Autor powieści Jurassic Park i Zaginiony świat, największych przebojów książkowych i filmowych lat 90.!
Michael Crichton - doktor Harvard Medical School, reżyser i pisarz - zadebiutował książką „Andromeda" znaczy śmierć, która została sfilmowana i przyniosła mu światowy rozgłos. Crichton zapoczątkował nią nowy gatunek powieści - techno-thriller. Udoskonalił go w książkach Człowiek terminal, Kongo, Kula, a przede wszystkim Jurassic Park i Zaginiony świat, sfilmowanych przez Stevena Spielberga jako największe przeboje i najbardziej dochodowe filmy w dziejach kina. Po ich sukcesie sława Crichtona osiągnęła niespotykane w historii literatury rozmiary. Zekranizowano również klasyczne powieści sensacyjne Wielki skok na pociąg i Wschodzące słońce. System, powieść o walce płci (filmowa wersja W sieci z Demi Moore i Michaelem Douglasem), i Norton N22 zostały entuzjastycznie przyjęte przez krytykę i czytelników. Książkę Zjadacze umarłych przeniósł na ekran pt. Trzynasty wojownik mistrz kina akcji John McTiernan, twórca Szklanej pułapki i Polowania na Czerwony Październik.
Filmowy hit roku 1999 i najbardziej widowiskowa ekranizacja od czasu superprodukcji Waleczne Serce
Początek X wieku. Młody Ahmed ibn-Fadlan, wysłannik kalifa Bagdadu, wyrusza na rozkaz swego władcy z poselstwem do króla Bułgarów. Podróż trwa trzy lata, ibn-Fadlan nie wypełnia jednak powierzonej mu misji. Na swej drodze napotyka bowiem dzikich wikingów i wraz z nimi trafia do straszliwej krainy - królestwa krwiożerczych demonów Północy.
Najbardziej pomysłowy thriller przygodowy!
„Entertainment Weekly"
Siedmiu wspaniałych w wydaniu nordyckim!
„Atlanta Journal Constitution"
Cenadet.zl 17,80
Powieści Michaela Crichtona
w Wydawnictwie Amber
„Andromeda" znaczy śmierć
Człowiek terminal
Jurassic Park
Kongo
Kula
Norton N22
System
Trzynasty wojownik
Wielki skok na pociąg
Wschodzące słońce
Zaginiony świat
TRZYNASTY WOJOWNIK
Przekład Aleksandra Niemirycz
Tytuł oryginału EATERS OF THE DEAD
Redakcja stylistyczna JOANNA ZŁOTNICKA
Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI
Korekta JOLANTA KOLSKA
Ilustracja na okładce
^pPOLSAT
Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER
Skład WYDAWNICTWO AMBER
Informacje o nowościach i pozostałych książkach Wydawnictwa AMBER oraz możliwość zamówienia możecie Państwo znaleźć na stronie Internetu http://www.amber.supermedia.pl
Copyright © 1976 by Michael Chrichton
For the Polish edition © Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. 1997
Williamowi Howellsowi
ISBN 83-7245-201-6
WSTĘP
Nie chwal dnia, dopóki nie nadejdzie wieczór; kobiety, dopóki jej nie spalaj miecza, dopóki go nie wypróbowano; panny, dopóki nie wyjdzie za mąż; lodu, dopóki po nim nie przejdziesz; piwa, dopóki nie zostanie wypite.
PRZYSŁOWIE WIKINGÓW
Rękopis ibn-Fadlana stanowi najwcześniejszą znaną relację naocznego świadka o życiu i społeczności wikingów. Jest to niezwykły dokument, opisujący barwnie i szczegółowo wypadki, które zdarzyły się ponad tysiąc lat temu. Rękopis ten, rzecz jasna, nie przetrwał w stanie nienaruszonym w ciągu tego ogromnie długiego czasu. Ma on własną osobliwą historię, nie mniej godną uwagi niż sam tekst.
Zlo istnieje od dawna.
PRZYSŁOWIE ARABSKIE
POCHODZENIE RĘKOPISU
W czerwcu A.D. 921 kalif Bagdadu wysłał członka swego dworu, Ah-meda ibn-Fadlana, z misją poselską do króla Bułgarów. Ibn-Fadlan spędził w podróży trzy lata i właściwie nigdy nie wypełnił tej misji, ponieważ na swej drodze napotkał wikingów i przeżył wśród nich wiele przygód.
Kiedy w końcu powrócił do Bagdadu, opisał swoje przeżycia w formie urzędowego sprawozdania dla dworu. Ten oryginalny rękopis dawno temu zaginął, więc aby go odtworzyć, musimy oprzeć się na nielicznych fragmentach zachowanych w późniejszych źródłach.
Najbardziej znane spośród nich to arabski leksykon geograficzny, napisany przez Yakuta ibn-Abdallaha około XIII wieku. Yakut zamieścił w nim
niemal tuzin dosłownych wyjątków z relacji ibn-Fadlana, która liczyła wówczas trzysta lat. Należy przypuszczać, że Yakut korzystał z kopii oryginału. Mimo to późniejsi uczeni bez końca tłumaczyli i poprawiali kolejne przekłady tych kilku ustępów.
Inny fragment został odkryty w Rosji w roku 1817 i opublikowany w Niemczech przez Akademię St. Petersburską w 1823 roku. Materiał ten zawiera pewne fragmenty uprzednio opublikowane przez J. L. Rasmusse-na w roku 1814. Rasmussen wykorzystał rękopis wątpliwego pochodzenia, który znalazł w Kopenhadze, a który od tamtej pory dawno już zaginął. W owym czasie istniały również tłumaczenia szwedzkie, francuskie i angielskie, ale są one rażąco niedokładne i najwyraźniej nie zawierają żadnego nowego materiału.
W roku 1878 w prywatnej kolekcji starożytności sir Johna Emersona, ambasadora brytyjskiego w Konstantynopolu, odkryto dwa nowe rękopisy. Sir John był najwidoczniej jednym z tych chciwych kolekcjonerów, których żądza zdobywania przewyższa zainteresowanie konkretnym zdobytym przedmiotem. Rękopisy owe znaleziono po jego śmierci; nikt nie wie, gdzie je uzyskał i kiedy.
Jeden z nich to geografia napisana po arabsku przez Ahmeda Tusie-go, wiarygodnie datowana na A.D. 1047. Czyni to rękopis Tusiego chronologicznie bliższym niż jakikolwiek inny oryginału ibn-Fadlana, który przypuszczalnie powstał około A.D. 924-926. Uczeni uważająjednak rękopis Tusiego za najmniej pewne ze wszystkich źródeł; tekst pełen jest oczywistych błędów i wewnętrznych niekonsekwencji i chociaż autor cytuje obficie pewnego „ibn-Faqiha", który zwiedził krainę Północy, wiele autorytetów waha się, czy uznać ten dokument.
Drugi rękopis to tekst Amina Raziego, datowa~v w przybliżeniu na lata 1565-1595. Napisany został po łacinie i, według autora, jest bezpośrednim tłumaczeniem tekstu ibn-Fadlana z arabskiego. Rękopis Raziego zawiera informacje o Turkach Oguz i kilka ustępów dotyczących bitew z potworami z mgieł, których nie znaleziono w innych źródłach.
W roku 1934 w klasztorze w Ksymos koło Salonik w północno-wschod-niej Grecji odkryto ostatni tekst, pisany średniowieczną łaciną. Rękopis z Ksymos zawiera dalsze uwagi o stosunkach ibn-Fadlana z kalifem i o jego zetknięciu się ze stworami z krainy Pomocy. Zarówno autorstwo, jak i czas powstania rękopisu są niepewne.
Porównanie tych wielu wersji i tłumaczeń, które powstawały w ciągu ponad tysiąca lat, a pisane były po arabsku, łacinie, niemiecku, francusku, duńsku, szwedzku i angielsku, jest przedsięwzięciem ogromnej miary. Mogłaby się z nim zmierzyć jedynie osoba o wielkiej erudycji, obdarzona dużymi zasobami energii; w roku 1951 taki człowiek się znalazł. Per Fraus--Dolus, emerytowany profesor Wydziału Literatury Porównawczej Uniwersytetu w Oslo, zestawił wszystkie znane źródła i rozpoczął wielkie dzieło tłumaczenia, którym zajmował się aż do swojej śmierci w 1957 ro...
mar1a