K.Basztowa-Wampir z przypadku.pdf

Ksenia Basztowa

WAMPIR

Z PRZYPADKU

przełożyła

Izabela Wiśniewska-Repeczko

Lublin 2009

P ROLOG

O północy nabrzeże było opustoszałe. Jedynie w oddali, skąd dochodziły

melodyjne dźwięki koncertu, w oknach czynnych do późna knajpek paliło się jeszcze

światło. Słaby wiatr poruszał liśćmi drzew.

Samochód koloru pustynnej nocy powoli zahamował. Rozległ się szmer opon na

rozgrzanym asfalcie, a po chwili ktoś bezszelestnie otworzył przednie drzwi.

Niedopalony papieros niczym dogasający meteor rozbłysnął w powietrzu,

przeleciał ponad żelazną balustradą i wpadł do wody.

- Nooo? - ze zniecierpliwieniem odezwał się siedzący z przodu mężczyzna. - I

gdzie on jest?

- Na pewno zaraz się zjawi... - Kierowca leniwie zakaszlał.

Zaraz potem usłyszał za plecami głosy towarzyszy:

- Zamknij się! Nikt cię o zdanie nie pytał!

- Wybacz, szefie. - Szofer spuścił oczy.

Niebawem rozległ się odgłos kroków, a następnie słabe, stłumione

pochrząkiwanie. Uwagę tego, którego nazywali szefem, przykuł nowo przybyły.

- Nooo?

- Wszystko gotowe, szefie - wydusił usłużnie mężczyzna. - Dom jest urządzony

według pana gustu. Zastosowaliśmy się do wszystkich zaleceń.

Szef powoli wysiadł z samochodu. Spod marynarki na chwilę wysunęła się

koszula barwy krwi.

- Ilu jest ich w mieście?

- Dwóch lub trzech. Wszyscy mieszkają tu od ponad dziesięciu lat.

- Jacyś uczniowie? Kontakty z władzami?

- Miejscowi gliniarze nic o nich nie wiedzą. Jeśli chodzi o uczniów, każdy ma nie

więcej niż pięciu, góra sześciu. Ogółem około dwudziestu.

Szef w zamyśleniu oparł się o samochód.

- A co wiadomo na temat tych... kundli? - zapytał po chwili.

- Słyszałem, że zawarli coś w rodzaju rozejmu - odparł z wahaniem rozmówca.

- Możesz odejść.

Nowy skinął głową. Zrobił kilka kroków w tył i wyszedł z kręgu rzucanego

przez latarnię światła, po czym rozpłynął się w ciemnościach letniej nocy.

Szef dłuższą chwilę stał nieruchomo, oparty plecami o samochód.

Szczęknął zamek w drzwiach. Zanim zdążyły się otworzyć, mężczyzna

błyskawicznie pochwycił klamkę, pomagając młodej kobiecie wydostać się z tylnego

siedzenia.

Dziewczyna leniwym krokiem przemierzyła pas zieleni oddzielający jezdnię od

chodnika, zatrzymała się nad brzegiem rzeki i chwyciła za poręcze. Mężczyzna

podążył za nią bez pośpiechu.

Od wody powiało chłodem.

- Ależ mi to wszystko obrzydło - cicho, z namysłem rzekła kobieta.

- Lidio, ja...

- Obrzydło! - powtórzyła stanowczym tonem z nutą nostalgii w głosie. - Co

kilka lat rzucać wszystko i wyjeżdżać, wciąż się spieszyć... Mam tego dość. Mam

dość życia w wiecznym strachu, obawie, że gdy tylko skręcę za róg, ktoś może mnie

napaść. Mam dość tej całej Europy i tych podróży.

- Nie lubisz Europy? Pojedziemy do Ameryki, do Australii, dokądkolwiek

zechcesz!

- Nie chcę nigdzie jechać! - niemal krzyknęła. - Czy ty niczego nie rozumiesz?

Nie chodzi o miejsca, chodzi o to życie! Naprawdę tego nie widzisz?

Mężczyzna nie odpowiedział. Narzucił na ramiona dziewczyny marynarkę. Ten

gest nie był niczym więcej, jak tylko przejawem kurtuazji - dziewczyna już od

dawna nie była zdolna do odczuwania zimna. Mimo to przyjęła podarunek.

Przyjęła, chlipnęła cicho i położyła głowę na ramieniu kochanka, a on objął ją w

talii.

Piękna mogłaby być z nich para. Mogłaby, gdyby nie dziwna bladość kobiety i

cienka, biaława szrama szpecąca twarz mężczyzny.

C ZEŚĆ PIERWISZA

Ż YWA LEGENDA ! I LOŚĆ SIĘ NIE LICZY !

O szóstej rano telewizor włączony przez jakiegoś idiotę na cały regulator

uroczyście odegrał hymn. Grobowy harmider trąb, bębnów i tym podobnych

instrumentów do wtóru z hukiem młota pneumatycznego w mojej głowie sprawił, że

się obudziłem.

Złorzecząc cicho przez zaciśnięte zęby (głośno nie mogłem z powodu

wspomnianej dolegliwości), bez otwierania oczu spełznąłem z wersalki i namacawszy

przycisk na pilocie, wyłączyłem szklane pudło. Biorąc pod uwagę fakt, że zdołałem to

zrobi, musiałem znajdowa się w domu. A skoro tak, to żeby dotrze do kuchni i

dorwa się do cudownego eliksiru z ogórków, wystarczyło wyjś z pokoju i skręci... w

lewo!

Kiedy z niewielką pomocą palców uniosłem powieki, poczułem, jak razi mnie

niesamowicie jasne światło poranka (kto powiedział, że promienie słońca są

przyjemne?!).

Doszedłem do wniosku, że najwyższy czas wsta. Po pięciu nieudanych próbach

pokonałem wreszcie syndrom agresywnego chodnika - gdyby ktoś nie wiedział, mam

na myśli sytuację, kiedy chodnik, a w tym przypadku podłoga, oddala się coraz

bardziej i bardziej... aż w końcu znienacka obija człowiekowi gębę. Doczłapałem do

lodówki i wyciągnąłem trzylitrowy słój z błogosławioną wodą po ogórkach.

Kilka łyków i od razu jakby lepiej. Oto co kac robi z człowiekiem.

No tak, ale w jaki sposób doprowadziłem swój biedny organizm do takiego stanu?

Zmusiłem szare komórki do pracy na wysokich obrotach i walcząc z bólem głowy przy

pomocy wspomnianego już napoju, zacząłem sobie co nieco przypomina.

Wczoraj... a może wcale nie wczoraj? W każdym razie na pewno w piątek. W

piątek o trzeciej po południu rodzice zabrali młodszego brata i wyjechali do domku

letniskowego. Wcześniej doszli do wniosku, że będzie dla mnie lepiej, jeśli zostanę w

mieście i spróbuję poby trochę bez ich nadzoru.

Nawiasem mówiąc, lepiej, żeby była sobota. Jak mnie mamuśka zobaczy w takim

stanie, porządnie oberwę po uszach.

Powrómy jednak do tematu. Co się działo później? Najpierw skakałem po

kanałach telewizora, usiłując znaleź coś lepszego od tych nadawanych bez końca

talkshow, a gdy się poddałem i zamierzałem wyłączy szklane pudło, ktoś zadzwonił

do drzwi. Przyszedł „lekko” wcięty Wowka z kilkoma butelkami piwa.

- Słuchaj, brachu, skoro twoich starych nie ma w domu, może byśmy łyknęli? -

zaproponował.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: