Floorball Kit up - polska wersja 4 (poprawiona).pdf - Unihokej(1) - WueFiak

Podręcznik Do Nauki Gry

PODRĘCZNIK DLA POCZĄTKUJĄCYCH

NAUKA GRY w UNIHOKeJA

SPIS TReŚCI

KORZeNIe UNIHOKeJA

ROZwÓJ MIĘDZYNARODOwY

UNIHOKeJ w PIGUŁCe

SPRZĘT DO GRY

KIJ

ŁOPATKA

SPRZĘT BRAMKARSKI

NAwIeRZCHNIe DO GRY

BRAMKI I BANDY

GRA DLA ZAAwANSOwANYCH ZAwODNIKÓw

PODSTAwOwe UMIeJĘTNOŚCI w UNIHOKeJU

ZASADY GRY w UNIHOKeJA

TReNeR w UNIHOKeJU

POCZĄTeK – ROZUMIeNIe GRY w UNIHOKeJA

JeSTeM TReNeReM, JAK MOGĘ SKORZYSTAĆ Z TeGO PODRĘCZNIKA ?

ABC – TO PROSTe!

POCZĄTeK – JAK UCZYĆ MŁODZIeŻ GRY w UNIHOKeJA

wARTOŚCI we wSPÓŁZAwODNICTwIe MŁODZIeŻY

SPORT MŁODZIeŻOwY JAKO ŹRÓDŁO ZADOwOLeNIA

SPORT JAKO DOŚwIADCZeNIe INDYwIDUALNe

wYZwANIA w ŻYCIU MŁODeGO CZŁOwIeKA

O wYZNACZANIU CeLU

ATMOSFeRA JeST ISTOTNA

RÓwNOŚĆ MA ZNACZeNIe

ĆwICZeNIA

TeRMINOLOGIA

PODSTAwOwA TeCHNIKA

PODSTAwOwe SYSTeMY GRY

BIBLIOGRAFIA

KORZeNIe UNIHOKeJA

SPRZĘT DO GRY

Początkowo unihokej rozwijał się w Szwecji. Gra ta pojawiła

się tam w połowie lat 70 XX wieku. Ta nowa dyscyplina ma

swoje korzenie w zasadzie na całym świecie, gdyż jej ele-

menty są podobne do innych gier, w które grano przez cały

wiek XIX. Na przykład, w Ameryce Północnej i Anglii grę w

hokeja na „suchej” podłodze rozpoczęto wobec braku lodu.

W Australii popularna gra zbliżona do hokeja rozgrywana na

piasku z czasem była rozgrywana na salach gimnastycznych.

Tak więc korzenie unihokeja można odnaleźć w różnych in-

nych formach aktywności opartej o współzawodnictwo, ale

dopiero 7 listopada 1981 roku w Szwecji powstał pierwszy

narodowy związek unihokeja. Kiedy pierwszy podręcznik

do gry ujrzał światło dzienne we wrześniu 1983 roku, w któ-

rym wskazano, że pole gry ograniczone jest specjalną ban-

dą, nowoczesny unihokej stał się wyodrębnioną dyscypliną

sportową. Mimo wszystko, w tamtym czasie była to jeszcze

inna dyscyplina, aniżeli ta, którą znamy dzisiaj. Jednakże

wówczas położono pierwsze podstawy międzynarodowego

rozwoju nowej i fascynującej zespołowej dyscypliny przy-

ciągającej uwagę ludzi bez względu na dzielące ich bariery

kulturowe.

wa Federacja Unihokeja skupia 42 członków z ponad 3.860

klubów i 267.000 licencjonowanych zawodników. Mistrzo-

stwa Świata rozgrywane są każdego roku w latach parzy-

stych – mężczyzn i juniorek, w nieparzystych – kobiet i ju-

niorów. Dodatkowo każdego roku rozgrywany jest klubowy

Puchar Europy. Kolejnym wyzwaniem Międzynarodo-

wej Federacji Unihokeja (IFF) jest uzyskanie członkostwa

Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (IOC), aby

unihokej stał się dyscypliną olimpijską.

Łatwo jest zacząć grę w unihokeja, gdyż nie wymaga spe-

cjalistycznego sprzętu. Wystarczy kij, piłka i buty oraz od-

powiedni strój sportowy na salę gimnastyczną. Wybierając

kij należy zwrócić uwagę na kilka elementów. Istnieją różne

rodzaje długości i sztywności trzonka kija oraz materiały,

z którego jest on wykonany i różne rodzaje kształtu łopatki.

Ł OPATKI

Łopatki są zwykle wykonane z różnego rodzaju plasti-

kowych lub nylonowych składników. Niektórzy producenci

wykonują łopatki również z włókna szklanego lub węglowe-

go. Różne rodzaje łopatek powodują, że stają się one sztyw-

niejsze lub twardsze. Przy tym twardsze łopatki nadają się do

strzałów, a bardziej miękkie znacznie ułatwiają odbiór piłek.

Kolor łopatki nie ma żadnego znaczenia dla jej właściwości.

Kształt i rozmiar uzależnione są od producenta i marki.

U NIHOKeJ w PIGUŁCe

Łopatkę kija można kształtować, co pomaga prowadzić

piłkę. Łopatka może być kształtowana według upodobań

każdego zawodnika jednakże zgodnie z kilkoma regułami.

Wygięcie nie może być większe aniżeli 30 mm, a gra z pęk-

niętą lub zniekształconą łopatką jest niedozwolona. Kupując

kij zwykle łopatka jest prosta. Wyginając łopatkę należy ją

rozgrzać (np. przy pomocy suszarki do włosów) z obu stron

tak, aby można było ją swobodnie ukształtować, a następnie

utrwalić kształt schładzając w zimnej wodzie.

Unihokej jest zespołową grą halową. Nawierzchnia, na któ-

rej rozgrywana jest gra może się składać z różnych materia-

łów np. drewno, plastik. Pole gry jest nieco większe aniżeli

boisko do koszykówki i prawie tak duże jak boisko do gry

w piłkę ręczną czy piłkę halową. Rekomendowane wymiary

boiska to szerokość 20 metrów i długość 40 metrów. Pole

gry ograniczone jest bandą. Składa się ona z oddzielnych

elementów o wysokości 50 cm wykonanych z plastiku lub

drewna i na rogach jest zaokrąglona. Od powyższych reguł

dopuszczalne są odstępstwa warunkowane jedynie bezpie-

czeństwem zawodników.

R OZwÓJ MIĘDZYNARODOwY

T RZON

Trzony kijów zwykle wykonane są z włókna szklanego

lub poliwęglanu i z tego względu są one lekkie oraz wytrzy-

małe. Jego waga waha się od około 150 do 250 gram. Dla

początkujących zaleca się używanie bardziej elastycznych

trzonów, które będą ułatwiały przyjęcie i prowadzenie piłki.

Z kolei sztywny trzon kija powoduje, że strzał jest zdecydo-

wanie silniejszy. Trzon kija składa się z wymiennej owijki,

która zwiększa kontrolę dłoni nad kijem.

12 kwietnia 1986 roku trzy kraje - Szwecja, Finlandia i

Szwajcaria – powołały Międzynarodową Federację Uniho-

keja (IFF - International Floorball Federation). Od tego cza-

su przez następną dekadę można było zaobserwować olbrzy-

mie zainteresowanie w różnych krajach na całym świecie. Po

pierwszych Mistrzostwach Świata mężczyzn rozegranych w

1996 roku w Szwecji, Międzynarodowa Federacja Unihoke-

ja (IFF) liczyła już 18 krajów. Mistrzostwa Świata okazały

się wielkim sukcesem, którego kulminacyjnym momentem

był mecz inałowy rozegrany między Szwecją a Finlandią.

15.106 widzów obserwowało wielki spektakl sportowy, w

którym Szwedzi pokonali Finów 5:0.

Unihokej traktowany jest jako dyscyplina podobna do hoke-

ja na lodzie lub hokeja na trawie, a kraje, w których rozwi-

jały się te dyscypliny wykazują wysoki potencjał w rozwoju

unihokeja. Zgodnie z regułami na boisku gra 5 zawodników i

jeden bramkarz w każdej drużynie. Ilość zawodników w każ-

dej drużynie może się zmniejszać na skutek wymierzanych

kar. Co do zasady każdy zespół składa się z 20 zawodników

w tym 2 bramkarzy.

Grę w unihokeja łatwo rozpocząć, gdyż nie wymaga skom-

plikowanego i drogiego sprzętu. Podobnie jest w później-

szym okresie. Kij i piłka są lekkie oraz łatwo nimi mani-

pulować i uczyć się gry. Sposób gry w unihokeja podobny

jest do koszykówki, istotnym elementem jest bieg. Z natury

unihokej jest grą bezkontaktową, a przez to bezpieczną. Te

elementy powodują, że unihokej jest wspaniałą grą dla mie-

szanych zespołów i dzieci.

Ważnym elementem trzonu jest jego długość. Ma ona

wpływ na bezpieczeństwo i naukę gry. Długość kija pozo-

staje w proporcji do wzrostu zawodnika. Kije dla dzieci po-

winny sięgać do mostka, dla dorosłych do pępka. Poniższa

tabela przedstawia zestawienie wzrostu i długości kija.

S PRZĘT BRAMKARSKI

Sprzęt bramkarski składa się z długich spodni, bluzy z

długimi rękawami, maski (kasku), rękawic i obuwia. Zaleca

się stosowanie specjalnych ochraniaczy na kolana i genita-

lia.

Następnym krokiem w międzynarodowym rozwoju dyscy-

pliny było uzyskanie w roku 2000 wstępnego członkostwa

w General Association of International Sports Federation

(GAISF), a pełnego – w roku 2004. Obecnie Międzynarodo-

Wzrost zawodnika (cm)

100 110 120 130 140 150 160

Długość kija (cm)

75 80 85 90 100 105 110

N AwIeRZCHNIA

Grać w unihokeja można na każdej nawierzchni, chociaż

najlepszą jest drewniana lub z tworzywa sztucznego.

Kupując kij do gry można wybrać trzon o długości od 80

do 100 cm, a następnie przyciąć go na odpowiednią długość

(zawsze od górnej części) zdejmując owijkę, a następnie

usuwając zaślepkę na końcu kija.

B RAMKI I BANDY

Bramki mają rozmiar 115 cm (wysokość) x 160 cm (sze-

rokość) x 60 cm (głębokość). Wykonane są z proilowanej

rury o średnicy 65 mm w kolorze czerwonym. W bramce

zamontowana jest siatka.

Banda ma wymiary 40 m (długość) na 20 m (szerokość). Wy-

sokość band wynosi 50 cm. Narożniki band są zaokrąglone.

GRA DLA ZAAwANSOwANYCH ZAwODNIKÓw

TReNeR w UNIHOKeJU

Podobnie jak inne gry zespołowe unihokej wymaga róż-

nego rodzaju umiejętności i zdolności. Najważniejsze to

zdolności psychoizyczne, motoryczne, umysłowe, rozumie-

nie gry i umiejętności współpracy z innymi. Jeżeli chodzi

o umiejętności izyczne to najważniejszą jest szybkość we

wszystkich formach połączona z umiejętnością manipulowa-

nia kijem. Aby zrozumieć grę zespołową zawodnik powinien

dobrze rozumieć taktykę zespołu i podział ról podczas gry.

Strzały:

- strzał z nadgarstka (piłka cały czas zachowuje kontakt

z łopatką),

- strzał z klepki (łopatka dotyka piłkę dopiero

przed uderzeniem),

- patrz przed siebie.

ZASADY GRY w UNIHOKeJA

P OCZĄTeK – ROZUMIeNIe GRY

1. Na boisku może grać od 3 do 5 zawodników w jednej

drużynie (w zależności od rozmiarów boiska) oraz bram-

karze.

Zadaniem każdego trenera powinno być rozwijanie zdolności

i umiejętności zawodnika oraz wpajanie w niego rozumienia

gry, a to w tym celu, aby z połączenia tych cech zawodni-

ka powstał jeden ogólny i spójny obraz gry na boisku. Jed-

nakże to stwierdzenie nie zawsze wydaje się oczywiste dla

każdego, jak można by pomyśleć, gdyż proces ten wymaga

od trenera połączenia różnych form prowadzenia treningu

oraz poznania różnych technik w tym zakresie. Dynamika

gry wskazuje na niezliczoną ilość różnych sytuacji, którym

trener musi stawić czoła. Tego rodzaju sytuacje wymagają

od trenera zdolności szybkiego reagowania i rozwiązywania

problemów.

Bunker i Thorp (1982) – stwarzając technikę „teaching ga-

mes for understanding” - rozwinęli omawiane podejście po-

legające na połączeniu rozumienia gry z nabywaniem umie-

jętności gry.

2. Drużyna składa się z minimum 6 i maksimum 20 za-

wodników.

Cechy dobrego zawodnika:

- zdolności motoryczne,

- szybkość,

- wytrzymałość,

- siła,

- zwinność,

- kontrola piłki,

- zdolności intelektualne w grze (logiczne myślenie),

- podejmowanie się różnych ról w zespole np. rozgrywanie

piłki, podanie piłki, obrona zawodnika z piłką, obrona

zawodnika bez piłki.

3. Czas gry wynosi 3x20 minut efektywnego czasu gry.

4. Bandy okalające pole gry mają wysokość 50 cm.

5. Rozmiary bramki są następujące: 115 cm na 160 cm.

6. Pole bramkowe ma wymiary 4 m na 5m.

7. Bramkarz nie może trzymać piłki dłużej aniżeli 3 se-

kundy; wyrzucając (podając) piłkę, piłka musi dotknąć

powierzchnię boiska przed przekroczeniem linii połowy

boiska.

Gra z piłką:

- zawodnik ma zbalansowaną postawę,

- używaj ciała, stóp i rąk do ochrony piłki,

- łopatka powinna ochraniać piłkę od zewnętrznej

strony piłki,

- kontrola piłki.

Tabela 1. Rozumienie gry i nabywanie umiejętności gry

(Bunker and Thorp 1982)

P ODSTAwOwe UMIeJĘTNOŚCI w UNIHOKeJU

Poniżej przedstawiono kilka informacji o podstawowych

umiejętnościach i technice gry w unihokeja. Trener (wycho-

wawca) powinien na nie zwracać uwagę w procesie nauki i

podczas treningu gry w unihokeja. Krok po kroku na sku-

tek treningu staną się one integralną częścią podstawowych

umiejętności zawodnika.

8. Jeżeli piłka opuszcza pole gry (poza bandy) grę rozpo-

czyna drużyna przeciwna w promieniu 1 metra od miej-

sca, w którym piłka opuściła boisko, jeżeli piłka opuszcza

boisko za bramką grę rozpoczyna się z narożnika.

1. GRA.

Bieg z piłką:

- łopatka dotyka piłki,

- delikatne dotknięcie piłki, bez uderzenia,

- bądź gotowy do podania z backhandu i forehandu

- ochraniaj piłkę.

9. W trakcie wykonywania rzutu wolnego przeciwnik po-

winien znajdować się co najmniej 3 metry od piłki (doty-

czy to również kija).

2. ROZUMIENIE

GRY.

6. ZASTOSOWANIE

W GRZE.

GRACZ

Podanie:

- prowadź piłkę blisko łopatki,

- po podaniu łopatka powinna wskazywać kierunek

podania,

- utrzymuj zbalansowaną postawę,

- nie patrz pod nogi, lecz przed siebie,

- prosta łopatka pozwala na precyzyjniejsze podanie.

Odbiór podania:

- łopatka powinna leżeć na ziemi,

- pozycja zbalansowana, ciężar na obu nogach,

- patrz przed siebie,

- staraj się dotykać piłki lekko.

10. Piłkę można kopnąć, lecz nie więcej niż jednej raz

oraz nie można przez kopnięcie skierować jej do zawod-

nika tej samej drużyny.

3. ŚWIADOMOŚĆ

TAKTYCZNA.

5. WYKORZYSTANIE

UMIEJĘTNOŚCI.

11. Nie wolno zagrywać piłki ręką lub głową.

4. PODEJMOWANIE DECYZJI

12. Piłkę można uderzać jeżeli znajduje się nie wyżej

aniżeli na wysokości kolan.

CO ZROBIĆ? JAK TO ZROBIĆ?

13. Nie wolno popychać i przytrzymywać przeciwnika.

1. GRA

Poprzez modyikację rozmiarów boiska (band) i liczbę za-

wodników na boisku, można wpływać na rodzaj taktyki.

14. Zawodnik nie może grać bez kija.

15. Nie wolno zagrywać piłki skacząc.

16. Nie wolno zagrywać piłki, jeżeli jedna ręka lub oby-

dwa kolana dotykają ziemi.

2.ROZUMIENIE GRY

Reguły gry określają umiejętności, które należy wykorzy-

stać oraz przez ich modyikację możesz akcentować niektóre

umiejętności.

17. Rzut wolny lub 2 minuty kary otrzymuje gracz za na-

stępujące przewinienia:

Markowanie:

- rozwijaj umiejętności manipulowania kijem,

- rozwijaj prędkość i kontrolę własnego ciała,

- markuj zachowanie we właściwym czasie,

- staraj się zmusić przeciwnika do zachowań, których

chcesz.

- grę wysokim kijem, uderzanie kija przeciwnika, zagra-

nie piłki ręką lub głową, popychanie, przytrzymywanie,

przeszkadzanie, rzucanie kija, niezachowanie odstępu w

czasie wykonywania rzutu wolnego,

3.ŚWIADOMOŚĆ TAKTYCZNA

Zawodnik powinien być uczony myślenia w kategoriach

rozwiązywania problemów taktycznych występujących na

boisku z indywidualnego punktu widzenia. Uprzednie po-

dejmowanie tego zagadnienia na treningach powoduje, że

zawodnik radzi sobie lepiej z tymi problemami podczas gry.

- rzut karny jest zarządzany, gdy przewinienie popełniono

w trakcie strzału na bramkę.

Floorball Kit up - polska wersja 4 (poprawiona).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: