BADANIA DODATKOWE:
} RTG
} TK
} MR
} Angiografia
} Densytometria
} USG
} EMG
} EEG
} Spirometria
} EKG wysiłkowe
RTG
Technika obrazowania wykorzystująca promieniowanie rentgenowskie (promieniowanie X). Często stosowana w medycynie, głównie w diagnostyce układu kostnego. Metoda ta wykorzystuje cechę ciała ludzkiego do pochłaniania przenikliwego promieniowania RTG. Przechodzące przez ciało promieniowanie powoduje zaczernienie kliszy fotograficznej.
TK- tomografia komputerowa
Metoda diagnostyczna pozwalająca na uzyskanie obrazów tomograficznych (przekrojów) badanego obiektu. Wykorzystuje ona złożenie projekcji obiektu wykonanych z różnych kierunków do utworzenia obrazów przekrojowych (2D) i przestrzennych (3D).
MR- rezonans magnetyczny
To nieinwazyjna metoda uzyskiwania obrazów odpowiadających przekrojowi przez określoną strukturę ciała żyjącego człowieka. Ma ogromne zastosowanie w medycynie, gdzie jest jedną z technik tomografii, która służy diagnostyce i ukazaniu prawidłowości, bądź nieprawidłowości w zakresie tkanek i narządów.
ANGIOGRAFIA
W medycynie badanie diagnostyczne służące zobrazowaniu naczyń krwionośnych. Polega na podaniu do naczynia radiologicznego środka kontrastującego, a następnie obserwacji tego naczynia w czasie fluoroskopii (prześwietlenia) i uwidocznieniu na zdjęciu rentgenowskim. Stopień zaczernienia naczynia na zdjęciu pozwala ocenić jego przebieg, a także światło (przekrój wnętrza naczynia).
KORONOGRAFIA
DENSYTOMETRIA- pomiary tkanki kostnej
Metoda wykorzystuje zjawisko, że energia wiązki przy przejściu przez badaną kość ulega pochłonięciu i rozproszeniu. Pochłanianie wiązki promieniowania jest proporcjonalne do gęstości badanego obiektu, co znajduje swoje odbicie w postaci impulsów elektrycznych w detektorze rejestrującym nie pochłoniętą część wiązki po jej przejściu przez badany obiekt.
USG
Nieinwazyjna, atraumatyczna metoda diagnostyczna, pozwalająca na uzyskanie obrazu przekroju badanego obiektu. Metoda ta wykorzystuje zjawisko rozchodzenia się, rozpraszania oraz odbicia fali ultradźwiękowej na granicy ośrodków
EMG
Dziedzina elektroneurodiagnostyki zajmująca się rozpoznawaniem chorób układu nerwowego (przewodnictwa nerwów) oraz mięśni (pozwala ocenić ich zdolność do pracy). W szerokim pojęciu badanie nerwów (przewodnictwa) i mięśni (skurczów w odpowiedzi na bodziec elektryczny).
EEG
Nieinwazyjna metoda diagnostyczna służąca do badania bioelektrycznej czynności mózgu za pomocą elektroencefalografu. Badanie polega na odpowiednim rozmieszczeniu na powierzchni skóry czaszki elektrod, które rejestrują zmiany potencjału elektrycznego na powierzchni skóry, pochodzące od aktywności neuronów kory mózgowej i po odpowiednim ich wzmocnieniu tworzą z nich zapis - elektroencefalogram. Jeśli elektrody umieści się bezpośrednio na korze mózgu (np. podczas operacji) badanie nosi nazwę elektrokortykografii (ECoG).
SPIROMETRIA
Rodzaj badania medycznego, podczas którego mierzy się objętości i pojemności płuc oraz przepływy powietrza znajdującego się w płucach i oskrzelach w różnych fazach cyklu oddechowego. Spirometria ma na celu określenie rezerw wentylacyjnych układu oddechowego. Badanie wykonuje się przy pomocy urządzenia zwanego spirometrem.
Spirometria jest niezbędna do rozpoznania i kontroli efektów leczenia częstych chorób układu oddechowego: astmy i POChP.
SPIROMETRIA DYNAMICZNA
Odmiana spirometrii, w której rejestruje się przepływy w obrębie dróg oddechowych, jedynie w fazie natężonego (forsownego) wydechu.
} Klasyczna spirometria polega na rejestracji przepływu w trakcie manewrów wdechu i wydechu, spirometria dynamiczna skraca czas wykonania badania, dostarczające jednocześnie informacji o najważniejszych parametrach spirometrycznych: FEV1, FVC
FEV1 - natężona objętość wydechowa pierwszosekundowa
Objętość powietrza wydmuchnięta z płuc w czasie pierwszej sekundy maksymalnie natężonego wydechu.
FEV1 powinien wynosić 80% FVC (natężona pojemność życiowa)
FVC - natężona pojemność życiowa płuc
Największa objętość powietrza jaką można wydmuchać z płuc podczas maksymalnego, szybkiego wydechu. Jest zazwyczaj niższa niż w przypadku pojemności życiowej (VC) z uwagi na uwięzienie części powietrza w drogach oddechowych na skutek zapadania się oskrzeli.
EKG wysiłkowe – przebieg próby wysiłkowej
Na początku elektrokardiograficznej próby wysiłkowej przymocowuje się do ciała pacjenta 12 elektrod EKG (w tym przypadku standardowe dla zwykłego, spoczynkowego zapisu EKG elektrody kończynowe umieszcza się z przyczyn technicznych, w odpowiednich miejscach na tułowiu).
} W pierwszej fazie badania wykonuje się wyjściowy zapis spoczynkowy, który stanowi odniesienie dla dalszych zapisów.
} Druga faza polega na obciążeniu pacjenta coraz większym wysiłkiem, stopniowo, według wybranego przez lekarza protokołu.
} Po zakończeniu wysiłku rozpoczyna się trzeci, ostatni etap. Lekarz obserwuje przez kilka minut EKG, kilkakrotnie wykonując jego zapis do pamięci komputera lub bezpośrednie wydruki, do momentu powrotu do wartości wyjściowych takich parametrów układu krążenia jak ciśnienie i tętno oraz kształt krzywej EKG.
} Podczas całej próby regularnie kontrolowane jest ciśnienie tętnicze krwi badanego.
} Przy braku przesłanek do przerwania wysiłku, obciążenie kontynuuje się najczęściej do osiągnięcia przez pacjenta limitu tętna. Najczęściej jest to tzw. tętno submaksymalne czyli 85% przewidywanego tętna maksymalnego, które w przybliżeniu można wyliczyć ze wzoru:
§ dla mężczyzn 220 - wiek
§ dla kobiet 210 – wiek
Czarrna69