Cooper James - Czerwony korsarz.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - gasiorki1

J. Fenimore Cooper

Czerwony korsarz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Grzbiety falistych wzgórz Rhode Island ukoronowane były odwiecznymi lasami. Małe doliny tej

wyspy okrywała bujna zieleń. Skromne, ale czyste i wygodne domki wiejskie, otoczone kępami

drzew, tonęły w powodzi kwiatów. Ten piękny i żyzny zakątek jego mieszkańcy nazywali „ogrodem

Ameryki”. Zgadzali się z nimi dostatni plantatorzy, którzy tu właśnie szukali wytchnienia od spiekoty

i niezdrowego klimatu Południa.

Położone w południowej części Rhode Island, na zachodnim brzegu tej uroczej wyspy, stare

portowe miasto Newport w pierwszych dniach października roku 1759 doznawało — jak wszystkie

amerykańskie osiedla — mieszanych uczuć smutku i radości. Opłakiwano śmierć znakomitego

generała Wolfe'a, radowano się zwycięstwem, które generał przypłacił życiem. Zdobyte zostało

Quebec, potężna kanadyjska twierdza. Krwawa, okrutna wojna kolonialna między Francją i Anglią

dobiegała zwycięskiego dla korony angielskiej końca. Francja utraciła ostatnie swe posiadłości na

kontynencie amerykańskim. Olbrzymimi obszarami lądu między Zatoką Hudsona a hiszpańskimi

koloniami na południu zawładnęła Anglia. Pokój zapanował w brytyjskich koloniach. Ciszę miała

przerwać dopiero burza rewolucji amerykańskiej, w kilkanaście lat później.

Jesiennego dnia, w którym zaczyna się nasza opowieść, zacni mieszkańcy Newport i okolicy

obchodzili zwycięstwo angielskiego oręża. Rankiem odezwały się dzwony kościelne i zagrzmiała

miejska armata. Ludzie wylegli na ulice. Okolicznościowy mówca przemówił do tłumów.

Słońce chyliło się już ku zachodowi nad niezmierzoną pierwotną puszczą, okrywającą kontynent,

kiedy uczestnicy patriotycznych manifestacji zaczęli rozchodzić się do domów. Przybyli z okolicy

koloniści wybierali się w drogę powrotną, aby uniknąć zbędnych kosztów noclegu. Słowem, wszyscy

wracali do trzeźwej prozy codziennego życia.

W Newport znów odezwały się młoty, siekiery i piły. Na pół otwarte okiennice wystaw

niejednego sklepu świadczyły, że w duszach kupców chęć zysku przytłumiła nieco głos

obywatelskiego zapału. Właściciele trzech oberż w mieście pokazali się przed swymi zakładami

wypatrując gości wśród odjeżdżających prowincjałów, choć wiadomo było, że są to ludzie, którzy

chętniej sprzedadzą coś w mieście, niż wydadzą zarobiony grosz. W sieci ugrzęzło tylko paru

hałaśliwych i głupkowatych marynarzy ze statków stojących w porcie oraz gromadka stałych

bywalców, natomiast wszelkie przyjazne ukłony, pytania o zdrowie małżonek i dzieci, nawet jawne

zaproszenia na szklaneczkę okazały się daremną fatygą. Na drogach prowadzących w głąb wyspy

wyjeżdżający z miasta zbierali się, by wspólnie omówić wrażenia pamiętnego dnia. Robotnicy

budujący nowy statek w porcie zeszli się w tym samym celu na pokładzie.

W dość lichym domku na skraju miasta, nad brzegiem zatoki, mieścił się warsztat krawiecki.

Popołudnie przypominało wiosenny ranek, łagodny wietrzyk marszczył tu i ówdzie gładką

powierzchnię portowego basenu. Zacny krawiec siedział przy otwartym oknie i kończył szyć ubranie.

Przed domem rozparł się wygodnie wysoki i krzepki młodzieniec ze wsi. Czekał na nowy garnitur, w

którym chciał się pokazać najbliższej niedzieli w parafialnym kościele.

— Kiedy w czasie dzisiejszych uroczystości słuchałem patriotycznej mowy, nabrałem wielkiej

ochoty do wojaczki — powiedział krawiec. — Chętnie bym poszedł walczyć pod królewskimi

sztandarami, możesz mi wierzyć, mój drogi Pardy.

Młody wieśniak odwrócił się w stronę walecznego krawca z nieco złośliwym błyskiem w oku.

— Drogi panie Homespun — powiedział. — Jest teraz jedno wolne miejsce dla ambitnego

człowieka. Miłościwie nam panujący monarcha stracił niedawno najwaleczniejszego z generałów.

— Ba! — odparł dzielny mistrz igły, który niewątpliwie minął się z powołaniem. — Widoki są

piękne, ale dla takich młodych zuchów jak ty. Mnie już niewiele życia zostało i na stare lata nie ruszę

się z tego miejsca.

— Wobec tego nie będzie pan nosił generalskiego munduru. Cała pociecha w tym, że wojna już

się kończy. Wszyscy mówią, że Francuzi ledwie zipią i nastanie pokój, bo nie będziemy mieli kogo

bić.

— Tym lepiej, tym lepiej, mój chłopcze. Widziałem w życiu tyle straszliwych wojen, że wiem,

co znaczy błogosławieństwo pokoju. Przeżyłem pięć długich i krwawych wojen i Bogu dziękować

wyszedłem z nich nawet niedraśnięty.

— Pięć wojen? To się pan musiał dobrze uwijać. I pewnie, jak to żołnierz, kawał świata pan

widział?

— Owszem, sporo się nawędrowałem. Dwa razy odbyłem podróż lądem do Bostonu, a raz

żaglowcem aż do Nowego Jorku. Bardzo to niebezpieczne były przedsięwzięcia. Ufam, że dziś, kiedy

już wojnę mamy za sobą, miłościwie nam panujący monarcha zechce zwrócić uwagę na piratów,

grasujących tutaj— na wodach przybrzeżnych i każe któremuś ze swych mężnych kapitanów

marynarki wojennej rozprawić się z tymi zbirami tak, jak sobie na to zasłużyli. Byłby to radosny

widok dla moich starych oczu, gdyby królewski okręt przyholował do naszego portu osławionego

„Czerwonego Korsarza”.

— Czy kapitan tego statku jest rzeczywiście wielkim łotrem?

— Nie tylko on! Otoczył się zgrają krwawych i bezecnych zbirów i nawet najmłodsi chłopcy na

jego statku to złodziejskie nasienie. Serce się kraje, jak człowiek słyszy o niegodziwych postępkach,

jakich się dopuszczają na morzach królewskich.

— Nieraz słyszałem o tym Korsarzu , ale prawdę mówiąc piąte przez dziesiąte.

— A skądże byś mógł, mój chłopcze, mieszkając w głębi lądu wiedzieć o tym, co się dzieje na

wodach oceanu? Co innego my tutaj, w portowym mieście, tak często odwiedzanym przez marynarzy.

Ale komu w drogę, temu czas, Pardy. Zbliża się wieczór, masz dziesięć mil drogi do domu.

— Droga jest łatwa i bezpieczna — odrzekł młodzieniec. Zostałby nawet do północy, byle tylko

posłuchać mrożących krew w żyłach opowieści o morskich rozbójnikach i po powrocie do rodzinnej

wsi powtórzyć je gromadce ciekawych.

— Czy to prawda — zapytał — że Czerwony Korsarz sieje postrach na morzu i że od dawna

wymyka się z rąk sprawiedliwości?

— Wymyka się, powiadasz, mój synu. Najdzielniejsi spośród marynarzy pływających po

niezmierzonym oceanie woleliby zostać na lądzie, niż ujrzeć żagle statku przeklętego Korsarza. Nie

brak na świecie ludzi walczących dla sławy, ale nikt nie chce spotkać się z nieprzyjacielem, który

atakuje z krwawą flagą na maszcie i gotów jest wszystkich, obcych i swoich, wysadzić w powietrze,

gdy tylko osłabnie wspierająca go w boju ręka szatana.

— Jeśli jest taki niebezpieczny, dlaczego nie wyśle się okrętu strzegącego wybrzeża, żeby ujął

Korsarza. Łotr stanąłby wtedy w porcie pod szubienicą. Sam bym się zgłosił, gdybym usłyszał, że

biją w bęben i wzywają ochotników do służby na tym okręcie.

— Tak może mówić tylko ten, co nigdy nie powąchał prochu. Cepy i widły nie pomogą na tych,

co się diabłu zaprzedali. Nieraz już bywało, że nocą lub o zachodzie słońca fregaty królewskie

otoczyły Korsarza. Zdawało się, że tym razem nie ujdzie dybów, a gdy nadszedł ranek, ani śladu po

nim nie było. Znikał, jakby nieczyste siły maczały w tym palce. Sam nadał sobie imię Czerwonego

Korsarza. Tak też ludzie nazywają jego statek.

— Czy nazwał się Czerwonym Korsarzem, bo lubi pławić się w ludzkiej krwi?

— Niechybnie. Jak się naprawdę nazywa jego. statek, tego nikt nie wie. Kto bowiem raz wstąpił

na pokład statku Czerwonego Korsarza, ten już się więcej na lądzie nie pokazał. Mówię, rzecz

prosta, o uczciwych marynarzach i nieszczęsnych pasażerach. Z tego, co słychać, jest to statek

rozmiarem i kształtem przypominający slup z królewskiej floty, podobnie też wyposażony. Ale zdołał

umknąć niejednej potężnej fregacie. Ludzie opowiadają sobie na ucho, bo żaden wierny poddany jego

królewskiej mości nie śmiałby głośno powtórzyć tej gorszącej historii, że raz „Czerwony Korsarz”

przez całą godzinę był pod ogniem pięćdziesięciu armat angielskiego okrętu wojennego i na oczach

wszystkich poszedł na dno jak kamień. Ale kiedyśmy w mieście ściskali sobie ręce i radowali się, że

łotrów spotkała zasłużona kara, zawinął do portu statek z Indii Zachodnich, ograbiony przez

Czerwonego Korsarza rankiem, po nocy, której wraz z całą swą zgrają miał raz na zawsze rozstać się

z tym światem. I jeszcze gorzej bywało: podczas gdy okręt królewski leżał na burcie w portowym

basenie i łatał dziury w kadłubie powstałe od kul Korsarza, statek tego gałgana kręcił się koło

wybrzeża, cały i zdrów, jak w dniu, kiedy nowo narodzony wyszedł ze stoczni.

— Po prostu wierzyć się nie chce — oświadczył młody wieśniak, na którym opowiadanie

krawca zrobiło duże wrażenie.. — A może ten statek jest nie z tego świata?

— Różnie się o tym mówi. Mój dobry znajomy spędził cały tydzień w podróży morskiej i

zaprzyjaźnił się z jednym marynarzem, który opowiadał mu, jak pewnego razu na statku handlowym,

podczas sztormu, spotkali się z „Czerwonym Korsarzem” na odległość nie większą niż sto stóp. Mieli

szczęście, że Wszechmocny potężną swą dłonią wzburzył morskie fale i Korsarz musiał ratować

swój stateczek przed katastrofą. I tylko dlatego ów marynarz mógł bezpiecznie przyjrzeć się

„Czerwonemu Korsarzowi” i jego kapitanowi. Opowiadał więc, że Korsarz jest to rosły chłop, o

włosach koloru słońca we mgle i takim spojrzeniu, że nikt by się nie odważył drugi raz popatrzeć mu

w oczy. Widział go, jak ja ciebie teraz widzę, mój chłopcze. Bo ten zbir stał na pokładzie i ręką

wielkości poły surduta dawał znak kapitanowi handlowego statku, by się trzymał w przyzwoitej

odległości, groziło im bowiem zderzenie.

— Ten kapitan musiał być zuchem nie lada, jeśli śmiał tak się zbliżyć do statku krwawego zbira.

— Zapewniam cię, Pardy, że stało się to wbrew jego woli. Ale noc była ciemna jak smoła... .

— Jak smoła! — przerwał tamten. — To jakim cudem marynarz mógł coś widzieć?

— Któż to wie? — odparł krawiec. — Faktem jest jednak, że widział. Więcej ci powiem. Ów

marynarz dobrze się przyjrzał statkowi Korsarza, aby mógł go rozpoznać, gdyby kiedyś jeszcze raz

się z nim spotkał. Był to długi, czarny statek, głęboko zanurzony w wodzie, jak wąż w trawie, już

samym swoim wyglądem nic dobrego niewróżący i o zgoła zbrodniczej sylwetce. A poza tym ludzie

mówią, że płynie szybciej niż chmury na niebie i jest mu całkiem obojętne, w którą stronę wieje

wiatr, a szybkość tego okrętu jest równie groźna dla ściganych, jak okrucieństwo jego załogi. Z

wszystkiego, com słyszał o „Czerwonym Korsarzu”, bardzo on przypomina ten statek niewolniczy,

który w zeszłym tygodniu stanął na redzie naszego portu.

Mówiąc to krawiec wskazał ręką w stronę redy, gdzie istotnie widać było jakiś statek. Młody

wiejski strojniś długo wpatrywał się w jego sylwetkę. Zacny krawiec skończył tymczasem szyć

ubranie, odłożył je i wyjrzał przez okno.

— Wiesz, Pardy — powiedział — że dziwne myśli i najgorsze podejrzenia przychodzą mi do

głowy. Jak słychać, ten statek zawinął do portu, by nabrać wody i załadować drzewo. Już tydzień stoi

na redzie i ani jednego patyka nie wzięli z lądu, a rumu „Jamaica” na pewno zatankowali dziesięć

razy więcej niż słodkiej wody. Co więcej, stanął tak, że z baterii nadbrzeżnej tylko jedno działo może

go dosięgnąć. Gdyby to był bojaźliwy statek handlowy, tak by się, rzecz prosta, ustawił, aby w razie

napaści przez piratów ci bezczelni zbóje znaleźli się w ogniu całej naszej artylerii.

— A to co za jedni? — spytał Pardy wskazując głową na mężczyzn stojących na brzegu

niedaleko domu krawca. — Marynarze z tego statku czy tutejsi?

— Oho! — zawołał krawiec. — Na pewno nie tutejsi! Muszę dobrze im się przyjrzeć, bo czasy

nie są wcale bezpieczne.

Po czym dzielny krawczyna, choć kulał na jedną nogę od urodzenia, wybiegł żwawo na ulicę.

Wobec tego, że mamy przedstawić czytelnikowi osoby, które okażą się w dalszym ciągu

powieści znacznie ważniejsze od krawca, odłożymy tę ceremonię na początek następnego rozdziału.

ROZDZIAŁ DRUGI

Cooper James - Czerwony korsarz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: