszerna opowieść o wielkiej znakomitości i głębokiej treści jest łatwa do przebycia z pomocą niniejszego rozdziału o nazwie Parwa sangraha."
Tak oto kończy się dział zwany Parwa-sangraha, w Adi Parwie błogosławionej Mahabharaty.
saisiwoham