Metcalfe Josie - Cud tysiąclecia.pdf - Metcalfe Josie - glinka7-1987

JOSIE METCALFE

Cud tysiąclecia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dzisiaj mu o tym powie. Uśmiechnęła się do siebie i

wygładziła na brzuchu suknię barwy kości słoniowej,

wyobrażając sobie, jak Mac zareaguje na nowinę.

- Wiem, czemu się tak uśmiechasz - usłyszała rozbawiony

głos. Wokół pobrzmiewał przytłumiony szum rozmów. - Na

pewno chodzą ci po głowie zdrożne myśli. Proszę, wytrzymaj

jeszcze dwie godziny, bo inaczej będziemy ci zazdrościć.

Kara odwróciła się do Sue Leonard, siedzącej obok w

poczekalni. Poznały się w dniu, w którym obie rozpoczęły

pracę w szpitalu św. Augustyna i od tamtej pory bardzo się

przyjaźniły. Nawet nieustanne przekomarzania Sue, która nie

mogła zapomnieć, że poznała Maca w tym samym czasie, co

Kara, i natychmiast straciła dla niego głowę, nie zniszczyły

ich przyjaźni. Wszyscy troje pracowali na zmiany, toteż na

ogół, gdy jedno z nich kończyło pracę, drugie przychodziło na

dyżur.

Mac na szczęście nie był zaborczy. Cieszył się, że Kara

ma swój krąg przyjaciół i utrzymywał z nimi dobre stosunki.

Kara zaś przyjaźniła się z jego znajomymi, a zwłaszcza z

Mikiem, który tego dnia miał być świadkiem na ich ślubie.

Serce zabiło jej mocniej, gdy uświadomiła sobie, że za

chwilę zostanie żoną Maca. Oboje byli zadowoleni z życia,

jakie wiedli do tej pory - zdobyli pełne etaty, a cały wolny

czas spędzali razem, nawet jeszcze przed przeprowadzką do

wspólnego mieszkania. Kara zaspokajała swe ambicje

zawodowe, pracując na oddziale ginekologiczno -

położniczym, a Mac robił karierę jako neurolog i

neurochirurg.

Do tej pory nie spieszyło im się ze ślubem, ale nagle

poczuli, że nadeszła odpowiednia pora. To właśnie Sue

namówiła ich, by zrezygnowali z cichego ślubu w urzędzie

stanu cywilnego, lecz zaprosili grono najbliższych przyjaciół

na tę uroczystość, a następnie na małe przyjęcie w

miejscowym hotelu.

Kara była pewna, że to Sue nakłoniła Maca, aby on z kolei

namówił Karę na kupno ślubnej kreacji. To dzięki przyjaciółce

Kara mogła wystąpić tego dnia w romantycznej, pięknej

sukni. Mac zamówił także dla niej ładną wiązankę kwiatów - o

takich sprawach raczej nie zapominał. Uśmiechnęła się

żartobliwie i odpowiedziała:

- Co ja poradzę, że wychodzę za najbardziej atrakcyjnego

faceta na świecie?

- Proszę, przestań! - jęknęła Sue, lecz Kara ani myślała

przejmować się przyjaciółką. Spotkanie Maca było najlepszą

rzeczą, jaka przydarzyła się jej w życiu, i nie obchodziło jej,

co inni o tym myślą. - Przed wami jeszcze ślub i przyjęcie -

przypomniała jej Sue. - Ostrzegam cię, że będę was szturchała

w żebra, jeśli zaczniecie patrzeć sobie w oczy, zapominając o

nas. Nikt nie uwierzy, że mieszkacie razem od roku.

Od roku, dwóch miesięcy i jedenastu dni, uściśliła Kara w

myślach. Tyle czasu minęło dokładnie do dnia, w którym

ustalili z Makiem datę ślubu, i była zdziwiona, że okres ten

okazał się tak krótki, bo jej wydawało się, że zna Maca od

- Będziemy grzeczni - obiecała z uśmiechem. -

Przynajmniej będę się starać.

- Mike wyszedł zobaczyć, czy Mac już przyjechał - rzekła

Sue lekko zmieszana, unikając wzroku Kary i wygładzając

nieistniejące zmarszczki na swej jedwabnej sukni - więc

powiedz mi, czemu mnie z nim nie poznałaś. Podobno

przyjaźni się z Makiem od dawna.

- Nie wiem, jak to się stało. Był u nas parę razy. A tak

właściwie, to co chcesz wiedzieć... i dlaczego?

Kara zauważyła, że Mike zrobił na Sue wrażenie. W

dodatku ona również wpadła mu w oko. Pasowali do siebie -

oboje byli wysocy, dobrze zbudowani, mieli jasne włosy i

pogodne usposobienie. Kara zlitowała się nad Sue i

postanowiła opowiedzieć jej pokrótce historię przyjaźni Maca

z Mikiem

- Poznali się w Akademii Medycznej i odkryli, że mają

wspólne zainteresowania. Obaj chcieli specjalizować się w

neurologii i neurochirurgii. Co prawda pracują teraz w

różnych szpitalach, ale starają się utrzymywać kontakt. Mike

na początku trochę naśmiewał się z poglądów Maca na temat

małżeństwa, ale bardzo się ucieszył, kiedy poprosiliśmy go,

żeby został świadkiem na naszym ślubie.

Kara spojrzała na zegarek, który dostała od Maca na

ostatnie Boże Narodzenie. Pokazywał taką samą godzinę co

duży ścienny zegar w poczekalni.

- Kiedy on w końcu przyjdzie? Jeszcze tylko pięć minut.

- No właśnie. Przecież to pan młody powinien czekać na

ukochaną, a nie odwrotnie. - Sue spojrzała w stronę drzwi,

mając nadzieję, że ujrzy w nich Mike'a. - Świadek powinien

przypilnować, żeby pan młody zjawił się punktualnie.

Kątem oka Kara zobaczyła urzędniczkę stanu cywilnego,

elegancką starszą kobietę w charakterystycznym stroju,

przechodzącą do drugiej sali. Poprzednia ceremonia

najwyraźniej właśnie się skończyła - i przyszła kolej na nich.

Do pokoju wszedł Mikę, nie było z nim jednak Maca.

- Spóźnia się - stwierdziła Kara, gdy Mike podszedł do

nich i usiadł obok Sue.

- Tak to jest, kiedy się wychodzi za lekarza! - zażartował

Mike. Na tle opalonej twarzy jego niebieskie oczy zdawały się

nabierać jeszcze intensywniejszej barwy. Puścił oko do Sue. -

Pewnie dopiero skończył pracę.

Kara słuchała go z roztargnieniem. Ukradkiem wygładziła

suknię na brzuchu, zasłaniając się bukietem białych frezji.

Mac wiedział, że to jej ulubione kwiaty. Cieszyła się, że

jeszcze przez jakiś czas może ukrywać swą tajemnicę.

Nie planowali dziecka właśnie teraz, ale właściwie nic nie

stało na przeszkodzie - oboje mieli dobrą pracę i już dawno

uzgodnili, że chcieliby mieć przynajmniej dwoje dzieci. Po

prostu stało się to trochę wcześniej, niż myśleli. Mac nie

powinien być zaskoczony - namiętność ogarniała ich przy

każdej okazji. Właściwie dziwne było to, że Kara wcześniej

nie zaszła w ciążę. Później brała co prawda pigułki

antykoncepcyjne, lecz dentysta zalecił jej kurację

antybiotykową. Oboje powinni wiedzieć, że w takiej sytuacji

pigułkom nie zawsze można zaufać, ale zbiegło się to akurat z

ową cudowną podróżą...

Kara była bardzo przejęta, gdy Mac przyszedł po nią

wtedy do pracy z zapakowanymi walizkami i wręczył jej

bilety do Paryża, gdzie mieli spędzić weekend. Pod koniec

kolacji, którą zjedli w pobliżu wieży Eiffla, wręczył jej śliczny

pierścionek z brylantem, należący niegdyś do jego babki, i

oficjalnie się oświadczył.

W drugim końcu poczekalni zadzwonił telefon,

wyrywając Karę z zamyślenia. Urzędniczka podniosła

słuchawkę. Po krótkiej rozmowie opuściła ją i rozejrzała się

po sali.

- Czy jest tu doktor Prowse?

Mike poderwał się na nogi. W pomieszczeniu zapadła

cisza i wszystkie oczy skierowały się na niego.

- Mike Prowse, słucham - powiedział do słuchawki.

Kara dostrzegła, jak Mike ściąga brwi. Nagle przebiegłją

dreszcz i ogarnął dziwny niepokój. Czuła, że chodzi o Maca.

- Nie zdąży, prawda? - spytała zrezygnowana, gdy

zakończył rozmowę. - Ciekawe, jakie ma wytłumaczenie?

W pokoju znowu zrobiło się gwarno - goście zaczęli się

dzielić swoimi przypuszczeniami.

- Karo, zdarzył się wypadek i do szpitala Świętego

Augustyna. .. - zaczął cicho Mike.

Metcalfe Josie - Cud tysiąclecia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: