Ziemia.pdf

Ziemi nie bĪdzie

Nie zostanĥ po niej nawet małe czĥstki.

JeŁli pozostawiě naturĪ samej sobie, za jakieŁ 7,59 miliarda lat Ziemia

zostanie ŁciĥgniĪta ze swojej orbity przez ōarłoczne, czerwone SłoĶce i

zacznie zdĥōaě po spirali ku gwałtownej Łmierci z wyparowania. Tak wynika

z nowych obliczeĶ dokonanych przez dwóch astronomów, Klausa-Petera

Schroedera z Uniwersytetu Guanajuato w Meksyku i Roberta Connona

Smitha z University of Sussex w Anglii.

Ich raport, który ma zostaě opublikowany na łamach ”Monthly Notices of the

Royal Astronomical Society”, jest najnowszym i najbardziej ponurym

odcinkiem długiej debaty nad losem naszej planety. Jeszcze w zeszłym roku

odkrycie ogromnej planety okrĥōajĥcej wypalonĥ gwiazdĪ w gwiazdozbiorze

Pegaza sugerowało, ōe Ziemia mogłaby przeōyě Łmierě SłoĶca.

Sam Smith nazwa nowĥ prognozĪ ”nieco przygnĪbiajĥcĥ”. Dodaje jednak, ōe

patrzĥc z innej strony, stanowi to motywacjĪ do szukania sposobów na

opuszczenie naszej planety i skolonizowanie innych obszarów galaktyki.

Główny problem Ziemi polega na tym, ōe - zgodnie z przyjĪtymi teoriami

ewolucji gwiazd - SłoĶce bĪdzie siĪ stopniowo stawaě coraz wiĪksze i

jaŁniejsze. Jak wynika z modeli, w ciĥgu swoich pierwszych 4,5 miliarda lat

istnienia SłoĶce stało siĪ juō o mniej wiĪcej 40 procent jaŁniejsze.

Z czasem na Ziemi bĪdzie coraz bardziej duszno i niewygodnie, a w koĶcu

ōycie stanie siĪ niemoōliwe.

- Nawet jeŁli Ziemia uniknie pochłoniĪcia, zostałaby wypalona, a ōycie na niej

uległoby zagładzie - mówi Mario Livio, astronom ze Space Telescope Science

Institute.

Za mniej wiĪcej miliard lat słoĶce bĪdzie o 10 procent jaŁniejsze. Ziemskie

oceany wygotujĥ siĪ. Za jakieŁ 5,5 miliarda lat wodór w jĥdrze SłoĶca ulegnie

wyczerpaniu i zacznie siĪ spalaě wodór obecny w otaczajĥcych je warstwach.

W rezultacie jĥdro siĪ skurczy, a warstwy zewnĪtrzne gwałtownie rozszerzĥ -

SłoĶce przekształci siĪ w czerwonego olbrzyma.

Wydzielone podczas tej agonii ciepło przekształci Układ Słoneczny. Przez

krótki czas wiosna zapanuje w Pasie Kuipera poza Neptunem, Merkury i

Wenus z pewnoŁciĥ zostanĥ połkniĪte, ale los Ziemi zawsze był trudniejszy

do przewidzenia.

Chodzi o to, ōe rozdymajĥce siĪ SłoĶce wyrzuciłoby znacznĥ czeŁě swojej

masy. Siła jego grawitacji osłabłaby, a utrzymywane przez niĥ planety

odsunĪłyby siĪ na bardziej oddalone orbity. Ziemia przeniosłaby siĪ mniej

wiĪcej tam, gdzie obecnie jest Mars – ”na granicy bycia pochłoniĪtĥ lub

unikniĪcia pochłoniĪcia”, jak to ujĥł Livio.

To, czy Ziemia zostanie pochłoniĪta, zaleōy od tego, który z dwóch efektów

zwyciĪōy. W tym samym czasie, gdy Ziemia wycofa siĪ na bezpieczniejszĥ

pozycjĪ, siły pływowe pomiĪdzy niĥ a rozszerzajĥcym siĪ SłoĶcem bĪdĥ

usiłowały Łciĥgnĥě planetĪ z powrotem i w dół. Analiza tych sił,

przeprowadzona w roku 2001 przez Kacpra Rybickiego z Instytutu Geofizyki

PAN i Carlosa Denisa z Uniwersytetu w Liege wskazywała, ōe perspektywy sĥ

złe, jednak Ziemia mogłaby mieě szansĪ na przetrwanie.

Według Smitha i Schroedera ta szansa jest zerowa. Kluczowym elementem

ich pracy jest nowa metoda obliczania, jakĥ czĪŁě masy SłoĶce utraci

podczas swojej katastrofalnej ekspansji, a co za tym idzie, jak duōe siĪ stanie

i jak daleko ostatecznie odsunie siĪ Ziemia. Paradoksalnie, im wiĪkszĥ czĪŁě

masy straci SłoĶce, tym bardziej spuchnie - jak balon, którego elastycznoŁě

słabnie przy rozciĥganiu. Stosujĥc nowĥ technikĪ, opracowanĥ przez

Schroedera i Manfreda Cuntza z University of Texas w Arlington, autorzy

obliczyli, ōe SłoĶce utraci jednĥ trzeciĥ swojej pierwotnej masy, a nie - jak

wczeŁniej oceniano - jednĥ czwartĥ.

W rezultacie SłoĶce stanie siĪ czerwonym olbrzymem, o Łrednicy

maksymalnie 256 razy wiĪkszej niō obecnie i bĪdzie Łwieciě 2730 razy

jaŁniej.

Unoszĥca siĪ nad płomieniami tego giganta, wypalona, naga Ziemia

powodowałaby na SłoĶcu wybrzuszenie. Jednak siły tarcia sprawiałyby, ōe ta

wypukłoŁě nie ”nadĥōałaby” za ruchem Ziemi. Grawitacyjne oddziaływanie

miĪdzy nimi spowalniałoby ZiemiĪ i powodowało schodzenie po spirali w

kierunku SłoĶca, gdzie tarcie gazów w rozszerzajĥcej siĪ słonecznej

atmosferze spowalniałoby jĥ jeszcze bardziej.

W koĶcu zostałaby wciĥgniĪta do wnĪtrza.

Po okresie spalania helu, kurczenia siĪ i rozszerzenia, a w koĶcu ponownego

kurczenia, SłoĶce skoĶczyłoby jako gasnĥca bryłka ōuōlu, zwana białym

karłem.

Czy jest jakiŁ sposób na to, by tego ognistego koĶca uniknĪły roboty,

karaluchy czy ktokolwiek zamieszkujĥcy ZiemiĪ za miliard lat?

Jedna moōliwoŁě to przeniesienie siĪ na innĥ planetĪ lub do innego układu

planetarnego. Inna opcja to – według Smitha – wykorzystanie ryzykownej

inōynierii na duōĥ skalĪ.

W ten sam sposób, w jaki sondy kosmiczne mogĥ uzyskaě zmianĪ trajektorii

grajĥc w grawitacyjnego bilarda z Wenus czy Jowiszem, aby zwiĪkszyě

prĪdkoŁě i dalej zapuŁciě siĪ w przestrzeĶ kosmicznĥ, Ziemia mogłaby

zaaranōowaě regularne spotkania z kometĥ czy asteroidĥ, zmieniajĥc w ten

sposób orbitĪ i odsuwajĥc siĪ od SłoĶca - wynika z artykułu opublikowanego

w roku 2001 przez Dona Korycansky’ego i Gregory’ego Laughlina z University

of California w Santa Cruz oraz Freda Adamsa z University of Michigan.

Laughlin jednak nie doradza takiej zmiany orbity, poniewaō błĥd w

obliczeniach mógłby doprowadziě do uderzenia komety w ZiemiĪ. - W grĪ

wchodzĥ głĪbokie problemy etyczne, a koszt niepowodzenia jest zbyt wysoki,

aby moōna go było zaakceptowaě - napisał nam w e-mailu.

Tak czy inaczej, podobny manewr przedłuōyłby ōycie Ziemi tylko o kilka

miliardów lat. Póŋniej planeta byłaby zdana na własne siły w zimnie i

mroku...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: