kochanowski_piesn_XII_1.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XII_%281%29

Jan Kochanowski

Pieśń XII (I)

Muszę wyznać, bo się już nie masz na co chować:

Nigdy bych był nie wierzył, bych tak miał żałować,

Tego zwłaszcza, co nigdy mym własnym nie było:

Po prawdzie mi nieprawie źle serce tuszyło.

Aleciem barzo nagle wypadł z tej nadzieje,

A mojej się przygodzie nieprzyjaciel śmieje.

Kto drugi ma bez prace, o co znać dbał mało,

A mnie za me staranie złe szczęście potkało.

Samem swą własną ręką tę winnicę grodził,

Aby jej był ani zwierz, ani zły ptak szkodził;

Polewałem, żeby jej słońce nie suszyło,

Nakrywałem, żeby jej zimno nie mroziło.

A kiedy mię nalepsze miały potkać gody,

Nie wiem, co za zły człowiek oberwał jagody

I używa z rozkoszą, czego dostał snadnie,

A mnie, patrząc, jeno się serce nie rozpadnie.

Bodajże nie przechował, a bodaj poleżał!

Nie wiem, jako mię do gron tak pięknych ubieżał.

Ja sobie tak dobrych lat doczekać nie tuszę;

Podobno jako niedźwiedź łapę lizać muszę.