Polityka spoleczna i gospodarcza word 97 - 2003.doc

Polityka społeczna i gospodarcza – WYKŁADY I ĆWICZENIA

Termin polityka pochodzi od greckiego słowa polityce, ozn. sztukę rządzenia państwem. Współcześnie używa się terminu tego do określenia działalności władz państwowych w kształtowaniu stosunków wewnętrznych w państwie oraz stosunków państwa za granicą. Często pojęciu temu nadaje się szersze znaczenie, obejmujące wszelką działalność służącą wpływaniu na sprawy publiczne bez względu na to, kto ją prowadzi.
Podmiotem polityki jest władza państwowa lub w szerszym znaczeniu nie tylko władza państwowa, lecz także każda organizacja, grupa społeczna czy nawet osoba, której celem jest wywarcie określonego wpływu na tok spraw publicznych, w imieniu władzy państwowej konkretne działania prowadzą jej organy.
Procedura przygotowywania i podejmowania decyzji może się koncentrować w centralnych organach władzy, co uzasadnia się zwykle potrzebą jednolitości, sposób rozstrzygania można też włączać do procesu decyzyjnego organu samorządu terytorialnego.
Ingerencja władz państwa w sprawy gospodarcze oznacza zwykle wprowadzenie różnych ograniczeń, swobody jednostek i przedsiębiorstw. W demokratycznych krajach szanujących swobody ingerencje te powinny być podejmowane w imię wspólnego dobra. Obowiązuje zasada celowego, rozważnego i oszczędnego działania władzy, czyli racjonalnego działania. Mądra polityka ekonomiczna może być potężną dźwignią polityczną rozwoju kraju, błędna prowadzi do katastrofalnych skutków.

POLITYKA SPOŁECZNA I GOSPODARCZA

ĆWICZENIA Z POLITYKI SPOŁECZNEJ I GOSPODARCZEJ

1. Proces gospodarowania, a państwo.
2. Współczesne funkcje gospodarcze państwa.


1. Procesy gospodarowania, a państwo.

Sposób pojmowania roli państwa w życiu gospodarczym, zależy od tego jak jest pojmowany proces gospodarowania, który należałoby rozpatrywać w ujęciu:
- strukturalnym (pod kontem ujawnienia dysproporcji strukturalnej);
- funkcyjnym(rozpatrywanie pod kątem równowagi i rozwoju gospodarczego);
- rozwojowy(pod kątem potencjalnych możliwości i zagrożenia rozwojowe)

Gospodarowanie nalazło by rozumieć jako działalność ludzka polegająca na alokacji względnie ograniczonych środków (zasobów) pomiędzy relatywnie konkurencyjne zastosowania (cele) na podstawie określonych racjonalnie kryteriów wyboru. Kluczowym elementem tej aktywności jest dokonywanie wyboru. Wyboru tego próbuje się zwykle dokonywać na podstawie rachunku ekonomicznego. Rachunek ekonomiczny nie obejmuje jednak wszystkich sytuacji, w jakich dzisiaj podejmuje się decyzje gospodarcze. Nie wszystko daje się wyrazić w pieniądzu, pojawia się konieczność formułowania sądów wartościujących, które nie są poparte kalkulacjami liczbowymi. Prowadzi to do istotnego dylematu teorii i praktyki gospodarowania.
Przedmiotem gospodarowania nie są dobra wolne, lecz dobra rzadkie, które zgodnie ze sformułowaną definicją pozostają w relatywnym niedoborze w stosunku do aktualnych potrzeb, co właściwie zmusza do podejmowanie wyboru. Decyzje alokacyjne są podejmowane przez różnego rodzaju podmioty gospodarcze.
Mogą mieć charakter indywidualny lub zbiorowy:
- podmioty indywidualne – to konsumenci, indywidualni producenci, inwestorzy,
- podmioty zbiorowe – to gospodarujące społeczności o charakterze lokalnym, regionalnym, krajowym oraz ponad krajowym.
Szczególnym podmiotem gospodarującym jest państwo, które może występować w życiu gospodarczym w wieloraki sposób.

1. Może być uczestnikiem życia gospodarczego działając w nim poprzez sektor znormalizowany, którego rozmiary kształtują się rożnie w poszczególnych krajach.
2. Może uczestniczyć w życiu gospodarczym jako:
a) jako jego organizator kształtujący ramy aktywności gospodarczej;
b) jako jego regulator wpływający na funkcjonowanie gospodarki poprzez różne formy interwencjonizmu;
c) jako planista tworzący programy i plany gospodarcze z wpływem na przebieg wydarzeń;
3. Może uczestniczyć w życiu gospodarczym w związku z gospodarowaniem majątkiem instytucji państwowych, związanych z pełnionymi przez nich funkcjami.


Cele gospodarowania:

1. Zaspokojenie naturalnych potrzeb.
2. Gromadzenie pieniędzy (bogacenie się).

Wymiary gospodarowania.

Gospodarowanie ma charakter wielowymiarowy gdyż pojawia się w wielu aspektach życia społecznego:
1. wymiar techniczno - produkcyjny (koncentracja na procesie produkcyjnym);
2. wymiar ekonomiczny (konieczne jest rozróżnienie punktu widzenia mikro i makro ekonomicznego);
a) mikro - indywidualny podmiot gospodarczy;
b) makro - kombinacja celów polityki gospodarczej;
3. wymiar przestrzenno - ekologiczny(uwzględnienie ładu przestrzennego i równowagi ekologicznej);
4. wymiar społeczno-polityczny (społeczne wartościowanie zaistniałych zbieżności, schierarchizowanie preferencji powyższych wymiarów to preferowanie takich kryteriów wyboru, które sprzyjają stabilizacji istniejącego układu politycznego oraz zachowaniu władzy.

Racjonalność gospodarowania.

Racjonalne działanie utożsamiamy z rozsądnym postępowaniem, które charakteryzuje się poprawnością myślenia oraz skutecznością.
W praktyce gospodarczej mogą występować różne kryteria racjonalności stosowanej przez poszczególne podmioty gospodarujące, co oznacza potencjalny konflikt interesów.
W przypadku podejścia mikroekonomicznego związanego z orientacja na wynik finansowy kryterium wyboru jest opłacalność działania. Polityk gospodarczy rozumuje zupełnie inaczej-wykorzystuje kategorie związane z tworzeniem i podziałem produktu społecznego w sposób zmierzający do realizacji określonych celów makroekonomicznych.

Kryterium wyboru

Typowy kryterium wyboru będzie uzyskanie najwyższej dynamiki wzrostu dopuszczalnej z punktu widzenia równowagi gospodarczej.

System gospodarowania

System gospodarowania można klasyfikować według:

1. Dominujących form stosunków własności (np. dziś własność prywatna - w latach
80-tych państwowa).
2. Roli państwa w życiu gospodarczym.
3. Dominującego mechanizmu regulacji.
4. Dominującego typu stosunków międzyludzkich.
Rzeczywiste rozwiązania systemowe 3TYPY

1. System autonomicznej alokacji rynkowej.
2. System alokacji regulowanej przez państwo.
3. System alokacji centralnie sterowany przez państwo.

2. Współczesne funkcje gospodarcze państwa.

Współcześnie występują 3 podstawowe typy gospodarki rynkowej:
1. Neoliberalna(wolna)
2. Społeczna
3. Socjalna(państwo dobrobytu)

Wszystkie te gospodarki dopuszczają mniej lub więcej rozwinięty interwencjonizm państwa, który wywołuje następnie określone reperkusje społeczno - gospodarcze.

Przyjmuje się 4 zasady interwencjonizmu państwa:

1. Zasada niezbędności interwencyjnego oddziaływania na mechanizmy rynkowe.
2. Zasada nieuszkodzenia gospodarce przez interwencjonizm państwowy.
3. Zasada poszanowania praw ekonomicznych i reguł praw rynkowych.
4. Zasada zmienności kierunków, zakresów i sposobów interwencjonizmu państwowego, która jest zdeterminowana nie tylko wyborem określonego typu i rodzaju gospodarki rynkowej, lecz jest również uzależniona od stosunków politycznych, układów władzy, stosunków własności i kierunku polityki gospodarczej.

Funkcje gospodarcze państwa:
Klasyfikacja:

1. Funkcja koncepcyjno - ustrojowa.
2. Funkcja instytucjonalno – organizacyjna - polega na wyborze i ukształtowaniu określonych biur, które maja być niezbędne do prowadzenia całego procesu gospodarowania.
3. Funkcja sterownicza – (celowościowa) sformułować cele długookresowe rozwoju gospodarczego i społeczeństwa.
4. Funkcja regulacyjna - chodzi o uregulowanie określonych instrumentów regulacyjnych, które symulują i ukierunkowują gospodarkę oraz usuną powstające zakłócenia.
5. Funkcja informacyjna - musi istnieć wielokanałowa, szeroka informacja o perspektywach rozwoju,
6. Funkcja kontrolna - niezbędna, ponieważ:
a) nie będziemy mogli ocenić w jakiej sytuacji się znajdujemy;
b) będziemy wiedzieć czy interwencjonizm państwowy jest skuteczny czy nie;
d) wskazuje w jakim kierunku interwencjonizm powinien pójść.




Temat: Koncepcja regulacji makroekonomicznej.


Koncepcja Keynesowska

Koncepcja gospodarki regulowanej przez państwo powstała na przełomie
lat 20 i 30 – tych XX wieku jako rezultat kryzysu gospodarczego oraz fiaska dominującej wówczas teorii ekonomii, która wykluczała celowość takiej regulacji. Podstawy teoretyczne koncepcji gospodarki regulowanej przez państwo zostały dostarczone w dziele Johna Keynesa z 1936 roku, pt.: „Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza”.

Według Johna Keynesa:
1. Podstawową formą działalności regulującej państwa, powinna być polityka pieniężna, czyli regulowanie poziomu stopy procentowej.
2. Jeżeli tego rodzaju działanie nie wystarcza do opanowania sytuacji, wówczas państwo powinno podjąć dalsze kroki:
a) uruchomić inwestycje państwowe (roboty publiczne, zbrojenia, eksport);
b) próbować oddziaływać na konsumpcje (poprzez opodatkowanie dochodów);
c) wprowadzić elementy gospodarki planowanej i kolektywistycznej.

Istotnym elementem polityki gospodarczej wynikającym z tej koncepcji są inwestycje publiczne. Źródłem finansowania tych inwestycji stal się w praktyce dług publiczny, gdyż normalne dochody państwa były niewystarczające.
Finansowanie inwestycji państwowych z długu publicznego ma swoje granice, które szybko bywają przekraczane. Pojawiający się wzrost zadłużenia, brak możliwości spłaty, narastające tendencje inflacyjne stanowiły negatywną stronę regulacji gospodarki w tej koncepcji i zmusiły do poszukiwania nowych sposobów regulacji.


Automatyczne stabilizatory koniunktury.

Trudności związane z wprowadzeniem interwencjonizmu państwowego:
a) natury psychologicznej:
- ingerencja państwa wydawała się być czymś podejrzanym, godzącym w wolność osobistą oraz indywidualną przedsiębiorczość;
- wydawała się być sprzeczna ze sposobem pojmowania, tzw. zdrowej gospodarki, która w myśl tradycyjnych poglądów powinna samoczynnie eliminować pojawiające się w jej funkcjonowaniu napięcia;
b) natury praktycznej:
- możliwości synchronizacji polityki regulacji z koniunkturą gospodarcza, a wiec czy uda się podjąć działalność gospodarczą we właściwym momencie;
- możliwość stabilizacji budżetu w warunkach stabilizacji gospodarki, a więc czy stabilizować gospodarkę kosztem budżetu, czy też gospodarki.

Zaczęto poszukiwać takich sposobów ingerencji, które ograniczałyby do minimum działania administracji państwowej.
Wykrystalizowała się koncepcja (40 – te lata w USA), tzw. stabilizatorów koniunktury - wbudowana giętkość finansowania.

Definicja: automatyczne stabilizatory koniunktury można określić jako szczególne środki polityki fiskalnej państwa, których uruchomienie nie wymaga decyzji rządu oraz następuje niezależnie od świadomości potrzeby integracji.
Ich działanie ma charakter antycykliczny i wynika ze zdolności niektórych typów podatków i wydatków państwa do reagowania na zmiany poziomu globalnego i zatrudnienia.

Należą do nich:
1. Podatki od dochodów indywidualnych, spółek akcyjnych oraz podatki pośrednie.
2. Ubezpieczenia w szczególności na wypadek bezrobocia.
3. Programy pomocy, zwłaszcza dla farmerów stabilizujące ceny produktów rolnych.
Ocena automatycznej stabilizacji nie może być w pełni pozytywna, gdyż jest wbudowana w system barierą wzrostu gospodarczego.


Polityka stabilizacji koniunktury.

Zwarty system poglądów na temat celów i zakresu regulacji gospodarki przez państwo pojawił się na przełomie lat 40 i 50 – tych XX wieku. Koncepcja Keynowska została wchłonięta przez ekonomię neoklasyczną. Wyłoniła się polityka stabilizacji koniunktury gospodarczej.
Definicja: Stabilizacja koniunktury gospodarczej pojmowana jako regulacja, czyli polityka przeciwdziałania okresowym fluktuacjom poziomu aktywnej gospodarki (cykl koniunkturalny).

Podstawowymi celami polityki stabilizacji gospodarczej było:
1. Pełne zatrudnienie.
2. Stałość poziomu cen.
Instrumenty polityki stabilizacji gospodarczej to możliwości, środki polityki pieniężnej i polityki fiskalnej państwa.

Polityka pieniężna obejmuje:
- politykę bankowo – kredytowa;
- politykę długu publicznego;
- politykę parytetu walutowego.

Polityka fiskalna obejmuje:
- automatyczne stabilizatory koniunktury;
- dyskrecjonalną, czyli swobodną działalność stabilizacyjną.

Polityka pieniężna i fiskalna w kolejnych okresach czasu pozostawała w różnych relacjach w stosunku do siebie. Na ogół była jednak prowadzona jednocześnie. Zmuszało to do wzajemnej koordynacji i przyjęcia określonych zasad.
Skuteczność polityki neoklasycznej została zakwestionowana w związku z inflacja,
a następnie z stanglacją. Zostały w związku z tym zakwestionowane podstawy myślenia makroekonomicznego wywodzące się z ekonomii keynesowskiej. Odżyły tendencje przeciwne interwencjonizmowi państwowemu. Nastąpił monetaryzm, a tym samym postulowanie ograniczenia aktywności państwa do polityki pieniężnej.
W latach 70 – tych pojawiła się tzw. ekonomia podażowa, której podstawowy tok myślenia sprowadzał się do tego, że jeżeli celem jest .................................... to wzrost ten jest możliwy tylko w sektorze prywatnym. A sektor prywatny można pobudzić do wzrostu poprzez politykę fiskalną.






Temat: Zmiany systemowe a sprawiedliwość dystrybucyjna.
Społeczno – ekonomiczne skutki transformacji ustrojowej w Polsce.


Polityka gospodarcza w różnych systemach

Istnieje związek pomiędzy polityką gospodarczą a systemem gospodarczym ponieważ:
1. Polityka gospodarcza występuje na obszarze danego państwa.
2. Praktyka pokazuje, że polityka gospodarcza jest zdeterminowana rodzajem systemu gospodarczego a ponadto może wpływać na jego postać.
- decyduje o jego kształcie w którym się realizuje system gospodarczy, jest złożonym zjawiskiem ekonomicznym trudno go trafnie zdefiniować za pomocą krótkiej jednoznacznej definicji. W literaturze ekonomicznej dotyczącej systemów gospodarczych można spotkać mnóstwo definicji tego zjawiska.

Analizując treść różnorodnych sformułowań definicji systemu gospodarczego należy stwierdzić że każdy system gospodarczy obejmuje trzy zasadnicze elementy:
I układ organizacyjny
II układ regulacji
III układ zjawisk sfery realnej gospodarki
W celu opisania więc dowolnego systemu gospodarczego trzeba zatem przedstawić treść, która kryje się pod pojęciem wskazanym wyżej poszczególnych układów tego systemu

Ad I
Układ organizacyjny danego systemu gospodarczego składa się:
1. ze struktury podmiotowej;
2. ze struktury własnościowej;
3. ze struktury decyzyjnej;

Ad.1
Struktura podmiotowa
To wyodrębnione prawne jednostki organizacyjne w których elementami są ludzie i kapitał realizacji określonych celów.
Nie każda organizacja jest jednocześnie podmiotem systemu gospodarczego i nie każdy podmiot jest organizacją w sensie rozumianym w teorii zarządzania.
Biorąc pod uwagę różne kryteria podmioty dzielimy na:
a) ze względu na szczebel działania:
- centralne;
- podstawowe;
b) ze względu na status prawny:
- osoby fizyczne;
- osoby prawne;
c) ze względu na kryteria własności:
- publiczne;
- prywatne;
d) ze względu na rodzaj działalności:
- wytwórcze;
- usługowe;
e) ze względu na typ organizacji:
- zyskowne;
- nieszykowne;
f) ze względu na krytykę wielkości:
- wielkie;
- średnie;
- małe;
g) ze względu na pozycje międzynarodową:
- lokalne;
- międzynarodowe;

Ad. 2
Struktura własnościowa
Układ organizacyjny przesądza jaki jest status własnościowy podmiotów. Problem własności jest bardzo skomplikowany.
W XX wieku pojawiły się zjawiska które zburzyły tradycyjny podział władzy na prywatą i publiczną.
Generalnie na stosunki własności w gospodarce wpłynęły następujące zjawiska:
- rozdział funkcji właściciela od funkcji zarządzającego firmą (prywatny manager);
- zjawisko rozproszenia własności (aukcje);
- pojawienie się nowych form własności;
- spółki pracownicze;
- własności instytucjonalna;
- zjawisko globalizacji stosunków gospodarczych;
- pojawiła się praktyka tworzenia grup kapitałowych.

W literaturze poświęcone zagadnienia własności najczęściej przedstawia się dwa systemy własności:
- anglo - amerykański;
- niemiecki;

Przez długi okres czasu wśród ekonomistów zachodnich panował zgodny pogląd na temat przewagi własności prywatnej nad publiczna, szczególnie takie poglądy artykułowane w okresie konfrontacji dwóch systemów ustrojowych i gospodarczych. Współcześnie doszło do rewizji poglądów na ten temat. Praktyka pokazuje że w państwach zachodnich nigdzie nie występują systemy gospodarcze wyłącznie oparte na własności prywatnej. W takim systemie mamy do czynienia z większym lub mniejszym zakresem własności publicznej.

Ad.3
Struktura decyzyjna.
Wyznacza ona sposób alokacji decyzji przedmiotowych w poszczególnych podmiotach systemu gospodarczego, czyli określa kto i jakie decyzje może podejmować w gospodarce. Są to decyzje wyznaczone co jest w danej gospodarce produkowane, jak jest produkowane, jak jest dzielona jakie dobra i usługi są dostępne w danej gospodarce i jaka jest ich ilość.
Pierwsza grupa decyzji wyznacza strukturę wyznaczoną lub dostępną w danej gospodarce dóbr i usług .
Druga grupa decyzji określa ile poszczególnych dóbr i usług jest wytworzonych lub dostępnej w danej gospodarce.
Trzecia grupa decyzji określa sposób wytworzenia dóbr i usług.
Ad. II
Układ regulacji
Określa sposób kształtowania zjawisk sfery realnej w systemie gospodarczym obejmuje cztery elementy:
1. Subsystem parametrów regulacyjnych obejmuje wszelkie zjawiska zewnętrzne w stosunku do podstawowych podmiotów systemu gospodarczego które mogą rzutować na ich działalność. W jego zakres wchodzą ceny dóbr i usług a ponadto różnego rodzaju normy nakazowe i zakazowe. Ponadto do parametrów regulacyjnych zaliczyć należy informacje płynące z różnych prognoz ekonomicznych i demograficznych.
Ogół parametrów regulacyjnych można podzielić na:
- parametry centralne – kształtowane w wyniku decyzji centralnych;
- parametry autonomiczne – kształtują się w sposób samoczynny pod wpływem rynku
Wszystkie parametry centralne są jednocześnie instrumentami polityki gospodarczej!!!!!!!!!

2. Subsystem parametrów pobudzania
Ten system można rozpatrywać jako pewną funkcję relacji na określone parametry regulacyjne zewnętrze w stosunku do tych podmiotów. Ten system składa się z takich elementów jak:
- określone cele działania;
- środki ich realizacji;
- elementy motywujące;
- sposoby ich powiązania;
Ogół tych parametrów dzieli się:
- centralne;
- ekonomiczne;
3. Subsystem parametrów zasilania –określa sposób dopływu i odpływu środków finansowych lub rzeczowych do i z podmiotów podstawowego systemu gospodarczego.

4. Subsystem parametrów planowania – definiuje się jako wyznaczenie celów i środków ich realizacji.

Ad. III
Układ zjawisk sfery realnej
Dopełnieniem każdego systemu gospodarczego jest układ zjawisk składających się na sferę realną. Zjawiska te to konkretne surowce i zasoby ludzkie finansowane i rzeczowe które mogą być ujmowane jako pewne agregaty charakteryzujące gospodarkę. Szczególnie ważne są takie agregaty jak dochód, produkcja, popyt, podaż, inwestycje, kapitał, zatrudnienie, płace, zyski, konsumpcja, oszczędność, podaż pieniądza, eksport.
Ich znaczenie dla polityki gospodarczej wynika z trzech względów:
- mogą one stanowić przedmiot oddziaływania danej polityki gospodarczej;
- rozpoznanie danego agregatu może być ważną przesłanką podejmowania decyzji gospodarczych;
- znajomość poziomu niektórych wielkości ekonomicznych pozwala na ocenę danej polityki gospodarczej z punktu widzenia jej skuteczności, efektywności i społecznej adekwatności.



Temat: Międzynarodowa polityka gospodarcza.

W latach 70-tych XX wieku można było zaobserwować rewizje poglądów na rzecz socjalnych ...........
................, w kierunku poddania tej polityki ograniczającym działaniom reformatorskim.
Wykształciły się cztery kierunki reform:
1. Przesuwanie administrowania socjalnym sektorom publicznym ze szczebli centralnych na regionalne i lokalne.
2. Dopuszczanie do źródeł środków publicznych niezależnych i prywatnych instytucji socjalnych oraz rozwijanie konkurencji miedzy instytucjami świadczącymi usługi socjalne.
3. Odchodzenie od dyskrecjonalnych(swobodnych) metod przyznawania świadczeń do metod opartych na precyzyjnych regulacjach prawnych dotyczących uprawnień do świadczeń.
4. Finansowanie i popieranie systemów ubezpieczeniowych tj. opartych na składkach pracowników i pracodawców oraz ograniczenie systemów finansowych z podatków i opłat ogólnych.

W historii Europy wykształciły się dwa systemy (sposoby) finansowania ryzyk socjalnych:
1. niemiecki system ubezpieczeniowy - W systemie niemieckim uprawnionym do świadczeń jest pracownik, a przez niego jego rodzina. Pracownik solidarnie z pracodawcą finansuje instytucje i świadczenia socjalne. Źródłem środków na cele socjalne jest praca(wokół pracy zorganizowany jest system redystrybucyjny - wtórny podział dochodów).
2. angielski system ubezpieczeniowy - W systemie angielskim uprawnionym do świadczeń jest obywatel. Świadczenia te finansowane są z podatków ogólnych, a ich wysokość ustalona jest normatywnie.

Na bazie charakteryzowanych wyżej reform ..........................................wykształciły się trzy różne systemy (modele) polityki społecznej:
1. Model redystrybucyjny inaczej zwany skandynawskim,..................................... :
- głównym realizatorem celów i wartości socjalnych są instytucje publiczne w znacznym stopniu państwowe;
- charakterystyczny jest model rodziny z kobietą pracującą;
- istnieje w nim państwowy system ubezpieczeń społecznych, a instytucje rynkowe i dobroczynne działają na marginesie tego systemu;
- występuje gwarancja pełnego zatrudnienia oraz solidarnościowa polityka płac.

2. Model socioliberalny zwany kontynentalnym lub neokonserwatywnym :
- jego istotą jest utrzymanie takich proporcji między odpowiedzialnością państwa
za realizację polityki społecznej i innych podmiotów, a rodziną, aby nie zmniejszać motywacji i dążeń indywidualnych do samodzielnego zabezpieczenia swojego bytu oraz przezorności na wypadek wystąpienia ryzyka socjalnego
3. Model liberalny inaczej zwany rezydualnym :
- w modelu liberalnym mamy do czynienia z dwoma zasadniczymi podmiotami.........................: rodziną i rynkowo funkcjonującymi instytucjami rozwiązywania problemów socjalnych. Jednocześnie występuje rozwój dobroczynności i marginesowo działających programów socjalnych państwa.



Temat : Instytucje polityki społecznej

Państwowa polityka społeczna jest pojęciem zbiorczym i rozkłada się na szereg zadań realizowanych przez wyspecjalizowane jednostki organizacyjne ukierunkowane na służbę społeczeństwu. Stąd konieczność wskazania podmiotów krajowych a w szerszym ujęciu podmiotów zagranicznych polityki społecznej.
Niezbędne jest wskazanie porządku prawnego, gdyż każdy ze wskazanych podmiotów działa zgodnie z prawem i zespołem przepisów, które spełniają ważne funkcje w życiu społecznym.
Według kategorii:
Podmioty polityki społecznej to osoby prawne które w swoim obszarze kompetencji działają na rzecz wyrównania szans życiowych ludzi i poprawy ich położenia materialnego.

Wg Kryterium obszaru działania podmioty polityki społ. dzielimy na :
1. organizacje międzynarodowe które w swoim zasięgu działania mają określone kwestie socjalne występujące w skali globalnej. Są to organizacje powiązane z ONZ, które mają wieloletnią tradycję np. MOP
Do organizacji międzynarodowych zaliczamy :
a) ONZ jest to szczególny podmiot makropolityki społecznej
Karta Narodów Zjednoczonych została podpisana 26 czerwca 1945r w San Francisco i dała początek ONZ – organizacji opartej na zasadzie suwerennej równości państwa.
Celem ONZ jest :
- Utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa;
- Popieranie praw człowieka;
- Rozstrzyganie sporów;
- Rozwijanie przyjaznych stosunków międzynarodowych.
ONZ ma pięć głównych organów :
- Zgromadzenie Ogólne;
- Rada Bezpieczeństwa;
- Rada Gospod.- Społ.;
- Rada Powiernicza;
- Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.
Część działalności ONZ koncentruje się na problemach socjalnych człowieka . Od początku prowadzi ona aktywną działalność na rzecz zagwarantowania i przestrzegania w praktyce równych praw dla wszystkich ludzi bez względu na płeć , rasę , religię , poglądy polityczne , przynależność państw , na rzecz zapewnienia jednakowych standardów socjalnych dla wszystkich ludzi.
Już w 1948 Zgromadzenie ogólne uchwaliło powszechną Deklarację Praw Człowieka będącą zbiorem praw człowieka i podstawowych wolności .
Najważniejszym podmiotem makropolityki społecznej jest Rada Gosp. – Społ.
Zadaniem jej jest :
- Rozwijanie międzynarodowej współpracy w dziedzinie gos...