A. MacLean - Na celowniku.pdf - Alistair Maclean - frezjan

A LISTAIR M AC L EAN

H UGH M ILLER

N A CELOWNIKU

T YTUŁ ORYGINAŁU : A LISTAIR M ACLEAN ’ S U NACO : P RIME T ARGET

P RZEŁOŻYŁY D ANUTA D OWJAT A NNA M ARIA N OWAK

P ODZIĘKOWANIA

Jestem wdzięczny Phillipowi Brentowi za informacje o sieci satelitarnej, Nickowi

Carpenterowi za uwagi na temat broni palnej i materiałów wybuchowych, Edinowi Mossowi

za odsłonięcie kulis funkcjonowania marokańskich służb wywiadowczych, a Rosie Barlach za

wiadomości o motocyklistach.

Wyjątkowo serdeczne podziękowania składam Fionie Stewart, mojej redaktorce w

wydawnictwie HarperCollins, której czujności i wielkiemu wyczuciu mój rękopis wiele

zawdzięcza.

P ROLOG

Berlin, 24 kwietnia 1945 roku

Generał Albers wbiegł po ostatnich stopniach prowadzących z bunkra na zewnątrz i stanął

na chwilę, łapiąc oddech. Zwykle robił wszystko dwa razy szybciej niż inni, ale w ostatnich

czasach uraz kręgosłupa i chroniczna rozedma płuc sprawiły, że takie zachowanie stało się

nierozsądne.

— Chwileczkę — wysapał. — Zaraz spojrzę… Odsunął kamuflaż złożony z metalowej

ramy przykrytej kawałkami drewna i wyciągając chudą szyję, ostrożnie wyjrzał na zewnątrz.

Zdołał dostrzec tylko najbliższą okolicę: dziury, gruzy i powyrywane krzaki.

— Wszystko w porządku — powiedział, obracając się w kierunku schodów i wyciągając

rękę.

Hitler nie skorzystał z pomocy. Opierając się o ścianę, o własnych siłach wydostał się na

powierzchnię. Młody żołnierz, który miał czuwać nad jego bezpieczeństwem, szedł za nim,

ściskając w rękach karabin maszynowy.

— Proszę zaczekać — rzucił ostrzegawczo Albers. Przeszedł przez zasypany gruzem

ogródek, czując zapach prochu strzelniczego i kwaskową woń wilgotnej ziemi. W pobliżu

bramy wiodącej na ulicę zauważył wielką dziurę, której poprzednio tu nie było. Obszedł ją i

postawił kołnierz płaszcza, Osłaniając szyję przez deszczem. Zatrzymał się na środku jezdni i

rozejrzał wokoło. Po lewej stronie, w odległości dwudziestu metrów, Leibstandarte, oficer SS,

ledwo widoczny w czarnym mundurze, podniósł rękę, by zwrócić uwagę generała. Albers

skinął mu i zerknął przez ramię na gmach Kancelarii Trzeciej Rzeszy.

Aż zamarł na chwilę, wstrząśnięty widokiem rozległych zniszczeń. Ostatnim razem

wyszedł na powierzchnię trzy dni temu. Wówczas tył budowli był jeszcze nietknięty. Teraz

Albers miał przed oczami popękane wewnętrzne ściany nośne oraz pozostałości po drugim i

trzecim piętrze, które osunęły się na sklepienie parteru. Pociski radzieckiej artylerii, która

atakowała stację kolejową Spandau, zrobiły swoje.

Zawrócił w stronę bunkra, gdy wtem poczuł ucisk w uszach, a ziemia zadrżała mu pod

stopami. Na zachodzie rozległa się potężna salwa z ciężkiej broni. Albers padł na kolana i w

tym momencie z głośnym trzaskiem rozleciał się portal Kancelarii i runął w dół. Generał

skulił się, zakrywając rękami głowę, bo na plecy i ramiona posypały się odłamki muru i tynk.

Po chwili podniósł się i zobaczył, jak oficer SS wyprowadza grupę młodych chłopców ze

spalonego budynku rządowego mieszczącego się po drugiej stronie ulicy.

Joseph Goebbels wynurzył się ze schronu. Chwilę rozmawiał z Führerem, a potem

pokuśtykał przez ogródek.

— Czy są gotowi? — zapytał Albersa.

— Właśnie ich prowadzą, panie ministrze. — Albers wskazał chłopców ustawionych

wzdłuż ściany po drugiej stronie ulicy. — Nie zdołaliśmy zdobyć odpowiednich mundurów,

ale uważam, że w tych warunkach i tak prezentują się nie najgorzej.

Chłopcy byli ubrani w identyczne czarne kurtki zapięte pod szyję i czarne furażerki.

Najmłodszy, który miał osiem lat, przestraszył się strzelaniny i zaczął płakać. Próbował go

pocieszyć najstarszy z grupy, czternastolatek.

— Porozmawiam z nimi — powiedział Goebbels. — Zajmie mi to parę minut, potem

wrócę do Führera.

Idąc w stronę bunkra, Albers próbował oczyścić płaszcz, ale czarny pył marmurowy

zmieszany z deszczem tylko się rozmazywał. Spojrzał na żołnierza stojącego przy Führerze

— chłopak był śmiertelnie przerażony. Wszyscy sprzeciwiali się urządzaniu ceremonii na

zewnątrz. Ostrzegali Führera, że to samobójczy krok, ale się uparł. Twierdził, że tak ważne

zaprzysiężenie musi się dokonać pod niemieckim niebem. Nawet jeśli to niebo było czarne od

dymów płonącego Berlina.

— Wodzu, minister już przemawia do chłopców.

Hitler potakująco skinął głową. Jaki on osłabiony i nieprawdopodobnie stary, pomyślał

Albers. Cztery dni temu skończył pięćdziesiąt sześć lat, ale’ dziś wyglądał na siedemdziesiąt.

Zgarbił się, jedną stroną ciała bez przerwy wstrząsały drgawki, a skóra na wychudzonej

twarzy nabrała ziemistej barwy. Rozchorował się dzisiaj i wymiotował przez cały ranek. Jego

ordynans, Heinz Linge, wezwał lekarza, który podał to, co zwykle. Narkotyk wywołał ten

sam co zazwyczaj skutek: twarz Hitlera jeszcze bardziej pobladła, a oczy zabłysły

nienaturalnym blaskiem. Wkrótce poczuł się jednak lepiej, nie dygotał tak mocno i nawet

zdołał okazać cień zadowolenia na wieść o zaplanowanej uroczystości.

Goebbels skończył mówić i przykuśtykał. Na jego twarzy gościł charakterystyczny

zdawkowy uśmiech.

— Wszystko gotowe.

— Doskonale, doskonale. — Hitler pocierał dla rozgrzewki sinawe palce. — A więc mamy

trzydziestu chłopców, tak?

— Zgadza się. — Goebbels wyciągnął z kieszeni płaszcza kartkę papieru i rozłożył ją. —

Tu są szczegóły całej akcji. Może chcesz przeczytać? Wszystko, rzecz jasna, jest dokładnie

tak, jak to zaplanowaliśmy…

— Podaj mi tylko główne punkty, dobrze? — przerwał Hitler.

Goebbels zaczął mówić, ale o kilometr od nich wybuchł pocisk i w niebo poleciał obłok

czarnego i żółtego dymu. Mężczyźni przysunęli się bliżej muru Kancelarii.

— Wieczorem, gdy tylko się ściemni — ciągnął nie zrażony Goebbels — pod osłoną

konwoju wojskowego chłopcy zostaną wywiezieni z Berlina na ukryte lotnisko SS sześć

kilometrów od Tempelhof. O dwudziestej drugiej samolot z oznaczeniami Czerwonego

Krzyża…

— Czy to będzie rzeczywiście samolot Czerwonego Krzyża?

— Nie, to transportowiec Wehrmachtu przystosowany do tej misji. Zawiezie chłopców

bezpośrednio do Zurychu, gdzie na krótko zostaną w bezpiecznym schronieniu: jest to

przerobiony pawilon na chronionym terenie szpitala.

— Którego? — spytał Hitler, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Miał zwyczaj

zadawać pytania, by zbić z pantałyku swego rozmówcę.

— Schwesterhaus von Roten Kreuz. Koszty opieki nad chłopcami i zaspokojenia ich

potrzeb materialnych będą pokrywane z funduszu, który założył na pańskie polecenie

Bormann. Wszystko zostało zaplanowane i nie trzeba będzie szukać pomocy z zewnątrz.

— Czy chłopcy będą tam bezpieczni?

— Najzupełniej. W ciągu miesiąca zostaną przeniesieni do stałego lokum.

— A gdzie to będzie?

— Doskonałe miejsce na przedmieściach Berna. To duża rezydencja na terenie wielkiej

posiadłości. Stanie się dla nich domem rodzinnym, miejscem, gdzie będą razem dorastać

chowani we właściwym duchu i poczuciu braterstwa.

Zupełnie, jakby czytał prospekt reklamowy, pomyślał Albers.

— Staną się braćmi i zawsze, podkreślam, zawsze, będą chronieni przez złymi,

demoralizującymi wpływami. Otrzymają wszechstronne wykształcenie i zostaną wychowani

zgodnie z założeniami i tezami własnoręcznie spisanymi przez ciebie, wodzu. A we

właściwym czasie powrócą do Niemiec i staną się ostatecznym orężem przeciw żydowskiej

zarazie.

— Powinniśmy już zaczynać — wtrącił się Albers. — Chłopcy zmarzną.

Hitler skinął przyzwalająco głową. Albers wyprowadził ich wzdłuż ścian budynku na ulicę.

Wiatr się uspokoił, ale lunął deszcz. Hitler ruszył między Goebbelsem a żołnierzem, dłonie

schował w kieszenie płaszcza i nacisnął czapkę na oczy. Kiedy znaleźli się na chodniku, trzy

przecznice dalej wybuchł pocisk, tego towarzysze zmylili krok, ale Hitler szedł, jakby nic nie

usłyszał.

Zbliżywszy się do chłopców, którzy wyglądali na zupełnie załamanych, Führer wyjął ręce

z kieszeni i wyprostował się. Patrzącym natychmiast się wydało, że urósł parę centymetrów.

Podniósł głowę i bojowo wysunął do przodu brodę. Wbił swe słynne, magnetyczne spojrzenie

w chłopców i się uśmiechnął.

Goebbels skinął głową i trzydzieści dłoni zostało wyrzuconych w górę w nazistowskim

pozdrowieniu.

— Heil Hitler! — zawołali chórem. Ich okrzyk odbił się echem wśród ruin.

Hitler stanął na zrytej jezdni przed nimi i wykonał ten sam gest pozdrowienia. Oficer SS

podniósł do oka zniszczony aparat fotograficzny Leica i nacisnął spust migawki, by uwiecznić

tę chwilę. Goebbels znów skinął głową i chłopcy wykonali komendę „spocznij”. Generał

Albers postąpił krok do przodu.

— Wodzu, mam zaszczyt przedstawić ci ostatnią grupę kandydatów do Hitlerjugend. To

wyjątkowa jednostka, w skład której wchodzi trzydziestu równie wyjątkowych młodych

mężczyzn. Wszyscy, co do jednego, są sierotami i każdy synem bohatera Trzeciej Rzeszy.

Albers z plikiem kartek w dłoni podszedł na koniec szeregu. Zaczekał, aż Hitler się do

niego przyłączy, a potem zaczął po kolei przedstawiać mu chłopców.

— Erich Bahr, lat dwanaście, syn komendanta odcinka, Konrada Bahra, zabitego z żoną

Friedą w lutym podczas bombardowania Drezna. Klaus Garlan, lat dziesięć, syn oficera wojsk

pancernych Gregora Garlana, zabitego na Pustyni Zachodniej w tysiąc dziewięćset

czterdziestym czwartym roku, matka Louisa Garlan zginęła w czasie nalotu bombowego w

północno–zachodnim Berlinie w styczniu tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku.

Albrecht Schröder, lat dwanaście, syn Ottona Schrödera…

Hitler słuchał z uwagą i ściskał dłoń kolejnych chłopców. Nim dotarł na koniec szeregu,

przemókł do suchej nitki, znów się zgarbił, a głowa sterczała mu nad pochylonymi

ramionami. Jednak mimo wszystko się uśmiechał, jakby niebo zsyłając promienie słońca,

błogosławiło tę skromną ceremonię.

Kiedy przeszedł na środek ulicy, by przemówić do chłopców, w pobliżu w odstępie

ułamków sekundy upadły dwa pociski. Podmuch uderzył w Hitlera, który się zachwiał pod

jego naporem. Parę ocalałych okien w Kancelarii wyleciało z framug, posypały się szkło,

metal i kamienie. Hitler patrzył, jak u stóp budynku unosi się chmura migoczącego pyłu.

— Może żydokomuna odpłaca się za „Noc Kryształową” — powiedział, próbując znów

przywołać na twarz uśmiech.

Odwrócił się do chłopców, poprawił czapkę i wyżej postawił kołnierz płaszcza, osłaniając

uszy. Kiedy się znów odezwał, jego głos był stanowczy.

— Powiedziano mi, że jutro lub najpóźniej pojutrze, czołgi amerykańskie i sowieckie

spotkają się nad Elbą w Torgau. Moi drodzy chłopcy, w tym straszliwym momencie Niemcy,

o których zawsze marzyłem, ojczyzna, o którą walczyłem z całego serca, i budowa, której

poświęciłem wszystkie me siły — zginie. Zostanie zamordowana przez barbarzyńców

podżeganych przez światowe żydostwo — przerwał i głęboko zaczerpnął powietrza. — To

wszystko, co najbardziej kochamy, uleci z dymem i ten dym rozpłynie się na wietrze. A

jednak, młodzi przyjaciele, teraz, gdy na was patrzę, moje serce rośnie z dumy. — Hitler

powiódł spojrzeniem wzdłuż szeregu i na ułamek sekundy jego wzrok spoczął na każdej

twarzy. — Patrzę na was i widzę w was kwintesencję mego Jugend, wcielenie ducha

aryjskiego. W każdym z was wyraźnie widzę zalążek rasy, narodu, który jest naturalnym

wrogiem ludzi niszczących naszą ukochaną ziemię.

Generał Albers na wszelki wypadek przysunął się odrobinę bliżej i zerknął uważnie na

twarz wodza; nie mylił się — w oczach Hitlera kręciły się łzy.

A. MacLean - Na celowniku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: