283_Rozporz_dzenie Parlamentu Europejskiego - Wsp_lnotowy Kodeks Wizowy.pdf - ROZPORZĄDZENIA - krakers4

brzmienie pierwotne (od 2009-10-05)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia

13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (Kodeks Wizowy)

z dnia 2009-07-13 (Dz.Urz.UE.L 2009 Nr 243, str. 1)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62 ust. 2 lit. a) i

art. 62 ust. 2 lit. b) ppkt (ii),

uwzględniając wniosek Komisji,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 1 ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 61 Traktatu ustanowieniu obszaru, na którym odbywa się swobodny przepływ osób,

winny towarzyszyć środki dotyczące kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.

(2) Na mocy art. 62 ust. 2 Traktatu środki dotyczące przekraczania zewnętrznych granic państw

członkowskich określają reguły dotyczące wiz na pobyt nie dłuższy niż trzy miesiące, w tym procedury

i warunki wydawania wiz przez państwa członkowskie.

(3) Jeżeli chodzi o politykę wizową, ustanowienie wspólnego zbioru aktów prawnych, szczególnie

poprzez konsolidację i rozwój dorobku prawnego (stosownych przepisów Konwencji wykonawczej do

układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. 2 i wspólnych instrukcji konsularnych 3 jest jednym z

zasadniczych elementów "dalszego rozwoju wspólnej polityki wizowej jako części złożonego systemu

zmierzającego do ułatwienia legalnych podróży oraz przeciwdziałania nielegalnej imigracji przez

dalszą harmonizację ustawodawstwa krajowego i praktyk rozpatrywania wniosków w lokalnych

urzędach konsularnych", jak określono w programie haskim: wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i

sprawiedliwości w Unii Europejskiej 4 .

(4) Państwa członkowskie powinny być obecne lub reprezentowane w zakresie wiz we wszystkich

państwach trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu. Państwa członkowskie

nieposiadające konsulatu w danym państwie trzecim lub w określonej części danego państwa

trzeciego powinny starać się zawrzeć porozumienia o wzajemnej reprezentacji, tak by dostęp osób

ubiegających się o wizę do konsulatu nie wymagał nieproporcjonalnych nakładów.

(5) Konieczne jest ustanowienie przepisów dotyczących tranzytu przez międzynarodową strefę portów

lotniczych w celu zwalczania nielegalnej imigracji. Obywatele państw trzecich wymienionych we

wspólnym wykazie powinni zatem podlegać obowiązkowi posiadania tranzytowych wiz lotniskowych.

Jednak w nagłych przypadkach masowego napływu nielegalnych imigrantów państwa członkowskie

powinny móc nałożyć taki wymóg także na obywateli państw trzecich niewymienionych we wspólnym

wykazie. Indywidualne decyzje państw członkowskich należy co roku weryfikować.

(6) Przyjmowanie wniosków od osób ubiegających się o wizę powinno odbywać się z poszanowaniem

godności ludzkiej. Wnioski wizowe powinny być rozpatrywane w sposób profesjonalny i taktowny, przy

nakładzie sił współmiernym do zamierzonych celów.

(7) Państwa członkowskie powinny zapewnić, by świadczone usługi publiczne miały wysoką jakość i

odpowiadały dobrym wzorcom administracyjnym. W celu możliwie największego usprawnienia

procedury ubiegania się o wizę powinny one przeznaczyć na ten cel odpowiednią liczbę wyszkolonych

pracowników i wystarczające środki finansowe. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zasada

jednorazowej wizyty miała zastosowanie do wszystkich osób ubiegających się o wizę.

(8) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego konsulatów państw członkowskich i ułatwienia

podróżowania osobom często lub regularnie się przemieszczającym należy - o ile spełnione zostaną

pewne warunki - wydawać wizy wielokrotnego wjazdu. Osoby ubiegające się o wizę, które konsulat

postrzega jako uczciwe i wiarygodne, powinny w miarę możliwości móc korzystać z procedury

uproszczonej.

(9) Z uwagi na rejestrację identyfikatorów biometrycznych w systemie informacji wizowej (VIS),

ustanowionym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 z dnia 9 lipca

2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy

państwami członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS) 5 , jednym

z podstawowych warunków ubiegania się o wizę powinno być osobiste stawiennictwo osoby

ubiegającej się o wizę - przynajmniej gdy składa ona pierwszy wniosek.

(10) W celu ułatwienia procedury ubiegania się o wizę przy składaniu kolejnych wniosków powinna

istnieć możliwość kopiowania odcisków placów z pierwszego wpisu do VIS przez okres 59 miesięcy.

Po tym terminie należy ponownie pobrać odciski palców.

(11) Wszelkie dokumenty, dane lub identyfikatory biometryczne otrzymane przez państwo

członkowskie podczas przetwarzania wniosku wizowego są uznawane za dokumenty konsularne

zgodnie z Konwencją wiedeńską z dnia 24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych i muszą być

traktowane w odpowiedni sposób.

(12) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie

ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych

danych 6 ma zastosowanie do państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania danych

osobowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(13) W celu ułatwienia przedmiotowej procedury należy przewidzieć kilka form współpracy, np.

reprezentację w ograniczonym zakresie, wspólne placówki, wspólne ośrodki składania wniosków

wizowych, korzystanie z pomocy konsulów honorowych oraz współpracę z usługodawcami

zewnętrznymi, i uwzględnić przy tym przede wszystkim wymogi w zakresie ochrony danych określone

w dyrektywie 95/46/WE. Państwa członkowskie powinny określić, zgodnie z warunkami określonymi w

niniejszym rozporządzeniu, strukturę organizacyjną, jaką będą stosować w poszczególnych krajach

trzecich.

(14) Konieczne jest stworzenie przepisów na wypadek sytuacji, w których państwo członkowskie

postanowi współpracować z usługodawcą zewnętrznym w zakresie przyjmowania wniosków

wizowych. Decyzja taka może zapaść, jeżeli w świetle szczególnych uwarunkowań lub sytuacji

lokalnej okaże się, że współpraca z innymi państwami członkowskimi, polegająca na reprezentacji,

reprezentacji w ograniczonym zakresie, na prowadzeniu wspólnej placówki lub wspólnego ośrodka

przyjmowania wniosków, nie jest odpowiednia dla danego państwa członkowskiego. Rozwiązania

takie należy tworzyć z poszanowaniem ogólnych zasad wydawania wiz oraz wymogów ochrony

danych określonych w dyrektywie 95/46/WE. Ponadto w tworzeniu i wprowadzaniu w życie takich

rozwiązań należy uwzględnić konieczność zapobiegania zjawisku polegającemu na wykorzystywaniu

mniej rygorystycznych procedur wizowych.

(15) Jeżeli państwo członkowskie postanowiło współpracować z usługodawcą zewnętrznym, powinno

ono nadal zapewniać wszystkim osobom ubiegającym się o wizę możliwość składania wniosków

bezpośrednio w swoich misjach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych.

(16) Państwo członkowskie powinno współpracować z usługodawcą zewnętrznym na podstawie

instrumentu prawnego, który powinien zawierać postanowienia dotyczące jego dokładnych

obowiązków, bezpośredniego i pełnego dostępu do jego lokali, udzielania informacji osobom

ubiegającym się o wizę, poufności oraz okoliczności, warunków i trybu zawieszania lub rozwiązania

współpracy.

(17) Poprzez umożliwienie państwom członkowskim współpracy z usługodawcami zewnętrznymi w

zakresie przyjmowania wniosków wizowych, a równocześnie ustanowienie zasady jednorazowej

wizyty przy składaniu wniosku wizowego niniejsze rozporządzenie ustanawia odstępstwo od ogólnej

zasady wymagającej osobistego stawiennictwa w misji dyplomatycznej lub urzędzie konsularnym.

Odstępstwo to nie wpływa jednak na możliwość wezwania osoby ubiegającej się o wizę na osobistą

rozmowę.

(18) Lokalna schengeńska współpraca konsularna ma zasadnicze znaczenie dla jednolitego

stosowania wspólnej polityki wizowej i właściwej oceny ryzyka migracji lub zagrożenia

bezpieczeństwa. Z uwagi na różnicę warunków lokalnych poszczególne misje dyplomatyczne i urzędy

konsularne państw członkowskich powinny oceniać praktyczne zastosowanie poszczególnych

przepisów, aby zapewnić ich jednolite stosowanie i w ten sposób zapobiegać zjawisku polegającemu

na wykorzystywaniu mniej rygorystycznych procedur wizowych i różnego traktowania osób

ubiegających się o wizę.

(19) Dane statystyczne stanowią cenną pomoc w kontroli ruchów migracyjnych i mogą stanowić

skuteczne narzędzie zarządzania. W związku z tym należy systematycznie gromadzić takie dane we

wspólnym formacie.

(20) Środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z

decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania

uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji 7 .

(21) Komisja powinna być w szczególności uprawniona do zmiany załączników do niniejszego

rozporządzenia. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż

istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie go o nowe elementy inne niż

istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą

przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(22) W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia w praktyce, powinno się

sporządzić wytyczne dotyczące postępowania i procedur obowiązujące państwa członkowskie w

procesie rozpatrywania wniosków wizowych.

(23) Dla wyeksponowania wspólnej polityki wizowej i promowania jej jednolitego wizerunku powinna

zostać utworzona wspólna strona internetowa poświęcona sprawom wizowym w strefie Schengen. Na

stronie tej podawane będą do ogólnej wiadomości wszystkie istotne informacje związane z

ubieganiem się wizę.

(24) Należy przyjąć stosowne środki pozwalające monitorować i oceniać niniejsze rozporządzenie.

(25) Rozporządzenie w sprawie VIS oraz rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu

Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących

przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) 8 powinny zostać zmienione w celu

uwzględnienia przepisów niniejszego rozporządzenia.

(26) Umowy dwustronne zawarte pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi, służące ułatwieniu

rozpatrywania wniosków wizowych, mogą dopuszczać odstępstwa od przepisów niniejszego

rozporządzenia.

(27) W przypadku organizowania przez państwo członkowskie igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich

powinien obowiązywać szczególny system ułatwiający wydawanie wiz członkom rodziny olimpijskiej.

(28) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustalenie procedur i warunków wydawania

wiz na tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub na pobyt na tym terytorium

nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym okresie sześciomiesięcznym, nie może zostać w

wystarczający sposób zrealizowany przez państwa członkowskie i możliwe jest jego lepsze

osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą

pomocniczości, zawartą w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym

artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(29) Niniejsze rozporządzenie uwzględnia podstawowe prawa i jest zgodne z zasadami uznanymi w

szczególności w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przyjętej przez Radę

Europy oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(30) Warunki wjazdu na terytorium państw członkowskich i wydawania wiz nie mają wpływu na

obowiązujące przepisy dotyczące uznawania ważności dokumentów podróży.

(31) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu dotyczącego stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii

Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w

przyjmowaniu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ

niniejsze rozporządzenie jest oparte na dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami tytułu IV części

trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 tego protokołu w terminie

sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia Dania podejmuje decyzję, czy

dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego.

(32) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozszerzenie dorobku

Schengen w rozumieniu Układu zawartego między Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii oraz

Królestwem Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie,

stosowanie i rozwój dorobku Schengen 9 , wchodzących w zakres określony w art. 1 pkt B decyzji

Rady 1999/437/WE 1 0 w sprawie niektórych warunków stosowania tego układu.

(33) Powinno zostać zawarte porozumienie pozwalające na udział przedstawicieli Islandii i Norwegii w

pracach komitetów wspierających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych na mocy

niniejszego rozporządzenia. Porozumienie takie było przedmiotem rozważań w wymianie listów

między Radą Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią dotyczącej komitetów wspierających Komisję

Europejską w sprawowaniu jej kompetencji wykonawczych 1 1 , załączonych do wyżej wspomnianego

układu. Komisja przedstawiła Radzie projekt zalecenia dotyczącego negocjacji w sprawie takiego

porozumienia.

(34) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku

Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją

Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i

rozwój dorobku Schengen 1 2 , wchodzących w zakres określony w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w

związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE 1 3 w sprawie zawarcia tej umowy.

(35) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku

Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską,

Konfederacją Szwajcarską a Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa

Liechtensteinu do umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją

Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i

rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, należące do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt B decyzji

1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE 1 4 w sprawie podpisania tego protokołu.

(36) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają

zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja

2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o

zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen 1 5 . Dlatego też Zjednoczone

Królestwo nie uczestniczy w jego przyjęciu, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(37) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają

zastosowania do Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą

wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen 1 6 . Dlatego też

Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie

stosuje.

(38) Z wyjątkiem art. 3 niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny

sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r. i w rozumieniu art. 4

ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Tytuł I. PRZEPISY OGÓLNE

Art. 1.

Cel i zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie określa tryb i warunki wydawania wiz na tranzyt przez terytorium państw

członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw członkowskich nieprzekraczający trzech

miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie.

2. Przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do wszystkich obywateli państw trzecich,

którzy, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającym

państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic

zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu 1 7 , muszą posiadać wizę

podczas przekraczania zewnętrznych granic państw członkowskich, bez uszczerbku dla:

a) prawa do swobodnego przemieszczania się, z którego korzystają obywatele państw trzecich

będący członkami rodzin obywateli Unii;

b) równorzędnych praw obywateli państw trzecich i członków ich rodzin, którzy w ramach porozumień

pomiędzy Wspólnotą i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi, z

drugiej, korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się tożsamego z prawem

przysługującym obywatelom Unii i członkom ich rodzin.

3. Niniejsze rozporządzenie wymienia także państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizę

lotniskową w drodze wyjątku od zasady swobodnego tranzytu określonej w załączniku 9 do konwencji

z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, oraz określa tryb i warunki wydawania wiz

uprawniających do tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw

członkowskich.

Art. 2.

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) "obywatel państwa trzeciego" oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art.

17 ust. 1 Traktatu;

2) "wiza" oznacza zezwolenie wydawane przez państwo członkowskie na:

a) tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw

członkowskich nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie, licząc od

dnia pierwszego wjazdu na terytorium państw członkowskich;

b) tranzyt przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw członkowskich;

3) "wiza jednolita" oznacza wizę ważną na całym terytorium państw członkowskich;

4) "wiza o ograniczonej ważności terytorialnej" oznacza wizę ważną na terytorium jednego lub kilku,

lecz nie wszystkich, państw członkowskich;

5) "tranzytowa wiza lotniskowa" oznacza wizę uprawniającą do tranzytu przez międzynarodową strefę

tranzytową jednego lub kilku portów lotniczych państw członkowskich;

6) "naklejka wizowa" oznacza jednolity formularz wizowy zgodnie z definicją w rozporządzeniu Rady

(WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja 1995 r. ustanawiającym jednolity formularz wizowy 1 8 ;

7) "uznawany dokument podróży" oznacza dokument podróży uznawany przez co najmniej jedno

państwo członkowskie za właściwy do umieszczenia wiz;

8) "oddzielny arkusz, na którym umieszcza się wizę" oznacza jednolity wzór formularza, na którym

umieszcza się wizę, wydawanego przez państwa członkowskie osobom posiadającym dokumenty

podróży nieuznawane przez państwo członkowskie sporządzające formularz zgodnie z definicją

zawartą w rozporządzeniu Rady (WE) nr 333/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. w sprawie jednolitego

wzoru formularza, na którym umieszcza się wizę, wydawanego przez państwo członkowskie osobom

posiadającym dokumenty podróży, które nie są uznane przez państwo członkowskie sporządzające

formularz 1 9 ;

9) "konsulat" oznacza misje dyplomatyczne państwa członkowskiego lub jego urzędy konsularne pod

kierownictwem zawodowego urzędnika konsularnego, zdefiniowanego w Konwencji wiedeńskiej z dnia

24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych, upoważnione do wydawania wiz;

10) "wniosek" oznacza wniosek o wizę;

11) "pośredniczące podmioty komercyjne" oznacza prywatną agencję administracyjną, firmę

transportową lub biuro podróży (organizatora wycieczek lub jego przedstawiciela).

Tytuł II. TRANZYTOWA WIZA LOTNISKOWA

Art. 3.

Obywatele państw trzecich objęci obowiązkiem posiadania wizy lotniskowej

1. Obywatele państw trzecich wymienionych w załączniku IV muszą posiadać wizę lotniskową

podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych znajdujących się na

terytorium państw członkowskich.

2. Poszczególne państwa członkowskie mogą w przypadku nagłego masowego napływu nielegalnych

imigrantów wymagać od obywateli państw trzecich innych niż te, o których mowa w ust. 1, posiadania

wiz lotniskowych podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych

znajdujących się na ich terytorium. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach

przed ich wejściem w życie oraz o cofnięciu takiego wymogu posiadania tranzytowej wizy lotniskowej.

3. Powiadomienia weryfikuje corocznie komitet, o którym mowa w art. 52 ust. 1, w celu przeniesienia

danego państwa trzeciego do wykazu przedstawionego w załączniku IV.

4. Jeżeli dane państwo trzecie nie zostało przeniesione do wykazu zawartego w załączniku IV,

zainteresowane państwo członkowskie może utrzymać wymóg posiadania tranzytowej wizy

lotniskowej, o ile spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2, lub cofnąć ten wymóg.

5. Osoby należące do następujących kategorii są zwolnione z wymogu posiadania wizy lotniskowej, o

której mowa w ust. 1 i 2:

a) posiadacze ważnej wizy jednolitej, krajowej wizy pobytowej długoterminowej lub dokumentu

pobytowego wydanych przez państwo członkowskie;

b) obywatele państw trzecich posiadający ważne dokumenty pobytowe wymienione w załączniku V,

które zostały wydane przez Andorę, Kanadę, Japonię, San Marino lub Stany Zjednoczone Ameryki i

gwarantują nieograniczone prawo readmisji ich posiadacza;

c) obywatele państw trzecich, jeżeli posiadają ważną wizę obowiązującą w państwie członkowskim lub

w państwie będącym stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., w

Kanadzie, Japonii lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub gdy powracają z tych państw po

wykorzystaniu takiej wizy;

d) członkowie rodziny obywatela Unii Europejskiej, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a);

e) posiadacze paszportów dyplomatycznych;

f) członkowie załóg lotniczych, którzy są obywatelami państwa będącego Umawiającą się Stroną

konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

Tytuł III. TRYB I WARUNKI WYDAWANIA WIZ

283_Rozporz_dzenie Parlamentu Europejskiego - Wsp_lnotowy Kodeks Wizowy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: