Koontz Dean - Maska.pdf - Koontz Dean - rukiamara

DEAN R. KOONTZ

M ASKA

( PRZEŁOŻYŁA H ANNA M ILEWSKA )

SCAN- DAL

Książkę tę dedykuję Willi i Dave’owi Robertsom

oraz Carol i Donowi McQuinnom,

którzy nie mają żadnych wad

oprócz tej jednej: mieszkają zbyt daleko od nas.

Pieśń na jej dwakroć smutną śmierć,

bo zgasła nazbyt wcześnie.

EDGAR ALLAN POE „Leonora”

(przeł. Roman Klewin)

Dużo Szaleństwa, więcej Grzechu,

I Groza - sztuki treść.

EDGAR ALLAN POE „Robak Zdobywca”

(przeł. Barbara Beaupré)

Wielki strach cofa nas do zachowań z dzieciństwa.

CHAZAL

PROLOG

Laura robiła wiosenne porządki w piwnicy. Nienawidziła każdej chwili tu spędzonej.

Nie, żeby nie lubiła pracować; z natury była pracowita, i najlepiej się czuła, gdy miała coś do

zrobienia. Ale bała się piwnicy.

Przede wszystkim panował tu mrok. Cztery wąskie okna, osadzone wysoko w murze,

były niewiele większe niż otwory strzelnicze, a pokryte kurzem szyby przepuszczały słaby,

kredowy blask. Nawet po zapaleniu kilku lamp duże pomieszczenie pozostawało pogrążone w

półmroku, jakby w obawie przed całkowitym odarciem go z szat. Migotliwe bursztynowe

światło odsłaniało wilgotne kamienne ściany i potężny piec węglowy, wygaszony w to

piękne, ciepłe majowe popołudnie. Na długich półkach, jednej nad drugą, stały słoiki z

domowymi przetworami z owoców i warzyw. W rogach czaiła się ciemność, a z niskiego

belkowanego stropu cienie zwieszały się jak długie sztandary z żałobnej krepy.

Unosił się tu zawsze nieprzyjemny stęchły zapach, tracący wapienną jaskinią. Wiosną

i latem, przy wysokiej wilgotności, w rogach pojawiała się szarozielona pleśń, odrażająca jak

świerzb, obramowana setkami maleńkich białych zarodników. Jej obecność była

specyficznym i niezbyt przyjemnym elementem piwnicznej atmosfery.

Jednak nie mrok, przykry zapach czy grzyb budził w Laurze największy lęk; jego

przyczyną były pająki. Tu miały swoje królestwo. Niektóre były małe, brązowe i szybkie,

inne szare, w odcieniu węgla drzewnego - nieco większe, ale poruszające się tak samo

zwinnie, oraz te największe – niebieskoczarne olbrzymy, prawie tak duże jak kciuk Laury.

Kiedy wycierała kurz i pajęczyny ze słoików, stale czujna i wystraszona, narastała w

niej złość na matkę. Mama lub ciocia Rachael same mogły zrobić porządki na dole, a jej

zlecić sprzątanie pokoi. Ale mama wiedziała, że Laura boi się piwnicy, i w ten sposób chciała

ją ukarać. Była przecież w jednym z tych swoich strasznych nastrojów, mrocznych jak

chmury burzowe. Laura wiedziała już coś na ten temat. Zdarzało się to coraz częściej. A

kiedy mamę ogarniał ten nastrój, była zupełnie inną osobą niż zwykle. Laura ją kochała, ale

nie wtedy, gdy stawała się zapalczywą, nikczemną, pełną nienawiści kobietą, która posyłała ją

do piwnicy, gdzie były pająki.

Odkurzała słoiki brzoskwiń, gruszek, pomidorów, buraków i fasoli, drżąc przed

nieoczekiwanym pojawieniem się pająka, marząc, by jak najszybciej dorosnąć, wyjść za mąż i

usamodzielnić się, gdy dobiegł ją nagły ostry dźwięk, który przeszył wilgotne powietrze

piwnicy. Brzmiał jak odległy rozpaczliwy lament jakiegoś egzotycznego ptaka. Przerwała

pracę, podniosła wzrok na ciemny sufit i nasłuchiwała dziwnego pohukiwania dochodzącego

z góry. Po chwili uświadomiła sobie, że to pełen trwogi głos cioci Rachael.

Tam, na piętrze, coś spadło i się rozbiło. Jeśli to waza z pawiem, mama będzie w

wyjątkowo wstrętnym nastroju przez kilka dni.

Laura ruszyła w stronę piwnicznych schodów, gdy nagle zatrzymał ją krzyk mamy, w

którym można było wyczuć grozę.

Usłyszała odgłos kroków w salonie, ktoś biegł do frontowych drzwi, które otwarły się,

wydając znajomy odgłos, a potem zatrzasnęły. Rachael była teraz na zewnątrz i krzyczała, i

choć nie można było zrozumieć słów, wyraźnie słyszało się strach.

Laura poczuła dym.

Zaczęła wspinać się na schody i u ich szczytu ujrzała blade języki ognia. Dym nie był

jeszcze gęsty, ale miał ostry kwaśny odór.

Fala żaru zmusiła ją do zmrużenia oczu, ale zdołała dotrzeć do kuchni. Ściana ognia

nie była jednolita - istniała wąska droga ucieczki, korytarz chłodnego bezpieczeństwa, a na

jego odległym końcu - boczne drzwi na ganek.

Podniosła długą spódnicę i owinęła ją ciasno wokół bioder i ud, zbierając materiał

obiema rękami, aby uchronić ją przed płomieniami. Ostrożnie skierowała się w stronę drzwi,

ale zanim zdołała je otworzyć, kuchnię ogarnął żółtoniebieski ogień. Nie było już którędy

uciekać.

Pod wpływem gorąca zaczęły pękać szyby w oknach, a wpadające przez nie powietrze

gwałtownie zmieniło kierunek ognia, który zaatakował Laurę. Przerażona, zrobiła krok do

tyłu, potknęła się i bezskutecznie szukając dłonią poręczy, runęła w dół i uderzyła głową o

kamienną posadzkę piwnicy.

Powoli powracała jej świadomość, jak tonącemu przywracanemu do życia. Kiedy

miała pewność, że czuje się dostatecznie silna, wstała. Ból promieniował od czubka głowy.

Podniosła rękę do brwi. Wyczuła strużkę krwi i niewielkie otarcie. Była oszołomiona i

przestraszona.

Kiedy leżała nieprzytomna, ogień rozprzestrzenił się na podest u szczytu schodów i

spełzał na pierwszy stopień.

Straciła ostrość widzenia. Schody i ogień tworzyły rozmazaną plamę pomarańczowej

mgły, wśród której nadciągały dymne duchy. Wyciągały długie ramiona, jak gdyby chciały

objąć Laurę.

- Na pomoc! - zawołała, przykładając dłonie do ust.

Nikt nie odpowiedział.

Koontz Dean - Maska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: