20.01.2009 PRZEGLĄD METOD TERAPII MANUALNEJ

Metoda Cyriax

·      Dr James Cyriax jest uznawany za prekursora badania ortopedycznego i „Ojca Medycyny Ortopedycznej” OM.

·      Był nauczycielem takich osób jak Kaltenborn, Maitland, McKenzie.

·      Stworzył system badania i terapii dostosowanej do niezliczonej ilości problemów ortopedycznych. Przez zaproponowany w metodzie wywiad  i badanie kliniczne uzyskuje się kompletną informację na temat badanego pacjenta.

·      Urodzony w Londynie w 1904 roku.

·      Uczęszczał do University College School London, Caius College Cambridge i St. Thomas’s Hospital Medical School London.

·      Został lekarzem w 1929 roku.

·      Od 1949 do 1969 konsultant w zakresie Medycyny Ortopedycznej w St. Thomas Hospital London

·      Od 1975 Profesor Medycyny Ortopedycznej na University of Rochester, New York

·      Honorowy członek the Chartered Society of Physiotherapy w 1980 roku

·      Zmarł w 1985 roku.

Dokładne badanie:

·      Wywiad

·      Obserwacja

·      Badanie funkcjonalne – ocena tkanek kurczliwych i niekurczliwych.

o       tkanki niekurczliwe (wewnętrzne, pasywne)

§         więzadła

§         powięzie

§         kaletki

§         torebki stawowe

§         opona twarda

§         korzenie nerwowe

o       tkanki kurczliwe (aktywne)

§         mięśnie

§         ścięgna i przyczepy do punktów kostnych

POJĘCIE WZORCA TOREBKOWEGO – to ta postrzępiona tabelka ;)

Stała kolejność badania funkcjonalnego

·      ruchy czynne

·      ruchy bierne

·      napięcia izometryczne w połowie fizjologicznego zakresu ruchomości

·      ocena dermatomów, miotomów, sklerotomów

·      palpacja

Techniki / Metody

·      trakcje

·      manipulacje

·      mobilizacje

·      masaż poprzeczny

·      iniekcje sterydowe: dostawowe, zewnątrzstawowe

Zasady diagnostyczne i podstawowe pojęcia Medycyny Ortopedycznej wg Cyriax’a:

·      szukać nierozerwalnych prawdopodobieństw

·      zwracać uwagę na pojawiające się dzwonki alarmowe

·      szukać obiektywnych objawów

·      oceniać czucie końcowe

·      używać testów funkcjonalnych

·      szukać objawów lokalizujących, a palpacji tylko wtedy, gdy jest konieczna

·      używać zasady selektywnego napięcia

·      używać ruchów fizjologicznych

·      oceniać struktury inter – niekurczliwe i kontraktil – kurczliwe ;)

·      skoncentrować się na tym bólu

·      prosić pacjenta o współpracę

·      brać pod uwagę osobowość pacjenta

·      utrzymywać równowagę pomiędzy łatwowiernością a nadmiernym sceptycyzmem

·      prosić o badania obrazowe, kiedy to konieczne

Metoda Mennell

·      Dr John McMennell wraz z ojcem JB McMennell opierał badanie i leczenie dysfunkcji narządu ruchu o tzw. „joint play” – grę stawową.

Założenia

·      problem podwichnięć stawowych – na skutek urazu skrętnego

·      zablokowanie stawu – na skutek gwałtownej kompresji

·      brak świadomej kontroli nad ślizgiem

·      stabilizacja odcinka proksymalnego

·      ruch w kierunku bezbolesnym

Techniki

·      trakcje wzdłuż osi długiej kończyny

·      przednio – tylne przesunięcia powierzchni stawowych

·      boczne przesunięcia powierzchni stawowych

·      ruchy rotacyjne

Metoda Kaltenborn – Evjenth

OMT – Ortopedyczna Terapia Manualna Kaltenborna i Evjentha

Freddy M. Kaltenborn – twórca metody

Założenia metody:

·      ocena stanu ogólnego pacjenta

·      leczenie

Leczenie:

·      ŚRODKI UŚMIERZAJĄCE BÓL

o       Unieruchomienie

§         ogólne – leżenie w łóżku

§         miejscowe – gorsety, plastry, opatrunki gipsowe, pasek OMT, itp.

o       Środki fizykalne: ciepłolecznictwo, hydroterapia, elektroterapia.

o       Postępowanie specjalne:

§         ból nerwu: trakcja w stopniu I i II w pozycji spoczynkowej, wibracja, oscylacja

§         ból nerwu: mobilizacja nerwu bez prowokowania bólu

§         ból mięśnia: różne formy masażu, relaksacja poizometryczna

§         mobilizacja układu współczulnego (gdy nie można działać w rejonie uszkodzenia)

·      ŚRODKI ZWIĘKSZAJĄCE RUCHOMOŚĆ W STAWACH = MOBILIZACJA HYPOMOBILNOŚCI

o       ze względu na tę specyfikę działania techniki mobilizacyjne (uruchamiające) podzielone zostały na mobilizacje stawów,

o       mobilizacje nerwów

o       mobilizacje tkanek miękkich

·      ŚRODKI ZMNIEJSZAJĄCE RUCHOMOŚĆ = STABILIZACJA HYPERMOBILONŚCI

o  Jeżeli przy pomocy testów na stabilność stawu stwierdzona zostanie hypermobilność tzn. nadmierna ruchomość, to jako leczenie z wyboru stosuje się trening wzmacniający mięśnie stabilizujące staw oraz ćwiczenia odnawiające propriocepcję.

o  Czasem nieodzowne jest zastosowanie stabilizatorów zewnętrznych w połączeniu z ćwiczeniami. Unikać należy ćwiczeń uruchamiających nadruchome już stawy.

·      INFORMACJA – INSTRUKCJA – TRENING

o  Informacja – udzielanie pacjentowi dokładnej informacji na temat zaistniałej dysfunkcji somatycznej w celu przekonania go d podjęcia współpracy w leczeniu.

o  Instrukcja – udzielanie pacjentowi instrukcji dotyczącej ochrony narządu ruchu oraz zapobiegania nawrotom dysfunkcji: np. nauczenie prawidłowej postawy wciągu dnia (szkoła pleców) itp.

o  Trening – ćwiczenie siły mięśniowej, koordynacji, szybkości i wytrzymałości w formie medycznego treningu terapeutycznego. Powyższe działanie obejmuje również autoterapię: automobilizację, autostabilizację, autostreching.

Istotne założenia

·      reguła wklęsło – wypukła

·      ślizg – tocznie

·      trójpłaszczyznowe trakcje

Osteopatyczne Techniki Manipulacyjne wg Hartman’a

Prof. Launie Hartman jest jednym z najwybitniejszych wykładowców British School of Osteopathy oraz jednym z najlepszych nauczycieli manipulacyjnych na świecie. W ciągu ponad 5 0lat praktyki osteopatycznej doskonalił system ,manualnych technik strukturalnych, skierowanych na układ szkieletowo- mięśniowy.

·         Manipulacje stworzone przez Hartman’a są technikami bezpiecznymi, celowanymi na określony segment oraz eliminują możliwość powstawania naprężeń w stawach sąsiednich.

·         Niewątpliwą zaletą owych technik jest trójprzestrzenne pozycjonowanie stawu oraz krótkodźwigniowa  mechanika pchnięcia manipulacyjnego przy użyciu jak najmniejszej siły ze strony terapeuty.

„Im lżej tym lepiej.”

„Im słabiej tym mocniej.”

Terapia cranio – sakralna

·         System czaszkowo – krzyżowy można porównać do pasa transmisyjnego, którego osie obrotu stanowi z jednej strony czaszka z drugiej zaś kość krzyżowa (stąd nazwa terapii).

·         Opona twarda, mająca swój bliższy przyczep w okolicy otworu wielkiego czaszki, a przyczep dalszy na kości krzyżowej łączy powyższe elementy oraz stanowi czuły transmiter napięć zstępujących w dół ciała z bieguna czaszkowego jak i wstępujących do góry z bieguna krzyżowego.

Wskazania do terapii:

·         Zespoły bólowe: bóle głowy, migreny, bóle pleców, stawów kończyn

·         Zespoły neurologiczne: mrowienia i cierpnięcia kończyn, rwa kulszowa, udowa, ramienna

·         Zespoły o charakterze psychicznym: zaburzenia koncentracji, trudności w uczeniu się, zaburzenia snu, nerwice, ogólne złe samopoczucie bez konkretnych przyczyn, nadmierna ruchliwość dzieci i dorosłych

Przeciwwskazania:

·         zapalenie opon mózgowych w stanie ostrym

·         urazy czaszki do chwili ich wygojenia

·         wstrząs mózgu

·         wylew krwi do mózgu

·         tętniak

·         guz mózgu

·         udar mózgu

Mechanizmem napędowym tej konstrukcji jest pulsacyjny wpływ płynu mózgowo – rdzeniowego z komór bocznych mózgu, gdzie w splotach naczyniówkowych ów płyn powstaje. Rytm produkcji i absorpcji płynu mózgowo – rdzeniowego przebiega z częstotliwością 6-10 cykli/ minutę. Jednak w przypadku wielu schorzeń rytm ten ulega zaburzeniu. Poprzez odpowiednie ułożenie rąk na ciele pacjenta możemy wyczuć rytm cranio – sakralny i wpłynąć na jego zwolnienie lub przyśpieszenie, czyli na jego normalizację.

Prawidłowy ruch tego systemu jest nie tylko warunkiem zachowania równowagi w układzie nerwowym, trzewnym i hormonalnym, ale także warunkiem niezbędnym dla odnowy i regeneracji organizmu, gdyż system napięć w oponach czaszkowych przenosi się na system mięśniowo – powięziowy całego całego ciała.

Zabieg rozpoczyna się od rozluźnienia struktur poprzecznych, czyli powięzi w obrębie miednicy, przepony, górnego otworu klatki piersiowej.

Następnie rozluźnia się struktury pionowe, czyli stawy krzyżowo – biodrowe, połączenie lędźwiowo – krzyżowe i szczytowo – potyliczne.

Końcowym etapem jest rozluźnienie opony twardej rdzenia kręgowego i mózgu.

Na pełną terapię składa się cykl zabiegów od 3 do 10. Zabiegi powinny być wykonywane w odstępach 3 – 5-dniowych, aż do całkowitego rozluźnienia powięzi i uregulowania rytmu cranio-sakralnego

Przegląd metod - tabelka