08 Tajemnica kurczącego się domu.pdf

ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA

KURCZĄCEGO SIĘ DOMU

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

(Przełożyła: ANNA IWAŃSKA)

Kilka słów od Alfreda Hitchcocka

Kiedy po raz pierwszy spotkałem trzech chłopców, którzy nazwali się Trzema Detektywami,

nierozważnie im przyrzekłem, że będę przedstawiał najciekawsze spośród zagadkowych spraw,

którymi się zajmują. Ani przez chwilę nie przypuszczałem, ze okażą się tak aktywni!

Jak się sami przekonacie, broniłem się, jak mogłem, przed opisaniem ich ostatniego

tajemniczego przypadku. Niestety, zostałem pokonany. Spełniam więc swój obowiązek.

Trzej Detektywi to: Jupiter Jones, Pete Crenshaw i Bob Andrews. Mieszkają w Kalifornii, w

Rocky Beach, niewielkim mieście w pobliżu Hollywoodu. Mózgiem zespołu jest Jupiter. Pete

wspiera go siłą swoich mięśni. Bob, najsumienniejszy z nich, prowadzi dokumentację.

W trójkę stanowią wspaniały zespół detektywów. Wywodzą w pole najsprytniejszych

oszustów i wychodzą obronną ręką z najbardziej przerażających sytuacji. Ich najnowszym

zadaniem jest wytropienie zaginionej własności zmarłego artysty. Ta pozornie prosta sprawa

zawiedzie ich w świat pełen zagadek i tajemnic.

Teraz już wiecie dość, by przystąpić do czytania tej opowieści... jeśli starczy wam odwagi!

Alfred Hitchcock

ROZDZIAŁ 1

Postać w czerni

— Wujku! — zawołał Jupiter Jones. — Patrz!

Ciężarówka ze składu złomu Jonesa zatrzymała się właśnie na podjeździe starego domu. Był

to duży drewniany budynek, położony w Kanionie Remuda, na przedmieściach Rocky Beach.

Jupiter i jego przyjaciel, Pete Crenshaw, siedzieli w szoferce ciężarówki, obok wuja Jupitera,

Tytusa Jonesa.

— Co takiego? — zapytał wuj Tytus. — Gdzie?

— Tam, z boku domu!

Jupiter wskazał na tonącą w zapadającym zmierzchu boczną ścianę budynku. W połowie jej

wysokości zdawała się wisieć jakaś czarna sylwetka.

— Nic nie widzę — powiedział wuj Tytus.

— Ja też nie — odezwał się Pete.

Jupiter spojrzał ponownie. Czarna postać znikła. Dopiero co ją widział, a w minutę później po

prostu rozpłynęła się. Może mu się zdawało? Może w ogóle nic tam nie było?

— Jestem pewien, że kogoś widziałem — powtórzył z przekonaniem. — Ktoś ubrany na

czarno wspinał się po ścianie!

Wuj Tytus spoglądał z powątpiewaniem na stary dom. Zbocza kanionu rzucały dziwaczne

cienie na duży, drewniany budynek na stojący w pobliżu mały domek. Wokół panowała cisza i

bezruch.

— Pewnie to był jakiś cień — powiedział wuj Tytus.

— Cienie w kanionie mogą płatać śmieszne figle — uśmiechnął się Pete.

— Nie — upierał się Jupiter. — To nie był cień, to był człowiek w czarnym stroju. Myślę, że

wszedł do domu przez okno na piętrze.

Tytus Jones zawahał się. Wiedział, że jego pulchny bratanek ma bujną wyobraźnię. Nie

uśmiechało mu się wszczynanie fałszywego alarmu. Z drugiej jednak strony Jupiter rzadko się

mylił.

— Dobrze — zdecydował wreszcie — powiedzmy lepiej profesorowi Carswellowi, co

widziałeś.

Wysiedli z ciężarówki i zarośniętą ścieżką skierowali się ku frontowym drzwiom domu

profesora. To obszerne domostwo zbudowano w ubiegłym stuleciu. Zwieńczone drewnianymi

wieżyczkami, miało spadzisty dach, o licznych załamaniach. Kolumny wspierały sklepienie

ganku, w głębi widać było masywne drzwi.

Zapukali. Otworzył im wysoki, szczupły mężczyzna o podkrążonych oczach. Mimo

lipcowego upału nosił wymiętoszoną, wełnianą marynarkę. W ręce trzymał grubą książkę, w

jakimś obcym języku.

— Profesor Carswell? — zapytał wuj Tytus.

Profesor uśmiechnął się.

— Zapewne pan Jones ze składu złomu. Proszę wejść. Mam do sprzedania...

— Przepraszam — przerwał mu wuj Tytus — nie chciałbym pana niepokoić, ale mój bratanek

twierdzi, że widział przed chwilą jakiegoś osobnika w czarnym stroju wspinającego się po

bocznej ścianie pańskiego domu.

— Ktoś miałby się wspinać po ścianie? — dziwił się profesor. — Musiało się wam

przewidzieć.

— Nie, proszę pana — odezwał się Jupiter. — Jestem absolutnie pewien, że dobrze

widziałem. Czy ma pan w domu coś wartościowego, co mogłoby zwabić włamywacza?

— Niestety nie, młody człowieku. Absolutnie nic. Jeśli jednak twierdzisz, że widziałeś kogoś,

to ci wierzę. Tylko nie bardzo mogę sobie wyobrazić... ach! Oczywiście! Musiałeś zobaczyć

mojego syna bawiącego się w jedną ze swoich gier. Hal ma czarny kowbojski strój i w żaden

sposób nie mogę go przekonać, że drzwi są wygodniejszym wejściem do domu niż okna.

Profesor Carswell roześmiał się. Wuj Tytus pokiwał głową ze zrozumieniem.

— Wiem, jacy bywają chłopcy, proszę pana.

— W jakim wieku jest pański syn? — spytał Jupiter.

— Przypuszczam, że trochę młodszy od ciebie, ale wyższy. Wzrostu twojego przyjaciela —

odparł profesor, skinąwszy głową w stronę Pete’a.

— Osoba, którą widziałem, była znacznie większa — stwierdził Jupiter stanowczo.

— Jesteś pewien? — profesor spojrzał sceptycznie na Jupitera. — No dobrze, młodzieńcze,

sprawdźmy, czy twój włamywacz wdarł się do domu.

Profesor poprowadził ich przez pokoje na parterze. Większość z nich była pusta, wyraźnie nie

użytkowana.

— Profesor językoznawca nie bardzo może, w dzisiejszych czasach, pozwolić sobie na

utrzymanie tak dużego domu. Moi przodkowie byli zamożnymi ludźmi. Dowodzili statkami,

sprowadzali towary ze Wschodu. Wznieśli ten dom dla swej licznej rodziny. Teraz zostałem w

nim tylko ja z synem. Dostałem ten dom rok temu od mego kuzyna. Musiałem zamknąć

większość pokoi i by związać koniec z końcem wynajmuję mały domek, w którym kiedyś

mieszkał dozorca posiadłości.

Przeszli na piętro, ale tu również nie było śladu żadnego intruza. Jupiter bacznie przeglądał

wszystkie pokoje, przeważnie, podobnie jak na parterze, zupełnie puste.

— Rzeczywiście niewiele tu można ukraść — przyznał niechętnie.

— Wydajesz się rozczarowany — uśmiechnął się profesor.

— Jupe lubi tajemnice — powiedział Pete. — Niestety, z całą pewnością nie ma tu

tajemniczego włamywacza.

— Ani też syna pana profesora — zauważył Jupiter. — Jestem pewien, że widziałem kogoś

wspinającego się po ścianie. Pan telefonował do wuja w sprawie sprzedaży jakichś rzeczy. Może

wśród nich jest coś wartościowego?

— Chciałbym, żeby tak było — odparł profesor — ale są to tylko rupiecie biednego starego

pana Camerona. Wynajmowałem mu domek dozorcy. Zmarł miesiąc temu. To, co zostawił,

mieści się w dwóch walizkach. Jest też trochę jego amatorskich malowideł. Stary Cameron był

samotnikiem. Niewiele posiadał, a przez ostatnie miesiące życia nie był nawet w stanie opłacać

czynszu. Miałem nadzieję odzyskać parę dolarów, sprzedając twemu wujowi jego ubogi

dobytek.

— Samotni starzy ludzie często ukrywają cenne rzeczy — powiedział Jupiter.

— Mówisz jak detektyw — profesor uśmiechnął się.

— Bo my jesteśmy detektywami! — wykrzyknął Pete. — Jupe, pokaż panu naszą wizytówkę.

Jupiter wręczył profesorowi kartę o następującej treści:

TRZEJ DETEKTYWI

Badamy wszystko

???

Pierwszy Detektyw . . . . . . . . Jupiter Jones

Drugi Detektyw . . . . . . . . . Pete Crenshaw

Dokumentacja i analizy . . . . . Bob Andrews

— Ho-ho! Wielce imponujące. Przykro mi, chłopcy, że nie ma tu dla was żadnego przypadku

do rozpracowania. Wasz tajemniczy włamywacz był zapewne tylko cieniem rzucanym przez

kanion.

Zaledwie profesor skończył zdanie, rozległ się krzyk:

— Na pomoc! Na pomoc!

Zastygli nasłuchując. Wołanie nie ustawało.

— Na pomoc! Tato!

Profesor nagle pobladł.

— To mój syn Hal! Chodźmy!

Zbiegł ze schodów i wypadł na dwór przez drzwi frontowe. Pan Jones z chłopcami tuż za

nim. Krzyk dobiegał z małego domku.

— Pomocy!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: