rasy psów AB.doc

              Rasy   psów

             Affenpinczer

WRAŻENIE OGÓLNE: nieduży, zwarty, wesoły pies o szorstkim włosie i wyrazie pyska podobnym do twarzy małpy.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE - 25 do 30 cm.

GŁOWA: raczej zaokrąglona niż podłużna, niezbyt ciężka, wyraźnie wypukłe czoło.

OCZY : okrągłe i lekko wypukłe, ciemne, otoczone obfitym, bujnym włosem.

USZY: wysoko osadzone, w kształcie odwróconej litery V, czubki załamane ku przodowi (zdarzają się także uszy kopiowane).

SZCZĘKI: krótka kufa, czarne wargi i czarny nos, zęby lśniąco białe, lekki przodozgryz.

SZYJA: krótka, podgardle bez zmarszczek.

TUŁÓW: krępy, klatka piersiowa nieznacznie wypukła i sięgająca co najmniej do łokcia, łopatki i ramiona stwarzają wrażenie przedpiersia, krótki, lekko opadający ku tyłowi grzbiet, zad lekko zaokrąglony.

KOŃCZYNY: o wyraźnych mięśniach, kończyny przednie oglądane każdej strony wyglądają jak proste słupki, kończyny tylne wyraźnie mocno kątowane.

ŁAPY: krótkie i okrągłe, mocne, zwarte, lekko wysklepione palce, ciemne pazury, mocne, elastyczne poduszki palców.

OGON: wysoko osadzony, czasami kopiowany ( w większości krajów europejskich obcinanie ogona jest zabronione).

SZATA: twardy i gęsty włos na całym ciele, bujne i krzaczaste brwi, włosy tworzące obfitą oprawę oczu, wyraźne broda, wąsy, owłosiona głowa i policzki, włos jedwabisty wyraźnie niepożądany.

MAŚĆ: jedynie lśniąco czarna, brązowe lub szare znaczenia są dozwolone, ale niepożądane

                                                       Aidi

                                  Pies z Maroka, pies marokański, Marocco hound, Aidi dog, Chien de l'Atlas, Berger de l'Atlas, Moroccan Aidi, Atlas Dog, Kabyle Dog, Atlas Shepherd Dog, Perro de pastor del Atlas

Wzorzec FCI nr 247

KRAJ POCHODZENIA: Maroko.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 01.09.1969.

PRZEZNACZENIE: W górach Atlasu nie występują owczarki. Pies marokański, zamieszkujący tamtejsze góry nigdy nie pilnował stad w tym sensie, w jakim rozumie się tę pracę w Europie. Aidi jest psem górskim i jako taki broni namiotu i dobytku swego właściciela, jak również chroni stado przed drapieżnikami, które mogłyby wyrządzić wiele szkód.

Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: Solidny, muskularny pies, charakteryzujący się siłą i zręcznością; muskularny, krzepki, silnie zbudowany, ale nie ciężki; pokryty obfitą szatą, stanowiącą zarówno ochronę przed słońcem jak i zimnem w górach jego stron ojczystych. Szata tworzy jednocześnie pancerz w czasie walk, które aidi musi staczać z szakalami i innymi drapieżnikami. Jego spojrzenie jest żywe, bezpośrednie i zdecydowane, tak jak u każdego czujnego psa, który stale jest gotów do wypełniania swych zadań obrońcy. W niektórych regionach panuje zwyczaj kopiowania uszu jak również ogona u psów użytkowych; nie jest to jednak pożądane.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: Jak u niedźwiedzia, sucha i dobrze dopasowana do całego korpusu; ma kształt stożka; kości jarzmowe nie powinny wystawać - czaszkę i kufę powinny one łączyć płasko, bez uskoku.
Czaszka: Ma być płaska i szeroka, czoło rozdzielone niezbyt szeroką bruzdą, guz potyliczny, chociaż istnieje, nie jest bardzo widoczny.
Stop: Słabo zaznaczony i skośny.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny lub brązowy, dostosowany do maści, dostatecznie szeroki, nozdrza szeroko rozwarte.
Kufa: Stożkowata podobnie jak głowa, nieznacznie krótsza od czaszki, stosunek jak 5:6.
Szczęki: Mocne; zęby dobrze osadzone, białe, równe; dopuszczalny jest zgryz nożycowy i cęgowy.
Wargi: Suche, przylegające, zależnie od maści czarne albo brązowe.
Oczy: Średniej wielkości, ciemne bez względu na maść; powieki lekko skośne, dobrze pigmentowane, u psów o jasnej szacie sprawiają wrażenie jak gdyby umalowanych; spojrzenie bardzo żywe, inteligentne i przenikliwe.
Uszy: Średniej wielkości, o zaokrąglonych końcach; osadzone skośnie, powinny być półwiszące i u podnieconego psa skierowane do przodu; czasami w spoczynku ułożone są do tyłu.

SZYJA: Mocna, muskularna, bez łałoku.

TUŁÓW:
Górna linia: Szeroki, muskularny, średnio długi grzbiet, za nim mocne, dobrze umięśnione i lekko wysklepione lędźwie; linia grzbietu lekko zapadnięta, jednak nie do stopnia, który powoduje, że grzbiet jest łękowaty. Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Klatka piersiowa: Dostatecznie szeroka, bardzo głęboka i nisko zachodząca, sięgająca przynajmniej do łokci; żebra lekko wysklepione.
Brzuch: Podciągnięty za żebrami rzekomymi, ale nie tak jak u charta.

KOŃCZYNY: Guzy biodrowe wyraźnie zaznaczone; podudzie bardzo muskularne, ale nie ciężkie, sięga dość nisko.
Przedramię proste, silnie zbudowane i średnio umięśnione.
Śródstopie krótkie i prawie proste. Kąt stawu kolanowego i skokowego bardzo rozwarty; co powoduje, że zad jest wysoki i sprawia wrażenie, że grzbiet opada w kierunku kłębu.
Niedopuszczalne wilcze pazury.

ŁAPY: Wyraźnie okrągłe, o solidnych opuszkach i mocnych pazurach, których kolor zależy od maści. OGON: Długi, sięga przynajmniej do stawu skokowego; osadzony na przedłużeniu linii lędźwi. W spoczynku lekko zagięty, zwisający. Pokryty obfitym włosem, który jest oznaką czystej rasy. W ruchu noszony dużo bardziej radośnie, ale nigdy zakręcony na grzbiecie.

SZATA:
WŁOS: Bardzo gęsty, półdługi i obfity, o długości około 6 cm, na głowie i uszach powinien być krótszy i delikatniejszy. Na szyi i podgardlu tworzy grzywę, szczególnie u psów.
Pośladki i ogon winny być pokryte obfitym i długim włosem.

MAŚĆ: Bardzo różna: piaskowa, biała, wyblakła, czerwona, pręgowana, biało-czarna, biało-płowa, bardziej lub mniej z nalotem, trójbarwna itp. Bardzo często plamy są tak ułożone, że tworzą płaszcz i czepiec, oddzielone od kryzy; do tego dochodzi poszerzający się pas na czole i silnie pigmentowane wargi i nos (rysunek jak u bernardyna).

WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: 52 do 62 cm.

WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Oczy jastrzębie; krótki włos; zawinięty, niedostatecznie owłosiony ogon (brak „pióra"); szpiczasta kufa; stojące uszy.

                                         Airedale terie

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Użytkowanie: terier

Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery, sekcja l - teriery duże i średnie
Próby pracy fakultatywne (pozostawione do wyboru).

Wygląd ogólny: Największy z terierów. Muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego lub o przesadnie długim tułowiu.

Zachowanie/charakter: Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.

Głowa: O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgo- i trzewioczaszki. Nie ma na niej zmarszczek.
Mózgoczaszka długa i płaska, niezbyt szeroka między uszami, zwęża się łagodnie ku oczom.
Stop mało zaznaczony.

Trzewioczaszka: Trufla nosa czarna.
Kufa dobrze wypełniona pod oczami, nie może być w profilu zadarta do góry ani opadająca, płasko klinowata lub z gruba ciosana, jej modelowanie powinno być zgrabne i delikatne.
Wargi przylegające.

Uzębienie: szczęka i żuchwa są głębokie, mocne i muskularne, gdyż silny chwyt jest bardzo pożądany. Nie mogą mieć jednak kształtu tak zaokrąglonego, by policzki psa wydawały się pucułowate, co jest traktowane jako wada. Zęby są mocne. Pożądany zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze w ścisłym kontakcie przykrywają dolne i są ustawione pionowo. Zgryz cęgowy jest akceptowany.
Przodozgryz i tyłozgryz są niepożądane.
Policzki płaskie, nie uwydatnione.
Oczy ciemne, małe, nie wyłupiaste, o charakterystycznym u teriera wyrazie, spojrzenie pojętne i bystre. Oczy jasne lub wypukłe są błędem.
Uszy w formie litery "V" noszone u boków głowy, małe, ale pasujące do wielkości psa. Linia ich załamania przebiega nieco ponad wierzchem czaszki. Zwisające, ciężkie uszy lub zbyt wysoko osadzone są niepożądane.

Szyja: O czystej linii, muskularna, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.

Tułów: Grzbiet krótki, mocny, prosty, bez oznak słabości.
Lędźwie umięśnione. Pies o krótkich lędźwiach i dobrym ożebrowaniu ma zwarte słabizny. Odległość od ostatniego żebra do biodra jest mała. Wydłużone lędźwie mogą powodować pewną słabość, wiotkość tej partii.
Klatka piersiowa głęboka (mniej więcej do poziomu łokci), nie jest szeroka. Żebra dobrze wysklepione.

Ogon: Wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być silny i gruby. Zazwyczaj jest kopiowany. Gdy jest uniesiony, jego koniuszek znajduje się mniej więcej na tej samej wysokości, co szczyt czaszki.

Kończyny: Kończyny przednie całkowicie proste o silnym kośćcu.
Łopatki długie, skośne, dobrze pochylone do tyłu, płaskie.
Łokcie prostopadłe do tułowia, w chodzie swobodnie poruszające się po jego bokach.

Kończyny tylne: Uda długie i silne.
Stawy kolanowe dobrze ukątowane, nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz, podudzia muskularne. Stawy skokowe nisko położone, widziane od tyłu równoległe.
Łapy małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, które nie zwracają się na zewnątrz ani do wewnątrz.

Ruch: Kończyny kierują się prosto ku przodowi. Przednie kończyny pracują swobodnie, równoległe do boków ciała, oglądane od frontu wydają się przedłużeniem jego linii. Rozstawienie w łapach jest takie samo jak w łokciach. Kończyny tylne silnie wypychają ciało.

Okrywa włosowa:
Włos: Twardy, gęsty i szorstki, nie na tyle długi, by mógł się stroszyć. Włos przylegający, prosty i ścisły pokrywa tułów i kończyny. Sierść okrywowa jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Lokowaty lub miękki włos jest wysoce niepożądany.

Umaszczenie: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro - czarne (grizzly). Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniej podpalane, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na policzkach. Toleruje się kępkę białej sierści między przednimi nogami.

Wielkość: Wysokość w kłębie dla samców: około 58 - 61 cm, dla suk: około 56 - 59 cm.

                               Akita

Kraj pochodzenia: Japonia.
Zastosowanie: pies towarzyszący.
Klasyfikacja FCI: Grupa 5 - Szpice i pierwotny typ, Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Rasa nie poddawana próbom pracy.
(Oryginalny wzorzec z dnia 03.09.1999r.)
Krótki rys historyczny: Pierwotnie japońskie psy miały rozmiar od małych do średnich i nie występowały w rasach dużych. Od 1603 r. w prefekturze AKITA MATAGI (średniej wielkości psy do polowań na niedźwiedzie) używane były do walk psów. Od 1868 r. rasa ta była krzyżowana z Tosa i mastifami, w efekcie czego wielkość psów tej rasy uległa zwiększeniu, ale cechy związane z typem szpica zostały utracone. W 1908 r. walki psów zostały zakazane, ale rasa ta została zachowana i udoskonalona jako duża rasa japońska. W wyniku tego dziewięć doskonałych egzemplarzy tej rasy zostało uznane w 1931 r. jako pomniki natury. Podczas II wojny światowej powszechne było używanie psich futer do produkcji ubrań wojskowych. Policja zarządziła chwytanie wszystkich psów i konfiskatę z wyjątkiem owczarków niemieckich, które używane były do celów wojskowych.
Jednakże niektórzy miłośnicy psów próbowali obejść to zarządzenie krzyżując swoje psy z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu II wojny światowej liczba akit gwałtownie spadła, a te które ocalały występowały jako trzy różne typy:
1) Matagi Akita
2) Akity do walk psów
3) Owczarko-Akity
Stworzyło to bardzo skomplikowaną sytuację dla rasy. Podczas odtwarzania po wojnie czystej rasy pies KONGO-GO pochodzący z lini DEWA, który wykazywał charakterystyczne cechy wpływu mastifa i owczarka niemieckiego, cieszył się krótkotrwałą wprawdzie, lecz ogromną popularnością. Jednakże miłośnicy psów nie zaaprobowali tego typu jako właściwej rasy japońskiej i poczynili próby wyeliminowania wszystkich obcych ras poprzez krzyżowanie z typem Matagi Akita w celu odtworzenia czystej pierwotnej rasy. Uzyskali w ten sposób ustabilizowanie czystej linii dużej rasy jaką dziś znamy.
Wygląd ogólny: Pies dużego wzrostu, dobrze wyważony i mocny. Drugorzędne cechy płciowe silnie zaznaczone, połączone z dużą szlachetnością i godnością. Mocna konstrukcja. Silnie zaznaczony dymorfizm płciowy.
Ważne proporcje: stosunek wysokości w kłębie do długości ciała (od szczytu łopatki do guza biodrowego) wynosi 10:11 z tym, że długość ciała u suk jest nieco większa niż u psów.
Zachowanie, temperament: złożony, wrażliwy, nie tchórzliwy.
Głowa
Mózgoczaszka:
Czaszka: wielkość jest proporcjonalna do wielkości ciała. Część czołowa jest szeroka z wyraźną bruzdą, bez zmarszczek.
Stop: dobrze zaznaczony.
Trzewioczaszka
Nos: duży, czarny, w przypadku białego umaszczenia dopuszczalny kolor cielisty.
Kufa: umiarkowanie długa, mocna, szeroka i głęboka. Zwężajaca się lecz nie spiczasta.
Grzbiet nosa: prosty.
Szczęki/zęby: zęby mocne ze zgryzem nożycowym, wargi przylegające.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte.
Oczy: stosunkowo małe, prawie trójkątnego kształtu. Zewnętrzny kąt oka ściągnięty lekko ku górze. Umiarkowanie szeroko rozstawione o ciemnobrązowym kolorze, im ciemniejsze, tym lepsze.
Uszy: stosunkowo małe, dość grube, trójkątne z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone niezbyt daleko od siebie, ustawione, lekko nachylone ku przodowi.
Szyja: gruba i muskularna, we właściwej proporcji do głowy.
Tułów
Grzbiet: prosty, silny.
Lędźwie: szerokie, muskularne.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze rozwinięta, żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: podciągnięty.
Ogon: wysoko osadzony, gruby, noszony silnie skręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych.
Kończyny
Kończyny przednie:
Łopatki: umiarkowanie ukośne i dobrze rozwinięte.
Łokcie: przylegające do tułowia.
Przedramię: proste, o mocnym kośćcu.
Kończyny tylne: dobrze rozwinięte, silne i umiarkowanie ukątowane.
Stopa: gruba, okragła, wysklepiona i zwarta.
Ruch: mocny, dynamiczny.
Szata
Włos: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem - włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.
Umaszczenie: czerwono-płowe, sezamowe (czerwono-płowe z czarnymi końcówkami), pręgowane, biały. Wszystkie wymienione wcześniej umaszczenia za wyjątkiem białego muszą mieć "urajiro " (białawe umaszczenie po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.)
Wymiary: Wysokość w kłębie: psy: 67 cm, suki: 61 cm. Tolerancja: +/- 3 cm.
Błędy: wszystkie odstępstwa od powyższego wzorca muszą być uznane za błąd, którego znaczenie zależne jest od stopnia odchylenia od wzorca, a zwłaszcza:
- sucze psy/samcze suki;
- przodozgryz lub tyłozgryz;
- brakujące zęby;
- plamy na języku;
- zbyt jasne oko;
- krótki ogon;
- tchórzliwość.
Błędy dyskwalifikujące:
- nie stojące ucho;
- zwisający ogon;
- długi włos (kosmaty);
- czarna maska;
- kolorowe znaczenia na bieli.

             Akita amerykańska

Wygląd ogólny : duży, mocny, harmonijnie zbudowany pies o dużej masie i mocnym, ciężkim kośćcu; szeroka głowa w kształcie tępego trójkąta o głębokiej kufie, o raczej małych oczach i stojących uszach, które przedłużają górną linię szyi i są noszone z lekkim nachyleniem do przodu, co jest charakterystyczne dla rasy.
Ważne proporcje : wysokość w kłębie względem długości ciała wynosi u psów 9:10, zaś u suk 9:11 ; głębokość klatki piersiowej odpowiada połowie wysokości w kłębie; odległość nozdrzy do stopu i odległość stopu od kości potylicznej wynoszą 2:3.
Charakter, zachowanie: przyjazne, czujne, odważne, wrażliwe, dostojne, dzielne.
Głowa: masywna, ale proporcjonalna do całego ciała; w spoczynku bez fałd, widziana z góry ma kształt tępego trójkąta.
Czaszka: płaska i szeroka pomiędzy uszami, zaznaczona bruzda czołowa; siega wyraźnie ponad czoło.
Przełom czołowy: dobrze zaznaczony, niezbyt stromy.
Nozdrza: szerokie i czarne; u białych psów dopuszczalny kolor cielisty, jednak preferowany jest kolor czarny.
Kufa: szeroka, głęboka, wypełniona.
Wargi: czarne, nie obwisłe, język różowy; cieliste wargi są dopuszczalne jedynie u białych psów.
Szczęki (zęby) : szczęka nie zaokrąglona, ale kanciasta, mocna, pełna siły; zęby mocne i regularne, pełny zgryz, pożądany zgryz nożycowy, dopuszczalny również zgryz cęgowy.
Oczy: ciemnobrązowe, względnie małe, nie wypukłe, oprawione w trójkąt.
Powieki: brzeg powiek jest czarny, powieki przylegające do oczu; cieliste powieki są dopuszczalne jedynie u psów białych.
Uszy: stojące i małe w stosunku do wielkości głowy; przy sprawdzaniu długości uszu należy nachylić je ku przodowi, wtedy czubki powinny dotykać górnych krawędzi powiek. Uszy są trójkątne z lekko zaokrąglonymi czubkami, szerokie u nasady; nie są nisko osadzone; oglądane z boku, stanowią przedłużenie górnej linii szyi, ze skłonnością do nachylania się do przodu ponad oczami.
Szyja: gruba, muskularna, z minimalnym podgardlem, względnie krótka, stopniowo rozszerzająca się w kierunku łopatki; na linii karku wyraźnie wygięta, przechodząca harmonijnie w podstawę czaszki.
Tułów: dłuższy niż wyższy, skóra nie za cienka ani za gruba, ani sztywna, ani zbyt luźna.
Grzbiet: poziomy.
Lędźwie: silne, umięśnione.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, dobrze wysklepione żebra; w okolicy mostka dobrze ukształtowana. ...