Paranormal prolog + 1 rozdział.pdf

Prolog

Stała nad brzegiem rzeki. Wiatr rozwiewał jej długie, rude włosy. Czuła zapach

lasu, śmierci i krwi. Kiedy otworzyła oczy wiedziała, że musi zmierzyć się ze

swoim przeznaczeniem. Dokończyć to co zaczęła. Wypełnić proroctwo czarnej

perły. Już dawno podjęła decyzję, lecz dopiero teraz dojrzała do tego. Muszę

podążyć za moim przeznaczeniem. Pokonać swój strach i słabości, ocalić

Rewalię Jestem im to winna, jestem winna to mojemu ojcu - pomyślała . Nagle

usłyszała to. Była blisko obozu Turpicjuszy. Pozwoliła swoim zmysłom

poprowadzić ją do ogniwa zła, które ścigała. Wyczuwała ich zapach, moc i swój

strach. Czekała na ten moment przez długi czas. Wędrowała przez niezliczone

drogi, aby dotrzeć tu i pokonać ich. Uwolni swój kraj i wypełni proroctwo. To

oni najechali na Rewalię, zabijali bez litości. Zabili też jej ojca , którego tak

naprawdę nie miała szczęścia poznać. Zapłacą jej za to, za każdą kroplę krwi

wylaną przez ich zło. Już miała wracać do swojego oddziału i powiadomić

dowódców o położeniu wroga, kiedy nagle stanął przed nią mężczyzna. To był

on , szpieg Turpicjuszy. Dlaczego byłam tak głupia i sądziałam , że uda mi się

przedrzeć niezauważona. Za bardzo polegałam na własnym szczęściu. Strach na

chwilę ją sparaliżował. Stała przed nim, bez broni i swojego amuletu. „ To

koniec” pomyślała.

Rodział I

Rok wcześniej, Nashville USA

Była siódma rano. Szesnastoletnia Ariadna właśnie spała w swoim pokoju,

nieświadoma tego co dzieje się za ścianą. W tej właśnie chwili ważyły się jej

losy. Cała przyszłość Ariadny była w rękach jej matki, która rozmawiała teraz z

jakimś mężczyzną, ubranym w długi płaszcz podróżny, nie wyglądał jakby

pochodził z tego miejsca. Patrząc na niego miało się wrażenie, że ma na sobie

przebranie lub jest aktorem , grającym w jakimś filmie ze średniowiecza.

Wyglądał jak rycerz i choć trudno w to uwierzyć w rzeczywistości nim był.

- Zjawiasz się tutaj po szesnastu latach i chcesz jej powiedzieć , że jest

władczynią jakieś fantastycznej krainy? Co ty sobie wogóle wyobrażasz?

Myślisz, że ona w to uwierzy? Mówie Ci Kajuszu, ona nie jest jeszcze na to

gotowa.

- Wiem, że moja wizyta może ją trochę skołować, ale tyle czasu już czekaliśmy.

Gdyby jej ojciec wciąż żył nie musiałaby przez to przechodzić. Mój kraj, a także

kraj Ariadny jest w trudnej sytucji. Jest jedyną dziedziczką tronu . Musi w końcu

dowiedzieć się kim był jej ojciec. A ja jako jego przyjaciel i brat mam

obowiązek ją o tym uświadomić.

- Myśle, że powinnyśmy z tym poczekać do jej szesnatych urodzin

- Dobrze, ale wiedz , że nie robisz dobrze. Im dłużej to odwlegasz, tym gorzej

dla niej. Zjawię się tu za trzy miesięce i wypełnie obietnicę, jaką złożyłem jej

ojtu. Tymczasem jeśli zmienisz zdanie , daj jej także to , mówiąc to mężczyzna

wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko i wręczył je kobiecie.

- Co to jest? – zapytała kobieta

- To jest jej amulet. Dzięki niemu będzie mogła przybyć do Rewali i uwolnić

swoje moce. No cóż na mnie już czas. Żegnam . Mężczyzna wyciągnął za

swojej koszulki złoty łańcuszek, na którym wisiał mała zawieszka w kształcie

lwa. Kiedy tylko jej dotknął znikłął.

Kobieta stała jeszcze przez chwilę w samotności. Zastanawiała się nad słowami

Kajusza. „ Muszę jej sama o tym powiedzieć. Jestem to jej winnna. „ Nagle w

drzwiach pojawiła się Ariadna.

-Cześć Mamo. Coś się stało? – powiedziała

-Nie nic córeczko. Czemu tak sądzisz?

-Jesteś jakaś smutna

-Nie , jestem tylko zmęczona

Ariadna zjadła w cisze swojej śniadanie i pobiegła do swojego pokoju. Za pięć

minut powinna już być w szkole, a ona nawet nie była ubrana. W pośpiechu

założyła na siebie jak zwykle czarne dżinsy i koszulkę Paramore w takim

samym kolorze. Skoro miała rude włosy i niebieskie oczy, chociaż ubraniem

chciała się nie wyróżniać. Zabrała swój szary plecak, pożegnała się z matką i

szybko wybiegła z domu. Na podjeździe stał jej samochód, czarneAudi Q7 . Był

to prezent od matki na jej szesnaste urodziny. Jej mama była lekarzem, więc

mogła sobie pozwolić na taki prezent. Ariadna wsiadła do samochodu , odpaliła

silnik i z piskiem opon ruszyła. Wiedziała , że jest spóźniona i to bardzo. Kiedy

dotrała na szkolny parking, zauważyła, że na jej miejscu stało jakieś czarne

BMW. Zdenerwowana ruszyła dalej w nadzieji, że zdąży jeszcze na pierwszą

lekcję. W końcu udało jej się zaparkować . Szybkim krokiem popędziła do

wejścia. Na szczęście jej pierwsza lekcja, matematyka była na parterze , więc

nie musiała biec po schodach. Zdyszana weszła do klasy i przeprosiła za swojej

spóźnienie. Pan Adams nie zrobił jej długiego wykładu na temat obowiązków

ucznia , jakim jest przybyciu do szkoły punktualnie. Kazał jej usiąść w pierwszej

ławce, gdyż było to jedyne wolne miejsce. Ariadna posłusznie skierowała się w

tym kierunku. Była troszkę zdziwiona zachowaniem jej matematyka, który

zwykle bywał mniej wyrozumiały. Zastanawiał się też kto zajął jej miejsce.

Zwykle było ono wolne, ponieważ wszyscy wiedzieli, że częsti spóźnia się kilka

minut. Postanowiła go nie prowokować i do końca lekcji udawała , że go

słucha. Choć jej myśli były dalekie od praw logiki, które pan Adams

bezkutecznie próbował wytłumaczyć jej klasie. Ariadna była dobra z matmy.

Nie uchodziła z kujona, choć jej średnia była wyższa niż 4,5 . Po prostu nie

zachowywała się jak typowy kujon. Nie poświęcała zbyt dużo czasu na naukę.

Po prostu to samo jakoś przychodziło. Właśnie była w trakcie rozmyślania jak

wytłumaczy się swojej przyjaciółce, Rose z jej nieobecności na wczorajszej

imprezie, kiedy do klasy wpadła ich wychowawczyni. Była do drobna, wysoka

brunetka o miłym spojrzeniu. Uczyła historii i choć była wymagająca to

potrafiła zjednać sobie każdego. Jej wesołe usposobienie i dystans do siebie

sprawiał , że z pozoru nudna historia stawała się ciekawsza i nikt nie próbował

zwiewać z jej lekcji.

- Dzień dobry droga młodzieży. Nie martwcie się nic nie przeskrobaliście.

Chociaż wciąż nie znaleźliśmy jeszce winnego za namalowanie na ścianie

męskiej toalety wdzięcznego hasła „ Boże zatrzymaj świat ja wysiadam”. –

mówiąc to uśmiechnęła się lekko. Przyszłam, aby przedstawić wam nowego

kolega. Jest to William Stewart , przeprowadził się do nas z Londynu. Mam

nadzieję, że ciepło, go powitacie. Kiedy to mówiła, Ariadna podążyła z jej

spojrzeniem. Na jej miejscu siedział jakiś chłopak. Był szczupły, ale nie

wyglądał mizernie. Miał czarne lekko kręcone włosy i niebieskie oczy.

Przyciągał spojrzenia wszystkich. Ariadna musiała przyznać, że był przystojny i

miał w sobie coś tajemniczego. Miała wrażenie , że skądś go zna , tylko nie

mogła sobie przypomnieć . Nagle chłopak odwrócił wzrok i ich spojrzenie się

spotkało. Wpatrywał się w nią z lekkim uśmieszkiem. Ariadna speszona

odwróciła wzrok. Była na siebie zła za takie zachowanie. Co on sobie o mnie

pomyśli? Na jej szczęscie zadzwonił dzwonek. Dziewczyna wybiegła z klasy ja

oparzona. Nie chciała zostać tam ani minuty dłużej. Czuła w sobie jakiś lęk

przed tym chłopakiem, lecz nie widziała skąd to się u niej wzięło. Nawet go

znam. Ten strach jest irracjonalny. Postanowiła się dłużej tym nie przejmować.

Właśnie w tej samej chwili, kiedy o tym pomyślała zjawiła sie Rose. Jej mina

mówiła , że jest zdenerwowana i Ariadna wiedziała , dlaczego tak jest. Mimo to

nie przejęła się tym zbytnio. Wiedziała,że dziewczyna nie będzie się na nią

długo gniewać, a oglądanie jej w tym stanie było nawet zabawne. Wyglądała jak

mały, wściekły chocholik z tymi swoimi nastroszonymi, kruczoczarnymi włosami

i niebieskimi oczami. Ta niska dziewczyna, mimo swojej zwariowanej natury i

zapominalstwa była jej najlepszą przyjaciółką. Znały się z Rose od dzieciństwa.

Były ze sobą związane jak siostry. To własnie ona zawsze wspierała ją w

trudnych chwilach, była z nią , kiedy tego potrzebowała. Rose jak zwykle miała

na sobie swoje zwariowane czerwona rurki i męską czarna koszulkę z logo

Linkin Park, których była zagorzałą fanką.

- Cześć Ari . Mam nadzieję, że masz coś na usprawiedliwienie tego, że wczoraj

mnie totalnie olałaś. Musiała sama siedzieć na tej imprezie u Kate. Niestety nie

było żadnych przystojniaków, więc nic nie mogło zmniejszyć choć troszkę mój

parszywy nastrój. Nie wiem , dlaczego w ostatniej chwili mnie wystawiłaś.

Swoją drogą, ja też mogła sobie tą całą szopkę darować. Jedyny plus , że było

dobre żarcie. O boże, znowu paplam bez opamiętanie. Więc może mnie

oświecisz mnie , zanim się naprawdę zdenerwuję – mówiąc to próbowała

spojrzeć na Ariadnę groźnie, lecz wyglądało to raczej zabawnie.

- Wyluzuj Rose. Przepraszam , że cie wystawiłam, ale naprawdę nie mogłam ci

wcześniej o tym powiedzieć. Musiałam zostać w domu. Moja mama jest

ostatnio jakaś dziwna, nie pozwala mi wychodzić nigdzie wieczorem.

Naprawdę nie wiem co się z nią ostatnio dzieje. Wczoraj jeszcze była tak

przybita, że nie chciałam jej zostawiać samej. Mam nadzieję, że mnie

rozumiesz

- Okey. Wybaczam ci to twoje niezbyt przyjacielskie zachowanie. Musisz mi to

jakoś wynagrodzić i nawet wiem jak.Może zapoznasz mnie z tym nowym,

Williamem. Patrząc na was miałam wrażenie , że dobrze się znacie –mówiąc to

dziewczyna lekko się uśmiechnęła.

- Nie wiem dlaczego miałoby tak być. Widzę go dziś po raz pierwszy.

- Widziałam jak na ciebie patrzył. Chcesz mieć go tylko dla siebie

- No coś ty , nawet gdybym szukała chłopaka to i tak nie jest w moim typie.

- Ok , tylko żartowałam . Zapomnij o tym. Choć musimy się pośpieszyć , bo jak

tak dalej pójdzie to spóźnisz się też na następną lekcję. Dwa spóźnienia w

jednym dniu nie wyglądałyby ciekawie.

Kolejna była chemia. Ariadna nie cierpiała tych lekcji. Mimo, że nie był to

trudny przedmiot, zawsze coś sprawiało, że czekała z utęsknieniem na dzwięk

szkolnego dzwonka, który wyrwałby ją z tego letargu. To był jeden z

przedmiotów, na który nie chodziła razem z Rose i niestety brakowała jej ciągłej

paplaniny przyjaciółki. Mimo, że było to czasami denerwujące , Ariadna

kochała ją za to, że potrafiła odwrócić jej uwagę od rzeczywistości i dzięki temu

szybciej płynął jej czas. Dzisiaj miała być praca w grupach. Pani Bennet kazała

im się dobrać w pary. Ariadna niestety siedziała sama Alice , która partnerowała

jej na tych lekcjach była chora. Super będę musiała się z tym męczyć sama.

Kiedy dostała arkusz okazała się , że zadania wcale nie były takie trudne. Nagle

poczuła się słabo. Ardiana dostała zawrotów głowy. Nigdy wcześniej nie

zdażyło się jej coś takiego. Zawsze była zdrowa i nie miała z tym problemów.

Lecz ostatnio działo się z nią coś dziwnego. Nie mogła spać. Śniły jej się dziwne

rzeczy. Najczęściej miała koszmary i to przez nie później chodziła nieprzytomna.

Zawsze zaczynało się tak samo. Na początku stała nad rzeką. Wiedziała, że musi

na coś czekać tylko nie wiedziała na co. Później obraz znikał. Przenosiła się do

jakiejś ciemnej komnaty. Było w niej dwóch mężczyzn. Obydwaj mieli na sobie

długie płaszce, ale tylko jeden miał na głowie kaptur. Stali nad stołem, na

którym było położone jakieść zawiniątku. Nieznajomi pochylalli się nad nim i o

czymś rozmawiali. Jednak nigdy nie mogła zrozumieć co oni mówią. Nagle

jeden z nich się obrócił. Zauważył ją. Przeszył ja zimny dreszcz strachu.

Mężczyzna złowrogo się uśmiechnął. Wyciągnął zza pachwy miecz i zaczął się

do niej zbliżać. Ariadna chciała uciec, lecz nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

Dziewczyna rozpaczliwie szukała wyjścia z tej sytuacji. Zdawała sobie sprawę,

że to tylko sen. Jednak cała sytaucji wydawała się bardzo realistyczna. Ariadne

czuła , że zna tych mężczyzn, jakby ktoś wymazał jej z pamięci potrzebne

informacje. Facet z mieczem był coraz bliżej niej. Wziął ostry zamach i ....

zawsze w tym momencie Ariadna budziła się zlana potem. Ktoś by pomyślał to

tylko głupi sen. Jednak ona zaczynała się tym niepokoić. I teraz jeszce ten nowy

chłopak , William. Wydawało jej się , że skądś go zna. Tak, on był tym drugim

mężczyzną z jej snu. Tylko dlaczego o nim śnię. To wszystko zaczyna być

dziwne. Musze przestać o tym myśleć, bo inaczej zwariuję.

Reszta dnia minęła Ariadnie nawet szybko. Na przerwie przed ostatnią lekcją

złapał ją Ian, był to jej najlepszy kumpel jakiego w życiu miała. Znali się od

piaskownicy. Był dla niej jak brat, do tego mieszkał obok niej , więc widywali się

codzienie.

- Cześć piękna. Skąd ta smutna mina. No już , uśmiechnij się dla mnie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: