SPIS TREŚCI
Wstęp.
1. Jak nauczać lekkiej atletyki w szkole.
2. Start niski.
2.1 Nauczanie startu niskiego
2.2 Ćwiczenia doskonalące technikę biegu sprinterskiego.
3. Biegi sztafetowe.
3.1 Metodyka nauczania
4. Biegi przez płotki.
4.1 Ćwiczenia przygotowawcze.
4.2 Ćwiczenia na płotkach.
5. Skok w dal.
5.1 Ćwiczenia przygotowawcze.
5.2 Nauka skoku w dal.
6. Rzut piłeczka palantową.
6.1 Metodyka nauczania rzutu piłeczka palantową.
Zakończenie.
Bibliografia.
Lekkoatletyka – wyróżniona została spośród innych dyscyplin pięknym tytułem – KRÓLOWEJ SPORTU, gdyż oprócz niewątpliwej widowiskowości cechuje się wysoką zdrowotnością, powszechną dostępnością, prostotą i wymiernością. Uprawianie lekkiej atletyki (już w szkole) stwarza doskonałe możliwości dla rozwoju wszystkich cech motorycznych i wolicjonalnych dziecka. Zapewnia określone minimum wszechstronnego rozwoju fizycznego dzieci i młodzieży, zachęca do znacznej systematyczności – stąd bardzo częste mierniki sprawności fizycznej oparte są na wynikach prostych konkurencji lekkoatletycznych. Wymierny wynik uzyskany przez ucznia wyrabia wiarę w siebie i pozwala określić postęp.
Rezultatem lekcji lekkiej atletyki powinien być wyższy poziom sprawności fizycznej i wydolności, wyrobienie niezbędnych umiejętności technicznych i możliwości rywalizacji z rówieśnikami.
Najbardziej uzdolnieni mogą zintensyfikować uprawianie lekkiej atletyki i przeżyć niepowtarzalną przygodę sportową uczestnicząc w zawodach szkolnych i okręgowych.
Zadaniem nauczyciela wychowania fizycznego powinno być stosowanie takich rodzajów ćwiczeń ruchowych, które odpowiadają psychice i motorycznym potrzebom młodzieży szkolnej, reprezentującej różne kategorie wieku. Ćwiczeń opartych przede wszystkim na naturalnych formach ruchu jak najbardziej przydatnych dla rozwoju młodego organizmu, zaspokajających wielostronne potrzeby ruchowe młodzieży, kształcących właściwe nawyki i rozwijających cechy psychiczne i motoryczne.
Nauczanie i przyswajanie umiejętności ruchowych odbywa się drogą odpowiednio dobranych metod. Techniki (umiejętności) konkurencji lekkoatletycznych, można uczyć stosując metodę syntetyczną (całościową) lub analityczną (nauczanie częściami). Ich stosowanie zależy, między innymi, od prostoty lub złożoności danej konkurencji, zamierzonych efektów nauczania, właściwości psychosomatycznych, poziomu sprawności, uzdolnień ćwiczących uczniów.
Metoda całościowa jest najłatwiej zrozumiała dla uczniów. Pozwala bowiem na uchwycenie od razu mechanizmów całej techniki ruchów, składającej się na przestrzenny obraz wykonywanej konkurencji lekkoatletycznej. Dzieje się to dzięki nie naruszaniu ogólnej budowy zadania ruchowego i rytmu działania ćwiczącego. Metodą syntetyczną powinno się generalnie posługiwać na etapach nauczania umiejętności naturalnych, tj. start niski, biegi sztafetowe, bieg przez płotki, skok w dal, rzut piłeczką palantową.
Rozwój techniki i jej doskonalenie odbywa się w trakcie stosowania metody analitycznej. Metoda ta, jak sama nazwa wskazuje, polega na nauczaniu danej techniki drogą opanowywania poszczególnych jej elementów, wyodrębnionych zgodnie z logiczną strukturą danego ruchu.
Nauczanie techniki danej konkurencji w całości lub częściami odbywa się przez stosowanie odpowiednich form nauczania. Do podstawowych form nauczania w szkole podstawowej zalicza się formę zabawową i zadaniową. Forma zabawowa jest formą, która w wyjątkowy sposób aktywizuje proces ujawniania i kształtowania umiejętności lekkoatletycznych. Podstawy konkurencji lekkoatletycznych najlepiej jest realizować w warunkach naturalnych, poza urządzonym boiskiem szkolnym. Ze względu na dużą swobodę wykonania zadania ruchowego, forma ta stwarza wiele sytuacji wpływających na rozwój wyobrażeń oraz inwencji twórczej. Forma zabawowa przez wprowadzenie współzawodnictwa dostarcza uczniom wiele wrażeń i zadowolenia, nie powoduje znużenia.
Formą bardziej eksponującą doskonalenie podstaw techniki konkurencji lekkoatletycznych jest forma zadaniowa, w której wyobrażenie o przebiegu ruchu określone jest pokazem, rzadziej słownym opisem ruchu. W przeciwieństwie do poprzedniej formy, gdzie dominowała swoboda wykonywania jest ograniczona do jednego rozwiązania zadania ruchowego, zgodnie z zamierzonym celem.
Poniżej zamieszczone są konkurencje lekkoatletyczne, których uczy się w każdej szkole. Ćwiczenia stosowane przy ich nauczaniu mogą stać się pomocne dla każdego nauczyciela wychowania fizycznego.
b) Zadbajmy o ogólne usprawnienie ruchowe dzieci,
c) Stopniowo wprowadzamy do lekcji lekkoatletyczne ćwiczenia ukierunkowane
Ćwiczenia przygotowania ogólnego i ukierunkowanego stosowane są w lekcji wychowania fizycznego głównie w części II A jako rozgrzewka do części głównej
- skip A,B,C w marszu, w podskokach, w biegu, z utrudnieniem,
- bieg o prostych nogach w przód,
- biegi rytmowe,
- starty sytuacyjne,
- ćwiczenia zawierające w swej strukturze ruchu element techniczny konkurencji, np. ćwiczenia wspomagające naukę startu niskiego,
Należy uważać, aby nie „zmęczyć” dzieci, gdyż ćwiczenia te stosowane w nadmiarze mogą wydawać się nudne i zniechęcić do lekkiej atletyki.
Szczególna uwagę zwracamy na:
- wyprost stawów kończyny dolnej – skokowego, kolanowego i biodrowego w końcowej fazie ruchu,
- prawidłowe ułożenie tułowia – prosty lub lekko wychylony ku przodowi, głowa przedłużeniem tułowia,
- postawienie stopy z góry – aktywne i sprężyste,
- praca ramion – wspomaga rytm biegu,
- uniesienie kolana – nie wyżej niż do kąta prostego,
Nauczając nie zapominajmy o poprawnym pokazie, gdyż w procesie nauczania bardzo ważne jest „wyobrażenie ruchu”.
d) Zapoznajmy dzieci z podstawowymi wiadomościami o dyscyplinie
e) Nauczajmy poszczególnych elementów konkurencji
2. Start niski
Pozycja „na miejsca”:
- nogi oparte o ścianki bloków,
- przyklęk na kolanie nogi zakrocznej,
- ręce oparte na szerokości barków przed linią startową,
Na komendę „gotów”:
- biodra uniesione do wysokości barków,
- ciało w bezruchu,
Na strzał (sygnał startu):
- silne odepchnięcie nóg od bloków,
- przeniesienie jak najszybszym i najkrótszym ruchem nogi zakrocznej do przodu,
- w kolejnych krokach zwanych „odbijającymi”, stopniowe doprowadzenie tułowia do pozycji pionowej.
„na miejsca” „gotów” „strzał”
2.1 Nauczanie startu niskiego:
- ćwiczenia zawierające elementy startu niskiego,
- ćwiczenia doskonalące refleks – straty sytuacyjne,
- start wysoki,
- start niski z bloków – indywidualny, na komendę, w rywalizacji,
Nie należy przesadnie stopniować ćwiczeń metodycznych w drodze do nauczania całości ruchu, gdyż w nadmiarze stosowane obniżają zainteresowanie ćwiczących.
- biegi z przyspieszeniem,
- biegi z przyspieszeniem i wyłączeniem prędkości – „włącz – wyłącz”,
- biegi rytmowe na odcinku od 40 – 60 m,
- „wejścia w wiraż”,
- „wyjścia z wirażu”,
- biegi w sprzyjających warunkach – z górki, z wiatrem,
- podbiegi,
Szybkość kształtujemy w warunkach pełnego wypoczynku organizmu.
Dla dzieci przerwa między dwoma biegami wykonanymi pełna szybkością powinna wynosić 8 – 10 min.
Technikę doskonalimy w biegach „na luzie”, gdy zachowujemy kontrolę nad ruchem.
W czasie zawodów można wykonać tylko jeden falstart (przedwczesny wybieg), drugi wyklucza z biegu.
Biegi sprinterskie rozgrywane są w torach, za przekroczenie toru grozi dyskwalifikacja.
Linię mety należy przebiec z pełną prędkością.
...
uwus