Robert Ludlum - Kryptonim Ambler.pdf - Ludlum Robert - Apiossa

Robert Ludlum Kryptonim Ambler

Powieści ROBERTA LUDLUMA

w Wydawnictwie Amber

TOśSAMOŚĆ BOURNE'A

KRUCJATA BOURNE'A

ULTIMATUM BOURNE'A

DOKUMENT MATLOCKA

DROGA DO OMAHA

DZIEDZICTWO SCARLATTICH

ILUZJA SKORPIONA

KLĄTWA PROMETEUSZA

KOD ALTMANA

KRYPTONIM AMBLER

MANUSKRYPT CHANCELLORA

MOZAIKA PARSIFALA

OPCJA PARYSKA

PAKT HOLCROFTA

PLAN IKAR

PROGRAM HADES

PROTOKÓŁ SIGMY

PRZESYŁKA Z SALONIK

PRZYMIERZE KASANDRY

SPADKOBIERCY MATARESEA

SPISEK AKWITANII

STRAśNICY APOKALIPSY

TESTAMENT MATARESE'A

TRANSAKCJA RHINEMANNA

TREVAYNE

WEEKEND Z OSTERMANEM

ZDRADA TRISTANA

ZEW HALIDONU

ZLECENIE JANSONA

ROBERT LUDLUM

KRYPTONIM AMBLER

Przekład JAN KRAŚKO

Tytuł oryginału THE AMBLER WARNING

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBOFONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna EDYTA DOMAŃSKA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA, RENATA KUK

Ilustracja na okładce WYDAWNICTWO AMBER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza do własnej księgarni internetowej

http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 8324122737

Związek pozorny jest potęŜniejszy niŜ oczywisty.

Heraklit z Efezu, 500 rok p.n.e.

Część I

Rozdział 1

Budynek był niewidzialny, jak niewidzialne są wszystkie pospolite budynki.

Mógłby uchodzić za duŜą prywatną szkołę średnią albo za ośrodek przetwarzania

Strona 1

Robert Ludlum Kryptonim Ambler

danych podatkowych. Wyglądał jak niezliczone budynki z lat pięćdziesiątych i

sześćdziesiątych, ot, zwalista, trzypiętrowa kamienica i wewnętrzne podwórze.

Przypadkowy przechodzień nie zwróciłby na niego najmniejszej uwagi.

Rzecz w tym, Ŝe przypadkowych przechodniów tu nie było. Nie tu, nie na tej

odciętej od świata wysepce połoŜonej siedem kilometrów od wybrzeŜa Wirginii.

Wyspa naleŜała oficjalnie do National Wildlife Refuge System, sieci

amerykańskich parków narodowych, dlatego kaŜdemu, kto o nią wypytywał, mówiono,

Ŝe ze względu na niezwykle delikatną równowagę miejscowego ekosystemu nikogo się

tam nie wpuszcza. Jej zawietrzna część rzeczywiście była lęgowiskiem rybołowów i

traczydługodziobów, drapieŜników i ich ofiar, którym zagraŜał największy

drapieŜnik: człowiek. Ale część środkową, starannie ukształtowane, tarasowate

wzgórza porośnięte misternie przystrzyŜoną trawą i wypielęgnowaną zielenią,

zajmował sześciohektarowy kompleks, na którego terenie stał ów nierzucający się

w oczy gmach.

Łodzie, które odwiedzały wyspę Parrish trzy razy dziennie, miały na burtach

napis NWRS, a z daleka trudno było dostrzec, Ŝe schodzący z pokładu ludzie w

niczym nie przypominają straŜników leśnych. Gdyby próbował tu dobić zepsuty

kuter rybacki, natychmiast przechwyciliby go męŜczyźni w brązowych panterkach,

osobnicy przyjaźnie uśmiechnięci, lecz o oczach zimnych jak stal. Nikt nigdy nie

dotarł tam na tyle blisko, Ŝeby zobaczyć cztery

wieŜe straŜnicze czy zastanowić się nad przeznaczeniem siatkowego ogrodzenia,

przez które płynął prąd o wysokim napięciu.

Zakład psychiatryczny na wyspie Parrish, choć niczym się niewyróŜniający, był

siedliskiem dzikości duŜo większej niŜ ta, która go otaczała: był domem

szaleństwa ludzkiego umysłu. Wiedziało o nim niewielu członków rządu. Jego

istnienie wynikało jednak z prostej logiki: był to ośrodek psychiatryczny dla

pacjentów, którzy weszli w posiadanie informacji chronionych najściślejszą

tajemnicą państwową. Ludzi takich jak oni, którzy postradali zmysły, naleŜało

umieścić i leczyć w wyjątkowo bezpiecznym otoczeniu. A tu, na wyspie Parrish,

ryzyko naruszenia systemu bezpieczeństwa zostało całkowicie wyeliminowane.

Zatrudniony w ośrodku personel, starannie wyselekcjonowany i dokładnie

prześwietlony, miał dostęp do najpilniej strzeŜonych informacji, a działający

przez dwadzieścia cztery godziny na dobę elektroniczny system nadzoru,

audiowideo, zapewniał dodatkowe zabezpieczenie przed ewentualnym zagroŜeniem

zarówno z zewnątrz, jak i ze środka. śeby jeszcze bardziej zminimalizować ryzyko

i uniemoŜliwić zadzierzgnięcie emocjonalnych więzów między lekarzami i

pacjentami, personel medyczny ośrodka podlegał trzymiesięcznym rotacjom. Co

więcej, obowiązujące tu przepisy nakazywały, Ŝeby kaŜdemu pacjentowi przypisać

numer identyfikacyjny i Ŝeby nigdy nie zwracać się do Ŝadnego po nazwisku.

Rzadko kiedy leczono tu ludzi niebezpiecznych dla otoczenia czy to ze względu na

rodzaj zaburzenia psychicznego, czy na szczególną wagę tego, co ludzie ci

wiedzieli. Tych pacjentów izolowano na specjalnym, zamkniętym oddziale. Na

trzecim piętrze zachodniego skrzydła gmachu przebywał aktualnie jeden taki

pacjent. Pacjent numer 5312.

Pracownik ośrodka, który właśnie przeszedł rotację, trafił na oddział 4Z i

zobaczył go pierwszy raz, mógł być pewny tylko tego, co widział: Ŝe męŜczyzna ów

ma metr osiemdziesiąt wzrostu, około czterdziestu lat, krótko ostrzyŜone brązowe

włosy i pogodne niebieskie oczy. Gdyby jednak przypadkowo spotkali się wzrokiem,

pracownik ten musiałby natychmiast odwrócić wzrok: intensywność spojrzenia

pacjenta numer 5312 była niezwykle irytująca, samo spojrzenie zaś niemal

fizycznie przeszywające. Szczegóły jego profilu psychiatrycznego tkwiły w

aktach. Natomiast rodzaju drzemiącej w nim dzikości moŜna się było jedynie

domyślać.

Gdzieś na oddziale 4Z panowały chaos i nabrzmiały od krzyków zamęt, jednak były

to krzyki bezgłośne, zamknięte w niespokojnych snach, które przybierały na

wyrazistości nawet wtedy, gdy sen jako taki zaczynał juŜ pierzchać. Chwile tuŜ

przed powrotem do świadomości gdy śniący zdaje sobie

sprawę jedynie z tego, co widzi, gdy jest tylko pozbawionym "ja" wzrokiem

wypełniała seria obrazów zniekształconych jak te na taśmie filmowej, które

uwięzły przed rozgrzaną Ŝarówką projektora. Wiec w parny dzień na Tajwanie:

wielki plac, na placu tysiące ludzi, wiatru jak na lekarstwo. I mówca, któremu

wybuch przerwał w pół zdania, wybuch mały, skumulowany i śmiertelny. Chwilę

przedtem mówca przemawiał elokwentnie i Ŝarliwie; teraz zaś leŜał na drewnianym

podium w kałuŜy krwi. Podniósł głowę i jego wzrok po raz ostatni spoczął na kimś

stojącym w tłumie. Chang bizi, człowiek z Zachodu. Jedyna osoba, która nie

krzyczała, nie płakała ani nie uciekała. Jedyna, która nie okazywała Ŝadnego

zaskoczenia, gdyŜ wybuch ten był ostatecznie jej dziełem. Mówca umierał, patrząc

na człowieka, który przebył pół świata, Ŝeby go zabić. Obraz zachybotał,

Strona 2

Robert Ludlum Kryptonim Ambler

rozciągnął się, zniekształcił i rozmył w oślepiającej bieli.

Czyjś odległy głos, minorowy trójdźwięk i Hal Ambler otworzył zaspane oczy.

Czy to naprawdę ranek? W tym ślepym pokoju nie sposób było tego sprawdzić. Tak

czy inaczej, to był ranek, przynajmniej dla niego. Słabe światło wpuszczonych w

sufit jarzeniówek od pół godziny przybierało na sile, zapowiadając

technologiczny świt, tym jaśniejszy, Ŝe zarówno sufit, jak i wszystkie ściany

były białe. Zaczynał się kolejny sztuczny dzień. Podłogę dwa i siedem na trzy

i sześć wyłoŜono płytkami z białego winylu, a ściany białą pianką, gęstym,

gumowatym, elastycznym tworzywem przypominającym w dotyku matę do zapasów.

Wiedział, Ŝe z hydraulicznym westchnieniem rozsuną się zaraz podobne do luku

drzwi znał te szczegóły na pamięć, te i setki innych. Bez tego by nie przeŜył,

zwłaszcza tu, w tym ośrodku o zaostrzonym rygorze jeśli tylko moŜna było

nazwać to Ŝyciem i przeŜyciem. Były to raczej okresy posępnej świadomości

przeplatane okresami całkowitej amnezji. Towarzyszyło temu wraŜenie, Ŝe go

uprowadzono, Ŝe porwano nie tylko ciało, ale i duszę.

Przez prawie dwadzieścia lat pracował jako tajny agent: w tym czasie kilka razy

trafił do niewoli w Czeczenii i Algierii dlatego wiedział, co znaczy

całkowite odosobnienie. Wiedział, Ŝe nie sprzyja rozmyślaniu, analizie duszy czy

filozoficznym rozwaŜaniom. śe umysł wypełniają wtedy fragmenty reklam, popularne

piosenki z na wpół zapomnianymi słowami i dotkliwa świadomość drobnych niewygód

cielesnych. Świadomość ta wirowała i odpływała, lecz rzadko kiedy docierała

gdzieś, gdzie jest naprawdę ciekawie, bowiem zawsze krępowała ją i więziła ta

specyficzna agonia izolacji. Ci, u których przeszedł przeszkolenie do pracy w

tym zawodzie, próbowali przygotować go na taką ewentualność. NajwaŜniejsze,

twierdzili, to nie

dopuścić, Ŝeby umysł zaczął poŜerać sam siebie, niczym Ŝołądek trawiący własne

ścianki.

Jednak na wyspie Parrish nie był w rękach wroga: przetrzymywał go tu jego rząd,

rząd, któremu przez tyle lat słuŜył.

A on nie wiedział, dlaczego.

To, dlaczego mogli tu kogoś zamknąć nie jego, tylko kogoś nie było dla niego

tajemnicą. Jako pracownik amerykańskiej agencji wywiadowczej, znanej jako

Wydział Operacji Konsularnych, słyszał o ośrodku na wyspie Parrish. Rozumiał

teŜ, dlaczego ośrodki takie muszą istnieć: umysł człowieka jest ułomny, tym

bardziej umysł agenta, który posiadł pilnie strzeŜone tajemnice. Rzecz w tym, Ŝe

agentem takim nie mógł zajmować się byle jaki psychiatra. Nauczyli się tego na

własnych błędach podczas zimnej wojny, kiedy to okazało się, Ŝe ich urodzony w

Berlinie psychoanalityk, którego pacjentami byli między innymi wysocy urzędnicy

państwowi, jest wtyczką słynnego wschodnioniemieckiego Ministerium fur

Staatssicherheit.

Jednak nie wyjaśniało to wcale, dlaczego znalazł się tu on, Hal Ambler. Siedział

tu juŜ od... No właśnie, od kiedy? Podczas szkolenia nauczono go, Ŝe liczenie

upływających dni jest bardzo waŜne w niewoli. Tymczasem on, nie wiedzieć czemu,

to zaniedbał, dlatego pytanie pozostawało bez odpowiedzi. Pół roku? Rok? DłuŜej?

Tylu rzeczy nie wiedział. Ale jednego był pewien: jeśli stąd nie ucieknie,

zwariuje naprawdę.

Rutyna: nie mógł się zdecydować, czy jej przestrzeganie jest dla niego

ratunkiem, czy zgubą. Najpierw gimnastyka, spokojna i wydajna, zakończona stoma

pompkami to na lewej, to na prawej ręce. Na kąpiel pozwalano mu co drugi dzień;

ten nie był dniem kąpielowym. Umył zęby nad małą białą umywalką w kącie pokoju.

ZauwaŜył, Ŝe rączka szczoteczki jest zrobiona z miękkiego gumowatego poliestru,

Ŝeby nie moŜna jej było zaostrzyć i uŜyć jako broni. Nacisnął przycisk i z

pojemnika nad umywalką wysunęła się elektryczna maszynka do golenia; wolno mu

było korzystać z niej dokładnie przez sto dwadzieścia sekund; po ich upływie

musiał ją połoŜyć na wyposaŜonej w czujnik tacce; gdyby tego nie zrobił,

natychmiast włączyłby się alarm. Skończywszy się golić, ochlapał twarz wodą i

przeczesał ręką włosy, Ŝeby je jakoś ułoŜyć. W pokoju nie było ani lustra, ani

niczego, w czym moŜna by się przejrzeć. Nawet szkło na oddziale pokryto warstwą

czegoś antyrefleksyjnego. Miało to bez wątpienia jakiś cel, zapewne leczniczy.

WłoŜył "strój dzienny", długą, luźną, białą koszulę i spodnie z gumką zamiast

paska.

Słysząc, Ŝe otwierają się drzwi, odwrócił się powoli i poczuł sosnowy zapach

środka dezynfekującego, który zawsze unosił się na korytarzu. Znowu

ten facet, ten sam co zwykle, krępy i napakowany, o krótko ostrzyŜonych włosach,

w jasnoszarym uniformie z identyfikatorem starannie zasłoniętym bawełnianą

patką: kolejny środek ostroŜności ze strony personelu. Sposób, w jaki wymawiał

samogłoski, wskazywał, Ŝe pochodzi ze środkowego wschodu, jednak jego znudzenie

i ewidentny brak jakiegokolwiek zainteresowania były zaraźliwe; Amblera teŜ mało

Strona 3

obchodził.

Rutyny ciąg dalszy: pielęgniarz trzymał w ręku grubą nylonową plecionkę, coś w

rodzaju pasa.

Rączki do góry mruknął, podchodząc bliŜej i opasując go nią. Bez tej

specjalnej plecionki Amblerowi nie wolno było stąd wyjść. Zamontowano w niej

kilka płaskich litowych baterii; po załoŜeniu, na wysokości lewej nerki pacjenta

sterczały z niej dwa metalowe zęby.

Urządzenia tego oficjalnie znanego jako pas reakcyjny TZKE, od Technologia

Zdalnej Kontroli Elektronicznej uŜywano zwykle do transportu szczególnie

niebezpiecznych więźniów; tu, na oddziale 4Z, był to element codziennego stroju.

MoŜna je było uaktywnić z odległości dziewięćdziesięciu metrów i porazić

pacjenta prądem o napięciu pięćdziesięciu tysięcy woltów. Tak potęŜna dawka

elektryczności powaliłaby nawet zapaśnika sumo wiłby się po ziemi przez dobre

dziesięć, piętnaście minut.

Zapiąwszy pas, pielęgniarz poprowadził go wyłoŜonym białymi płytkami korytarzem

na poranną porcję leków. Ambler szedł powoli, noga za nogą, jakby brodził w

wodzie. Ten specyficzny chód był rezultatem wysokiego stęŜenia leków

psychotropowych we krwi i wszyscy pracownicy zakładu psychiatrycznego na wyspie

Parrish znali go aŜ za dobrze. Ruchy Amblera stały jednak w sprzeczności z

płynną efektywnością jego czujnego spojrzenia. Była to jedna z wielu rzeczy,

których pielęgniarz nie zauwaŜył.

Natomiast on dostrzegał niemal wszystko.

Sam budynek miał juŜ kilkadziesiąt lat, jednak regularnie go remontowano i

unowocześniano: drzwi były wyposaŜone w elektroniczne zamki na kartę z

cieniutkim jak wafelek transponderem a w głównych przejściach zainstalowano

skanery i czujniki reagujące na obraz siatkówki ludzkiego oka, tak Ŝe korzystać

z nich mogli tylko upowaŜnieni pracownicy. Mniej więcej trzydzieści metrów od

jego celi mieścił się tak zwany gabinet oceny, pomieszczenie z oknem

zaopatrzonym w szybę ze spolaryzowanego szkła, dzięki któremu lekarz mógł

swobodnie obserwować pacjenta, podczas gdy pacjent nie widział lekarza. Ambler

chodził tam regularnie na "ocenę psychiatryczną", badanie, którego sens umykał

zarówno jemu, jak i badającemu go lekarzowi. W ostatnich miesiącach zaznał

prawdziwej rozpaczy, jednak rozpacz ta nie wynikała z jego stanu psychicznego,

tylko z oceny realnych szans na

uwolnienie. Wyczuł bowiem, Ŝe mimo cotrzymiesięcznych rotacji, wszyscy lekarze

patrzą na niego jak na kogoś, kto ma tu spędzić całe Ŝycie, kto pozostanie w

zamknięciu długo po ich odejściu.

Ale przed kilkoma tygodniami wszystko się zmieniło. Nie było to nic

obiektywnego, nic namacalnego czy nawet zauwaŜalnego. OtóŜ wreszcie nawiązał z

kimś kontakt i kontakt ten postawił na głowie cały jego świat. Kontakt, a

dokładniej mówiąc, ona, dziewczyna. Bo to dzięki niej zobaczył światełko na

końcu tunelu. Była pielęgniarką i nazywała się Laurel Holland. I co

najwaŜniejsze, była po jego stronie.

Kilka minut później pielęgniarz i jego powłóczący nogami pacjent dotarli do

półokrągłego pomieszczenia zwanego bawialnią. Bawialnia to wyraz pochodzący od

czasownika "bawić", lecz prawdziwego charakteru owego przybytku nie oddawało

Ŝadne z tych słów. Bardziej odpowiednim określeniem byłoby raczej "atrium

obserwacyjne". Na jednym końcu tego atrium stał sprzęt do ćwiczeń fizycznych i

półka na ksiąŜki zapchana tomami encyklopedii sprzed piętnastu lat. Na drugim

był punkt wydawania leków: długa lada, zaopatrzone w Ŝaluzje okienko, wzmocniona

metalową siatką szyba, ledwo widoczna za szybą półka, na półce plastikowe

buteleczki z pastelowymi naklejkami. Ambler zdąŜył się juŜ nauczyć, Ŝe

zawartością tych buteleczek moŜna obezwładnić i skrępować człowieka równie

skutecznie, jak stalowymi kajdankami. Przechowywane w nich pigułki wprowadzały

pacjenta w stan niespokojnego odrętwienia, wywoływały ocięŜałość i zabijały

pogodę ducha.

Jednak zadaniem personelu ośrodka psychiatrycznego na wyspie Parrish było nie

tyle dbanie o pogodę ducha podopiecznych, ile ich pacyfikacja. Tego ranka w

bawialni zgromadziło się sześciu pielęgniarzy. Nie było w tym niczego

niezwykłego, gdyŜ tylko oni czuli się tu jak w prawdziwym salonie. Oddział 4Z

mógł pomieścić dwunastu pacjentów obsługiwał tylko jednego. Skutek?

Pomieszczenie to stało się nieformalnym centrum rekreacyjnowypoczynkowym dla

pielęgniarzy z oddziałów, gdzie pracy było duŜo więcej. A to, Ŝe lubili

przychodzić akurat tutaj, do bawialni, podwyŜszało z kolei poziom bezpieczeństwa

na oddziale 4Z.

Odwracając się, kiwając głową dwóm pielęgniarzom siedzącym w niskich piankowych

fotelach i patrząc na nich tępym zamglonym wzrokiem, Ambler lekko rozchylił usta

i na brodę spłynęła mu struŜka śliny. Pielęgniarzy było sześciu, zdąŜył juŜ to

Strona 4

Robert Ludlum Kryptonim Ambler

zarejestrować. Sześciu pielęgniarzy, lekarz dyŜurny i pielęgniarka, jego jedyny

sprzymierzeniec.

Pora na cukiereczki rzucił jeden z tych w fotelu; pozostali wykrzywili usta

w szyderczym uśmieszku.

Ambler podszedł powoli do lady, gdzie pielęgniarka o kasztanowych włosach

czekała z porannymi lekami. Przelotne spojrzenie, leciutkie skinienie głową

niedostrzegalny kontakt.

Jej nazwisko poznał przypadkiem; niechcący oblała się wodą z kubka i materiał

zasłaniający identyfikator stał się przezroczysty. Laurel Holland: litery

prześwitywały jak rząd zjaw. Przeczytał je półgłosem trochę się zdenerwowała,

mimo to wyczuł, Ŝe w tym zdenerwowaniu nie ma rozdraŜnienia. I właśnie wtedy coś

między nimi zaiskrzyło. Od tamtej chwili uwaŜnie obserwował jej twarz, chód,

sposób zachowania, wsłuchiwał się w brzmienie jej głosu. Miała trzydzieści kilka

lat, piwnozielone oczy i zgrabną figurę. Była bystrzejsza i ładniejsza, niŜ

myślała.

śeby nie wzbudzać niepotrzebnego zainteresowania ewentualnych obserwatorów,

rozmawiali cicho i krótko. Ale ileŜ moŜna przekazać zwykłym spojrzeniem czy

leciutkim uśmiechem? Dla systemu Ambler był pacjentem 5312. Jednak wiedział juŜ,

Ŝe dla niej jest kimś o wiele więcej niŜ tylko numerem.

Zdobywał jej sympatię juŜ od półtora miesiąca, lecz nie działaniem na aktywne

działanie miała przyjść pora później raczej odpowiednim reagowaniem na jej

osobę, na to, co robiła i mówiła, dzięki czemu z czasem i ona zaczęła zwracać na

niego uwagę. Z czasem teŜ coś do niej dotarło: odkryła, Ŝe Ambler nie jest chory

psychicznie.

Świadomość, Ŝe Laurel o tym wie, dodała mu wiary w siebie i jeszcze bardziej

zdeterminowała go do ucieczki.

Nie chcę tu umrzeć wymamrotał do niej któregoś ranka. Nie

odpowiedziała, lecz z jej zaszokowanej miny wyczytał wszystko, co chciał.

Pańskie lekarstwa rzuciła wesoło nazajutrz rano, kładąc mu na dłoni

trzy tabletki nieznacznie róŜniące się wyglądem od otępiających leków

neuroleptycznych, które codziennie dostawał. Tylenol dodała bezgłośnie.

Według obowiązującego w ośrodku regulaminu, powinien połknąć lekarstwa w jej

obecności, a potem otworzyć usta i pokazać, Ŝe ich tam nie ukrył. Połknął,

otworzył, pokazał i juŜ godzinę później zyskał namacalny dowód na to, Ŝe go nie

okłamała. Miał duŜo lŜejsze nogi, lŜej mu teŜ było na duszy. W ciągu kilku

następnych dni jego oczy odzyskały dawną jasność, poczuł się duŜo raźniej i

zaczął w końcu przypominać siebie sprzed lat. Musiał ciągle grać, udawać

odurzonego lekami, chodzić jak szympans, krokiem, do którego przywykli

pielęgniarze.

Ośrodek psychiatryczny na wyspie Parrish był szpitalem o zaostrzonym rygorze,

wyposaŜonym w najnowocześniejszy sprzęt. Ale Ŝaden sprzęt i technologia nie są

odporne na czynnik ludzki. I teraz, stojąc tyłem do kamery

wewnętrznego systemu bezpieczeństwa, Laurel wsunęła mu swój elektroniczny klucz

za gumkę białych bawełnianych spodni.

Słyszałam, Ŝe ogłoszą dziś dwunastkę szepnęła.

"Dwunastkę" kod sygnałowy numer dwanaście ogłaszano tylko w nagłych

przypadkach, gdy trzeba było przewieźć pacjenta do szpitala na lądzie. Laurel

nie powiedziała, skąd o tym wie, ale domyślił się: według najbardziej

prawdopodobnego scenariusza któryś z przebywających tu pacjentów skarŜył się na

bóle w klatce piersiowej, co mogło być zapowiedzią powaŜniejszych kłopotów,

choćby niewydolności serca. Lekarze nieustannie go obserwowali, wiedząc, Ŝe

gdyby doszło do nagłej arytmii, musieliby przewieźć go na oddział intensywnej

terapii na lądzie. Ambler pamiętał poprzednią "dwunastkę" starszego męŜczyznę

z wylewem pamiętał teŜ środki bezpieczeństwa, jakie wówczas podjęto. Choć

bardzo surowe, stanowiły odstępstwo od rutyny, odstępstwo, które mógłby teraz

wykorzystać.

Niech pan uwaŜnie nasłuchuje szepnęła. I będzie gotowy do działania.

Dwie godziny później dwie godziny szklistowzrocznego milczenia z jego strony

zabrzmiał elektroniczny sygnał i elektroniczny głos podobny do głosu z pociągów

kursujących wahadłowo między lotniskiem i centrum miasta czy z nowoczesnego

metra, miły i niepokojący zarazem.

Uwaga, kod dwunasty, oddział drugi wschodni.

Pielęgniarze natychmiast wstali.

To pewnie ten staruszek z 2W. Miał juŜ chyba ze dwa zawały, co nie?

Większość z nich skierowała się na pierwsze piętro. Elektroniczny sygnał

rozbrzmiewał w równych, częstych odstępach.

A więc jednak. Staruszek z atakiem serca, tak jak moŜna się było spodziewać.

Ambler poczuł czyjąś rękę na ramieniu. Osiłkowaty pielęgniarz. Ten sam, który go

Strona 5

Robert Ludlum - Kryptonim Ambler.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: