Świątynie egipskie to drugie charakterystyczne budowle po piramidach. Egipcjanie uważają, że plan pierwotnych świątyń nakreślił sam bóg Thot. Początkowe były to niewielkie budowle, z czasem zaczęto wznosić coraz bardziej okazałe kompleksy, aż za panowania XVIII dynastii od XV do XIV w. p.n.e. wykształcił się schemat budowli, który obowiązywał potem do końca istnienia cywilizacji faraonów. Najlepszym przykładem typowej egipskiej świątynii jest chyba najlepiej zachowana budowla sakralna starożytnego Egiptu - ptolemejska świątynia Horusa w Edfu. Zawiera ona wszystkie obowiązujące elementy składowe, które w innych świątyniach mogły występować w wielokrotnych powtórzeniach. Do sanktuarium prowadziła aleja procesyjna, często udekorowana dwoma rzędami sfinksów, w naszym wypadku są to posągi Horusa przedstawionego pod postacią sokoła. Potężne pylony wznoszono najczęściej z kamiennych bloków tworzyły monumentalne wejście na teren sanktuarium. Ściany pylonów pokrywały inskrypcje i reliefy gloryfikujące bóstwa i faraona. Do ścian przymocowano wysokie maszty z kolorywymi chorągwiami. Tuż za pylonami znajdował się obszerny czteroboczny dziedziniec, na którym w trakcie uroczystości byli wpuszczani wierni z otoczenia faraona. Lud zaś w oczekiwaniu na orszak z posągiem bóstwa najczęściej pozostawał na placu przed pylonami. Wewnętrzny dziedziniec świątyni z trzech stron otaczały kolumnowe portyki. Poziom posadzki sal podnosił się stopniowo ku górze, zaś strop obniżał się z pomieszczenia na pomieszczenie. Z dziedzińca przechodziło się do sali hypostylowej, tu byli dopuszczani jedynie ci, którzy zostali rytualnie oczyszczeni. Strop sali podperał "las kolumn, drzew wyrastających ku niebiosom". Miał on wyobrażać nieboskłon, po którym wśród gwiazd słoneczną barką żeglowali bogowie. Ściany dekorowały płaskorzeźby przedstawiające sceny z egipskich mitów. Dalej w świątyni znajdowały się pomieszczenia będące mieszkaniem bóstw. Egipcjanie nazywali je Chem-Sechem - "miejsce, którego nie można dostąpić". Do tej części świątyni mogli wchodzić kapłani i sam władca. Tu znajdowała się tzw. sala pojawień - sala na świętą barkę i pogrożone prawie w całkowitych ciemnościach miejsce najświętsze z najświętszych, gdzie w na osi - miniaturowej kaplicy przebywał pod postacią posągu sam Bóg.
krz4lesz0