Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry
1. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry,
Sprawiedliwego wylejcie chmury:
O, wstrzymaj, wstrzymaj, Twoje zagniewanie,
I grzechów naszych zapomnij, już Panie.
2. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry,
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
Grzech nas oszpecił i w nędznej postaci,
Stoim przed Tobą, jakby trędowaci.
3. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry;
O, spojrzyj, spojrzyj na lud Twój znękany,
I ześlij Tego, co ma być zesłany.
4. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry,
Pociesz się ludu, pociesz w tej niedoli,
Już się przybliża kres twojej niewoli.
5. Niebiosa, rosę, spuśćcie nam z góry,
Roztwórz się, ziemio i z łona Twojego,
Wydaj nam, wydaj już Zbawcę naszego.
owds