Zloty Strzal Perkusisty.pdf

ALFRED HITCHCOCK

ZŁOTY STRZAŁ

PERKUSISTY

NOWE PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

(Przełożyła: KRYSTYNA BOGLAR)

ROZDZIAŁ 1

CO SIĘ PRZYDARZYŁO PAMELI CARROL?

- Wiesz, kto przyjeżdża do Rocky Beach? - głos Boba brzmiał tryumfalnie.

- Nie - odparł leniwie Jupiter Jones. - Prezydent Clinton?

Bob odwrócił się gwałtownie. A nie powinien. W Kwaterze Głównej znów było

ciasno niczym w puszce sardynek. Zbyt ciasno jak na trzech detektywów, komputer,

telefon, zieloną kanapę i klatkę ze sztuczną papugą. W przyczepie kempingowej

usytuowanej na tyłach składu złomu w peryferyjnej dzielnicy Rocky Beach tłamsili się

od zarania dziejów. Z krótką przerwą na doki u wybrzeży. Ale wysoki czynsz wygonił

ich, zanim zdążyli polubić wiatr od Pacyfiku. Bob potarł stłuczony łokieć.

- Ciebie tylko prezydent satysfakcjonuje? Przyjeżdżają chłopaki z High Tower

Record!

Jupiter oderwał wzrok od kartki papieru.

- Zespół? Sławny zespół rockowy?

- Tak. Ci sami, których wypromowała agencja Saxa Sendlera. Pamiętasz, kiedyś

tam pracowałem. Poznałem mnóstwo muzycznych sław!

- To postaraj się o wejściówki, co?

Bob przygryzł wargi.

- Nooo nie wiem...

- Czego on znów nie wie? - spytał Pete Crenshaw otwierając drzwi przyczepy. -

Słyszeliście nowinę?

- Jaką? - spytali równocześnie.

- Przyjeżdża zespół High...

- Tower Record - wymruczał Bob. - Wiemy. Zastanawiamy się, jak się tam

dostać. Wystąpią w tej hali kosmicznej u Saxa Sendlera. Na Bloomsbury Street. Trzy

tysiące miejsc. A na pewno zjawią się fani z całej Kaliforni, od San Francisco do San

Diego.

- Solistką jest Calista. Seksbomba z mieszkankiem w Beverly Hills. Sam basen

ma pół mili szerokości! - Bob przebierał nerwowo palcami po klawiaturze komputera.

- To jej chata. Chcecie zobaczyć?

Pewnie by chcieli, gdyby nie stało się to, co się stało. I było ze wszech miar

wstrząsające: w drzwiach Kwatery Głównej pojawiła się zjawa pod postacią nagiej

kobiety w ostrej czerwieni.

- Zgiń, przepadnij, siło nieczysta! - zaszczekał zębami Jupiter Jones. - Kim

jesteś?

Pete Crenshaw ominął wzrokiem długie, pozlepiane włosy, piersi wystające z

kawałka brudnej tkaniny frotte, zatrzymując się na smukłych nogach i bosych stopach,

po których, aż na podłogę, skapywało to coś okropnie czerwonego...

- Boże, krew! - wyjąkał Bob zasłaniając oczy.

- Nie - odparła zjawa, chwiejąc się na nogach. - To tylko wyciąg z pomidorów z

dodatkiem witamin... zostałam odurzona jakimś świństwem i napadnięta... - dodała

słabnącym głosem. - Ja...

Pete rzucił się na pomoc. Podtrzymał dziewczynę, zanim osunęła się na

podłogę.

- Coś na wzmocnienie! - wrzasnął.

- Co, na przykład? - zdziwił się Bob Andrews otwierając oczy. Ale nie do końca.

Mrużył je, by zmniejszyć na siatkówce intensywność czerwieni.

Jupiter Jones już spokojnie oceniał sytuację.

- Skoro to nie krew, trzeba umyć dziewczynę. Nie możemy rozmawiać w takiej...

takiej... no... sytuacji. Proponuję prysznic. Ale nie w domu ciotki Matyldy, tylko nasz,

ten za przyczepą.

- Mówisz o... wężu ogrodowym? - zacukał się Bob.

- Tak. Jest bardzo ciepło. A masz inny pomysł?

Dziewczyna z trudem przezwyciężała chwilową słabość.

- Dobrze. Ale ja... sama. Bo nie mam ubrania. Zostało w gabinecie

kosmetycznym. U Izy. Ja tam... nie wrócę...

Przez następne dwadzieścia minut chłopcy, z uwagą godną całej

skomplikowanej sytuacji, nasłuchiwali szumu wody. Nie da się ukryć, że naga postać w

czerwieni zrobiła na całej trójce piorunujące wrażenie.

- Mówiła, że co ma na sobie? - dopytywał się Bob.

- Tomato coś tam z witaminami! - roześmiał się Pete. - Słyszałem o kąpielach

błotnych, ale w pomidorach? Pierwszy raz...

- Moja mama robi sobie czasami maseczkę z ogórka - powiedział niepewnie

Bob. Wciąż czuł się głupio. Dziewczyna, chociaż w ręczniku, była jednakowoż... naga.

Jupiter wyciągnął z głębi zielonej kanapy jakiś spory kawał tkaniny. Szarpał się

z nią, mrucząc pod nosem:

- To są stare zasłony z kuchennych okien ciotki Matyldy. Kupiła nowe, zielone

i... - rozległ się trzask pękającego płótna.

- Wystarczy, by się tym omotała! - pokiwał głową Bob. - Nie jestem tylko

pewien, czy zaakceptuje ten wzór w kaczki...

- Gęsi - sprostował Jupiter. - Są białe z żółtymi dziobami. Gustowne. Idę jej

podrzucić.

Ostrożnie wyjrzał zza przyczepy. Dziewczyny nie było widać. Tylko na

blaszanym parkaniku wisiał ręcznik pochlapany pomidorami.

- Hej! - zawołał poprzez szum wody. - Tutaj masz hinduskie sari. W gęsi. Hej,

jak się masz?

Szum ustał. Chwilę trwało milczenie.

- Lepiej. Macie coś do picia?

- Tylko coca-colę.

- Może być. Dzięki za szmatkę. Zaraz przyjdę.

W przyczepie panowała gorączkowa atmosfera.

- Gdzie jej będzie wygodniej? - miotał się Pete latając wokół biurka.

- Na kanapie - wzruszył ramionami Jones. - Może usiąść, skoro się wyprała z

keczupu... - umilkł, bo właśnie dziewczyna stanęła w drzwiach. I była to prześliczna

dwudziestolatka z długimi blond włosami, w których ciągle jeszcze połyskiwały

pasemka czerwieni. Szczelnie owinięta gęsiowatym perkalem, usiadła na wskazanym

miejscu i, bez ostrzeżenia, rozpłakała się w głos.

Jupiter osłupiał. Bob znów zakrył oczy dłońmi. Tylko Pete znalazł się, jak

trzeba: przykucnął, obejmując kolana dziewczyny mocnym, męskim uściskiem.

- No, już dobrze - przemawiał czule - już po wszystkim.

Jupiter zazgrzytał zębami. Zawsze zazdrościł Crenshawowi tego, że wiedział,

jak się zachować. W stosunku do kobiet, naturalnie.

- Może ona by powiedziała wreszcie, o co chodzi - wykrztusił.

Pete rzucił spojrzenie, które mogło zabić.

- Jest w szoku. Nie widzisz?

Bob przyskoczył z otwartą puszką coli. Dziewczyna przestała płakać.

Wyciągnęła rękę o krótkich, różowych palcach, podnosząc puszkę do ust. Trochę

płynu pociekło po dużej gęsi - przywódczyni stada.

- To było okropne - wyjąkała. - Poszłam do Izy, do zakładu kosmetycznego.

Nazywa się “U Izy”. Zgodnie z umówioną...

- O której? - Bob, jak przystało na czołowego dokumentalistę, siedział już przy

klawiaturze komputera.

- O dziesiątej. Iza ułożyła mnie na leżance i nasmarowała grubą warstwą pasty

pomidorowo-witaminowej. Z tym okładem tkwi się godzinę. Bez ruchu.

- I co było dalej? - Jupiter rozparł się w fotelu.

- Leżałam. Rozmawiałam z Izą, która nakładała mi na powieki tampony

relaksujące...

- Nic nie widziałaś, tak? - Bob stukał w klawiaturę.

- Nic. Iza mówiła coś o zespole, który ma dać jeden koncert w sali Saxa

Sendlera...

- To High Tower Record! - pochwalił się wiedzą Pete.

- Wiem. Nagle Iza umilkła, usłyszałam jakiś hałas i zaraz potem ktoś mi

przyłożył do ust nasączoną czymś gazę. Straciłam przytomność. Kiedy się obudziłam...

poczułam, że jestem w ciemnym i zagraconym miejscu...

- Czy oni... - Pete zawiesił głos. Pytanie, jakie chciał zadać, należało do

najtrudniejszych.

Dziewczyna zaczerwieniła się po korzonki włosów.

- Jeśli myślisz, że oni mi coś zrobili... to nie.

- Skąd wiesz, że to w ogóle byli mężczyźni? - zainteresował się Jupiter.

- Kiedy odzyskałam przytomność, usłyszałam dwa męskie głosy. Mówili coś o

pomyłce. Że jestem blondynką, a tamta miała być brunetką. I coś jeszcze, czego nie

pamiętam.

- Wzięli cię za kogoś innego - skinął głową Jupe. - Powiedz nam więc, kim

jesteś. Bo jak dotąd zjawa w czerwonym sosie nie podała nawet swego imienia.

- Skumbria w temacie! - zachichotał cichutko Bob, milknąc pod surowym

wzrokiem Crenshawa.

- Nazywam się Pamela Carrol. Jestem przyjaciółką Kelly Madigan i...

- To twoja była dziewczyna, Crenshaw - ucieszył się Jupiter. - Czy Kelly ci o nas

opowiadała?

- Tak. O nim też - wskazała palcem na Pete'a. - Mówiła, że rozwiązujecie trudne

zagadki detektywistyczne. I że siedzicie w tej przyczepie. Musiałam obejść park,

skradając się wzdłuż ogrodzenia. Na szczęście nikogo nie spotkałam. W skąpym

ręczniku, cała umazana pomidorami... niezły był widok! Ale marzyłam tylko, by uciec

jak najdalej od tej piwnicy, w której mnie porzucili...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: