White Stephen - Zaślepieni.pdf - 2. !!!nowe - gosiadabrowska

White Stephen

Zaślepieni

Z angielskiego przełożył Andrzej Leszczyński

Tytuł oryginału BLINDED

Wszystkie postaci w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo

do osób rzeczywistych - żyjących czy zmarłych - jest całkowicie

przypadkowe.

Świat Książki Warszawa 2010

Dla Kate Miciak, za twoją intuicję i przyjaźń

Każda miłość jest taka sama jak poprzednia, tylko gorzej ubrana

- Dorothy Parker

PROLOG

Sam

Każdy gliniarz dobrze zna smaki i zapachy, które atakują zmysły, gdy przejawy zła wchodzą

w kolizję z jego wrażliwością. To widok niemowlęcia w kołysce w wypełnionym dymem

marihuany pomieszczeniu. To zdumienie malujące się na pomarszczonej twarzy staruszki

chwilę po ucieczce złodzieja z jej torebką. To ciężarna kobieta wykrwawiająca się na śmierć

na podłodze swojego domu.

Byłem gliniarzem od bardzo dawna. I świetnie znałem te zapachy. Jak również smaki.

Naprawdę.

Może to zabrzmi jak czcza przechwałka, ale wierzyłem także, że zdarzają się dni, kiedy

jestem w stanie poczuć zapach iskry, zanim wznieci płomień, i smak trucizny, nim się

znajdzie na moich wargach. W takie dni byłbym gotów stać twardo między wrażliwością a

złem. W takie dni potrafiłbym oddzielić jedno od drugiego.

Co takiego jest w śpiącej kobiecie? A w każdym razie w kobiecie, która nie jest twoją żoną od

nie wiadomo ilu lat?

Bo przy mnie właśnie spała kobieta, dzieliło ją ode mnie nie więcej niż dwadzieścia

centymetrów. Zapach perfum drażnił mi nozdrza, a ciepło bijące od jej ciała odczuwałem, jak

mi się zdawało, nawet przez ubranie. To prawda, że zwracałem uwagę na setki rzeczy, które

powinienem był ignorować. Jak choćby

intymność kryjącą się w jej oddechu. Nerwowość ruchów gałek ocznych pod zamkniętymi

powiekami. Moc ukrytą w rytmicznym unoszeniu się i opadaniu piersi. Bezbronność lekko

rozchylonych nóg. To wszystko bardzo mnie rozpraszało.

Czy miałem poczucie winy? Może trochę. Ale nie za dużo. Zwłaszcza wziąwszy pod uwagę

to, co już się wydarzyło.

Niemniej powinienem był patrzeć w inną stronę, na przykład za okno. Powinienem był

uważnie wypatrywać oznak nieuchronnej kolizji wieszczącej pojawienie się zła - bo świetnie

wiedziałem, że ono musi się zjawić. Byłem tego pewien. Niemalże czułem jego

charakterystyczny posmak w głębi gardła, po lewej stronie, na wprost miejsca, z którego

rozkojarzony chirurg niepotrzebnie usunął mi kiedyś ząb mądrości.

Pozwoliłem sobie po raz ostatni wciągnąć głęboko w nozdrza zapachy wrażliwości leżącej

obok istoty, jakbym zaciągał się dymem z papierosa, po czym skierowałem całą uwagę na

zewnątrz. Czyżbym coś przeoczył? Chyba nie, nic na to nie wskazywało. Jednak zaledwie

uchyliłem okno, natychmiast wyczułem wrażliwość wiszącą nawet tam, w powietrzu. Tyle że

za oknem musiała iść w zawody z cudownym aromatem indyka piekącego się na Święto

Dziękczynienia.

Odniosłem nawet wrażenie, że świetnie to znam - olbrzymie, wypatroszone, ważące z

dziesięć kilo ptaszysko, z typowo amerykańskim farszem, jaki przyrządzała moja mama.

A więc wrażliwość była zarówno w pokoju, jak i na zewnątrz.

Gdzie zatem kryło się zło?

Gdzie?

Smak pieczeni odbierałem tak sugestywnie, jakbym miał już jej pełne usta, ale zarazem

czułem wyraźnie zapach perfum kobiety śpiącej z głową opartą na mojej piersi. I oprócz tego

na końcu języka wyczuwałem słaby posmak zbliżającego się zła.

Kobieta cicho jęknęła przez sen.

Zawtórowałem jej w głębi ducha.

Alan

Poniedziałek rano, dziewiąta piętnaście. Mój drugi pacjent tego dnia.

Gibbs Storey niewiele się zmieniła przez te dziesięć lat od czasu, gdy widziałem ją po raz

ostatni. Jeśli już, to jeszcze bardziej zbliżyła się do ideału kobiecej budowy, za jaki ją

uważałem w połowie lat dziewięćdziesiątych. Pewnie dzięki jodze, może również

ćwiczeniom pilates. Jej nieskazitelna cera nie stała się nagle upstrzona trądzikiem czy

zeszpecona przez łuszczycę, policzki nie obwisły jak u staruchy. Blond włosy miała krótsze,

ale tak samo połyskliwe, a oczy wciąż zachwycały błękitem, który doskonale pamiętałem.

Brak choćby najdrobniejszych zmarszczek skierował na chwilę moje myśli w stronę

najnowszych osiągnięć w stosowaniu botoksu, lecz szybko doszedłem do wniosku, że jej

wspaniała skóra zapewne nigdy nie będzie przejawiała żadnych oznak starzenia. Gibbs

musiała być nosicielką jakiegoś cudownego genu uodporniającego ją na takie przejawy.

I jak zawsze roztaczała wokół siebie atmosferę piękności. Nie mówiąc już o aurze

popularności. I ledwie uchwytnej aurze nieprzeciętnego wdzięku.

Brakowało mi tylko atmosfery statecznej żony i matki.

Poznałem Gibbs i jej męża Sterlinga, kiedy zgłosili się do mojej wspólniczki w przychodni

psychologicznej, Diane Estevez, na terapię z powodu narastających konfliktów małżeńskich.

Razem z Diane oceniliśmy sytuację podobnie - uznaliśmy to

za klasyczny, wręcz anachroniczny przypadek rozstroju małżeńskiego wymagający

jednoczesnej rozmowy z pacjentami pary terapeutów, ale najwyżej przez trzy sesje. Jak na

ironię, zwłaszcza z powodu obowiązujących stawek za spotkania psychoterapeutyczne i

ograniczeń formalnych nie byliśmy w stanie poprowadzić z Diane tej sprawy po zakończeniu

trzeciej sesji podstawowej.

Po tym, jak zerwali z nami kontakty i wyjechali z Boulder -„Doktorze Gregory, Sterling

dostał pracę w Los Angeles, na której tak mu zależało! Czy to nie cudowne?!", obwieściła

radośnie Gibbs w poczcie głosowej, w której zarazem dziękowała za udzieloną im pomoc -

ani ja, ani Diane nie mieliśmy o nich żadnych wiadomości. Dopiero teraz Gibbs

niespodziewanie zadzwoniła z informacją o swoim powrocie i zapytała, czy nie zechciałbym

jej przyjąć indywidualnie.

Ową telefoniczną prośbę o indywidualne spotkanie odebrałem przed dziesięcioma dniami, w

piątek. Nie odpowiadał jej żaden z kilku wolnych terminów, jakie zostały mi w minionym

tygodniu, toteż umówiliśmy się na poniedziałkowy ranek. Ani jednym słowem nie

zaprotestowała przeciwko tak odległemu terminowi wizyty.

Ja natomiast miałem wystarczająco dużo czasu, żeby wyciągnąć z magazynu starych spraw

teczkę państwa Storey i zapoznać się z własnymi skromnymi notatkami z tamtych spotkań.

Parę kartek z uwagami z rozmów wstępnych i oceną postępów sesji pozostało bez wpływu na

moje żywe wspomnienia, nie odmieniło także przeświadczenia, że wraz z Diane nie

zdołaliśmy specjalnie pomóc ani Gibbs, ani Sterlingowi.

Terapia związków małżeńskich znacznie się różni od indywidualnej terapii dwojga ludzi. To

zupełnie inna para kaloszy, bardziej zbliżona do terapii grupowej. Terapia związków

małżeńskich nie podlega prawom arytmetyki albo powielania, wszelkie problemy zdają się

piętrzyć zgodnie z przebiegiem funkcji logarytmicznej. Opór terapeutyczny w pracy z parami

małżeńskimi, zwłaszcza w czasie wspólnych sesji, w niczym

nie przypomina dobrze znanego kontredansa terapeuty z pacjentem. Więzi tworzące się

między poszczególnymi klientami a każdym z pary terapeutów noszą piętno głęboko

zakorzenionej rutyny istniejącej między małżonkami. Każdy pacjent, niczym wytrawny

tancerz na sali balowej, jest w stanie przewidzieć ze znacznym wyprzedzeniem kroki swojego

współmałżonka. Ona zawsze przyjmuje postawę obronną, gdy on staje się agresywny, on zaś

reaguje skrajną niechęcią, ilekroć ona wpada w zachwyt.

Terapeuci zajmujący się parami małżeńskimi muszą dobrze poznać reakcje swoich pacjentów,

zanim będą w stanie maksymalnie im pomóc.

Moje wspomnienia ze wspólnej terapii Storeyów ograniczały się do świadomości, że wraz z

Diane ledwie zaczęliśmy rozpoznawać u naszych pacjentów kroki ich intymnego tanga, gdy

przerwali terapię i przenieśli się do Kalifornii.

Pierwsza wspólna sesja była typowym przykładem rozmowy wstępnej pod tytułem: „Co was

skłoniło do szukania specjalistycznej pomocy?" a hasłem dnia stało się „porozumienie"

mające na celu odnowienie i pogłębienie związku, co oboje uznali za podstawowy cel wizyty

w naszej przychodni. Oboje małżonkowie podkreślali, że potrzebna im fachowa pomoc w

znalezieniu wydajniejszych metod porozumienia z życiowym partnerem. Przypomniałem

sobie, że on był chyba trochę mniej przekonany co do owej motywacji.

Z początku ani ja, ani Diane nie wierzyliśmy ich wyznaniom. Co prawda, nie dopuszczaliśmy

do siebie możliwości, że specjalnie nas okłamują - w każdym razie ja nie brałem tego pod

uwagę, bo nigdy nie byłem całkowicie przekonany co do stanowiska Diane - a raczej tylko

oczekiwaliśmy, że zmierzą się z szokującym odkryciem, iż nawzajem się okłamywali co do

prawdziwego powodu wizyty w naszym gabinecie. „Problemy z porozumieniem" były

bowiem społecznie akceptowalną przyczyną podjęcia terapii, a więc taką, o której już można

było powiedzieć znajomym i przyjaciołom.

Tyle że oboje z Diane nie byliśmy wówczas przekonani, że Storeyowie przyszli do nas

właśnie z tego powodu.

- "Witam, doktorze Gregory - powiedziała Gibbs, usadowiwszy się w fotelu w moim

gabinecie, by rozpocząć pierwsze indywidualne spotkanie. Nie było to zbyt radosne

powitanie, bo i nie miała się chyba z czego cieszyć. - Kopę lat - dodała po chwili.

Włosy miała zebrane z tyłu głowy w koński ogon. Uśmiechnęła się przy tym tak rozbrajająco,

że omal nie przegapiłem, jak wspaniale nadal wygląda.

Od niechcenia skinąłem głową. Moje teatralne rozdziawienie ust można było mierzyć

najwyżej w milimetrach.

- Na pewno zastanawia się pan, co mnie tu sprowadza.

Odpowiedziałem jej następnym, ledwie zauważalnym skinieniem głowy. Gdyby

psychoterapeutom płacono od słowa, szybko zostałbym skrajnym nędzarzem. Niemniej Gibbs

miała rację, rzeczywiście się zastanawiałem, co ją do mnie sprowadza po tylu latach.

Podejrzewałem, że wzięła rozwód ze Sterlingiem i wróciła do Boulder, by zacząć tu nowe

życie. Większość ludzi po rozwodzie wracała do znanych sobie miejsc. Czyżbym więc miał

teraz pełnić rolę jej przewodnika po nowym otoczeniu?

Byłem niemal pewien, że właśnie o to chodzi.

- Pamięta pan Sterlinga? Mojego męża?

Męża? A więc jednak się pomyliłem. Storeyowie żyli tylko w separacji, jeszcze się nie

rozwiedli.

Postanowiłem się w końcu odezwać, ale jak zwykle w poniedziałek rano nie wydusiłem z

siebie nawet jednego całego zdania.

- Tak, oczywiście - wybąkałem.

Gibbs przytknęła palec do warg i pochyliła się nisko nad biurkiem, jakby zamierzała mi

wyznać coś strasznego i obawiała się, że jej babcia usłyszy to zza grobu.

- Wydaje mi się, że w Laguna Beach zamordował naszą przyjaciółkę.

No, dobra. Pomyliłem się po raz kolejny.

Poprzedni tydzień.

Uznałem, że nie zniosę dłużej biernego patrzenia, jak ona męczy się z tym przeklętym

kołnierzem.

To było po prostu nieludzkie.

Nie cierpiała go. I choć nie powinno to mieć większego znaczenia, po prostu źle w nim

wyglądała. Nie tylko wydawał się na niej strasznie duży - a ja naprawdę nie mogłem

zrozumieć, dlaczego takie rzeczy muszą być aż tak wielkie - ale w dodatku na swój sposób

odcinał jej dostęp do całego świata. Nie byłem pewien, czy to efekt zamierzony, zwłaszcza w

ciasnych pomieszczeniach. Raczej nie. Jeśli w ogóle mogła się przecisnąć w tym kołnierzu

przez wąski korytarz, czyniła to z najwyższym trudem i wyłaniała się po drugiej stronie z

głową nisko spuszczoną ze wstydu. Trudno mi było ocenić, pod jakim względem najbardziej

brzydzi się swoim kołnierzem, bo to, że się nim brzydzi, nie ulegało najmniejszej

wątpliwości.

Jestem psychologiem nie tylko z wykształcenia, ale także z zachowania, dlatego musiałem jej

jakoś pomóc żyć z tym kołnierzem. A zdjęcie go nie wchodziło w rachubę.

Musieliśmy przestrzegać pewnych zasad.

Zastanawiałem się, dlaczego nie został zrobiony z tworzywa przezroczystego zamiast

mlecznego. Może byłby wtedy mniej uciążliwy. No i bardzo by się przydało przy nim

wsteczne lusterko. Ale mówiąc poważnie, zachodziłem w głowę, czy nie lepszy byłby

stożkowy ogranicznik ruchów, gdyby tylko produkowano je w mniejszych rozmiarach.

Denerwowała mnie też konieczność stosowania taśmy samoprzylepnej. Czy na pewno nie

można jej było niczym zastąpić?

Najlepsze rozwiązanie przyszło mi do głowy za kwadrans trzecia w nocy z soboty na

niedzielę, w mroku wypełniającym dziecięcą sypialnię, kiedy próbowałem uśpić na nowo

naszą roczną córeczkę leżącą w kołysce.

Stożkowa osłona na łapę.

Musiałem znaleźć jakiś sposób na skonstruowanie takiej osłony. Gdyby udało mi się czymś w

rodzaju parasolki odgrodzić jej pysk od łapy, nie musiałaby nosić wokół szyi tej przeklętej

plastikowej kryzy pełniącej dotąd właśnie tę funkcję. Tydzień temu weterynarz usunął jej

rakowatą narośl na wierzchu przedniej lewej łapy, a gdy parę dni temu zdjął opatrunek, żeby

rana szybciej się zagoiła na powietrzu, naszym najważniejszym zadaniem stało się chronienie

Emily przed nieustannym wylizywaniem rany, gdyż najwyraźniej psi instynkt bouviera

podpowiadał jej, że ślina jest najlepszym środkiem dezynfekcyjnym

na świecie.

Szeroki plastikowy kołnierz skutecznie spełniał swoje zadanie, ale jednocześnie wpędzał

naszą suczkę w stan coraz silniejszego przygnębienia. Stożkowata osłona na łapę była

oczywistą alternatywą dla kołnierza. Tylko z czego mógłbym ją zrobić?

Zapoznałem z tym pomysłem przyjaciela Sama Purdyego, który wpadł do nas na trasie swojej

przedpołudniowej przejażdżki rowerowej. Siedzieliśmy przy kuchennym stole w naszym

domu w Spanish Hills. Zarówno witryny wszystkich sklepów w Boul-der przybrane na

Święto Dziękczynienia, jak i bezlistne drzewa lasu porastającego dno doliny u stóp Gór

Skalistych świadczyły wyraźnie, że mamy późną jesień, ale nastała późnowiosenna pogoda.

Mocno grzejące słońce, bezchmurne niebo i tylko leciutki wiaterek pozwalały wnioskować,

że po południu temperatura przekroczy dwadzieścia stopni.

- Wymyśliłem... tak mniej więcej koło czwartej nad ranem..., że najlepiej będzie użyć pianki

modelarskiej, by nadać kształt tej osłonie - powiedziałem.

Sam nie odpowiedział. Odniosłem wrażenie, że stara się powstrzymać beknięcie. Zaskakujące

było właśnie to, że próbował je pohamować, nie należał bowiem do ludzi, którzy przedkładali

jakiekolwiek normy ponad swoje procesy trawienne.

Dokończyłem rysowanie okręgu o średnicy około dwunastu centymetrów, po czym

przystąpiłem do wycinania otworu pośrodku grubej plastikowej podkładki do klęczenia, którą

zwędziłem z szopy sąsiada.

- Stożek musi być dość mocny i wytrzymały - dodałem. -Pianka modelarska wydaje się

idealna do tego celu.

- Lauren pozwoliła ci pociąć tę podkładkę? - Sam znał mnie na tyle dobrze, że nie miał

wątpliwości, iż jakiekolwiek przedmioty związane z uprawą ziemi nie mogą być moją

własnością.

- To nie jej. Wykradłem podkładkę z szopy Adrienne. Ale nawet gdyby należała do Lauren,

na pewno by mi pozwoliła. W końcu wykorzystuję ją do wyższych celów.

Sam był detektywem z komendy policji w Boulder, przejawiałem więc bezgraniczne zaufanie

do niego, przyznając się do tego drobnego przestępstwa jeszcze przed lunchem.

Nasza sąsiadka Adrienne była urologiem, a zarazem właścicielką jednego z największych

ogrodów warzywnych w okolicy. Mieliśmy niepisaną umowę, że mogę do woli podkradać z

niego wszelakie płody, jeśli tylko w sierpniu przygotuję dla niej z jej pomidorów

wystarczający zapas mrożonego przecieru i ziołowego sosu typu salsa. A więc jej pomidory,

papryka i bazylia za moją pracę w kuchni. Idealny przykład dobrosąsiedzkiego współżycia.

Stąd też doszedłem do wniosku, że plastikowa podkładka wykradziona z szopy na narzędzia

jakimś sposobem wliczy się do tego rozrachunku.

Zrobiłem pośrodku otwór o średnicy odpowiadającej grubości łapy bouviera, po czym

wyciąłem klin, żeby uformować ścięty stożek pasujący na psią łapę. Powstały ochraniacz miał

w przybliżeniu średnicę płyty DVD, ale z dużym otworem pośrodku bardziej przypominał

starą winylową płytkę na 45 obrotów.

- Adrienne jest w domu? - zapytał Sam.

Byłem tak pochłonięty sporządzaniem nowego przyrządu weterynaryjnego, że prawie nie

zwróciłem uwagi, jak kurczowo przyciska rękę do brzucha. Prawie.

- Czemu pytasz?

Adrienne była bardzo dobrą sąsiadką, mieszkała z synem w dużym domu po przeciwnej

stronie gruntowej drogi. Była też naszą serdeczną przyjaciółką, lecz według mnie głównym

powodem tego pytania był fakt, że była też znanym urologiem i że kiedyś usuwała Samowi

kamienie nerkowe.

- Nic takiego - mruknął. - Z czystej ciekawości.

Zacząłem rozkładać na stole paski sztywnego cienkiego plastiku, które znalazłem w szafce

Lauren. Moja żona nieszczególnie interesowała się drobnymi domowymi naprawami, chyba

satysfakcjonowało ją wyłącznie powiększanie zapasów różnych rzeczy w szafce. Był tam

między innymi słoiczek kleju do drewna, który chyba pamiętał jeszcze czasy Jimmyego

Cartera.

Paski plastiku miały mniej więcej pięć na dziesięć centymetrów. Chcąc stworzyć

parasolowatą osłonę, musiałbym ułożyć z nich wycinek koła zajmujący jakieś 270 stopni, co

było po prostu niewykonalne. Zacząłem je więc przycinać kuchennymi nożycami, tworząc w

przybliżeniu wycinek regularnego oś-miokąta.

White Stephen - Zaślepieni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: